
[Δείτε τα προηγούμενα άρθρα: Μέρος 1ο // Μέρος 2ο]
Ο ερχομός της νέας χιλιετίας έφερνε ένα σωρό αλλαγές στο status quo των ανερχόμενων ομάδων, και δη των συμμετασχόντων στα playoffs. Ανάμεσα σε αυτούς δε βρίσκονταν οι Packers του Favre, ή οι πανίσχυροι Falcons που είχαν εκπλήξει τη λίγκα μόλις ένα έτος πριν, αλλά ούτε κι οι Denver Broncos, οι οποίοι δεν προκρίθηκαν καν στα playoffs μετά από δύο έτη συνεχούς κατάκτησης του Super Bowl. Τη θέση τους έπαιρνε το νέο αίμα της λίγκας, οι ομάδες με λιγότερο από 10 χρόνια ύπαρξης, όπως οι Tennessee Titans, οι Jacksonville Jaguars, κι οι St. Louis Rams, με τους δύο τελευταίους να κατέχουν τα σκήπτρα του καλύτερου ρεκόρ στην έκαστη περιφέρειά τους. Τα playoffs του 1999 θα αποδείκνυαν να είναι από τα πιο θερμά, αφού δεν υπήρχε αγώνας που να πήρε μέρος σε θερμοκρασίες κάτω των 10οC, στα μέσα Γενάρη, αλλά κι αρκετά απρόσμενα, με τα powerhouses της περασμένης πλέον δεκαετίας να δείχνουν έκδηλα σημάδια φθοράς ενάντια στις εξελιγμένες, προαναφερθείσες ομάδες.
Βεβαίως, αυτό δε σήμαινε ότι ο δρόμος ήταν εύκολος για καμία από αυτές, ούτε καν για τα best seeds. Όπως πάντα, τα wild cards καραδοκούσαν να αποδείξουν την αξία τους, προετοιμασμένοι στις μάχες και γεμάτοι αυτοπεποίθηση μετά από τις νίκες του πρώτου γύρου. Το παλιό συνάντησε το νέο, και τα αποτελέσματα ήταν αυτά που μάλλον φαντάζεστε οι περισσότεροι. Αλλά τι έγινε με τους Saint Louis Rams στην πρώτη τους, ιστορική συμμετοχή σε αγώνες τέτοιου βεληνεκούς; Η απάντηση είναι σίγουρα γνωστή για το τέλος της ονειρεμένης τους σεζόν, αλλά αξίζει να γνωρίζουμε τι έγινε στο μονοπάτι πριν το βάθρο, σε θεσμούς που έκλειναν τις πόρτες σε ιστορικά πρόσωπα κι άνοιγαν… παράθυρα σε μελλοντικούς Hall of Famers.
Gotta Go To Work: 1999 Playoffs
Wild Card
Ο γύρος της Wild Card άνοιξε με έναν αγώνα που έμεινε στα κατάστιχα της λίγκας, με μια από τις πιο αναπάντεχες λήξεις στην ιστορία του αθλήματος. Μια πρώτη περίοδος έρημη από πόντους έδωσε το σήμα για τους Tennessee Titans να ξεκινήσουν την πίεση στον quarterback των Buffalo Bills, Rob Johnson. Σαν αποτέλεσμα, ο νεαρός κατάφερε να ολοκληρώσει μόλις το 45% των συνολικών πασών του, ενώ δέχτηκε 6 sacks και το ημίχρονο έληγε με τους Bills να βρίσκονται πίσω στο σκορ, με 12 – 0. Στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, βρήκαν ζωή, και κατάφεραν να φέρουν το ματς στα μέτρα τους, με την οθόνη να δείχνει 16 – 15 υπέρ τους με μόλις 18 δεύτερα να απομένουν στο ρολόι. Στην τελευταία προσπάθεια των Titans, ο Lorenzo Neal υποδέχτηκε το kickoff στις δικές του 25 γιάρδες, και πάσαρε απευθείας στον Frank Wycheck, που έτρεξε προς τα δεξιά, πριν κάνει lateral στον Kevin Dyson… ο οποίος έτρεξε ανενόχλητος για 75 γιάρδες κατά μήκος της γραμμής, για να σκοράρει ένα touchdown. Mε το επόμενο kickoff των Titans, ο χρόνος έτρεχε στο 0:00, δίνοντας τη νίκη στο Τεννεσσί, με τελικό σκορ 16 – 22. Το play αυτό έμεινε στην ιστορία ως το Θαύμα της Music City (από το παρατσούκλι της πόλης της Nashville), κι η λήξη του αγώνα θα σήμανε την τελευταία συμμετοχή των Bills σε playoffs μέχρι πρότινος, αλλά και την τελευταία φορά που οι στυλοβάτες Antowain Smith, Thurman Thomas και Andre Reed, θα έπαιζαν στο Μπάφαλο.
To θαύμα του Kevin Dyson.
Οι υπόλοιποι αγώνες δε θα ήταν τόσο αξιομνημόνευτοι, με τα φαβορί να δείχνουν το στόμφο τους στα τελευταία seeds των περιφερειών. H Ουάσινγκτον τιμώρησε τους ίσα – ίσα wild card, Detroit Lions, οι οποίοι είχαν σημειώσει ένα μέτριο ρεκόρ του 8 – 8, έχοντας χάσει τα 4 τελευταία ματς της σεζόν. Το μέγεθος της ήττας φαίνεται στα νούμερα: 223 συνολικές rushing γιάρδες για τους Redskins έναντι των μόλις 45 των Lions, με ένα σκορ του 27 – 0 στο ημίχρονο το οποίο το Ντιτρόιτ δε θα ξεπερνούσε ποτέ. Στην τελευταία περίοδο, οι Lions σκόραραν νωρίς, αλλά το δεύτερο τους touchdown θα ήταν και το τελευταίο play του αγώνα, σημαίνοντας την πρόωρη έξοδο των Lions από τα τελικά, αλλά και την τελευταία τους συμμετοχή σε αυτά για 11 έτη.
Στο Ντάλας, σε έναν αγώνα – διαφήμιση για την αναμέτρηση του παλιού και του νέου, η Μιννεσότα έκανε επίδειξη δύναμης ενάντια στη γηραιά ομάδα των Cowboys. Με πρωταγωνιστές τους Randy Moss και Robert Smith, οι οποίοι σημείωσαν 2 touchdown και 325 γιάρδες συνολικά, και την πολύ καλή βραδιά του Jeff George, το ημίχρονο έληγε με σκορ 17 – 10 υπέρ των φιλοξενούμενων, με τη διαφορά να μεγαλώνει με άλλους 10 πόντους στην τέταρτη περίοδο, έπειτα από touchdown του πολλάκις Pro Bowler, Cris Carter. Οποιαδήποτε ευκαιρία είχαν οι Cowboys να γυρίσουν το ματς χάθηκε μέσα στα σφάλματα της επίθεσης, η οποία έκανε δύο δαπανηρά turnovers με ένα fumble και μια interception, με πρωταγωνιστή τον receiver Jason Tucker και στις δύο ενέργειες. Η λήξη του αγώνα με 27 – 10 ταυτόχρονα σήμανε και την τελευταία φορά που οι μελλοντικοί Hall of Famers, Troy Aikman και Emmitt Smith, θα έπαιζαν σε αγώνα playoff.
Τέλος, στο Σιάτλ, η πόλη πέταγε στον ουρανό, αφού αποτελούσε την έδρα ενός playoff ματς για πρώτη φορά μετά το 1984. Με το τέλος της βραδιάς, η υψηλή διάθεση θα προσέκρουε στο έδαφος, καθώς η άμυνα του Μαϊάμι τιμώρησε τους απροετοίμαστους Seahawks, κρατώντας τους στο αισχρό νούμερο των 32 γιαρδών στο δεύτερο ημίχρονο, και των 171 συνολικά, ενώ έκαναν sack στο Joe Kitna έξι φορές. Τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου για το Σιάτλ, που προηγούνταν με 3 – 10, με το σκορ να παραμένει υπέρ τους έως και την τελευταία περίοδο, όπου σκόραραν ένα touchdown έπειτα από fumble, για να φέρουν το παιχνίδι στο 13 – 17. Αλλά τα εναπομείναντα 9:09 λεπτά ήταν υπεραρκετά για τον Dan Marino για να καταφέρει να κατέβει 85 γιάρδες στην πλευρά του Σιάτλ πριν σκοράρει το προπορευόμενο touchdown, καταφέρνοντας να ξοδέψει 5 ολόκληρα λεπτά χρόνου. Οι Seahawks θα έκαναν μια ύστατη προσπάθεια για τη νίκη, αλλά όταν το χρονόμετρο κύλησε στο μηδέν, το Σιάτλ απείχε 29 γιάρδες από την end zone, χάνοντας το τελευταίο παιχνίδι που θα παιζόταν στο Kingdome Stadium, και σηματοδοτώντας την τελευταία φορά που θα έπαιζαν κάτω από την περιφέρεια της AFC.
Divisional
Tα προημιτελικά ξεκίνησαν με τον εμφύλιο της πολιτείας της Φλόριντα, με το θερμό Μαϊάμι να υποδέχεται τους τρανούς Jacksonville Jaguars. Σε λιτά και περιεκτικά λόγια, οι Jaguars κατακρεούργησαν ολοσχερώς τους Dolphins. Με 520 συνολικές γιάρδες, 7 αμυντικά turnovers, και κρατώντας το Μαϊάμι στις ταπεινωτικές 131 γιάρδες, το αποτέλεσμα ήταν μια από τις πιο μονόπλευρες ήττες στην ιστορία των playoffs. Το τελευταίο παιχνίδι του Μαρίνο θα ήταν κι ένα από τα χείριστα της λαμπρής του καριέρας, αφού ολοκλήρωσε μόνο 11 πάσες, για 95 γιάρδες και τρία turnovers ενώ η άμυνα των Dolphins στεκόταν εξίσου ανήμπορη μπροστά στην καταστρεπτική δύναμη της επίθεσης του Τζάκσονβιλ. Η πρώτη touchdown πάσα του Marino θα ήταν ανούσια, αφού ήρθε όταν οι Ιαγουάροι είχαν ήδη προπορευτεί κατά 41 πόντους, με μια χαρακτηριστικά μειονεκτική εκκίνηση στις δικές τους 9 γιάρδες να μετατρέπεται σε touchdown των 90 γιαρδών από τον Fred Taylor. Η εφιαλτική βραδιά δε θα είχε ούτε εύσπλαχνο τέλος για τα Δελφίνια, καθώς θα έκλειναν τον αγώνα με ένα fumble του J.J. Johnson, που θα επιστρέφονταν για touchdown από τον Chris Howard, για να διαμορφώσει το τελικό σκορ του…

Στην Ουάσινγκτον, οι άμυνες των Redskins και Tampa Bay Buccaneers πρωταγωνίστησαν για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, με το 1ο ημίχρονο να αναδεικνύει μόνο 3 πόντους υπέρ των φιλοξενούμενων. Στο 2ο ημίχρονο, οι Redskins θα έβρισκαν ζωή, έπειτα από ένα kickoff return 100 γιαρδών του Brian Mitchell, και μια εσφαλμένη εκτίμηση του νεαρού Shaun King θα κατέληγε σε ένα field goal για την Ουάσινγκτον, και την προήγηση της ομάδας με 13 – 0. Η άψογη, ωστόσο, άμυνα της Τάμπα θα γυρνούσε τη ζυγαριά προς το μέρος της, όταν δύο απανωτά turnovers θα κατέληγαν σε touchdown, με πρωταγωνιστές τους John Lynch και Steve White. Η Ουάσινγκτον είχε μια τελευταία ευκαιρία να πάρει τη νίκη με ένα field goal από τις 51 γιάρδες, αλλά το snap δεν έγινε σωστά, κι οι Buccaneers πήραν το παιχνίδι, με 14 – 13. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη της Τάμπα σε τελικά μετά από 20 χρόνια, αλλά κι η πρώτη φορά μετά το 1976 που ένας rookie quarterback οδήγησε την ομάδα του σε playoff νίκη.
Το Σαιντ Λούις έθρυβε κάτω από την πρωτόγνωρη επιτυχία της ομάδας του, κι είχε ιδιαίτερο λόγο να πανηγυρίζει εκείνη την εβδομάδα, καθώς ο πρώτος αγώνας playoffs των πολυαγαπημένων τους Rams θα γινόταν εντός έδρας, για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης. Βεγγαλικά, προβολείς και μια λαοθάλασσα των 66.000 ατόμων περίμεναν στο Trans World Dome την αναμέτρηση ανάμεσα στις καλύτερες επιθέσεις της NFC, κι ήλπιζαν να είναι μάρτυρες στην πρώτη playoff νίκη των Rams εδώ και μία δεκαετία.

Ο τόνος τέθηκε από νωρίς. Μετά από ένα επιτυχημένο field goal στη πρώτη κατοχή των Vikings, ο MVP της σεζόν Kurt Warner, στο πρώτο του snap της βραδιάς, πέταξε ένα ηλεκτροφόρο touchdown 77 γιαρδών στον Isaac Bruce, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στη Μιννεσότα ότι η επίθεσή τους είχε ήδη κατέβει στο γήπεδο. Έπειτα από ένα αποτυχημένο drive των Vikings, o Warner «πυροβόλησε» ξανά, οδηγώντας με μαεστρία την ομάδα στην πλευρά των αντιπάλων, κι έκλεισε με ένα ακόμα touchdown των 41 γιαρδών στο Marshall Faulk. Oι Vikings ήταν ανήμποροι να σταθούν εμπόδιο στην επιθετική υπερδύναμη των Rams, ενώ η άμυνα των τελευταίων φρόντιζε να πιέσει τον αντίπαλο quarterback, Jeff George, δίνοντάς του ελάχιστο χρόνο να στηθεί, αφού του έκαναν 4 sacks μόλις στο 1ο ημίχρονο. Όταν όμως ο George βρήκε χρόνο δεν έχασε στιγμή, εκμεταλλευόμενος το ταλέντο των Carter και Hoard, κι ένα ανακτώμενο fumble από τον Griffith, για να βάλει τη Μιννεσότα μπροστά, με σκορ 17 – 14. Οι Rams προσπάθησαν να σκοράρουν στην εκπνοή του ημιχρόνου, αλλά δέχτηκαν sack και βγήκαν εκτός της περιοχής του field goal.
Oι Vikings είχαν τη φόρα, αλλά οι Rams, για άλλη μια φορά, απάντησαν ακαριαία, καθώς ο Tony Horne επέστρεψε το εναρκτήριο kickoff του 2ου ημιχρόνου για ένα touchdown 95 γιαρδών. Κάτω από τα θυελλώδη χειροκροτήματα των οπαδών, οι Vikings άρχισαν να χάνουν τον έλεγχο, κάνοντας punt τρεις συνεχόμενες φορές, χάνοντας ένα fumble, ενώ στην αντίπαλη πλευρά, οι Rams άρχισαν να ασφυκτιούν τη Μιννεσότα, μετατρέποντας ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι σε μονόπλευρη μονομαχία. Ο Warner έριξε άλλα τρία touchdowns, ενώ ο Faulk έτρεξε για ακόμα ένα, σε διάστημα λιγότερο των 25 λεπτών, με το σκορ να διαμορφώνεται στο 17 – 49 με μόλις οχτώ εναπομείναντα λεπτά κανονικού αγώνα. Επιστρέφοντας από μια εξευτελιστική απόδοση των -9 γιαρδών στη μέχρι τούδε διάρκεια του ημιχρόνου, ο George θα κατάφερνε να σκοράρει άλλες τρεις φορές, για να σπρώξει τους Vikings στους 37 πόντους. Μέχρι τότε, ωστόσο, είχαν μείνει μόλις 35 δεύτερα, κι η αντίστροφη μέτρησή τους σήμανε τη λήξη ενός αγώνα με 86 συνολικούς πόντους και 880 συνολικές γιάρδες. Κενά στατιστικά για τους Vikings, που για άλλη μια χρονιά έφευγαν χωρίς να γευτούν έναν τελικό, αλλά όχι για τον Warner, ο οποίος σημείωσε έναν εξαιρετικό quarterback βαθμό του 142,9, με συνολικές πάσες σε 10 διαφορετικούς receivers, όλα αυτά στον παρθενικό του playoff αγώνα. Σημαντικός ήταν κι ο punt returner Horne, που έθεσε νέο franchise record για return yards με 174.
PASSING | ||||
Quartebacks | Comp/Att | Yards | TD/INT | QBR |
Kurt Warner | 27/33 | 391 | 5/1 | 142,9 |
Jeff George | 29/50 | 423 | 4/1 | 104,0 |
RUSHING | ||||
Running Backs | Carries | Yards | Touchdowns | Μέσος Όρος |
Marshall Faulk | 11 | 21 | 1 | 1,9 γιάρδες |
Robert Smith | 20 | 64 | 0 | 3.2 γιάρδες |
RECEIVING | ||||
Receivers | Receptions | Yards | Touchdowns | Mέσος Όρος |
Isaac Bruce | 4 | 133 | 1 | 33.2 γιάρδες |
Marshall Faulk | 5 | 80 | 1 | 16,0 γιάρδες |
Randy Moss | 9 | 188 | 2 | 13,5 γιάρδες |
Cris Carter | 7 | 106 | 1 | 15,1 γιάρδες |
ΟΜΑΔΙΚΑ & ΑΜΥΝΤΙΚΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ | ||||
Penalties/Yards | Sacks/Yards | Defensive INTs | Fumbles | Time of Possession |
10 penalties/57 yards | 4 sacks/35 yards | 1 | 2 | 25' 45" |
10 penalties/70 yards | 2 sacks/17 yards | 1 | 2 | 34' 15" |
Στην Ιντιανάπολις, ο δευτεροετής Peyton Manning είχε μετατρέψει τους Colts σε υπερδύναμη της περιφέρειας, οδηγώντας τους στο 13 – 3 με αξιόλογα στατιστικά. Η αρχή του σερί του με ήττες σε μεγάλα παιχνίδια, ωστόσο, θα ξεκινούσε τότε, καθώς δυσκολεύτηκε στο post season ντεμπούτο του, συμπληρώνοντας μόλις 19 από τις 42 πάσες του. Το πρώτο ημίχρονο έδειχνε και τις δύο ομάδες να δυσκολεύονται, και το μόνο που κατάφεραν ήταν να σκοράρουν συνολικά 5 field goals, με τα 3 να ανήκουν στους Colts. Στην 3η περίοδο, οι Titans θα έριχναν το πρώτο χτύπημα, με τον George να τρέχει 68 γιάρδες για ένα touchdown, και μετά από αρκετή διάρκεια κατοχής, ο Del Greco θα αύξανε τη διαφορά στο 16 – 9. Στο τέλος της 4ης περιόδου, οι Colts φάνηκαν ότι θα ισοφάριζαν το παιχνίδι, όταν ένα punt επιστράφηκε για 87 γιάρδες από τον Terrence Wilkins, για να τους βάλει μόλις 3 γιάρδες μακριά από την endzone. Ωστόσο, ο Jeff Fisher, ξοδεύοντας ένα timeout για να ακουστεί μέσα από τις εκκωφαντικές ιαχές του RCA Dome, έριξε το κόκκινο σημαιάκι του challenge, κι οι διαιτητές είδαν ότι, πράγματι, ο Wilkins είχε πατήσει εκτός γηπέδου στις 33 γιάρδες. Μετά από ένα συντριπτικό 3 and out, ο Del Greco θα σκόραρε το 4ο του field goal, βάζοντας τους Τιτάνες μπροστά με 19 πόντους. Ο Manning θα κατάφερνε να σκοράρει, φέρνοντας το σκορ στο 16 – 19, αλλά είχε απομείνει μόλις 1:50 στο ρολόι, και το τέλος της σεζόν της Ιντιανάπολις σφραγίστηκε όταν οι Titans ανέκτησαν το onside kick του Vanderjagt.
Conference
Οι Jaguars είχαν το καλύτερο seed στην AFC, με ρεκόρ 14 – 2· οι δύο ήττες τους είχαν έρθει από τους τωρινούς τους αντιπάλους, και division rivals, τους Titans. Tο παιχνίδι μεταξύ τους ξεκίνησε δυναμικά, με τον Brunell να σκοράρει το πρώτο touchdown της ημέρας, αλλά το Τεννεσσί απάντησε αμέσως, επιστρέφοντας το kickoff στις 49 γιάρδες, για να στήσουν ένα touchdown από τον McNair. Η δεύτερη περίοδος θα είχε πάνω κάτω την ίδια εξέλιξη, με ένα touchdown των Jaguars έναντι ενός field goal των Titans, για να διαμορφώσει το σκορ του 10 – 14.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, οι Titans άρχισαν να παίρνουν τον έλεγχο του αγώνα, όταν οι Jaguars έγιναν έρμαια των σφαλμάτων τους. Ενάντια στην αδυσώπητη άμυνα του Τεννεσσί, το Τζάκσονβιλ έκανε τέσσερα turnovers, κι ο συνδυασμός τους με αυτοκαταστροφικά πέναλτι βοήθησε τον McNair να σκοράρει ξανά, και να βάλει τους Titans μπροστά στο σκορ. Οι επόμενες επιθετικές προσπάθειες των Ιαγουάρων θα κατέληγαν στο κενό, αφού οι Τιτάνες κατάφεραν να δημιουργήσουν fumble, να πνίξουν τον καταιγιστικό μέχρι τότε Fred Taylor, και να κάνουν sack στο Brunell μέσα στην ίδια του την endzone. Έπειτα από μια λαμπρή επιστροφή ενός kickoff για 80 γιάρδες από τον Derrick Mason, ο Βrunell θα κατέρρεε ελέω της πίεσης της πλέον προετοιμασμένης αντίπαλης άμυνας, ρίχνοντας incomplete πάσες σε κομβικά downs, τρώγοντας ένα sack, χάνοντας ένα fumble, και θα έκλεινε με μία interception στις 39 γιάρδες των Titans. Όλα αυτά θα επέτρεπαν στον McNair άλλο ένα touchdown, με το σκορ να λήγει στο 33 – 14, με μία αποδεικτική νίκη για την άμυνα του Τεννεσσί (6 turnovers, 1 safety), που βοήθησε την ομάδα να προκριθεί στο πρώτο Super Bowl στην ιστορία της.
Στον Κυριακάτικο αγώνα, η επίθεση των Rams, που θα σημείωνε 526 πόντους στη κανονική σεζόν, κατακτώντας την τρίτη θέση στην κατάταξη για τους περισσότερους πόντους της ιστορίας του αθλήματος, χτύπησε στον… τοίχο της σκληροτράχηλης κι άκαμπτης άμυνας των Tampa Bay Buccaneers. Η δύσκολη βραδιά για την επίθεση θα ξεκινούσε με το πρώτο play του αγώνα, σε διαμετρική αντίθεση με την αναμέτρηση ενάντια στη Μιννεσότα, όταν ο Warner πέταξε interception στα χέρια του Steve White, μέσα στις 20 γιάρδες των Rams. Για καλή τους τύχη, οι Bucs κατάφεραν να πάρουν μόνο 3 πόντους από το λάθος, δίνοντας την ευκαιρία στο Warner να ξαναβρεί τη συγκέντρωσή του. Πράγματι, στη δεύτερη προσπάθειά του, έστησε ένα ικανοποιητικό drive των 74 γιαρδών, αλλά το μόνο που θα κατάφερναν ήταν να ισοφαρίσουν το σκορ, όταν ο Faulk έκανε fumble σε ένα κομβικό third and goal.
Η 2η περίοδος θα ήταν γεμάτη από ακανόνιστα κι επιπόλαια plays κι από τις δύο ομάδες. Το πρώτο play είδε το center των Κουρσάρων, Tony Mayberry, να πετάει ένα εξωφρενικά ψηλό snap στον quarterback του, την οποία μπάλα ο King, γνωρίζοντας ότι είχε την άμυνα των Rams στο κατόπι του, θα έδιωχνε πέρα από την endzone, αφού δεν προλάβαινε να την πιάσει, καταλήγοντας σε ένα safety για τους γηπεδούχους, και την προήγηση στο σκορ με 3 – 5. Τα δύο επόμενα drives των ομάδων θα κατέληγαν σε χαμένα field goals, και στην τελευταία κατοχή των Bucs για το ημίχρονο, ο King θα πετούσε πάλι ένα interception, το οποίο οι Rams δε θα προλάβαιναν να εκμεταλλευτούν. Τα νεύρα κι οι εντάσεις άρχισαν να αυξάνονται, με την επίθεση των Rams να ανταλλάζει κουβέντες με την άμυνα των Buccaneers, και συγκεκριμένα με τον ετοιμοπόλεμο John Lynch. Ήταν φανερό πως, για πρώτη ίσως φορά στη σεζόν, η άμυνα των Rams θα έπρεπε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για να σώσει το παιχνίδι, έστω κι αν έπρεπε να ανταλλάξουν γροθιές με τους αντιπάλους τους.
Κάτω από την ασφυκτική πίεση των Bucs, o Warner βρίσκει τον Proehl για το μοναδικό – και σημαντικότερο – touchdown του για το έτος
Η αρχή του 2ου ημιχρόνου θα αντικατόπτριζε την αρχή του 1ου, όταν οι Buccaneers κατάφεραν να σημειώσουν άλλο ένα επιτυχημένο field goal, αρπάζοντας το προβάδισμα. Ο Warner, από την άλλη, άρχισε να δείχνει τα σημάδια της καταπόνησής του από το προηγούμενο ημίχρονο, ρίχνοντας 2 interceptions, με το τελευταίο να είναι ένα αποκαρδιωτικό turnover τρεις γιάρδες μακριά από την endzone. Καθώς ο χρόνος κυλούσε, με τις δύο ομάδες να μη σκοράρουν, στα μέσα της τελευταίας περιόδου οι Rams θα έβρισκαν μια ύστατη ευκαιρία για να πάρουν τη νίκη, όταν ο Drè Bly κατάφερε να αρπάξει μια πάσα του King στις 49 γιάρδες. Στο τρίτο down, 30 γιάρδες μακριά από την endzone, o Warner στήθηκε, και πέταξε μια βαθιά πάσα στην αριστερή πλευρά του γηπέδου. Η μπάλα δε βρήκε ούτε το Faulk, ούτε το Bruce ούτε και τον Holt· όλοι τους βρίσκονταν πίσω από την αμυντική γραμμή των Buccaneers. 5 γιάρδες μακριά από τη γραμμή, ο tight end Ricky Proehl ύψωσε τα χέρια του, ενώ έτρεχε παράλληλα με τον αμυντικό των Bucs, και κατάφερε να πιάσει την πάσα του Warner, σκοράροντας το μοναδικό touchdown του αγώνα, με 4:44 να έχουν απομείνει. Το απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι ο Proehl δεν είχε σκοράρει ούτε ένα touchdown όλη τη σεζόν, και αυτό θα ήταν το μοναδικό του μέχρι το επόμενο έτος.
Παρόλα αυτά, τα 4 λεπτά ήταν αρκετά για τη Τάμπα, για να στήσει ένα νικηφόρο drive για ένα touchdown που θα τους έδινε τη νίκη, αφού οι Rams απέτυχαν αν σκοράρουν το 2 point conversion, διαμορφώνοντας το 5 – 11. Ενάντια σε μια εξουθενωμένη άμυνα, ο King οδήγησε την ομάδα του στις 22 γιάρδες, αλλά υπέστη sack από μια υπεράνθρωπη προσπάθεια του defensive end Grant Wistrom, χάνοντας 13 γιάρδες. Το επόμενο play θα έμενε στην ιστορία ως μία από τις πιο αμφισβητήσιμες αποφάσεις, όταν ο quarterback των Bucs πάσαρε μια φαινομενικά complete πάσα στον Bert Emanuel, ο οποίος έπιασε την μπάλα ενώ βουτούσε στο έδαφος. Οι διαιτητές, ωστόσο, αντέστρεψαν την απόφαση, δηλώνοντας ότι η μπάλα είχε αγγίξει το έδαφος κατά τη βουτιά, κι ήταν έτσι μια incomplete πάσα· ένας κανόνας που θα άλλαζε το επόμενο έτος (Ο Κανόνας του Bert Emanuel, όπως ονομάστηκε, ο οποίος δήλωνε ότι μια πάσα είναι complete, αν ο receiver διατηρεί την κατοχή της πριν αγγίξει η μπάλα το έδαφος). Η απόφαση, και μια επόμενη incompletion, έστησαν ένα 4th και 23, στο οποίο ο King πέταξε μια απεγνωσμένη Hail Mary, για να πεταχτεί μακριά από τους αμυντικούς των Rams, και να δώσει τη νίκη στην ομάδα του Σαιντ Λούις με σκορ 5 – 11. Κάτω από τα ουρλιαχτά χαράς των οπαδών, οι Rams όδευαν προς το πρώτο τους τελικό μετά από το 1989, για να αντιμετωπίσουν τους Tennessee Titans, σε έναν αγώνα που είχε μια κατάληξη που έμεινε στα χρονικά των Super Bowls.
