Η λίγκα του NFL είναι μία που πλέον δίνει τη μεγαλύτερη βάση στο επάγγελμα του quarterback περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη θέση, είτε στην επίθεση, στην άμυνα ή στα special teams. Η διασημότητα και σοβαρότητα της θέσης είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων αλλά κυρίως είναι παράγωγο:
- της δυσκολίας που παρουσιάζει η θέση, αφού οι quarterbacks είναι υπεύθυνοι για την ομαλή κυκλοφορία της επίθεσης, που συνδυάζεται με την ανάγνωση ενός πολυσέλιδου κι αρκετά δύσκολου playbook, της ικανότητας να πάρουν αποφάσεις γρήγορα κι αποτελεσματικά, το πόσο σωστά μπορούν να διαβάσουν την απέναντι άμυνα πριν το snap, αλλά και την ηγετική παρουσία που έχουν στα αποδυτήρια.
- της εξάπλωσης του fantasy football, που αποτελεί μια κερδοφόρα επένδυση από τότε που εδραιώθηκε σαν ιδέα. Όσοι έχετε συμμετάσχει σε λίγκες, γνωρίζετε πως οι πόντοι περιστρέφονται γύρω από τις επιθετικές θέσεις, συν την πολύτιμη του quarterback, που έχει δικό της μοναδικό αλγόριθμο για τον υπολογισμό πόντων και
- της διασημότητας που έχει δεχθεί η θέση, λόγω του ότι σχεδόν το 72,5% των βραβείων MVP για τη σεζόν και το 55% των βραβείων Superbowl MVP, στη σύγχρονη ιστορίας του NFL, έχει δοθεί σε quarterbacks. Είναι μεγάλα ποσοστά, αν σκεφτείτε τον αριθμό παικτών που έχουν παίξει σε ομάδες από το 1966.
Με βάση τα παραπάνω, όπως και σε κάθε άθλημα, είναι λογικό ο quarterback να κρίνεται με γνώμονα τις επιτυχίες του, τα στατιστικά του, και τη συνέχεια που έχει στην πάροδο του χρόνου. Για αυτό, άλλωστε, παίκτες όπως ο Tom Brady, o Aaron Rodgers κι ο Drew Brees αποτελούν τα σταθμά στα οποία αξιολογούνται όλοι οι νέοι και παλιοί quarterbacks, ασχέτως κατά πόσο αυτό μπορεί να είναι δίκαιο. Άτομα όπως ο Trent Dilfer, o Doug Williams κι ακόμα κι ο Hall of Famer Joe Namath κατατάσσονται σε εκείνους που απλά τους χαμογέλασε η τύχη, το σύνολο ή ακόμα κι η προπονητική παρουσία, το οποίο θέτει πολλά ερωτήματα για το ποιος στο τέλος θεωρείται επιτυχημένος, και ποιος όχι.
Το 2017, παρόλα αυτά, δεν ήταν το έτος ούτε του περσινού MVP Matt Ryan, ούτε του Aaron Rodgers, του Drew Brees, του Cam Newton, ή ακόμα και του Ben Roethlisberger. Σε μια εποχή που ο αναμενόμενος αγώνας σε ημιτελικό περιείχε τουλάχιστον δύο από τους παραπάνω, και μας είχε παρουσιάσει αρκετά κεφάλαια του “Manning εναντίον Brady” βιβλίου, ο μόνος που έχει επιτυχίες κι ακόμα παραμένει στο κυνήγι είναι ο αειθαλής Tom Brady. Οι επόμενοι αντίπαλοί του, πάντα στη θέση του quarterback, είναι άτομα που όχι απλά δεν έχουν βρεθεί σε conference γύρο, αλλά δεν έχουν καν νίκη σε playoffs.
Φυσικά, κανείς δε μπορεί να προβλέψει τον παράγοντα “τραυματισμός”, ο οποίος είναι ο κύριος λόγος που οι δύο εναπομείναντες NFC quarterbacks είναι εκεί που βρίσκονται τώρα. Αλλά αυτό δε θέτει τα θεμέλια για καμία σίγουρη επιτυχία, όπως έχει αποδειχτεί και στο παρελθόν. Ακόμα και πριν τους τραυματισμούς, τα ονόματα που φιγούραραν περισσότερο στα πρωτοσέλιδα ήταν των Jared Goff & Carson Wentz, του νέου κι απρόσμενου, και της εκπληκτικής αλλαγής που παρουσίασαν μέσα σε ένα έτος. Επιτρέψτε μου, όμως, να μιλήσω λίγο για τους quarterbacks, που θα παίξουν το πρώτο (ενδέκατο στην περίπτωση του Brady) conference παιχνίδι τους την προσεχή αγωνιστική.
Tom Brady: QB των New England Patriots
Oι επιτυχίες και ο θρύλος του Tom Brady πιστεύω είναι γνωστές και χιλιοειπωμένες ακόμα κι ανάμεσα στο νεαρό ελληνικό κοινό. 5 Superbowl, 15 playoff συμμετοχές, 2 MVP, νούμερα που έχουν κατά πολλού ξεπεράσει μεγάλα ονόματα στη θέση που ήταν εδραιωμένα από το 1980. Παρόλα αυτά, ο ίδιος δε διαφέρει τόσο από τους υπόλοιπους, καθώς ξεκίνησε το ίδιο άσημα. Έγινε drafted από τους Patriots το 2000 στον έκτο γύρο (μόνο ο Case Keenum επιλέχθηκε χαμηλότερα από τον ίδιο εκ των τεσσάρων), με τους προπονητές του να δηλώνουν ότι δεν είχε τίποτα το αξιοσέβαστο που να τον ξεχωρίζει· ήταν αργός, δυσκίνητος, δεν πετούσε βαθιά την μπάλα. Ουσιαστικά, θα έμενε στον πάγκο για το εγγύς μέλλον, ενώ ο βασικός quarterback Drew Bledsoe θα ηγούταν της ομάδας κάτω από το πλάνο του Bill Belichick.
Η ίδια μοίρα που προώθησε τους Nick Foles και Case Keenum στο προσκήνιο ώθησε τον Brady στη θέση του Bledsoe αναγκαστικά, έπειτα από σοβαρό τραυματισμό του τελευταίου. Στους πρώτους του αγώνες, φαινόταν ότι δικαιολογούσε τις ανησυχίες των scouters, αφού δεν επέδειξε κάτι το αξιοθαύμαστο. Ωστόσο, με το πέρας έγινε καλύτερος, τόσο ώστε να δώσει στους Patriots ένα πολυπόθητο Super Bowl, χωρίς να είναι ο κομβικός παράγοντας που θα γινόταν στο μέλλον. Οι Patriots, εν τέλει, εμπιστεύτηκαν τον νεαρό Brady, κι η συνέχεια τους δικαίωσε. Μεταλλάχθηκε σε αρχηγό, είδωλο για την περιοχή της Βοστώνης και των συνόρων της, και δεσπόζει πλέον ως η κυριάρχουσα γνωστή μορφή του αθλήματος. Στα 40 του έτη ακόμα αποτελεί έναν από τους καλύτερους quarterback που έχουν παίξει σε τέτοια ηλικία, είναι ο γηραιότερος που έχει νικήσει σε playoff αγώνα (57 μέρες μεγαλύτερος του προηγούμενου κατόχου Brett Favre), ενώ τα στατιστικά του είναι αξιοθαύμαστα, αν σκεφτεί κανείς ότι έχασε τον αγαπημένο του στόχο Julian Edelman, από τις αρχές της σεζόν.
Πέρα από τον Bill Belichick και το σύνολο που διέθετε η ομάδα, ο Brady έγινε αυτό που γνωρίζετε όλοι για τον ίδιο λόγο που οι υπόλοιποι quarterbacks, οι αναφορικά υποδεέστεροι του ίδιου, έχουν φέρει τις ομάδες τους στα ημιτελικά· ήταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, κι άδραξε την ευκαιρία που του δόθηκε. Αυτή, λοιπόν, μπορεί να είναι η αρχή και για τους παρακάτω.
Blake Bortles: QB των Jacksonville Jaguars
Αν κάποιος σας έλεγε πριν τη σεζόν πως ο Blake Bortles θα πρωταγωνιστούσε σε αγώνα conference, πιθανόν να
γελούσατε με τη ψυχή σας. Η ανησυχία για τη ψυχική υγεία του άλλου θα αυξανόταν αν σας μαρτυρούσε πως θα το κατάφερνε νικώντας τους Pittsburgh Steelers, του Ben Roethlisberger, μέσα στο Heinz Field. Λόγω της χαμηλής του απόδοσης αυτά τα χρόνια, οι περισσότεροι ξεχνούν ότι ο Bortles αποτελεί τον quarterback που επιλέχθηκε ψηλότερα από όλους που αναφέρονται, καθώς έγινε μέλος των Jaguars με το τρίτο pick του πρώτου γύρου το 2014. Παρόλο που είχε υψηλές κριτικές από τους scouters, που τον αναγνώριζαν ως ένα νεαρό με καλή αντίδραση κάτω από πίεση και με ιδανικά μέτρα για να ηγηθεί, τίποτα από τα παραπάνω δε μεταφράστηκε σε νίκες.
Αυτό σίγουρα ήταν παράγωγο της πολύ κακής επίθεσης που είχε για χρόνια το Jacksonville (ήταν στην κορυφή των most sacked quarterbacks το 2014 και 2015, με 106 sacks στα δύο αυτά έτη), αλλά τα ατομικά λάθη του Bortles είναι δύσκολο να αγνοηθούν. Από το 2014, παραμένει ο quarterback με τα περισσότερα interceptions (64), ενώ συχνά οι αποφάσεις που έπαιρνε είχαν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα, καθώς 13 από τα interceptions έχουν επιστραφεί για touchdown. Το 2015 ήταν ίσως η καλύτερη χρονιά του, στατιστικά, αλλά σε κανένα από αυτά τα 4 χρόνια δεν είχε φτάσει καν κοντά στη division, με το συνολικό του ρεκόρ να πιάνει τις 34 ήττες και μόλις 11 νίκες στο διάστημα αυτό.
Φέτος, ο Bortles δε χρειάστηκε να γίνει ο σωτήρας των Jaguars, παρά μόνο να φροντίσει να μειώσει τα λάθη του. Με τη βοήθεια του Leonard Fournette, το βάρος για επιθετική υπεροχή μειώθηκε ακόμα περισσότερο, το οποίο είναι πολύ θετικό για τον ίδιο. Χάρη στην καλύτερη φέτος offensive line, ο Bortles αξιοποιεί και τα πόδια του, στοιχείο που του έδωσε τη νίκη στη Wild Card αλλά κι ενάντια στους Steelers. Παραμένει ο χειρότερος στατιστικά quarterback ανάμεσα στους τρεις που έπαιξαν σχεδόν όλη τη σεζόν; Ίσως, αλλά στα playoffs o Bortles έχει δείξει τη ψυχραιμία και την ικανότητα ενός quarterback που προσπαθεί να μην αποτελεί την τροχοπέδη, αλλά τη λύση της ομάδας όταν αυτή τον χρειάζεται.
Nick Foles: QB των Philadelphia Eagles
Ο Nick Foles είναι ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς είναι ο quarterback που ανέλαβε τους Eagles μόλις 4 εβδομάδες πριν τη λήξη της σεζόν. Επομένως, είχε ένα σχετικά μικρό περιθώριο να ενσωματωθεί στο ρόλο του, κι αρκετά μεγάλη θέση να γεμίσει, αφού ο βασικός Carson Wentz σημείωνε στατιστικά που τον είχαν στις πρώτες θέσεις για υποψήφιο MVP. O Foles, όμως, έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση, όταν το 2013 πήρε τα ηνία στις αρχές του Οκτώβρη από τον τραυματία Michael Vick, και πάλι στην ομάδα της Philadelphia. Επιλεγμένος στον τρίτο γύρο του Draft του 2012, μετά από δύο επιτυχημένες χρονιές στο πανεπιστήμιο της Arizona, o Foles κατέληξε στους Αετούς, οι οποίοι δεν τον πρόοριζαν για τον άμεσο αντικαστάτη του ταχύτατου Vick, αλλά άρεσε στον OC Marty Mornhinweg, κι ειδικά στον προπονητή Andy Reid.
Το 2013, ο Reid αντικατάσταθηκε από τον Chip Kelly, κι ο Foles ανταγωνιζόταν ακόμα τον Vick, έπειτα από μία αρκετά κακή rookie χρονιά. Ο τραυματισμός του Vick ώθησε τον Foles στον προσκήνιο, και σε μία από τις απρόσμενες ιστορίες του NFL, o Foles όχι απλά έπαιξε καλά, αλλά έθεσε και ρεκόρ. Είχε 27 touchdown, μόλις 2 interceptions, το εξαιρετικό rating του 119,2, κι έθεσε το ρεκόρ για τα περισσότερα touchdown σε έναν αγώνα, με 7 ενάντια στους Oakland Raiders. Μετά από τις αποφάσεις του Chip Kelly, τα διάφορα πειράματα στην επίθεση, και την πορεία που έπαιρνε η ομάδα, η πτώση του Foles ήταν μεγάλη, κι εν τέλει έφυγε από τους Eagles. Σαν τον Case Keenum, πέρασε από τους St. Louis Rams, πριν ξαναβρεθεί μαζί με τον Reid στο Κάνσας, χωρίς να κάνει κάτι το αξιόλογο στις 2 ομάδες.
Τώρα, ο Foles βρίσκεται στο υψηλότερο ματς που έχει βρεθεί στην καριέρα του, αφότου κατάφερε ίσα ίσα να ξεπεράσει το εμπόδιο των Atlanta Falcons. Η άμυνα των Vikings είναι μία από τις πιο άρτιες που υπάρχουν φέτος, και κατάφεραν ακόμα να κάνουν κάποιον σαν τον Drew Brees να φαίνεται θνητός στην αναμέτρηση μεταξύ τους. Στόχος του Foles θα είναι να αξιοποιήσει την εμπειρία του και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, κι ούτε λίγο ούτε πολύ να ξαναγίνει ο “ήρωας” που ήταν για τους Eagles το 2013. Όσο ακατόρθωτο και να είναι, η ομάδα του Doug Pederson θα πρέπει να μάθει να χειρίζεται τα δύσκολα, κι εδώ θα φανεί πόση προετοιμασία είχε ο εικοσιοχτάχρονος λίγο πριν το πρώτο ημιτελικό της Philadelphia μετά από 9 χρόνια.
Case Keenum: QB των Minnesota Vikings
O Keenum είναι ίσως ο quarterback που έπρεπε να κάνει το μακρύτερο ταξίδι προς την επιτυχία. Βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο του Houston (στο οποίο είχε πολύ υψηλά στατιστικά, με 19.217 γιάρδες, 155 touchdowns, και μόλις 46 interceptions), δεν επιλέχθηκε από καμία ομάδα στο draft, αλλά κατέληξε στους τοπικούς Texans to 2012, κι έγινε βασικός τους quarterback το 2013, μετά τον Matt Schaub. Όσοι είχατε δει τη σεζόν του 2013, γνωρίζετε τι ομάδα ήταν οι Texans τότε: μια ομάδα που κατέληξε 2 – 14, με μία από τις χειρότερες άμυνες της λίγκας, και τη δεύτερη πιο χαμηλόβαθμη επίθεση. Έπειτα από μία ακόμα μικρή παρουσία στο Τexas το 2014, ο Keenum θα κατέληγε σε άλλη μία επιθετικά αναιμική ομάδα, τους St. Louis Rams, όπου εκτέλεσε πάλι χρέη αναπληρωματικού το 2015 και το 2016. Έπειτα από τη σίγουρη στροφή του franchise στον Jared Goff, ο Keenum βρήκε πάλι καινούργιο σπίτι, αυτή τη φορά στους Minnesota Vikings. Λόγω τραυματισμών στους δύο βασικούς τους quarterbacks, o Keenum ξαναβρέθηκε στο προσκήνιο ως η αναγκαστική λύση.
Αυτή τη φορά όμως, με μια καλύτερη επίθεση, ο Keenum έδειξε έναν καινούργιο εαυτό. Στα 29 του χρόνια, εξέπληξε κοινό κι αναλυτές, οδηγώντας τους Vikings σε έναν divisional τίτλο και στο δεύτερο seed της NFC. Υποστηριζόμενος από την καλύτερη άμυνα της λίγκας κι ένα δυναμικό running game, o Keenum βοήθησε με τον τρόπο του, σημειώνοντας 22 touchdowns, μόλις 7 interceptions με 67,8 ποσοστό σε ολοκληρωμένες πάσες. Βέβαια, πολλοί ήρωες είχαν φανεί στη Μinnesota, πριν μια άτυχη φάση τους αποκαρδιώσει και τους στείλει πάλι στην off season. Ο Keenum είχε τη δική του “ηρωική” στιγμή την περασμένη Κυριακή, όταν σε μία ανέλπιστη φάση με 10 δευτερόλεπτα στο ρολόι, κατάφερε να πασάρει το νικητήριο touchdown στον Stefon Diggs, ο οποίος έτρεξε ανενόχλητος στην end zone, σε ένα από τα πιο απίθανα ματς στην πρόσφατη ιστορία. Η προτροπή του να οδηγήσει το κοινό στο γνωστό πανηγυρισμό των Vikings είναι ένα πλάνο που αντικατοπτρίζει τι σημαίνει πλέον ο Keenum στη Μinnesota, από εκεί που μόλις πριν ένα χρόνο ήταν απλά ένας περιπλανώμενος που μάζευε τα σπασμένα άλλων quarterbacks.
To έτος των αουτσάιντερ
Τι συμβαίνει, όταν σε μια λίγκα που αρχίζει και τελειώνει με τον quarterback, αφαιρέσεις τους καλύτερους ή/και βασικούς παίκτες της θέσης; Ομάδες όπως οι Jaguars, οι Vikings κι οι Eagles του Foles παραμένουν στα playoffs. Μαζί με τους άσχημους τραυματισμούς, τα playoffs ήταν επίσης ένας καθρέφτης του πόσο αναπάντεχη υπήρξε αυτή η σεζόν. Ο Blake Bortles, ένας από τους πιο ασταθείς quarterbacks, επικράτησε ενάντια σε έναν από τους πιο σταθερούς, που ακούει στο όνομα Ben Roethlisberger. Όπως ανέφερα πριν, από το 2014 παραμένει ως ο πρώτος με τα περισσότερα interceptions σε αυτά τα 3 χρόνια, και την προσεχή Κυριακή θα αντιμετωπίσει τον Brady, που είναι στην κορυφή των quarterbacks με τα λιγότερα interceptions.
Σε όλη την ιστορία των Eagles, μόνο δύο quarterbacks είχαν QBR άνω του 100 σε τουλάχιστον δύο αγώνες playoff· ο ένας είναι ο Donovan McNabb, πρόσωπο των Eagles την περασμένη δεκαετία, που συμμετείχε σε 16 playoff αγώνες, μαζί με ένα Super Bowl. Ο άλλος είναι ο Nick Foles, αναπληρωματικός quarterback, που δεν έχει ξεκινήσει ποτέ σε 16 αγώνες για τη Philadelphia, αλλά και στους δύο playoff αγώνες που εμφανίστηκε, η απόδοσή του ήταν άνω του μετρίου. Κι αυτό έγινε με ομάδες όπως οι New Orleans Saints κι οι Atlanta Falcons.
Ένα ακόμα στοιχείο του πόσο ανώμαλη είναι αυτή η χρονιά; Ως επί το πλείστον τα τελευταία χρόνια, στα playoffs έπαιζαν quarterbacks που πληρούσαν μία από τις κλασσικές προϋποθέσεις για να θεωρηθούν επιτυχημένοι ή τουλάχιστον σε ανοδική πορεία. Ο Ιανουάριος κι ο Φεβρουάριος αποτελούσαν μήνες σημειωμένους στις ατζέντες quarterbacks που ήταν:
- πρώην Super Bowl νικητές ή συμμετέχοντες
- νικητές του βραβείου MVP
- μελλοντικοί ή τωρινοί Hall of Famers
- pick πρώτου γύρου
- Offensive Player of the year
Από το 1990, μόλις το 18,5% των QBs που συμμετείχαν σε playoffs δεν πληρούσαν καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Φέτος, υπήρξαν τέσσερεις (50% του συνόλου) στα πρόσωπα των Foles, Keenum, Bortles και Marcus Mariota. H τελευταία φορά που είχε συμβεί αυτό, να περάσουν δηλαδή τόσοι ανώνυμοι, ήταν το 1991, με τους Chris Miller (Atlanta), Erik Kramer (Detroit), Steve Beuerlein (Dallas) και Steve DeBerg (Kansas) να συμπληρώνουν μια περίεργη τετράδα ενάντια στα μεγάλα ονόματα των Jim Kelly, John Elway, Mark Rypien και Warren Moon, με τους Lions του Kramer να φτάνουν έως και τον conference γύρο.
Half of the QB field is "Not These Things" this year pic.twitter.com/xjy6JT0HK5
— Scott Kacsmar (@ScottKacsmar) January 10, 2018
Ο quarterback δεν είναι το παν
Τι δείχνουν λοιπόν, τα παραπάνω; Η επιτυχία, η πιο σύντομη τουλάχιστον, στηρίζεται στην ύπαρξη ενός ταλαντούχου quarterback, αλλά δεν πληρείται μόνο από αυτό. Στατιστικά, ένας πολύ καλός quarterback εξασφαλίζει σχεδόν σίγουρα τη συμμετοχή στα playoffs, αν όχι και το Super Bowl. Πρακτικά όμως, αν η υποτιθέμενη κολώνα του σπιτιού δεν αποδειχθεί ως το καλύτερο θεμέλιο, οι ομάδες μπορούν ακόμα να είναι νικηφόρες.
Πρώτον, όπως φαίνεται στην περίπτωση όλων των παραπάνω ομάδων: φρόντισε ώστε κάποια πλευρά της ομάδας να είναι άρτια. Φέτος, οι άμυνες των τριών ομάδων που δεν έχουν quarterback σαν τον Brady αποτελούν ίσως τις καλύτερες μονάδες του πρωταθλήματος, με τους Vikings να είναι η πρώτη άμυνα στη λίγκα και φυσικά της NFC και τους Jaguars να είναι δεύτεροι στη λίγκα και πρώτοι στην AFC. Οι Eagles επίσης δεν πέφτουν χαμηλά, καθώς στις περισσότερες κατηγορίες στέκονται στην τέταρτη θέση, όπως φαίνεται και στον παρακάτω πίνακα.
| Ομάδες/Κατηγορίες | Points For | Yards | Takeaways | Touchdowns | Interceptions | Sacks | Rushing yards | Rushing TDs |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Minnesota Vikings | 252 (1οι) | 4.415 (1oι) | 19 (13οι) | 13 (1οι) | 14 (8οι) | 37 (10οι) | 1.337 (2οι) | 10 (5οι) |
| Jacksonville Jaguars | 268 (2οι) | 4.578 (2οι) | 33 (2οι) | 17 (3οι) | 21 (2οι) | 55 (2οι) | 1.860 (21οι) | 9 (4οι) |
| Philadelphia Eagles | 295 (4οι) | 4,904 (4οι) | 31 (4οι) | 24 (10οι) | 19 (4οι) | 98 (9οι) | 1.267 (1οι) | 7 (3οι) |
Οι Jaguars επένδυσαν σε έναν πολύ ικανό running back, για να ενισχύσουν μια πλευρά της επίθεσης που είναι πολύ σημαντική, γιατί αφαιρεί μεγάλη πίεση από τον quarterback να βασιστεί μοναδικά σε passing plays. Οι Vikings έδωσαν στον Keenum το αντίθετο, γνωρίζοντας ότι είναι ικανός passer, που μπορεί να κάνει πολλά με το δυνατό του χέρι. Έτσι, πλαισιώνεται από τον βετεράνο και πάντα επικίνδυνο Stefon Diggs, αλλά και τον αναγεννημένο φέτος Adam Thielen. Ο Brady έχει τις ίδιες ανέσεις· δεδομένου ότι έχασε τη σταθερή του λύση στον Edelman, κι ο Gronkowski είναι αβέβαιο πόσο θα συμμετέχει κάθε έτος, οι Patriots έδωσαν στον quarterback τους δύο ικανούς running backs, τους Rex Burkhead και Dion Lewis. Όλα αυτά συμβάλλουν, δείχνοντας ότι η απώλεια ενός All – Pro quarterback δεν είναι το τέλος του κόσμου, αρκεί να σχεδιάζεις προσεκτικά γύρω από αυτό που έχεις, και να μειώνεις σημαντικά τις αδυναμίες του.
Ακόμα κι όταν έχεις δεινούς quarterback όπως ο Philip Rivers ή ο φετινός Alex Smith, υπάρχει όριο στο τι μπορούν κάνουν μόνοι τους όταν τα πράγματα ζορίζουν. Λόγω της ύπαρξης των Aaron Rodgers και Tom Brady, 2 εκ των 32 quarterbacks, λιγότερο δηλαδή από το 10%, πολλοί πιστεύουν ότι αν έχεις έναν quarterback που τα κάνει όλα και συμφέρει, θα το κάνει επ’αόριστον. Αλλά δεν είναι όλοι Rodgers & Brady, και για αυτό ομάδες όπως οι Seahawks, οι Chargers κι οι Cowboys δεν κατάφεραν πολλά φέτος· γιατί όταν έπεσαν στα δύσκολα, περίμεναν όλοι να βγάλει μόνος του ο quarterback το φίδι από την τρύπα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια ή κάποιο σχέδιο Β.
To να έχεις έναν OPOY ή έναν MVP σίγουρα κάνει το έργο όλων πιο εύκολο. Αλλά όταν δε σου βγαίνει το σχέδιο που είχες στην αρχή της σεζόν, ως προπονητής είναι πάντα καλό να περιμένεις το αναπάντεχο. Ο καλός σχεδιασμός, και λίγη κακοτυχία, ώθησαν τους Keenum, Foles και Bortles στο προσκήνιο, και το πόσο θα το εκμεταλλευτούν είναι στο χέρι τους. Τουλάχιστον, όμως, γνωρίζουν ότι έχουν προπονητές, αλλά και μία ομάδα, που θα τους σταθεί μέχρι το τέλος χωρίς να τους φέρεται ως βάρος, αλλά ως άτομα που μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω όταν χρειαστεί. Σε μία λιγκα με ομάδες που τελευταία φαίνεται να επενδύουν το μέλλον τους και το μεγαλύτερο μέρος του salary cap σε quarterbacks, είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να θυσιάσουν ένας μέρος της ομάδας για αυτό. Αλλά τι γίνεται όταν είσαι οι Colts ή οι Packers, δύο ομάδες που ζουν και πεθαίνουν με τον quarterback τους, και βρίσκονται χωρίς αυτούς; Είναι ίσως τα φετινά playoffs ένα μάθημα για τις προτεραιότητες των ομάδων, και το ποσό η συγκέντρωση στο άτομο πάρα στο σύνολο δεν έχει μακροπρόθεσμη επιτυχία;
Η ιστορία του NFL έχει δείξει πολλούς τέτοιους αφανείς ήρωες, και underdog ομάδες. Το πόσο βέβαια θα καταφέρουν να σταθούν ενάντια στο θρύλο του Tom Brady και του Bill Belichick, ο καιρός θα το δείξει. Αλλά τι είναι τα playoffs κι η ευκαιρία να γράψεις ιστορία για την πόλη σου (πέρα από τους Patriots, καμία ομάδα από τις άλλες τρεις δεν έχει πάρει ποτέ Super Bowl), χωρίς λίγη πρόκληση;
