Να ευχαριστήσω θερμά τις ομάδες στην πρώτη δεκάδα, που παρέμειναν πιστές στις ανάγκες τους και μου επέτρεψαν να μαντέψω σωστά εννιά επιλογές, η μεγαλύτερη συγκομιδή μου σε mock draft! Ήταν ένα αρκετά ενδιαφέρον Draft για πρώτη μέρα, με ελάχιστες ανταλλαγές κι, ως εκ τούτου, ωραίες επιλογές από μεγάλο ποσοστό ομάδων. Στην αξιολόγησή μου θα επιλέξω ομάδες που δεν έχουν αναφερθεί έντονα από τους υπόλοιπους συντάκτες.
Μία ομάδα που με χαροποιήσε με την επιλογή της ήταν οι Seattle Seahawks. Με την απώλεια του τελευταίου μέλους της Legion of Boom, Bobby Wagner, και την πρόσληψη του νέου προπονητή, Mike Macdonald, ένα… “ρετούς” ήταν παραπάνω από απαραίτητο για μπροστινή γραμμή. Ο Byron Murphy ΙΙ, κατά πολλούς ο καλύτερος defensive tackle (ίσως κι αμυντικός γενικά) της φετινής τάξης, ήταν μία πολύ καλή επιλογή και δεν χρειάστηκε καν να κάνουν κάποια ανταλλαγή για να τον αποκτήσουν με το δέκατο έκτο pick. Ο Murphy έχει τρομακτική ισχύ σε όλο του το κορμί, αλλάζει γοργά τη στάση των κάτω άκρων και διαθέτει μία αστείρευτη ενέργεια που του επιτρέπει να είναι καταλυτικός “εκτροχιαστής” των φάσεων. Το ότι είχε συγκρίσεις με τον Justin Madubuike, που σημείωσε 13 sacks στην περσινή ομάδα του Macdonald, τους Baltimore Ravens, ίσως να μην είναι τόσο τυχαίο. Δίνει, με το καλημέρα, μία σκληροτράχηλη εικόνα σε μία αρκετά ανώνυμη γραμμή στην άμυνα. Όχι κι άσχημα για την πρώτη επιλογή του πρωτοετή προπονητή.
Aς μην ανοίξω κουβέντα για το pick των Atlanta Falcons, θα το συζητήσουμε εκτενώς για το πόσο κακό ήταν στο επερχόμενο Cover 3 podcast για το Draft την ερχόμενη εβδομάδα. Θα μπορούσα να αναφέρω το pick των Panthers, αλλά την θεωρώ ήδη καμμένη ομάδα, ή των Packers, που πήραν έναν παίκτη κατώτερο από όσους υπήρχαν στη συγκεκριμένη θέση. Θα επιλέξω να κρίνω το pick των Minnesota Vikings, όπου επέλεξαν τον J.J. McCarthy, από το πανεπιστήμιο του Michigan. Κατανοώ ότι είχαν ανάγκη στη θέση του quarterback, αφού έφυγε ο Kirk Cousins, αλλά το νούμερο δέκα για τον McCarthy θεωρώ ότι είναι υπερβολικό. Eίναι αδύνατος, ασταθής και δεν του ζητήθηκε τίποτα το εξωφρενικό στο σύστημα του Jim Harbaugh, το οποίο βασίστηκε πολύ στο rushing κομμάτι κι όχι στο χέρι του. Κατά τα λεγόμενα, έχει μεγάλη ψυχραιμία και υπομονή, αλλά φαντάζει ατελής ως παίκτης. Το μόνο καλό για αυτόν είναι ότι πηγαίνει σε μία ομάδα που έχει ένα φιλικό προς το χρήστη receiving corps, με τους Justin Jefferson και Jordan Addison να κάνουν τη ζωή του πιο εύκολη, όπως κι η παρουσία του Kevin O’Connell. Εδώ η ανάγκη δεν συνάδει απαραίτητα με την ποιότητα.
Για τους δικούς μου Baltimore Ravens, η πίκρα του ότι δεν τρέξαμε πριν τρεις μήνες ενάντια σε μία από τις χειρότερες rushing άμυνες σχεδόν με κάνει να αδιαφορώ για τα picks από τη στιγμή που ο John Harbaugh είναι ακόμα εκεί. Επειδή, όμως, κάτι πρέπει να πω, ο cornerback Nate Wiggins ήταν να φύγει αρκετά νωρίτερα από την τριακοστή θέση, όντας ένας τρομακτικά γρήγορος παίκτης, σκιά των receivers στα άκρα του γηπέδου, κολλημένος στον στόχο του κι ανένδοτος στο κυνήγι. Από τα μεγαλύτερα αρνητικά του είναι ότι μικρόσωμος (μόλις ενενήντα κιλά), γεγονός που τον κάνει να γραπώνει παίκτες σε αντικανονικό σημείο, ώστε να τους σταματήσει. Με την απώλεια του Geno Stone και τους ανησυχητικούς τραυματισμούς του Marlon Humphrey, ένας cornerback ήταν απαραίτητος για να είναι ήσυχοι οι Ravens στη secondary.
