Τεχνική Υποστήριξη

Εάν, στους δεκαέξι αγώνες της περασμένης αγωνιστικής, καταφέρατε να προβλέψετε τον νικητή σε πάνω από το 50% των αναμετρήσεων, ψάξτε στο γενεαλογικό σας δέντρο για μάντεις. Αν η δεύτερη εβδομάδα μας επιφύλασσε εκπλήξεις στην καμουφλαρισμένη μορφή των επανόδων, η πρόσφατη το έκανε με νικητές που κέρδισαν εκκωφαντικά. Το γνωστό απόφθεγμα του Any Given Sunday πήρε σάρκα κι οστά στις ήττες των φαβορί για το Super Bowl, στους θριάμβους ομάδων που, μέχρι πρόσφατα, ήταν περίγελος και στις φάσεις που δεν έχουμε ξαναδεί ή, είδαμε, δεκατέσσερα χρόνια πριν. Εσάς τι σας έμεινε από μία τόσο παλαβή αγωνιστική;

Οι Αήττητοι

[σημείωση: το κείμενο γράφτηκε πριν το ματς της Πέμπτης, οπότε οι Dolphins ήταν ακόμα στο 3 – 0.]

“Οι μόνες αήττητες ομάδες που έχουν μείνει είναι οι Miami Dolphins κι οι Philadelphia Eagles.”

To πρωτοσέλιδο πολλών μέσων ενημέρωσης είναι μία πρόταση που κανείς μας δε θα περίμενε να πει τέτοιους καιρούς, πριν την έναρξη της σεζόν. Κι όμως, οι δύο αυτές ομάδες επικρατούν του ανταγωνισμού, κι αυτό συμβαίνει γιατί έχουν ένα κοινό σημείο: την υποστήριξη.

Ας πιάσουμε τους Dolphins. Tην περασμένη Κυριακή, ο Tua Tagovailoa αντιμετώπισε την μεγαλύτερη, έως τώρα, φετινή του πρόκληση στους Buffalo Bills, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του πρωτοετούς προπονητή, Mike McDaniel. Παρόλο που ο νεαρός quarterback δεν άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον στατιστικό πίνακα (13/18 για 186 γιάρδες κι ένα touchdown), η προσέγγιση του McDaniel του επέτρεψε να μην αποτελέσει τροχοπέδη για την επίθεση. Τουναντίον, η βαριά χρήση του play action (η προσποίηση του quarterback να δίνει την μπάλα στον running back αλλά να την κρατά ο ίδιος) επέτρεψε το… σκανάρισμα μίας άμυνας που υστερούσε πολύτιμης βοήθειας με την απουσία του safety Micah Hyde. Οι Dolphins το γνώριζαν. Κι όταν λείπει η βοήθεια στα μετόπισθεν, το να έχεις ένα ντουέτο εξαιρετικών receivers στους Jaylen Waddle και Tyreek Hill είναι δώρο. Κι η στοίχισή τους ανοίγει τα μέσα του γηπέδου, ώστε ο Tagovailoa να “χτυπήσει” γρήγορα, αν νιώσει πίεση.

Αν υπάρχει κάτι που έχει μείνει ως σταθερή, υπολογίσιμη δύναμη στα Δελφίνια, αυτό είναι η άμυνά τους. Αν και λύγισε αρκετά με τους Baltimore Ravens, με τους Bills ήταν η κύρια πηγή της κακής του μέρας. Χρησιμοποιώντας ένα πακέτο με μηδενική στήριξη στα μετόπισθεν, αλλά πλήρη πίεση μπροστά, ο Josh Allen ένιωσε την πλήρη δύναμη των χτυπημάτων. Αλλά επειδή είναι ο Allen, αυτό δεν τον εμπόδισε να κάνει το παιχνίδι του, μέχρι που το Μαϊάμι, στο δεύτερο ημίχρονο, άλλαξε ρότα. Αρχίζοντας να καλύπτει περισσότερο την περιοχή προς τα πίσω, και με την αποτυπωμένη, πλέον, πίεση που είχε δεχτεί ο Allen, οι πάσες του ήταν κοντές και γρήγορες. Έτσι, ο αγώνας ήταν πολύ πιο ελεγχόμενος από τους Dolphins. Παρά τις ενενήντα επιθετικές φάσεις του Μπάφαλο και τις 400 passing γιάρδες, οι πόντοι τους παρέμειναν στους 21. Το Μαϊάμι, με την υπομονή του, τις σημαντικές φάσεις, την ασφυκτική πίεση και την ανήλεη υγρασία κατάφεραν να περιορίσουν, στα μέτρα τους, μία από τις πιο εκρηκτικές επιθέσεις της περιφέρειας.

Στην Φιλαδέλφεια, στο σπίτι των Αετών (όχι στην Opap Arena, αλλά στo Lincoln Financial Field), η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική, παρά τις πολλές ομοιότητες. Ξεκινώντας με την άμυνα, οι Eagles διαθέτουν μία αλύγιστη front seven η οποία, παρά την απώλεια του Derek Barnett, συνεχίζει να προκαλεί τρόμο στους απέναντι quarterbacks. Ενάντια στον δύσμοιρο Carson Wentz, o defensive coordinator Jonathan Gannon εξαπέλυσε τη συνδυαστική δύναμη της pass rush του, χωρίς να αναλωθεί σε πολλά blitz. Το αποτέλεσμα; Ο Wentz υπέστη sack εννιά φορές, με τέσσερις διαφορετικούς linemen να σημειώνουν τουλάχιστον από ένα sack. Oι βετεράνοι Brandon Graham & Fletcher Cox, μαζί με τον νεαρό Josh Sweat, ηγούνται μίας δυναμικής εμπροσθοφυλακής, που είναι τρίτη σε pressures, δεύτερη σε sacks και πρώτη σε λιγότερες παθητικές γιάρδες. Αυτή η παντοδυναμία βοηθά να καλύψει μία secondary που δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, σε αντίθεση με τους Dolphins.

Το σημαντικότερο συστατικό της επιτυχίας των Eagles είναι, ίσως, η… αγία τριάδα των Jalen Hurts, A.J. Brown και Devonta Smith. Όπως και το Μαϊάμι, η Φιλαδέλφεια κατανόησε ότι αν είναι να καλύψεις κάποιες αδυναμίες του quarterback σου, καλό είναι να του παρέχεις τα κατάλληλα όπλα. Με την προσθήκη του Brown, o Hurts παίζει πολύ πιο σίγουρα, ακόμα κι αν ενάντια στην Ουάσιγκτον δεν φάνηκε τόσο έκδηλα. Σημαντική είναι η παρουσία μίας από τις πιο σθεναρές offensive line, που επιτρέπουν στον νεαρό να δράσει πολύ πιο εύκολα, μπερδεύοντας τις άμυνες.

Οι αριθμοί μαρτυρούν τη διαφορά των Eagles σε άμυνα κι επίθεση

Κάποιος θα πει ότι οι Eagles δεν έχουν αντιμετωπίσει ακόμα μεγαθήρια, όπως έχουν κάνει οι Dolphins. Άλλοι θα πουν ότι ο Hurts δεν έχει χτυπήσει ακόμα το ταβάνι του σαν quarterback. Κι οι δύο παρατηρήσεις είναι εύλογες, αλλά το γεγονός παραμένει ότι οι Eagles απολαμβάνουν το πρώτο τους 3 – 0 μετά από 2016, κι ο Hurts συνεχίζει, ακάθεκτος, να σημειώνει εξαιρετικά στατιστικά.

Οποιαδήποτε Κυριακή

Στο βιβλίο που ήταν η έμπνευση για την γνωστή ταινία του Αλ Πατσίνο, ο προπονητής Tony D’Amato δηλώνει, εμφατικά “οποιαδήποτε Κυριακή, ή θα χάσεις ή θα κερδίσεις”. Αυτή η πρόταση έγινε συνώνυμη του απρόβλεπτου αποτελέσματος, της νίκης ενός αουτσάιντερ ενάντια στο μεγάλο φαβορί. Την περασμένη Κυριακή, είχαμε παραπάνω από το παράδειγμα της νίκης των Dolphins επί των Bills, που να υποστηρίζει ότι το ρητό, ακόμα, καλά κρατεί.

Στην Ινδιανάπολη, δύο πράγματα επιβεβαιώθηκαν ξανά: ότι τα στατιστικά είναι, κάποιες φορές, ανούσια κι ότι η παρουσία ενός καλού kicker είναι παραπάνω από απαραίτητη, στο σημερινό NFL. Oι Kansas City Chiefs, το έταιρο φαβορί της AFC, επικράτησε πανηγυρικά στα νούμερα έναντι των Colts. Ήταν μπροστά στο σκορ για ένα μεγάλο μέρος του αγώνα, ενάντια σε μία ομάδα που βρισκόταν σε μία ατέρμονη κατήφορο. Αλλά έχασαν στα βασικά, καθώς δεν αξιοποίησαν ούτε το running στοιχείο τους (ο Clyde Edwards Helaire είχε μηδέν γιάρδες σε εφτά προσπάθειες), αλλά ούτε έκαναν convert κομβικά third downs. To χειρότερο, όμως, ήταν ότι φάνηκε τρομερά η απώλεια του Harrison Butker.

Mε αυτές τις ατυχίες, οι Colts κατάφεραν να σκοράρουν 10 απανωτούς πόντους στο τέλος, και να σφραγίσουν τον αγώνα με interception ενός πιεσμένου Patrick Mahomes.

Οι Chiefs δεν ήταν η μόνη ομάδα της AFC West που υπέστη μία ταπεινωτική ήττα. Τουναντίον, οι Los Angeles Chargers σίγουρα θα θέλουν να ξεχάσουν την περασμένη Κυριακή. Βλέποντας την ήττα τους με 10 – 38, η λίγκα ανακάλυψε ένα πράγμα: μην υποτιμάτε τους φετινούς Jacksonville Jaguars.

O Doug Pederson ανέλαβε μία ομάδα που είχε περάσει από ένα απίστευτα άσχημο έτος, έχοντας νέα παιδιά στα χέρια ενός προπονητή που έδινε περισσότερο σημασία στον εγωισμό του παρά στην εξέλιξή τους. Με τον Urban Meyer στο τιμόνι, η επιλογή του δημιουργικού Trevor Lawrence φαινόταν σαν καμμένο χαρτί, ένα «νεκροταφείο» καριέρας στο οποίο ο νεαρός δεν μπορούσε να ξεφύγει, αλλά ούτε και να φτιάξει. Είσοδος Doug Pederson. Μέσα σε τρεις αγώνες, ο Pederson έχει όσες νίκες σημείωσε ο Urban όλη τη χρονιά πέρσι. Και το καταφέρνει μέσα από την εξέλιξη του νεαρού quarterback του, ο οποίος δείχνει τα διαπιστευτήριά του με το να διαβάζει γρήγορα τις άμυνες παρά την πίεση που δέχεται. Ενάντια στους Chargers, με την δυναμική pass rush τους, ο Lawrence πετούσε την μπάλα σε 2,4 δευτερόλεπτα και κάτω, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να σημειώσει 28 ολοκληρωμένες πάσες για 262 γιάρδες, τρία touchdowns κι ένα εξαιρετικό passer rating του 115,5. Πλησίον του μεγαλούργησε κι ο εξαιρετικός τριτοετής running back, James Robinson, που ξέφυγε από τα χέρια των αμυντικών, σημειώνοντας 100 γιάρδες και ένα touchdown.

Προς υποστήριξη (ή ενάντια;) στους Chargers, ο Justin Herbert έπαιζε λαβωμένος, κι ίσως να μην έπρεπε να έχει αγωνιστεί. Στον προηγούμενο, σκληρό αγώνα με τους Chiefs, υπέστη ρήξη χόνδρου στον πνεύμονα, κι είχε θέμα με αρκετές κινήσεις του. Το χειρότερο είναι ότι, με την απώλειά του, οι Chargers θα μετρούσαν έξι απόντες οι οποίοι είχαν κοσμήσει το περσινό top 100 των παικτών. Οι J.C. Jackson, Rashawn Slater, Corey Linsley, Keenan Allen και Joey Bosa είτε ήταν τραυματίες είτε αποχώρησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα, αφήνοντας τους Chargers απίστευτα ευάλωτους, και σε αναζήτηση δύσκολων λύσεων για άλλη μία χρονιά.

Οι δύο επιθετικοί σε μία επαγγελματική αποδοχή της επιτυχίας

Καλώς ήρθατε στη Ζώνη του Λυκόφωτος

Κλείνοντας, θα συνοψίσουμε αυτή την τρελή αγωνιστική με δύο φάσεις που θα μείνουν στη συλλογική μνήμη πολλών. Πρώτα, ένα συμβάν που είχαμε να δούμε 14 ολόκληρα χρόνια, τότε που ο πρώην quarterback των Detroit Lions, και νυν αναλυτής, Dan Orlovsky είχε τρέξει πίσω από την δική του endzone, έπειτα από πίεση της άμυνας των Vikings. Το ίδιο συνέβη με τον Jimmy Garoppolo των San Francisco 49ers αυτή την εβδομάδα αν κι, ίσως, να ήταν χειρότερο γιατί η ενέργειά του θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν pick six.

Kι έπειτα… το butt punt. Θα αφήσουμε το βίντεο να μιλήσει από μόνο του.

https://twitter.com/NFL/status/1574128585308180480

About The Author: Στεφανία Λ.

Οπαδός των St. Louis Rams από το 2004 και του αθλήματος, έπειτα από τυχαίο συμβάν. Με τα χρόνια, βρήκε λιμάνι στη Βαλτιμόρη και στους Ravens, αλλά θα θυμάται πάντα το 1999. Λάτρης των underdogs, των nail biting αγώνων, και παικτών που της γεμίζουν το μάτι. Μιλάει πολύ, λατρεύει την έρευνα και το ιδανικό της βράδυ πλαισιώνεται από ζεστή σοκολάτα και έναν καλό αγώνα ή mixtapes από το Κασετόφωνο. H αντικειμενικότητά της πηγαινοέρχεται ανά βδομάδα.