Κάνω… comeback!

Πάνω που νομίζαμε ότι η προηγούμενη αγωνιστική προσέφερε θέαμα κι εκπλήξεις, ήρθε η δεύτερη και μας αποτίναξε. Είδαμε σκορ, τουλάχιστον 14 πόντων στη διαφορά, να γυρίζουν υπέρ των ομάδων που έχαναν. Αυτό συνέβη είτε σε διάρκεια μίας ολόκληρης περιόδου ή σε διάστημα… ενός λεπτού! Ομάδες που περιμέναμε να έχουν ένα αήττητο ρεκόρ, ή έστω ένα σεβαστό 1 – 1, βρίσκονται ήδη σε κατάσταση πανικού με απανωτές ήττες. Ήδη στις δύο πρώτες εβδομάδες, μπορούμε εύκολα να ξεχωρίσουμε δύο, το πολύ τρεις, ομάδες που ξεχωρίζουν πολύ από τη σωρό. Η δική σας ομάδα σε ποια κατηγορία να ανήκει;

Kαι μπράβο, και μαγκιά σου

[Το έχετε καταλάβει, θεωρώ, ότι το συγκεκριμένο άρθρο θα στηριχτεί στο αείμνηστο τραγούδι της Άντζελας Δημητρίου. Τι πιο ταιριαστό;]

Η δεύτερη αγωνιστική στιγματίστηκε όχι από ένα, ούτε δύο αλλά τρεις επανόδους ομάδων που, κατά την στατιστική, έπρεπε να είχαν χάσει. Στη Βαλτιμόρη, οι γηπεδούχοι Ravens φαινόταν ότι ήλεγχαν την κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς ο Lamar Jackson σημείωσε ένα από τα αρτιότερα ματς της καριέρας του. Στις 318 passing, και στις 119 rushing, γιάρδες, ο νεαρός σημείωσε τρία touchdowns (δύο με των 75+ γιαρδών), κι ένα rushing στο οποίο έτρεξε, ολομόναχος, για 79 γιάρδες. Στην έναρξη της τελευταίας περιόδου, το σκορ ήταν 14 – 35 υπέρ των γηπεδούχων, κι όλα έμοιαζαν χαμένα για τους Miami Dolphins. Εκεί, το απίστευτο συνέβη. Ο Tua Tagovailoa συνεργάστηκε με τα αγαπημένα του όπλα, Tyreek Hill και Jaylen Waddle, διαμελίζοντας την τραυματισμένη κι ανοργάνωτη οπισθοφυλακή των Ravens. Σημείωσε 4 touchdowns και 199 γιάρδες, γυρίζοντας το ματς και παίρνοντας μία σπουδαία νίκη, με μόλις 15 δευτερόλεπτα κανονικού χρόνου! Ήταν η πρώτη φορά μετά το μακρινό 2010 που μία ομάδα με τέτοιο προβάδισμα έχανε ματς. Η μόνη παρηγοριά της Βαλτιμόρης είναι πως όλη η AFC North έχασε τους αγώνες της.

Στο Λας Βέγκας, οι Raiders έβαλαν πλώρη για να ξεχάσουν την απογοητευτική τους ήττα την περασμένη εβδομάδα, θέλοντας να δείξουν ένα νέο πρόσωπο στην επίθεση. Για τρεις περιόδους, το σχέδιο πήγαινε κατ’ευχήν· οι γηπεδούχοι είχαν ένα άνετο προβάδισμα στο 23 – 7, με τους Cardinals να έχουν σημειώσει μόλις ένα touchdown σε έξι κατοχές. Στην πρώτη τους κατοχή στην τελευταία περίοδο οι Cardinals έμαθαν, από πρώτο χέρι, την αρετή της υπομονής, στο 2 point conversion του επόμενου touchdown τους.

Στηριζόμενοι στο πείσμα του Kyler Murray, οι Cardinals αντεπιτέθηκαν, στερώντας τις επιθετικές επιλογές των Raiders. Με την κορεσμένη μονάδα, η άμυνα των γηπεδούχων ολοένα και κουραζόταν, με αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να τραβήξουν τον αγώνα στην παράταση. Εκεί, η επίθεση των Raiders σφράγισε το ματς οριστικά, αλλά υπέρ των Cardinals. Δύο fumble του Hunter Renfrow καθυστέρησαν, αρχικά, κι έπειτα έδωσαν τη μπάλα στα χέρια της άμυνας της Αριζόνα. Με το return touchdown, οι Cardinals έσωσαν, για τώρα, τη σεζόν τους, ενώ οι Raiders υπέστησαν την χειρότερη ήττα από comeback της ιστορίας τους.

Το πιο απίστευτο comeback έγινε σε μία ομάδα που σπανίως έχει την τύχη με το μέρος της. Στο Κλίβελαντ, οι παρευρισκόμενοι φίλαθλοι των New York Jets είχαν αποδεχτεί ότι θα βίωναν τη δεύτερη σερί ήττα τους, με το σκορ να βρίσκεται στο 30 – 17 με μόλις δύο λεπτά κανονικής διάρκειας να έχουν απομείνει. Τότε, οι Jets απασφάλισαν. O Joe Flacco, o τριανταεφτάχρονος Joe Flacco, πέταξε μία μακρινή πάσα στον Corey Davis, και το σκορ διαμορφώθηκε στο 23 – 30. Μην έχοντας επιλογές, ο προπονητής Robert Saleh αποφάσισε να εκτελέσει ένα onside kick. To 9% ως ποσοστό επιτυχίας δεν είναι κάτι ευοίωνο, αλλά οι Jets κατάφεραν να ανακτήσουν το kick. Η επόμενη κατοχή, διάρκειας 10 επιθέσεων, τράβηξε τον χρόνο και κατέληξε με ένα touchdown στον νεαρό Garrett Wilson, για να επισφραγίσει το τελικό 31 – 30 κι, ίσως, την πιο απρόσμενη επιστροφή της χρονιάς. Να σημειώσουμε ότι ο Flacco είχε ένα από τα καλύτερα ματς του, με 59% ολοκληρωμένες πάσες, 307 γιάρδες και 4 touchdowns.

Είχα κατάθλιψη και μελαγχολία

Είναι, άραγε, η ώρα για κάποιες ομάδες να πανικοβληθούν κι επίσημα; Οι Cincinnati Bengals, Tennessee Titans και Las Vegas Raiders βρίσκονται στο 0 – 2. Κι οι τρεις τους ήταν πέρσι στα playoffs, με τους Bengals να φτάνουν μέχρι το Super Bowl. Όλες τους είχαν βλέψεις για playoffs, κάποιες ακόμα και για πρωτάθλημα. Η ιστορία, ωστόσο, δεν είναι μαζί τους. Από το 1990, μόλις το 11% των ομάδων κατάφερε να προκριθεί στα ματς του Ιανουαρίου, με ένα τόσο κακό ξεκίνημα όπως το 0 – 2.

Ξεκινώντας με το Σινσιννάτι, το πρόβλημα είναι αμέσως εμφανές· η φαινομενική αναβάθμιση της offensive line, που πήρε μέρος στην offseason, δεν έχει φέρει τα απαιτούμενα αποτελέσματα. Ο Joe Burrow έχει υποστεί 13 sacks ήδη σε δύο αγωνιστικές, περισσότερο από κάθε άλλο quarterback. Μπορούμε να πούμε ότι το να αντιμετωπίζεις τους T.J. Watt και Micah Parsons σε συνεχόμενους αγώνες θα πίεζε τον οποιοδήποτε, αλλά οι φετινοί Bengals έχουν θέματα και στην άμυνα. Λόγω της κακής offensive line, η συμμετοχή του Joe Mixon έχει επίσης πέσει κατά πολύ, κάτι που αυξάνει ακόμα περισσότερο το βάρος στους ώμους του Burrow.

Για κάποιο λόγο, η επίθεση αργεί να πάρει μπρος στις πρώτες της κατοχές· κυριολεκτικά. Ο Burrow έχει μία ακαταλόγιστη αναλογία των 1 touchdown προς 6 interceptions (!) στις δύο πρώτες κατοχές σε κάθε ματς. Η αργή εκκίνηση, η χειρότερη, απρόσμενα, από πέρσι offensive line κι η κουρασμένη άμυνα έχουν φέρει τους περσινούς φιναλίστ σε μία τρύπα που δύσκολα θα σκαρφαλώσουν. Στο preview της AFC North είχαμε πει δύο πράγματα: ότι η περσινή σεζόν ήταν περισσότερο προϊόν του ταλέντου του Burrow, κι ότι θα ήταν καλό οι Bengals να κερδίσουν νωρίς, πριν ζορίσει το πρόγραμμα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Zac Taylor θα πρέπει να βρει λύσεις γρήγορα, πριν βγει η ομάδα τους εντελώς εκτός ανταγωνισμού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Divisional Previews 2022: AFC North

Πολλοί ίσως περίμεναν μία μερική πτώση των Tennessee Titans, παίρνοντας υπόψιν την απρόσμενη ανταλλαγή του A.J. Brown στους Philadelphia Eagles, αλλά είναι μερική έκπληξη ότι το περσινό, πρώτο seed της AFC δεν έχει γευτεί μία νίκη. Ένας από τους λόγους ήταν η αποδυνάμωση της offensive line, καθώς οι Rodger Saffold και David Quessenberry απέχουν λόγω τραυματισμών, αφήνοντας την δεξιά πλευρά ευάλωτη. Η απουσία, δε, του Brown δημιουργεί δύο «μαύρες τρύπες»: η μία αφορά τον Derrick Henry κι η άλλη τον Ryan Tannehill. Με την έλλειψη ενός έμπιστου wide receiver, η δυναμική της επίθεσης συρρικνώνεται πάνω στον Henry, κι οι αντίπαλες άμυνες το γνωρίζουν. Το αποτέλεσμα είναι να στριμώχνουν τον running back, απαγορεύοντας την συνήθη παραγωγικότητά του. Από την άλλη, ο Tannehill δεν έχει ασφαλείς διεξόδους κάτω από πίεση, με αποτέλεσμα να απλοποιείται τρομερά ο τρόπος παιχνιδιού του. Όλο αυτό το χάος επιδεινώνεται με την ελλιπή offensive line, κάτι που φάνηκε έκδηλα στην πανωλεθρία που υπέστησαν κάτω από τους Buffalo Bills.

Μην ξεχνάμε, επίσης, και την πτώση της άμυνας. Μέσα σε δύο αγωνιστικές έχει δεχθεί 62 πόντους και 808 γιάρδες, καθιστώντας τη τριακοστή και εικοστή έκτη, αντίστοιχα. Τα επόμενα τρία ματς (με Raiders, σε Colts και σε Commanders) θα μας δείξουν πραγματικά αν το Τεννεσσί έχει ήδη χάσει το τρένο για τα φετινά playoffs.

Ο Ryan Tannehill αδυνατεί να σταματήσει τον Mike Milano

Μίας και αναφέραμε τους Raiders, θεωρώ ότι η δική τους εικόνα είναι η πιο ανησυχητική. Όχι τόσο για το 0 – 2 όσο για το γεγονός ότι εμπιστεύτηκαν ένα άτομο σαν τον Josh McDaniels, που έχει αρκετά βεβαρημένο ιστορικό ως προπονητής αλλά κι ως επαγγελματίας, για να ισορροπήσει το πλοίο. Πέρσι, ελέω των κατηγοριών του Jon Gruden, της ανθρωποκτονίας του Henry Ruggs και της ανοησίας του Damon Arnette, θα ήταν πολύ λογικό να καταρρεύσουν. Ωστόσο, ο αναπληρωματικός προπονητής Rich Bisaccia όχι μόνο ένωσε την ομάδα, αλλά κατάφερε να την βάλει και στα playoffs.

Yπό τον McDaniels, oι Raiders αποφάσισαν να ανταγωνιστούν ανοιχτά την AFC West, υπογράφοντας τον αστέρα wide receiver των Packers, Davante Adams. Μέσα σε δύο αγώνες, ωστόσο, ο Adams έχει φανεί σχεδόν ελάχιστα, και δεν είναι ο μόνος που δεν έχει ανταπεξέλθει σε προσδοκίες. Επίθεση κι άμυνα χαρακτηρίζοντας ως ένα μπερδεμένο χάλι, με κακή offensive line, χαμένα τάκλιν, νοητικά λάθη, αδυναμίες στην αντεπίθεση και πράγματα που δεν θα έπρεπε να περιγράφουν μία ομάδα σαν τους Raiders. Μέχρι στιγμής, ο McDaniels δεν έχει καταφέρει ούτε να παρουσιάσει μία εικόνα ομάδας, αλλά ούτε και να φτιάξει την εμφανή του αδυναμία να κλειδώσει ματς.

Οι επόμενοι τρεις αγώνες είναι κομβικοί, καθώς δύο από αυτούς είναι ενάντια σε divisional αντιπάλους, που θα μορφοποιήσουν την AFC West σε μεγάλο βαθμό. Προσωπικά, δεν πίστευα κι ακόμα δεν περιμένω έναν άνθρωπο σαν τον McDaniels, που έβαλε τους Denver Broncos πίσω στην εξέλιξή τους και αρνήθηκε να προπονήσει τους Indianapolis Colts την τελευταία στιγμή, ενώ είχε συμφωνήσει επίσημα, να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του.

Επί τόπου σε τελειώνω

Eίναι ακόμα πολύ νωρίς, αλλά η ερώτηση σίγουρα στροβιλίζει στο μυαλό των περισσότερων φιλάθλων κι αναλυτών: είναι οι Buffalo Bills κι οι Kansas City Chiefs τα ξεκάθαρα φαβορί; Όχι μόνο στην AFC, αλλά και στην λίγκα γενικότερα.

Το Μπάφαλο δεν έχει απλά κερδίσει και τους δύο αγώνες του. Έχει συντρίψει τον ανταγωνισμό. Η διαφορά ενεργητικών με παθητικούς πόντους βρίσκεται στο 55, παραπάνω από το διπλάσιο των αμέσως επόμενων ομάδων. Είναι πρώτοι σε ενεργητικούς πόντους, τρίτοι σε ενεργητικές γιάρδες, και δεύτεροι στον παθητικό πίνακα. Ο Stefon Diggs ηγείται ενός πολύ ενεργού γκρουπ από receivers, τους οποίους ο Josh Allen έχει εκμεταλλευτεί, ακόμα κι αν οι Jake Kumerow και Isaiah McKenzie δεν πλησιάζουν τον Diggs σε ταλέντο. Με την προσθήκη του Von Miller στην offseason, η άμυνα των Bills αναβαθμίστηκε σε σημείο που οι Tennessee Titans υπέστησαν την χειρότερη ήττα τους εδώ και τέσσερα χρόνια. Οι 72 πόντοι που έχουν σημειώσει δεν ήταν ενάντια σε μέτριες ομάδες, αλλά στο περσινό πρώτο seed της AFC και τους περσινούς πρωταθλητές. Ναι, αυτοί οι Bills μοιάζουν ως αδιαφιλονίκητοι φιναλίστ. Ωστόσο, πολλά έχουμε δει να συμβαίνουν στη διάρκεια μίας σεζόν. Τρεις εκ των υπόλοιπων πέντε αγώνων είναι ενάντια σε διεκδικητές (Ravens, Chiefs, Packers). Μένει να δούμε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει το Μπάφαλο, όταν ακόμα υστερεί στην ανάπτυξη ενός σημαντικού rushing τομέα.

Στην αντίπερα όχθη της ίδιας περιφέρειας, οι Chiefs δεν είναι απλώς καλοί αλλά διαθέτουν κι ένα αβαντάζ που δύσκολα το βρίσκεις. Την τύχη. Αν δείτε τους αγώνες του Patrick Mahomes φέτος, θα δείτε κάτι που χαρακτηρίζει όλη την καριέρα του: πάσες που θα μπορούσαν κάλλιστα να καταλήξουν σε turnover κάπως καταλήγουν σε δικούς του παίκτες. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την εποποιία του Mahomes, που χωρίς τον Tyreek Hill στέκεται πρώτος στη λίγκα με 7 touchdowns και 0 interceptions, και πρώτος σε passer rating, με 127,2. Η εξαιρετική του σεζόν στηρίζεται, σαφώς, από τον έμπιστο στόχο του, Travis Kelce, αλλά κι ένα συνονθύλευμα από receivers τους οποίους ο Mahomes έχει αναβαθμίσει. Kάποιος μπορεί να πει ότι η απουσία του Hill έκανε το passing game ακόμα πιο απρόβλεπτο, κι ίσως να ισχύει, εν μέρει.

Mην ξεχνάμε, επίσης, ότι η άμυνα των Chiefs, αν όχι άριστη, είναι αρκετά καλή ώστε να βρίσκεται στην πέμπτη θέση του ποσοστού πίεσης στις επιθέσεις (40,4%), δέκατη σε λιγότερες παθητικές γιάρδες ανά φάση (5) κι έκτη σε sacks (5). Κάποια στιγμή, ενάντια σε δυνατότερους αντιπάλους, οι Chiefs θα δοκιμαστούν σοβαρά, κι εκεί θα δούμε αν η τύχη ή οι αμυντικές τους αδυναμίες (18οι σε παθητικούς πόντους και 19οι σε παθητικές γιάρδες) θα στερήσουν την ευκαιρία τους να κυνηγήσουν την ανώτερη θέση στην AFC.

Η χημεία μεταξύ των Travis Kelce και Mahomes είναι απαράμιλλη.

About The Author: Στεφανία Λ.

Οπαδός των St. Louis Rams από το 2004 και του αθλήματος, έπειτα από τυχαίο συμβάν. Με τα χρόνια, βρήκε λιμάνι στη Βαλτιμόρη και στους Ravens, αλλά θα θυμάται πάντα το 1999. Λάτρης των underdogs, των nail biting αγώνων, και παικτών που της γεμίζουν το μάτι. Μιλάει πολύ, λατρεύει την έρευνα και το ιδανικό της βράδυ πλαισιώνεται από ζεστή σοκολάτα και έναν καλό αγώνα ή mixtapes από το Κασετόφωνο. H αντικειμενικότητά της πηγαινοέρχεται ανά βδομάδα.