Πώς περνάνε δεκαοχτώ εβδομάδες, συν τέσσερις των playoffs, ακόμα δεν το καταλαβαίνουμε. Ξεκινάει ένας Σεπτέμβρης γεμάτος νέες ομάδες, τολμηρές προβλέψεις κι εκτιμήσεις, που συνήθως καταρρέουν μέσα σε λίγες εβδομάδες. Ξαφνικά, έρχεται ο Δεκέμβρης, τα σενάρια ανατρέπονται και μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Οι νοκ – άουτ αγώνες γυρίζουν τούμπα τα πάντα, τρεις δοκιμασίες στις οποίες δεν επιβιώνουν πάντα οι καλύτεροι, αλλά οι πιο προετοιμασμένοι. Φέτος, τα πράγματα ήταν λίγο πιο προβλέψιμα· για πρώτη φορά μετά το 2017, τα πρώτα seeds από την εκάστοτε περιφέρεια θα κονταροχτυπηθούν για το μεγαλύτερο έπαθλο.

Η φετινή σεζόν δεν είχε, ίσως, το βαθμό αναστάτωσης ή εκπλήξεων που έχουμε συνηθίσει, αλλά ήταν το έτος των… μικρών που όρθωσαν ανάστημα. Σε συλλογικό επίπεδο, οι Detroit Lions, New York Giants και Jacksonville Jaguars αψήφησαν το περίλυπο παρελθόν τους, παίζοντας με καρδιά και στρατηγική. Οι δύο τελευταίες, μάλιστα, πέρασαν στα playoffs, ενώ οι Lions λίγο έλειψε να συμμετέχουν κι οι ίδιοι. Στις ατομικές αποδόσεις, ο Justin Jefferson απέδειξε ότι είναι το πρότυπο του μοντέρνου wide receiver, είτε με τα εξαιρετικά του νούμερα (128 receptions, 1.809 γιάρδες, 9 συνολικά touchdowns), είτε με τις απίστευτες υποδοχές του. Ο Nick Bosa επισκίασε ακόμα περισσότερο τον μεγάλο του αδερφό, σημειώνοντας 18,5 sacks, 41 tackles με τα 19 να κοστίζουν γιάρδες και 48 quarterback hits, εδραιώνοντας την επιβλητική παρουσία του στην ταλαντούχα άμυνα του Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν, όμως, και μία χρονιά βουτηγμένη σε σκάνδαλα, στην οποία βιώσαμε την άσχημη πλευρά της υπερβολικής αντίδρασης. Ο Deshaun Watson επέστρεψε στην αγωνιστική δράση, έπειτα από πολλές κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση. Ο ιδιοκτήτης των Washington Commanders, Dan Snyder, παραμένει στη θέση του παρά τη σωρό καταδικαστικών καταγγελιών για την διοίκησή του. Ο Stephen Ross, πρόεδρος των Miami Dolphins, βρέθηκε να έχει εμπλακεί σε νοθεία συμφωνίας για τις υπηρεσίες του Tom Brady, ενώ ο τέως προπονητής της ομάδας, Brian Flores, κατηγόρησε τη λίγκα για ρατσιστικές τάσεις ως προς την επιλογή προπονητών. Μένοντας στο Μαϊάμι, λίγοι θα ξεχάσουν τον τρόπο που μεταχειρίστηκαν, λίγκα κι ομάδα, τις ανησυχητικές διασείσεις του quarterback Tua Tagovailoa. Επί του αγωνιστικού χώρου, η υπερβολική ανησυχία των ιθυνόντων για την προστασία του quarterback οδήγησαν σε πολλές διαιτητικές γκάφες, και τη, δικαίως, φλέγουσα απορία για το πού οδεύει το άθλημα με τόσο άσχημη επιτήρηση και προστασία.

Εδώ, όμως, είμαστε για να μιλήσουμε για το ζευγάρι του τελικού. Δύο ομάδες που έχουν κοινά στοιχεία αλλά διαφέρουν κι αισθητά μεταξύ τους. Η μία έπρεπε να αναδιοργανώσει πλήρως τον εαυτό της μετά από την πρώτη της, πρωταθλήτρια πορεία, ενώ ο αντίπαλός της έχει διατηρήσει τον επιτυχημένο κορμό της ανέπαφο εδώ και χρόνια. Κι οι δύο τους έπαιζαν σε ανταγωνιστικό επίπεδο, κι έχουν γευτεί ένα Super Bowl στα πρόσφατα χρόνια. Οι Kansas City Chiefs στηρίζουν την επιτυχία τους στους ώμους του καλύτερου quarterback που έχει δει αυτή η γενιά, ενώ οι Philadelphia Eagles, όπως το 2017, ποντάρουν στο σύνολο και τον αυθορμητισμό.

Oι δύο καλύτερες ομάδες της περιφέρειας κατάφεραν να βρεθούν στο μεγαλύτερο χορό της χρονιάς. Πάμε να τις δούμε αναλυτικά.

Υπάρχει η πεποίθηση ότι οι Kansas City Chiefs έχουν πετύχει λόγω μίας μεγάλης καλοτυχίας που φαίνεται να χαμογελάει στο franchise από τότε που έχασαν τον ημιτελικό του 2018, ενάντια στους New England Patriots. Αυτή η καλοτυχία φάνηκε ιδιαίτερα φέτος, από την κατάρρευση μίας, θεωρημένα, αναβαθμισμένης AFC West, στην αναπάντεχη πτώση του παίκτη των Buffalo Bills, Damon Hamlin, που δώρισε στο Κάνσας το πρώτο seed χωρίς καν να ιδρώσει, κλιμακώνοντας στην αμφίβολη διαιτησία που τους ευνόησε στον ημιτελικό με τους Cincinnati Bengals. Θα μπορούσε να πει, κάποιος, ότι οι Chiefs απορρόφησαν λίγο από το πνεύμα των Patriots μετά από εκείνη την ήττα. Το γεγονός παραμένει, ωστόσο, ότι οι Chiefs σημείωσαν 14 νίκες, κι ο άτρωτος quarterback τους, Patrick Mahomes, δε ψηφίστηκε αδίκως ως ο πολυτιμότερος παίκτης της σεζόν.

Την τελευταία φορά που οι Chiefs βρέθηκαν σε τελικό, η offensive line της τεμαχίστηκε σε κομμάτια από την τρομακτική άμυνα των Tampa Bay Buccaneers. Παρά τους ηρωισμούς του Mahomes, η έλλειψη προστασίας αποδείχτηκε κομβικής σημασίας. Στον φετινό αγώνα, δεδομένου και του τραυματισμού του πασαδόρου, θα είναι σημαντικότερη από ποτέ. Η αλήθεια είναι πως η γραμμή δεν είναι τέλεια, καθώς υστερεί στα άκρα της, με αποτέλεσμα να βλέπουμε συχνά τον Mahomes να τρέχει για να βοηθήσει τις φάσεις. Ο εικοσιεφτάχρονος μάγος, ωστόσο, δεν σημείωσε 5.250 γιάρδες, 41 touchdowns κι ένα πολύ καλό passer rating του 105,2 με την πλάτη στο καναβάτσο. Αντιμέτωπος με την απώλεια του αγαπημένου του Tyreek Hill, ο Mahomes προπονήθηκε ακόμα πιο σκληρά στην off season, για να τελειοποιήσει τη χημεία με όλους τους διαθέσιμους receivers που του παρείχαν. Δεν είναι τυχαίο που κανένας receiver των Chiefs δεν είχε «σεζόν καριέρας», με τις γιάρδες και τα touchdowns να μοιράζονται ισόποσα. Αν κάποιοι πίστευαν ότι αυτό θα περιόριζε τον εξαιρετικό quarterback, απογοητεύτηκαν οικτρά. Αντιθέτως, έγινε πιο απρόβλεπτος.

Patrick Mahomes MVP Seasons #Chiefs pic.twitter.com/cveegoC2je
— Nick Jacobs (@Jacobs71) February 10, 2023

Πατώντας πάνω σε αυτό που είπα πριν, για τα κοινά με τους Patriots, o tight end Travis Kelce έγινε ό,τι ήταν ο Rob Gronkowski στον Tom Brady. Η σανίδα σωτηρίας όταν οι υπόλοιποι στόχοι δεν ήταν διαθέσιμοι, αλλά κι η μεγαλύτερη απειλή για τους αμυντικούς. Με τις 1.338 γιάρδες (εκ των οποίων το 48,4% ήταν μετά την υποδοχή) σε 110 receptions, τα 12 touchdowns και τα δεκατρία broken tackles, ο Kelce πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν του από, το μαντέψατε, το κυπελλούχο έτος του 2020. Σε πιο παθητικό επίπεδο, και σε συνεργασία με άλλους tight ends, o Kelce έχει υποστηρίξει επάξια μία ατελή offensive line, αφήνοντας χρόνο στον Mahomes να βρει τον στόχο του. Κι αν χρησιμοποιείται μόνος του, με την άμυνα να πέφτει πάνω του να τον καλύψει, οι ελλείψεις που δημιουργεί στο μαρκάρισμα της υπόλοιπης επίθεσης αποδεικνύονται καταδικαστικές.

Aν υπάρχει μία τρανταχτή αδυναμία σε αυτή την ομάδα είναι, σίγουρα, η άμυνά της. Η νεανική τους μονάδα θα αγωνιστεί για πρώτη φορά σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα, κι η εικόνα που έχει δείξει φέτος δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική. Όχι μόνο έχουν το τρίτο μεγαλύτερο παθητικό QBR φέτος στην οπισθοφυλακή, αλλά ακόμα κι η front seven, που έχει παίκτες όπως ο Chris Jones (15.5 sacks), o George Karlaftis και τον Carlos Dunlap, είχε πολλά θέματα στη red zone. Στη ζώνη των δικών τους 20 γιαρδών, οι Chiefs έχουν επιτρέψει σκοράρισμα στα ⅔ των περιπτώσεων και το ½ των πασών μες στην end zone έχουν βρει το στόχο τους. Αυτές οι ατασθαλίες δε θα συγχωρεθούν εύκολα από μία εκ των πιο παραγωγικών επιθέσεων της λίγκας.

Όπως και τους Patriots, παρά τις αδυναμίες τους, δεν μπορούσες ποτέ να τους ξεγράψεις όσο έπαιζε ο Brady. Το ίδιο ακριβώς (βλέπετε πόσες ομοιότητες;) ισχύει και για τους Chiefs του Mahomes.

Το 2017, όταν η ομάδα της Φιλαδέλφειας κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο μετά από 57 χρόνια ύπαρξης, στις πλάτες του περιπλανώμενου Nick Foles, υπήρχε η πεποίθηση ότι αυτή θα ήταν η αρχή μίας νέας δυναστείας. Ο Carson Wentz θα επέστρεφε, το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας είχε μείνει ανέπαφο, και τα draft picks θα εμπλούτιζαν επαρκώς τις οποιεσδήποτε απώλειες. Η ιστορία μας έδειξε πόσο εσφαλμένες ήταν οι εκτιμήσεις. Ο Wentz παράκμασε. Οι επιλογές δεν απέδωσαν ή ήταν άστοχες (Jalen Reagor πάνω από τον Justin Jefferson;). Εν τέλει, οι διαφωνίες μεταξύ του προπονητή Doug Pederson και του general manager, Howie Roseman, για το μέλλον της ομάδας οδήγησαν σε ένα σχίσμα που θα έδιωχνε τον Pederson από τους Αετούς. Η πρωταθλήτρια ομάδα θα έμπαινε, σύντομα, σε έναν καιρό αναδιοργάνωσης που λίγοι περίμεναν πως θα απέδιδε γρήγορα.

Ο πυρήνας αυτού του εκσυγχρονισμού ήταν ο quarterback από τα πανεπιστήμια της Αλαμπάμα κι Οκλαχόμα, ο απειλητικός από αέρα κι έδαφος, Jalen Hurts. Αν υπήρχε η πεποίθηση ότι ο νεαρός, κάποια στιγμή, θα ήταν στους προτεινόμενους για MVP, σίγουρα δεν φάνηκε μονομιάς. Ήταν από τους λιγότερους ακριβείς πασαδόρους στο πρώτο του έτος και, παρά το ταλαντούχο ρόστερ, η αδυναμία του να το εκμεταλλευτεί έστρεψε αρκετό κόσμο εναντίον του. Kατανοώντας ότι έπρεπε να δοθεί μία διαφορετική προσέγγιση, ο νέος προπονητής, Nick Sirianni, μαζί με τον Roseman αποφάσισαν να αλλάξουν την επίθεση. Ενσωμάτωσαν πολύ περισσότερο run – pass option, στρατηγική στην οποία ο Hurts αποδείχτηκε θανατηφόρος, κι άνοιξαν ακόμα περισσότερο την επίθεση με την προσθήκη των receivers DeVonta Smith και A.J. Brown. Η τρομακτική μεταστροφή του νεαρού quarterback φαίνεται και στα νούμερα.

Αν μιλήσουμε για πιο προχωρημένα στατιστικά, η ακρίβεια του Hurts αυξήθηκε κατά 17% μέσα σε δύο χρόνια, που είναι εντυπωσιακό αν δούμε και την αύξηση των προσπαθειών. Φέτος, όλα τα passing στατιστικά του είναι άνω του μέσου όρου, παρόλο που ο ίδιος είχε κριθεί ως «ικανότερος rusher παρά passer». Κι αν το RPO μπορεί να σπάσει σε πάσα και τρέξιμο, μην νομίζετε ότι ο Hurts προτίμησε το τρέξιμο· τα rushing attempts του μειώθηκαν κατά 60 τοις εκατό, ενώ τα passing είδαν αύξηση 23 τοις εκατό, μέσα σε ένα έτος. Μόνο ο Josh Allen, θα μπορούσαμε να πούμε, είχε τέτοια ανάλογη εξέλιξη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Μέρος αυτής της εντυπωσιακής απόδοσης, εκτός από τους τρομερούς receivers και τον Miles Sanders, είναι η απόρθητη offensive line. Δηλωμένη από πολλούς αναλυτές ως η καλύτερη γραμμή φέτος, το σύνολο του βετεράνου offensive line προπονητή, Jeff Stoutland, βασίζει την επιτυχία του στο αλάνθαστο ρητό: επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως. Συνεχόμενη εκτέλεση σχηματισμών μέχρι να μπορούν να αποδοθούν, στην εντέλεια, από όλους. Είτε μιλάμε για τον Brandon Brooks, τον Evan Mathis, τον Lane Johnson και τον πρώην αστέρα του αυστραλιανού ράγκμπι, Jordan Mailata, η σχολή του Stoutland αποδίδει τόσο, ώστε να δώσει προτάσεις Pro Bowl και All Pro προαναφερθέντες. Ο σημαντικότερος παράγοντας, ωστόσο, παραμένει ο… λιγότερο γνωστός Kelce. Παρόν και στο πρώτο πρωτάθλημα, ο 35χρονος center, Jason, παίζει το καλύτερο του football φέτος, διατηρώντας την ταχύτητα και την πυγμή ενός παίκτη που μοιάζει νεότερος κατά δεκαετία. Διόλου τυχαίο, λοιπόν, που οι Eagles σκόραραν 39 rushing touchdowns, τα περισσότερα από ομάδα στην ιστορία. Προσθέτοντας το δίδυμο των Smith και Brown, του tight end Dallas Goedert, και των running backs Sanders και Kenneth Gainwell, οι Eagles έχουν ένα σύνολο που θα κρατήσει το Κάνσας άγρυπνο σε όλο το ματς.

https://twitter.com/PFF/status/1622671476003414025?s=20&t=jtmPw-08pgUmGVagpqXW-Q

Κρατήστε, λοιπόν, ότι η απόδοση του Hurts κρέμεται σε μεγάλο βαθμό από την απόδοση της γραμμής τους. Στα φετινά playoffs, αλλά και στην κανονική σεζόν, δεν τον έχουμε δει πολλές φορές υπό πίεση ή πίσω στο σκορ.

Στην απέναντι πλευρά, η Φιλαδέλφεια διαθέτει ένα τρομερό σύνολο αμυντικών, που μπορεί να πιέσει χωρίς την αναγκαία χρήση πολλών κορμιών. Σημείωσαν 70 sacks (15 περισσότερα από την αμέσως επόμενη άμυνα), τα περισσότερα στη λίγκα, ενώ έκαναν blitz (να στείλουν πέντε ή παραπάνω αμυντικούς πάνω στη γραμμή) μόλις στο 22,1% ανά πάσα. Κι αν σας ακούγεται τρομερό, οι αντίπαλοι εύχονταν για τους Eagles να μην χρησιμοποιήσουν blitz· μία στις 10 φορές της χρήσης του θα κατέληγε σε sack. Aν υπάρχει κάτι στο οποίο υστερεί η μονάδα, μπορούμε να πούμε πως είναι στο rushing, καθώς οι παθητικές τους γιάρδες και τα touchdowns τούς κατατάσσουν στη μέση του πίνακα.

Ο Andy Reid πέρασε δεκατέσσερα χρόνια ως προπονητής των Philadelphia Eagles, μετατρέποντάς τους σε δύναμη της περιφέρειας που συμμετείχε συχνά στα playoffs και μονοπώλησε τη division. Παρά το ταλέντο σε επίθεση κι άμυνα, η αδυναμία του να δώσει τη δέουσα προσοχή σε βασικές λεπτομέρειες στους αγώνες του κόστισε όχι μόνο το Super Bowl, αλλά κι αρκετές συμμετοχές σε αυτό. Ανακαλύπτοντας τις αδυναμίες του, ο Reid έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό του όταν ήρθε στο Κάνσας. Ανέλαβε μία ομάδα που, σαν τους Eagles, όλο έφτανε κοντά στην πηγή αλλά δεν έπινε ποτέ νερό. Ποντάροντας σε έναν νεαρό quarterback, που θεώρησε ότι προσέφερε όλα αυτά που έλειπαν από τον βετεράνο Alex Smith, η καριέρα του Reid γνώρισε νέα ύψη. Η ομάδα του έχει συμμετάσχει σε τρεις τελικούς τα τελευταία πέντε χρόνια, μετράει ένα τρόπαιο, κι έχει εδραιωθεί ως η team to beat για την, τρομερά ανταγωνιστική, περιφέρεια της AFC.

Φέτος, η μοίρα το έφερε ώστε να συναντήσει την πρώην ομάδα του. Μία ομάδα που γνώρισε παρόμοια, αν όχι λιγότερη, επιτυχία στα χρόνια της αποχώρησής του. Έναν οργανισμό που, όπως ο Reid, αναγνώρισε τις αδυναμίες του και προσπάθησε να φτάσει στον καλύτερό του εαυτό. Ο Nick Sirianni δεν είναι σαν τον Reid. Είναι νέος, παθιασμένος, κι απίστευτα τολμηρός. Σε κοντινά σκορ, οι Eagles έχουν μετατρέψει fourth down σε first στο 33,9% των προσπαθειών, κάτι που δεν έχουμε δει από το 2008. Σε 32 προσπάθειες φέτος έχουν μετατρέψει τις 22 σε first down, ένα τρομακτικό 68,7% επιτυχίας. Ποντάροντας στην τρομερή του επίθεση, ο Sirianni δίνει άλλη μία ευκαιρία, ουσιαστικά, για να βγει κάτι θετικό, που αποτελεί πρόκληση για οποιαδήποτε άμυνα.

Θα μπορέσουν οι Kansas City Chiefs να ξεχάσουν εκείνο τον οδυνηρό τελικό πριν από δύο χρόνια, να εδραιωθούν ως μία ανερχόμενη δυναστεία, και να αποδείξουν ότι, ακόμα κι αν στερήσεις ένα όπλο από τον Patrick Mahomes, εκείνοι θα βρουν τρόπο να σε κερδίσουν; Ή θα είναι οι Eagles που θα στεφθούν νικητές, δείχνοντας ότι το σύνολο πάντα θα έχει το πάνω χέρι, κι ότι η παλαιότερη τακτική, της αλύγιστης offensive line, είναι αυτή που φέρνει την μακροπρόθεσμη επιτυχία;

Το αποτέλεσμα θα το μάθουμε τα ξημερώματα της Δευτέρας. Το NFLGreece και τα μέλη του Discord θα δoυν τον μεγάλο τελικό στο Hard Rock Café στο Μοναστηράκι, αλλά και στο Dubliner στη Θεσσαλονίκη. Καλή όρεξη, καλό ξενύχτι, και μακάρι να δούμε έναν συναρπαστικό αγώνα.

Συντάκτης/Ομάδα	Serdiegito	Ian	Στεφανία	Δημήτρης	Alex	gms	To Theio Tragi	Clairvoyant
Νικητής	Philadelphia Eagles	Philadelphia Eagles	Philadelphia Eagles	Philadelphia Eagles	Kansas City Chiefs	Kansas City Chiefs	Kansas City Chiefs	Philadelphia Eagles