Tη σεζόν που μας πέρασε, οι Los Angeles Rams αποτελούσαν το πρότυπο ομάδας. Ήταν μόλις δεύτεροι σε ενεργητικούς πόντους στη λίγκα, με μέσο όρο στους 32,9/αγώνα, με απαντήσεις στο run αλλά και το passing παιχνίδι, ενώ στην άλλη τους πλευρά είχαν μία άμυνα με τον defensive player of the year, κι ίσως το πιο επιτυχημένο κι αποδοτικό special teams της λίγκας (επιφυλάσσομαι της σύγκρισης με τους Baltimore Ravens). O Jared Goff έσβησε τις αμφιβολίες πολλών που τον είχαν αμφισβητήσει το 2015, τελειώνοντας τη σεζόν με 4.688 γιάρδες, 32 touchdowns και 12 interceptions, και συμπεριλαμβανομένου των sack που δέχτηκε, ήταν ιδιαίτερα καλός, με 7,69 γιάρδες/πάσα. Συγκριτικά με τον αντίπαλό του, Tom Brady, ήταν λίγο καλύτερος φέτος, όπως δείχνει ο πίνακας.

(σημείωση: οι ολικές γιάρδες είναι ένα στατιστικό από το Pro Football Reference, που παίρνει υπόψιν το μέσο όρο γιαρδών, που έχουν προκύψει από υπολογισμούς που περιλαμβάνουν τα sacks και τα interceptions ανά pass attempt. Τη φόρμουλα θα τη βρείτε στο τέλος του άρθρου.)

Ο Sean McVay ήταν το παιδί θαύμα, ο νεότερος προπονητής που είχε τέτοιες επιτυχίες, και θα συμμετείχε στο Super Bowl. Με τις προσλήψεις παικτών και της λεπτομερούς προσέγγισης σε κάθε τι που είχε σχέση με τον αγώνα, κατάφερε σε μόλις μία τριετία να γυρίσει τους Rams από τη χειρότερη ομάδα σε κάθε επιθετικό στατιστικό, σε πολιορκητικό κριό, και την team – to – beat της NFC. Νίκησαν τους Dallas Cowboys στο ίδιο τους το παιχνίδι, χρησιμοποιώντας το ντουέτο των Todd Gurley & C.J. Anderson για να καταπονήσουν την ξακουστή front seven των φιλοξενούμενων. Περιόρισαν τον θρύλο του Drew Brees, με την στιβαρή άμυνα που δεν τον άφηνε να αναπνεύσει, αναχαιτίζοντας τις επιθετικές του επιλογές κι ελέγχοντας τον αγώνα. Το Super Bowl LIIΙ θα ήταν η στέψη, οι τίτλοι τέλους σε μία μοίρα που δεν είχαν ζήσει ποτέ οι Rams όσο ήταν στο Λος Άντζελες πριν τη μετακόμιση στο Σεντ Λούις.

Τίποτα από αυτά σήμαιναν το παραμικρό για τον Bill Belichick. Όπως και το 2002, απέδειξε ότι η φουτουριστική ιδεολογία των Rams είχε αδυναμίες, όταν έχεις διαβάσει καλά την ιστορία σου.

Ανάλυση των σημείων στα οποία υπερίσχυσαν οι Patriots

Το Super Bowl LIII, ο πρώτος τελικός μετά το 1999 που θα γινόταν στην Ατλάντα, ήταν ίσως το πιο φτωχό, επιθετικά, ματς για τους θεατές του. Σε σχέση με το περσινό, όπου έσπασαν τα ρεκόρ για τις περισσότερες μεικτές γιάρδες, κι ήταν ένα επιθετικό φεστιβάλ του πιο τολμηρού, ο 53^ος τελικός ξεπέρασε τα παρακάτω, αρνητικά ρεκόρ:

• Super Bowl με τους λιγότερους μεικτούς πόντους (ξεπερνώντας το 16 – 6 του Super Bowl IX μεταξύ των Steelers & Vikings).
• Super Bowl με τους λιγότερους πόντους για την νικητήρια ομάδα (έναν λιγότερο πόντο από τους Miami Dolphins στο Super Bowl VII).
• Super Bowl με τα λιγότερα touchdown (ένα λιγότερο από των Steelers στο IX).
• Super Bowl με τα περισσότερα συνεχόμενα drives που κατέληξαν σε punts (οχτώ στο σύνολο).

Δεν ήταν όμορφο, ούτε φαντασμαγορικό, αλλά ήταν αγώνας που απέδειξε πάρα πολλά. Η εμπειρία κι η σωστή προσέγγιση μπορούν να κερδίσουν τακτικές που μοιάζουν ανυπέρβλητες. Για μία ομάδα που φημίζεται για την πλουραριστική της επίθεση, οι Patriots αποφάσισαν αυτή τη φορά να παίξουν με τη δύναμη που τους είχε χαρίσει τα προηγούμενα τρόπαια: την άμυνά της.

Ο μεγαλύτερος στόχος ήταν να αφοπλίσουν το running game, το βούτυρο και ψωμί των Rams, και την δικλείδα ασφαλείας του Sean McVay όσον αφορούσε την επίθεση, καθώς απελευθέρωνε και την πίεση στον Goff αλλά αξιοποιούσε και την ικανότητα του ακριβοπληρωμένου παίκτη. Έτσι, η ομάδα της Νέας Αγγλίας προτίμησε να ρισκάρει και να εναποθέσει τις ελπίδες της στην front seven, μία front seven που δεν είχε τραβήξει την προσοχή στη regular season, αλλά έλαμψε απότομα στα playoffs. Παρέταξαν έξι παίκτες στα μετόπισθεν της γραμμής (τα συνήθη σχήματα τοποθετούν το πολύ 4 μπροστά), και πέντε στην όπισθεν, σε μία αντιγραφή μιας zone άμυνας που είχε θέσει ο Buddy Ryan με τους Bears το 1985. Το αποτέλεσμα; Οι running backs δεν είχαν χώρο να τρέξουν πουθενά, αφού η offensive line δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε τόση πίεση, με τος Patriots να έχουν κλείσει τις πλάγιες εξόδους, που οι Rams προτιμούσαν περισσότερο όταν έτρεχαν.

Danny Shelton (@Danny_Shelton55) beats the down block with a club/swim & makes the play in the backfield! #SuperBowl

via @ftbeard_17 pic.twitter.com/mo9xVoTr56

— DLineVids (@DLineVids) February 4, 2019

Μέσω αυτού, οι Patriots στην ουσία ανάγκασαν τον Jared Goff να πασάρει περισσότερο, και προκάλεσαν τους ίδιους τους cornerbacks και safeties τους να πάρουν την πίεση στους ώμους τους, ενώ η front seven θα πίεζε ασφυκτικά τον 24χρονο. Το σχέδιο δούλεψε: η offensive line των Rams δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένη να αντέξει τη συνεχή κόντρα με 6 linemen, κι ο Goff βρέθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ, δεκατέσσερις φορές χτυπημένος. Οι πάσες και τα schemes που ήθελε να εκτελέσει δεν εφαρμόστηκαν ποτέ στην εντέλεια, ενώ ο ίδιος ο Goff άρχιζε να λυγίσει από την ασφυκτική πίεση: έχασε στόχους, πέταξε πάσες αργότερα από όσο έπρεπε (το χαρακτηριστικό would be touchdown στον Cooks), και στο τέλος έριξε ένα κρίσιμο interception μέσα σε double coverage.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο όμως, που βοήθησε πολύ τους Patriots στο έργο τους, είναι ότι ο McVay δεν έκανε αλλαγές στην προσέγγισή του, παρόλο που είχε δει αποτελέσματα με άλλα σχήματα. Το σημαντικότερο από όλα, ενώ έβλεπε το 2 – 3 – 6 σχήμα της άμυνας, δεν έβαλε τους tight end του να βοηθήσουν στο μπλοκάρισμα παρά μόνο αργά στο δεύτερο ημίχρονο, και σε σύνολο μόνο τρεις φορές. Στις τρεις αυτές φάσεις, έγιναν τα παρακάτω:

• To παρολίγο touchdown του Cooks.
• 1st down με πάσα 16 γιαρδών.
• 1st down με πάσα 9 γιαρδών.

Μαζί με τα παραπάνω, δεν αξιοποιήθηκε ποτέ ο Todd Gurley. Σε όλο το πρώτο ημίχρονο, δεν τον σημάδεψαν καθόλου με πάσα, ενώ στο δεύτερο οι στόχοι του ήταν ελάχιστοι. Σχήματα που έπρεπε να είχαν χρησιμοποιηθεί περισσότερο αγνοήθηκαν, γιατί ο McVay πίστευε ότι ο τρόπος του θα δούλευε.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά: Οι offensive line κι οι άμυνες

Eπιτρέψτε μου να μιλήσω για τις δύο offensive line, και κατά προέκταση για την άμυνα των Rams. Θα ξεκινήσω από το τελευταίο, καθώς ο Tom Brady φάνηκε θνητός σε ένα Super Bowl το οποίο κατέκτησαν οι Patriots. Για την ακρίβεια, στατιστικά, είναι το χειρότερο ματς που έχει παίξει σε νικηφόρο Super Bowl, ακόμα και πιο χαμηλόβαθμο από το πρώτο του, ενάντια πάλι στους Rams, του τότε Σεντ Λούις. Συγκριτικά, δείτε τον παρακάτω πίνακα, όπου φαίνονται τα νούμερα του Brady στα Super Bowl που κατέκτησε.

H πρώτη του πάσα στο πρώτο του drive κατέληξε σε interception, και για τρεισήμιση περιόδους δεν έκανε τίποτα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εντυπωσιακό. Κι οι ίδιοι οι Rams προσπάθησαν να εξαλείψουν το running στοιχείο των αντιπάλων, και τα κατάφεραν αξιοπρεπώς, αφού ο Michel είχε μόλις ένα run για πάνω από 5 γιάρδες στην πρώτη περίοδο, δεν έτρεξε καθόλου στη δεύτερη, κι άρχισε να φαίνεται μόνο στο τέλος της τρίτης, όταν η άμυνα των Rams είχε πλέον κουραστεί. Κι αυτή είναι η βασική διαφορά με την άμυνα των Patriots· παρόλο που ο Brady είχε μέτρια στατιστικά, όπως φαίνεται στον πίνακα, τα sacks έφτασαν στο βαθμό της μονάδας. Σε αντίθεση με τους Rams, οι Patriots βασίστηκαν στο να κουράσουν τόσο πολύ τον Goff, που αυτό θα μεταφραζόταν και στην ίδια την άμυνα, και πράγματι, η ανικανότητα του νεαρού να αναπτύξει μια ουσιαστική επίθεση στο δεύτερο ημίχρονο, εν τέλει ξεθέωσε και τα οποιαδήποτε πλάνα είχε ο Wade Phillips. Γενικότερα, η εικόνα της άμυνας των Patriots στα φετινά playoffs είναι ένα αξιόλογο καταστατικό στην εικόνα του Brian Flores, πρώην DC της ομάδας (υπέγραψε πρόσφατα με το Mαϊάμι), για το πώς χειρίστηκε μία σχετικά αδύναμη πλευρά της ομάδας στην regular season.

Nα σημειώσουμε, επίσης, ότι η secondary των Rams απέτυχε σε ένα πολύ βασικό πράγμα: να καλύψει αποτελεσματικά τον Julian Edelman, έναν αγαπημένο στόχο του Brady στις δύσκολες φάσεις. Δεν είναι τυχαίο που βγήκε MVP στο τέλος, αφού είχε 141 γιάρδες σε δέκα κατοχές.

Στο τελευταίο μέρος της ανάλυσης θα μιλήσω για την στυγνή διαφορά των offensive lines. Oι Patriots είχαν πλήρως προετοιμαστεί για την άμυνα των Rams, κάτω από τις οδηγίες του εξαιρετικού Dante Scarnecchia, καθώς ο κάθε παίκτης, είτε ήταν ο tight end Rob Gronkowski, o fullback James Develin, ή μέλη της offensive line, όπως ο guard Shaq Mason και ο tackle Marcus Cannon, είχαν προπονηθεί να καλύψουν όλες τις πιθανές επιθέσεις της front seven. O Aaron Donald δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στο επίπεδο που είχε όλη τη σεζόν, ο Ndakamong Suh έγινε αμελητέος παράγοντας, μην μπορώντας να διαχειριστεί ούτε τον Develin αλλά ούτε και τον Mason, ενώ οι Cory Littleton και Mark Barron απλά αναχαιτίστηκαν πλήρως. Σαν αποτέλεσμα, και σημαντικότερα στην εκπνοή της τρίτης περιόδου, το επιθετικό πλάνο των Patriots άρχισε να ανοίγει. Οι Michel και Burkhead έτρεξαν για δύο μεγάλα plays, ενώ η σημαντική προστασία που δόθηκε στον Brady βοήθησε να εξελιχθεί η προτελευταία φάση του touchdown, με την μακρινή πάσα στον Gronkowski λίγο πριν την end zone.

Αντιθέτως, η offensive line των Rams ήταν τραγικά αναποτελεσματική. Όντας μία από τις καλύτερες μονάδες στη φετινή σεζόν, πράγμα που γνώριζε ο Belichick, δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στο σχηματισμό που έφερε ο 66χρονος προπονητής. Oι εξωτερικές πλευρές του Goff ήταν συνεχή σημεία απειλής, καθώς οι Dont’a Hightower και Kyle Van Noy μπέρδευαν συνεχώς την offensive line, και κατα συνέπεια τον quarterback της, με το να κινούνται διαρκώς μέσα στη line. Χωρίς τη στήριξη της offensive line, o Goff δεν είχε πολλές ελπίδες να επιβιώσει, το run έμεινε στα χαρτιά, κι η επίθεση των Rams όχι μόνο δε βρήκε την endzone, αλλά έκανε και 8 συνεχόμενες φορές punt. Όπως ανέφερα και πριν, η άρνηση του McVay να χρησιμοποιήσει παραπάνω παίκτες για να βοηθήσουν στην προστασία στην ουσία καταδίκασε την επίθεσή τους.

Μικρό recap και το τέλος της σεζόν

Το ματς έληξε 13 – 3 υπέρ των Patriots, σε ένα ματς όπου κυριάρχησαν οι άμυνες αλλά κι οι punters. Το μοναδικό touchdown ήρθε μετά από σχεδόν δυόμιση ώρες αγώνα, με τον Sony Michel να τρέχει για 2 γιάρδες μέσα στην endzone των Rams, εκτείνοντας το μέχρι τότε άνοστο 3 – 3. Οι Greg Zuerlein και Stephen Gostkowski έχασαν από κοινού ένα field goal, αν και του Zuerlein ίσως μείνει περισσότερο στην κοινή συνείδηση, αφού εκτελέστηκε στην τελευταία φάση των Rams και πήγε εντελώς αριστερά, κλείνοντας με εμφατικό τρόπο μια εφιαλτική βραδιά για τα Κριάρια. Οι punters Johnny Hekker και Ryan Allen θα μπορούσαν άνετα να έχουν ανακηρυχτεί MVPs, αφού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σιγουρέψουν ότι οι αντίπαλες ομάδες θα ίδρωναν για να φτάσουν στην end zone. Μάλιστα, ο Hekker έθεσε και ρεκόρ, για το μακρύτερο punt στην ιστορία του τελικού.

Highlight of the night (so far): Johnny Hekker uncorking a 65-yard punt, the longest punt in Super Bowl history! (via @thecheckdown)pic.twitter.com/qKqD5XclGG

— SportsCenter (@SportsCenter) February 4, 2019

Ο Julian Edelman, που είχε χάσει την προηγούμενη σεζόν με τραυματισμό στο μετατάρσιο του ποδιού του, κι είχε βρεθεί ένοχος για χρήση στεροειδών, ανακηρύχτηκε MVP του τελικού, αφού είχε μέσο όρο 14.1 γιάρδες σε δέκα receptions. Σπουδαίοι ήταν οι προαναφερόμενοι Kyle Van Noy και Dont’a Hightower, που συνεργάστηκαν σε εξαιρετικό βαθμό, λειτουργώντας ως ντουέτο κατά μήκος της defensive line, μπερδεύοντας τον Goff αλλά και τους blockers του. Χρησιμοποιώντας blitz σε μεγάλο ποσοστό, όχι μόνο έκαναν τον Goff να φοβάται μες στο pocket, και να ψάχνει έντρομος την γρηγορότερη λύση για να ξεφορτωθεί την μπάλα, αλλά επέτρεψαν και την εξωτερική πλευρά να μην αποτελεί δρόμος διαφυγής. Τα δεκατέσσερα χτυπήματα ανήκουν στα τοπ 3 των περισσότερων hits που δέχτηκε ο Goff φέτος, κι ήταν ίσως ο μεγαλύτερος παράγοντας της νίκης των Πατριωτών.

Οι New England Patriots στέφθηκαν πρωταθλητές για 6η φορά μέσα σε 18 χρόνια. Eίναι μόλις η δεύτερη ομάδα που φτάνει σε αυτό το επίτευγμα, μετά τους Pittsburgh Steelers, αλλά το έκαναν σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από εκείνους. Ο Brady είναι ο μοναδικός quarterback που κατέχει, πλέον, έξι δαχτυλίδια, μαζί με τον προπονητή του Bill Belichick, ο οποίος κατέχει άλλα δύο ως defensive coordinator των New York Giants. Στην αντίπερα πλευρά, αναφορές λένε ότι ο Sean McVay εμφανίστηκε ταραγμένος μετά από τον τελικό, ενώ ο Jared Goff παρέμεινε για ώρα στα αποδυτήρια, σκυθρωπός κι αμίλητος, πριν φύγει για να επιστρέψει στο Λος Άντζελες.

Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο τέλος της φετινής σεζόν. Μιας σεζόν που είδε να σπάνε ρεκόρ, ατομικά κι ομαδικά, νέους παίκτες να αποτελούν εγγύηση για το μέλλον του αθλήματος, αλλά και τους βετεράνους να αποδεικνύουν ότι ακόμα είναι εδώ και περιμένουν. Αν η ομάδα σας δεν πήγε τόσο καλά, μην ανησυχείτε. Δείτε απλά πώς ήταν οι φετινοί Browns κι οι Colts. Αν ήσασταν οπαδός των Rams, θυμηθείτε ότι υπάρχει ακόμα χρόνος για βελτίωση, κι ό,τι κάθε ήττα είναι μάθημα.

Κι αν είστε οπαδός των Patriots; Θα έπρεπε να σας είναι γνωστή η εμπειρία. Αλλά, θα μου πείτε, αυτό δεν παλιώνει ποτέ. Σας ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας κι αυτή τη σεζόν, και θα τα ξαναπούμε στο Draft του Απρίλη.

View this post on Instagram

VIctory.

A post shared by New England Patriots (@patriots) on Feb 3, 2019 at 7:11pm PST

[Passing Yards – Sack Yards + (20 * Passing TD) – (45 * Interceptions] / (Passes Attempted + Times Sacked)]