Καλώς ήρθατε σε άλλη μία έκδοση των ετήσιων βραβείων για τη σεζόν που μας πέρασε. Kαι τι σεζόν ήταν αυτή, όπου rookies αναδείχτηκαν πέρα των προσδοκιών, με στιγμές που μπορεί να μην είχαν αντίκτυπο μακροπρόθεσμα, αλλά παρέμειναν στη συλλογική βιβλιοθήκη των highlights, και αγώνες που θα βάλουμε στο φάκελο των NFL Classics. 7 από τις φετινές playoff ομάδες δεν είχαν προκριθεί πέρσι, με εκείνη που είχε τη μακροβιότερη απουσία να είναι των Chicago Bears, που ξεπέρασαν τις προβλέψεις πολλών, με νέο προπονητή και κέρδισαν μία division που είχαν να πάρουν από το 2010.

Όλα αυτά δεν έγιναν χωρίς τη συνδρομή παικτών, προπονητών κι όλων των παραγόντων που συγκροτούν μία ομάδα. Εμείς εδώ θα τιμήσουμε μία μερίδα από αυτούς, θα θυμηθούμε τις στιγμές που μας έμειναν, τα καλύτερα ματς, αλλά και θα ξεχωρίσουμε την αφρόκρεμα μέσα από σχεδόν 1.600 παίκτες, που βοήθησαν τις ομάδες του να ανταπεξέλθουν τις προκλήσεις δεκαέξι εβδομάδων. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, παραθέτωντας τον συγκεντρωτικό πίνακα με τις επιλογές των συντακτών. Κάπου, υπάρχει πλήρης ομοφωνία, και κάπου οι απόψεις δυίστανται.

MVP: Patrick Mahomes, Quarterback

Στα δικά μου τα μάτια αδιαμφισβήτητα ο MVP της φετινής χρονιάς είναι ο Patrick Mahomes. Σε κάθε παιχνίδι του η επίθεση των Chiefs πέταγε φωτιές. Ο ίδιος έδινε ένα σπάνιο σόου, στο οποίο είχε καταργήσει την τεχνική του χεριού στην πάσα. Πολλά completion του προερχόντουσαν από πάσες τύπου baseball. Τα νούμερά του επίσης δεν λένε ψέμματα. Οι 5.097 γιάρδες και τα 50 TD οδήγησαν τους Chiefs στην κορυφή της AFC και της κατάκτησης του πρώτου seed της περιφέρειας. Στην αρχή της χρονιάς κανείς μας δεν περίμενε ότι οι Chiefs θα φτάσουν τόσο εύκολα σε διψήφιο αριθμό νικών. Εύκολο έγινε εξαιτίας του Patrick Mahomes, τον MVP!

Defensive Rookie of the Year: Derwin James, Safety

Ο Derwin James ήταν ο καλύτερος Safety του φετινού draft, και ένας από τους καλύτερους συνολικά αθλητές. Το αποδεικνύει έμπρακτα μιας και η άμυνα των Chargers είναι μια από τις καλύτερες του πρωταθλήματος, και ο James έχει συμβάλει αρκετά στην επιτυχία αυτή. Τα νούμερά του δεν είναι εξωπραγματικά, αλλά θεωρώ ότι αξίζει τον τίτλο του defensive rookie of the year. Θέλω να κάνω μια ειδική αναφορά στον Darius Leonard ο οποίος για εμένα είναι το steal του φετινού draft. Είναι ένας εξαιρετικός LB και βοηθησε τα μέγιστα στην επιτυχημένη πορεία των Colts. Η επιλογή του βραβείου με προβλημάτισε, αλλά ο James είναι αυτός που την αξίζει περισσότερο.

Comeback Player of the Year: Andrew Luck, Quarterback

Ο Andrew Luck είναι ο καλύτερος QB της γενιάς του. Το απέδειξε πολύ γρήγορα, μιας και “κουβάλησε” τους Colts σε τρείς συνεχόμενες παρουσίες σε playoff τα τρία πρώτα του χρόνια στο NFL, όλες με 11-5 ρεκόρ στην κανονική διάρκεια. Μετά εξαιτίας αδυναμίας της ομάδας αλλά και ορισμένων σοβαρών τραυματισμών του, πιστέψαμε ότι οι “καλές” του ημέρες στο NFL ήταν μετρημένες. Πέρυσι δεν αγωνίστηκε καθόλου. Το 2018 όμως κάτω από τις οδηγίες του εκπληκτικού Frank Reich, ο Luck θύμισε λίγο από τα παλιά του παιχνίδια. Το βραβείο του Comeback Player ίσως δεν είναι και το πιο τιμητικό, αλλά πιστεύω ότι το αξίζει 100%.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ σε αθλητές που είτε άργησαν να “ξυπνήσουν” αγωνιστικά, είτε πραγματοποίησαν εξαιρετικό ξεκίνημα αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, και θα μπορούσαν να αλλάξουν τα βραβεία. Ο λόγος για τους Derrick Henry, Nick Chubb, Lamar Jackson, Calvin Ridley, Phillip Lindsay, Adam Thielen, Denzel Ward και Leighton Vander Esch. Το μέλλον όμως φαίνεται λαμπρό για όλους.

Οffensive Player of the Year: Ezekiel Elliott, Running Back

Τι ήταν οι Cowboys πριν την έλευση του Amari Cooper και την απελευθέρωση της επίθεσης; A one man show από κάθε άποψη, με τον Ezekiel Elliott να τρέχει, να πιάνει, να σκοράρει, να νικάει. Όσα ματς μπορούσε, τουλάχιστον. Στον απόηχο της ιστορικής χρονιάς του Patrick Mahomes και των rookie σεζόν του Baker Mayfield και του Saquon Barkley, η συνδρομή του Elliott παραγκωνίζεται, και δεν το δέχομαι. Ο Elliott ηγείται στις rushing γιάρδες (1.434) και για τρίτη σερί φορά στα rushing yards/αγώνα (95,6), δείχνοντας ότι ακόμα ανήκει στην τοπ τριάδα των running backs, κι είναι το ίδιο παραγωγικός ακόμα και μετά από μία σεζόν με εξωαγωνιστικά προβλήματα. Όσο σημαντικός είναι ο Gurley για τους Rams, άλλο τόσο είναι κι ο Elliott για τους Cowboys… ίσως και περισσότερο.

Coach of the Year: Frank Reich

Οι Colts έχουν τρία άτομα, για εμένα, που θα πρέπει να ευχαριστούν για τη φετινή τους επιτυχία, αλλά θα εστιάσω στον προπονητή. Ο Reich δεν είναι άγνωστος σε μεγάλες στιγμές· ήταν μέλος των ιστορικών ομάδων των Buffalo Bills που πήγαν σε τέσσερα σερί Super Bowls, κι ήταν το αστέρι στο κέντρο του μεγαλύτερου comeback που έγινε σε αγώνα playoffs (κάποια στιγμή θα σας τη διηγηθούμε την ιστορία). Πέρσι, ήταν στο επίκεντρο μιας ονειρεμένης πορείας που πραγματοποίησαν οι Philadelphia Eagles, όντας ξεγραμμένοι από την πλειοψηφία του φίλαθλου κοινού. Ίσως και για αυτό να του ήταν ευκολότερο το έργο στην Ινδιανάπολη, να αναστήσει μία ομάδα που βρισκόταν στο μεταίχμιο με τον quarterback της, που ήταν γεμάτη με νεανικό ταλέντο αλλά ελάχιστη εμπειρία, και που ξεκίνησε τη σεζόν με 1 – 5 και στον πάτο της AFC. Με πίστη και προσεκτική προσέγγιση, οι Colts αργά αλλά σταθερά νικούσαν, οι παίκτες τους δέθηκαν κι έμαθαν, και για αυτό ήξεραν ότι στο τέλος θα προκριθούν. Όλα τα συγχαρητήρια πρέπει να πάνε στον Reich, που δεν παράτησε τον Andrew Luck, που ανταπειξήλθε μετά από ένα αχρείαστο δράμα έπειτα από τη φυγή του Josh McDaniels, κι έδωσε ελπίδα σε ένα franchise που αποτελούσε περίγελος από το 2015.

Game of the Year: Los Angeles Chargers @ Kansas City Chiefs

Το τελευταίο βραδινό ματς της Πέμπτης έμελε να είναι ένα από τα πιο ωραία divisional ματς που είδαμε φέτος… έστω κι αν είχε ίντριγκα στο τέλος. Oι Chargers κυνηγούσαν το όνειρο για την πρωτιά της division, ενώ οι Chiefs περίμεναν να εδραιώσουν το πρώτο seed και να παραμείνουν αήττητοι και σε divisional αγώνες αλλά κι εντός έδρας.  Το απόρθητο Arrowhead Stadium βρυχήθηκε από νωρίς, καθώς οι Chargers όχι μόνο βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 21 – 7, αλλά έχασαν και τον Keenan Allen κατά τη διάρκεια του αγώνα. Χωρίς Melvin Gordon, χωρίς Allen, με την ελάχιστη συμμετοχή του Joey Bosa αλλά και την κακή βραδιά που διένυε ο Philip Rivers, φαινόταν πως η έκβαση ήταν προδιαγεγραμμένη εξαρχής. Ωστόσο, οι Chargers δε λύγισαν. Εμπιστεύτηκαν τη μπάλα στον Travis Benjamin (ποιον;) και τον rookie Justin Jackson (ποιον;) και πάλεψαν ως το τέλος. Από 21 – 7, ο αγώνας έγινε 28 – 21, κι οι Chargers είχαν τη μπάλα στη goal line. Έπειτα από μία κακή απόφαση του διαιτητή για DPI (που προήλθε μετά από helmet to helmet που δε δόθηκε), οι Chargers κατάφεραν να σκοράρουν, και να φέρουν το ματς στο 27 – 28. Είχαν μείνει μόλις τέσσερα δευτερόλεπτα, κι η απόφαση για extra point θα ήταν απολύτως λογική. Ωστόσο οι Chargers απέφυγαν τον συντηρητισμό, και ρίσκαραν τη σεζόν τους σε ένα 2 point conversion, το οποίο πέτυχαν, πέρνοντας μία ανέλπιστη νίκη σε μία εχθρική έδρα, και εξασφαλίζοντας την playoff συμμετοχή τους.

Οffensive Rookie of the Year: Saquon Barkley, Running Back

Στο προηγούμενο draft οι αθλητές που φαίνονταν ένα επίπεδο πιο πάνω από τους υπόλοιπους ήταν ο RB Saquon Barkley και ο OG Quenton Nelson. Εκπληκτικοί και οι δύο δικαίωσαν τις προσδοκίες. Μαζί με τον QB Baker Mayfield απότελουν τους τρεις αθλητές που δικαιωματικά θα συζητηθούν για τον τίτλο του καλύτερου επιθετικού rookie της χρονιάς. Ο running back των Giants όμως έκανε μια σπουδαία και ολοκληρωμένη χρονιά. Έτρεξε για 1307 γιάρδες ενώ οι υποδοχές του έφτασαν τις 721 γιάρδες. Δηλαδή, μια απειλή σε κάθε μορφή επίθεσης δίνοντας έτσι μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον . Σημείωση: οι συνολικές του γιάρδες είναι η τρίτη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών για πρωτοεμφανιζόμενο.

Defensive Player of the Year: Aaron Donald, Defensive Tackle

Αποτελεί έναν από τους πιο αξιόπιστους αθλητές στην άμυνα τα τελευταία χρόνια. Πραγματικά ένα τοίχος στην DL, ζορίζεσαι να τον μπλοκάρεις ακόμη και με double team. Πλησίασε το ρεκόρ των sacks όλων των εποχών του DE Michael Strahan (20,5 < 22,5). Είχε τα περισσότερα προσωπικά QB hits και TFL από κάθε άλλη χρονιά. Μέσα σε όλα αυτά μην ξεχνάμε κιόλας ότι πέρασε ένα δύσκολο καλοκαίρι με την ανανέωση του συμβολαίου, απουσιάζοντας από την επίσημη προετοιμασία. Μάλλον ήρθε η ώρα για το δεύτερο DPOY στην σταδιοδρομία του.

Moment of the Year: O Nick Foles παίρνει τη θέση του QB από τον Carson Wentz

Δεν γινόταν να ήταν κάποιος άλλος σε αυτήν την θέση. Πέρυσι έπειτα από τον τραυματισμό του πολλά υποσχόμενου και βασικού QB Carson Wentz μπαίνει μέσα και παίρνει τα πάντα. Φέτος πρωταγωνιστής πάλι στο ίδιο σκηνικό. Βρίσκεται πίσω από τον center την 15η αγωνιστική και ξαναζωντανεύει τους Eagles σε μια φαινομενικά ως τότε άτυχη και αρνητική χρονιά. Πού ξέρεις μέχρι σε ποιο σημείο θα φτάσει τώρα; Λόγος για να τον ακολουθήσεις στην postseason. Με λίγα λόγια, κατάσταση-παραμύθι…

Defensive Rookie of the Year: Darius Leonard, Linebacker

Επιλεγμένος στην αρχή του 2ου γύρου, ο Darius Leonard ήταν παντού φέτος για τους Colts. Πρώτος στο NFL στα tackles με 163 και πρόσθεσε επίσης και 7 sacks στα στατιστικά του και 4 forced fumbles. Αποδείχθηκε και πολύ ικανός στον αέρα, με 8 passes defended και 2 ΙΝΤ.

Coach of the Year: Matt Nagy

Έξυπνος, δημιουργικός και ένας άνθρωπος που παίρνει ρίσκα κατά την διάρκεια του ματς, ο Matt Nagy είναι ο Sean McVay του 2018. Όταν με τον Mitchell Trubisky καταφέρνεις μετά από 4 χρόνια με τραγικά ρεκόρ, να παρουσιάσεις ένα 12-4 σύνολο, είσαι άξιος συγχαρητηρίων (και του βραβείου εννοείται). Σίγουρα τον βοήθησε ο Jon Gruden ( δεν θα άντεχα αν δεν το έγραφα!!) αλλά και πάλι ικανότατος και μάλιστα χωρίς κάποιον ιδιαίτερα ξεχωριστό παίκτη στην επίθεση.

Moment of the Year: Το βλέμμα του Baker Mayfield στον Hue Jackson

Για αρχή, δείτε το παρακάτω βίντεο. Στην συνέχεια να πω, πως από την μία είναι κατακριτέα μια τέτοια συμπεριφορά στον πρώην προπονητή σου. Πρέπει όμως να κατανοήσουμε και την πλευρά του Mayfield. Ο Jackson σε μια εκπομπή που την βλέπει όλη η Αμερική, κάλεσε τον Mayfield και τον Stanton (;) για να τους ανακοινώσει ότι εν τέλει πήρε την απόφαση για την θέση του αναπληρωματικού QB. Δηλαδή με άλλα λόγια, ήταν μάχη μεταξύ της πρώτης επιλογής και ενός αποτυχημένου pick του 2ου γύρου του 2007. Δεν τον σύγκρινε με τον Taylor ώστε να του πει ότι ήσουν καλός αλλά χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο. Ήταν σαν να του έλεγε, «ε, ίσως και να σε κόβαμε». Στην ουσία του έδειξε πως ότι και να έκανε, ο Jackson δεν τον υπολόγιζε και δεν του έδωσε την ευκαιρία ποτέ. Οπότε, προσωπικά τον κατανοώ απολύτως για την συμπεριφορά του.

Offensive Player of the Year: Todd Gurley, Linebacker

Λογικά θα χάσει το βραβείο, λόγω της προφύλαξής του για τα play off. Μπορεί ο Elliot, να έχει πιο πολλές γιάρδες αλλά ο Gurley είχε 17 touchdowns έναντι 6, και 0 fumbles έναντι 6 του Elliot. Από κει και πέρα στην συζήτηση μπαίνουν και ο Michael Thomas αλλά νομίζω ότι ο running back των Rams αξίζει ξανά το βραβείο.

Offensive Rookie of the Year: Baker Mayfield, Quarterback

Ρώτησαν για τη σοφία της επιλογής του με το πρώτο pick του φετινού draft. Παρόλη την επιλογή του, δεν μπήκε βασικός στους πρώτους αγώνες, κι έπρεπε να περιμένει τη σειρά του, σε ένα σύστημα που δεν του ταίριαζε και φαινόταν προορισμένο να χάνει. Η ομάδα του είχε μόλις δύο νίκες σε εννιά εβδομάδες, κι οι Browns φαίνοταν να επαναλαμβάνουν το μοτίβο των περσινών ετών, κι ο Mayfield να καταδικάζεται στην μοίρα των προκατόχων του. Τουλάχιστον, έτσι φαινόταν. Ο Mayfield σιωπηλά έχτιζε μία αυτοπεποίθηση στην ομάδα, τη νοοτροπία των πολεμιστών κι έπειτα από την αναμέτρηση με τους Atlanta Falcons, οι νίκες ήρθαν. Το Cleveland έφτασε μιάμιση ανάσα από το να παίζει τελευταία εβδομάδα για τα playoffs για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια, και για αυτό πρέπει να ευχαριστούν τον Mayfield. Έναν quarterback που δεν δίστασε να τα βάλει με τον πρώην προπονητή του, που τον είχε παραγκωνίσει στην αρχή, που έβγαλε το τσαγανό που τόσο έλειπε σε μία άκρως καταρρακωμμένη ομάδα, αλλάζοντας τους ανέμους του Cleveland με τρόπο που μόνο ο LeBron James κατάφερε να κάνει στην πρόσφατή τους ιστορία.

Coach of the Year: Pete Carroll

Γιατί όχι; Όλοι πίστευαν ότι θα κάνει rebuild, και αυτός με την εφευρετικότητα του πήρε το 105/100 από μια ομάδα περιορισμένων δυνατοτήτων. Πραγματικά, κανείς δεν πίστευε το Seattle στην αρχή της σεζόν, έπειτα από μία offseason που είδε περισσότερους να φεύγουν παρά να έρχονται, κι ένα draft αμφιβόλου ποιότητος. Στήνει πολύ καλά την ομάδα για το running game, κι αυτό φαίνεται από το ότι:

1. Δεν έχει καμία σπουδαία offensive line και
2. Όλοι οι RB παράγουν μεγάλα νούμερα, ασχέτως ποιος είναι βασικός κάθε εβδομάδα.

Παλιομοδίτικη προσέγγιση; Σίγουρα, αλλά είναι και σινάμα αποδοτική. Γνωρίζοντας τις δυνατότητες και προπάντων τις αδυναμίες της o-line, παίζει γρήγορο football για να αποφύγει τα sacks. Είναι όπως το playcalling των Baltimore Ravens με τον Lamar Jackson, αλλά εδώ δεν γίνεται υποχρεωτική, λόγω απειρίας του Russell Wilson Φοβάται τα sack επειδή δεν έχει καλά OT και παίζει γρήγορα Εσείς (ravens) το κάνετε υποχρεωτικά, επειδή δεν εμπιστεύεστε το χέρι του Jackson· αυτός το κάνει καθαρά από επιλογή.