Τους έχουν αποκαλέσει απατεώνες, κλέφτες, υπερτιμημένους, βαρετούς και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Τόσο ο Belichick όσο και ο Brady είναι the persons to hate και η ομάδα τους αυτή που όλη θέλουν να νικήσουν. Ωστόσο μετά το τέλος του φετινού μεγάλου τελικού και την εξέλιξη των πραγμάτων, ένα πράγμα μένει να παραδεχτούμε. Οι Patriots δεν είναι το σύστημα. Είναι αυτοί που το έσπασαν. Το σύστημα στο οποίο αναφέρομαι είναι το Αμερικάνικο αθλητικό σύστημα. Ένα σύστημα που προωθεί, όσο είναι αυτό δυνατό βέβαια, τις ίσες ευκαιρίες ανάμεσα στις ομάδες. Μέσα από τις απίστευτες και έτη φωτός μπροστά από τον υπόλοιπο κόσμο αθλητικές υποδομές (ειδικά στο επίπεδο των πανεπιστημίων) αυτό το σύστημα παράγει επαγγελματίες παίκτες που ενισχύουν τις ομάδες και συνήθως αλλάζουν τις ισορροπίες. Προσοχή δεν λέω ότι είναι αλάνθαστο – ίσα ίσα κατά καιρούς έχουν δημιουργηθεί μεγάλα θέματα με παίκτες να αρνούνται να παίξουν για συγκεκριμένες ομάδες ή για συγκεκριμένα συμβόλαια. Επίσης πολλές φορές είδαμε και πολύ καλούς παίκτες να μην αποδίδουν κυρίως λόγω τραυματισμών ή κακό fit σε κάποια ομάδα, ενώ συχνό φαινόμενο είναι και το αποτυχημένο transition από το κολλεγιακό στην ταχύτητα και την δύναμη του NFL.

Και εκεί μπαίνει η επιτυχία των Patriots. Σε ένα σύστημα που η έλευση νέων παικτών ευνοεί τον χειρότερο για να υπάρξει ισορροπία, πως γίνεται η ομάδα με τα μονίμως χαμηλά pick να καταφέρνει να είναι τόσο επιτυχημένη; Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι παραδοσιακά οι Pats δεν προσελκύουν καν high profile free agents. Δηλαδή από τους δύο βασικούς τρόπους δημιουργίας και αναζωογόνησης μιας ομάδας, στην μία έχουν ξεκάθαρο  μειονέκτημα και στην άλλη προσπαθούν να αποφεύγουν τους μεγάλους αστέρες και τα ακριβά συμβόλαια. Οπότε πως τα καταφέρνουν;

Παίκτες στο βασικό ρόστερ των Patriots (53 παίκτες το 2018)
Θέση/Round	1 - 2	3 - 4	5 - 7	Free Agency/Trades
Επίθεση	2 (3,7%)	3 (5.6%)	5 (9.4%)	10 (18.8%)
Άμυνα	5 (9.4%)	4 (7.5%)	4 (7.5%)	17 (32.0%)
Special Teams	0 (0.0%)	1 (1.8%)	1 (1.8%)	1 (1.8%)

Ξεκινώντας, άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως οι Patriots δεν έχουν General Manager. O Bill Belichick είναι προπονητής και GM την ίδια στιγμή, οπότε είναι πιο εύκολο και ξεκάθαρο να κάνει αυτό που έχει στο μυαλό του. Όσον αφορά το draft, είναι φανερό πως έχουν ένα πολύ καλό μάτι και απίστευτα πολύ καλό scouting team. Κατά καιρούς έχουν βγάλει απίστευτα καλούς και βασικούς παίκτες, είτε σαν undrafted free agents, είτε σαν χαμηλές επιλογές. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να αναφέρω ονόματα, καθώς τα παραδείγματα είναι πολλά. Επίσης αυτό που κάνουν και είναι σημαντικό, είναι το γεγονός πως δεν πηγαίνουν ποτέ για τον καλύτερο διαθέσιμο παίκτη αλλά για αυτόν που θεωρούν πως καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες τους και το πλάνο που έχουν στο μυαλό τους. Επιπλέον οι Patriots   μέσα από τα  draft έχουν αναπτύξει δυο συγκεκριμένες “παραγωγές ταλέντων”. Η πρώτη είναι μια κερδοφόρα “επιχείρηση” που φέρνει έξτρα επιλογές ή παίκτες και ονομάζεται “ο επόμενος Tom Brady”. Ryan Mallet, Matt Cassell, Jimmy Garoppolo, Jacoby Brissett. Όλοι κοιτάνε τον αναπληρωματικό του Brady και όλοι κάτι δίνουν για αυτόν. Η δεύτερη παραγωγή είναι η offensive line τους. Σχεδόν όλοι οι παίκτες αυτήν την στιγμή είναι επιλογές τους. Σε θέσεις που άλλες ομάδες πληρώνουν πολλά, αυτοί κάνουν εξαιρετικές επιλογές προσπαθώντας να προστατέψουν το βασικό τους γρανάζι και τους δίνουν την δυνατότητα να εξελιχθούν μαζί του.

Στην δεύτερη περίπτωση στελέχωσης μιας ομάδας, αυτής των free Agents, οι Patriots χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη τακτική. Δεν χρυσοπληρώνουν κανέναν. Αυτό ισχύει τόσο στο να κρατήσουν παίκτες, όσο και να αποκτήσουν. Μεγάλο παράδειγμα η περίπτωση του WR Wes Walker αλλά και οι πορεία του αντικαταστάτη του. Δεν τον ανανέωσαν, έφεραν στην θέση του τον Danny Amendola από τους κακούς στην επίθεση Rams (ίδια περίπτωση και χαρακτηριστικά παίκτη), τον οποίο δεν ανανέωσαν και χρησιμοποιήσαν τον Chris Hogan περισσότερο μαζί με τον Edelman φυσικά. Όλοι αυτοί οι τέσσερις, είναι πάνω κάτω παίκτες με τα ίδια χαρακτηριστικά. Καλά routes και χέρια, πολυεργάλεια και με πολύ πάθος στο παιχνίδι τους. Μεγάλο παράδειγμα: εκτός από draftees φέτος για τους Patriots σαν WR’s αγωνίστηκαν οι Josh Gordon, Cordarrelle Patterson και Phillip Dorsett. Και οι τρεις για διαφορετικούς λόγους χαρακτηρίστηκαν ως μεγάλα busts και στην ουσία τους πήραν για ψίχουλα – όπως και τον Hogan που ήταν free Agent. Και καθώς αναφερθήκαμε και σε ανταλλαγές, πρέπει να αναφέρουμε ότι ειδικά για τους φιλάθλους, οι ανταλλαγές με τους Patriots θεωρούνταν ταμπού καθώς όλοι πίστευαν ότι αν μπεις σε διαδικασία ανταλλαγής με τον Belichick, κάπως κάτι θα γίνει και θα βγεις χαμένος.

Κάπως έτσι, με under the radar επιλογές στο Draft, χωρίς μεγάλα ονόματα στο free agency και δευτεροτρίτους παίκτες από ανταλλαγές οι Patriots σε λιγότερο από μια εικοσαετία, έχουν πάει 9 φορές στον τελικό και έχουν 6 κατακτήσεις. Σίγουρα κατά καιρούς έχουν κάνει και αυτοί μεγάλες προσθήκες. Ωστόσο μια τέτοια προσθήκες μια στο τόσο, ή ακόμη και κάθε χρόνο να είναι δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτήν την απίστευτη δυναστεία, ειδικά στην εποχή μας. Πόσο μάλλον όταν βλέπουμε ομάδες να πληρώνουν χρυσάφι ή να μπαίνουν σε blockbuster trades απλά και μόνο για να γίνουν ανταγωνιστικές. Και οι περισσότερες όταν το καταφέρνουν, σε ένα με δυο χρόνια δεν είναι πια οι ίδιες και αρχίζουν την πρώτική τους πορεία. Ακόμη περιμένουμε την πρώση της ομάδας της Βοστώνης, που απ’ ότι φαίνεται, βρήκαν το ελιξίριο της νεότητας για τον Brady και δεν είναι άλλο από την εξέλιξη και την πλαισίωση με νέους παίκτες γεμάτους ενέργεια και διάθεση να μάθουν. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που εκτός από τους αναπληρωματικούς Quarterbacks όλοι κυνηγάνε και το προπονητικό προσωπικό από την Νέα Αγγλία!