Από τον Κωνσταντίνο Μ.

Οι New York Giants είχαν άλλη μια χαμένη σεζόν το 1978, όταν έπρεπε να υπομείνουν την ντροπή ενός play που θα ζούσε στην ύβρη του franchise. Ένα fumble από τον QB Joe Pisarcik που ανέκαμψε ο Herman Edwards των Philadelphia Eagles και μετατράπηκε σε επιστροφή 26 γιάρδων για ένα touchdown και μια καταστροφική ήττα με σκορ 19-17. Με μόλις 31 δευτερόλεπτα να απομένουν, οι Giants να προηγούνται, και οι Eagles να έχουν χρησιμοποιήσει όλα τα τάιμ άουτ τους, το μόνο που είχε να κάνει ο Pisarcik ήταν να πέσει πάνω στην μπάλα και να “kill the clock’’ για τη νίκη.

Αντίθετα, συνέβη το γνωστό – στην ντροπιαστική πλευρά της ιστορίας των Giants – “The Miracle of the Meadowlands”.

Οι Γίγαντες κοιμόντουσαν.

Αυτό ήταν και το οριακό σημείο για μια ομάδα 95 θαυμαστών των Giants, που αυτοαποκαλούνταν “The Giants Fans Committee” και ήταν αποφασισμένοι να κάνουν μια τρανταχτή δήλωση.

Τρεις εβδομάδες μετά το fumble του Pisarcik, αυτά τα 95 μέλη της Επιτροπής συγκεντρώθηκαν μέσα σε μια αίθουσα δεξιώσεων στο Ramada Inn, στο Clifton του New Jersey.

Εκεί, όλα τα μέλη της επιτροπής συνέβαλαν στο χρηματικό ποσό, ώστε να πληρώσουν για ένα μικρό αεροπλάνο, που έφερε ένα πανό πάνω από το παλιό Giants Stadium στον αγώνα, αργότερα εκείνη την ημέρα. Το μήνυμα, στην τρίτη περίοδο μιας ενδεχόμενης νίκης επί των Saint Louis Cardinals, έγραφε: «15 Years of Lousy Football … We’ve Had Enough.» (15 Χρόνια Άθλιo Football… Αρκετά).

Στη συνέχεια, οι Giants εξαναγκάστηκαν να προσλάβουν τον George Young ως General Manager. Επίσης, έδωσαν προαγωγή στον Defensive Coordinator τους, Bill Parcells, ώστε να γίνει ο Head Coach τους. Ο Young και ο Parcells – και οι δύο κατοχυρωμένοι ως μέλη του Pro Football Hall of Fame – ξύπνησαν τους Γίγαντες από τον βαθύ ύπνο τους και κατέκτησαν 2 Super Bowl μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Από το 1990 μέχρι και το 2003, οι Giants είχαν τα σκαμπανεβάσματα τους, καταφέρνοντας όμως  να μπούν στα playoffs 3 φορές και 1 φορά να φτάνουν και πάλι στο Super Bowl – με HC τον Jim Fassel και QB τον Kerry Collins – κόντρα στους Baltimore Ravens το 2001, μόνο που αυτήν την φορά το έχασαν.

Έπειτα, με τον HC Tom Coughlin και QB (τον οσονούπω Hall of Fame) Eli Manning , απο το 2004 μέχρι και το 2011, οι Giants τιμούσαν πραγματικα το όνομα τους, κατακτώντας άλλα 2 Super Bowl τρόπαια, και τα 2 απένταντι στην μεγαλύτερη δυναστεία στην ιστορία του αθλήματος, τους New England Patriots, των Bill Belichick και Tom Brady.

Απο τότε έως και σήμερα, 12 χρόνια μετά, οι Γίγαντες έπεσαν σταδιακά ξανά σε λίθαργο και πλέον είναι σε βαθύ ύπνο. Μια κατηφόρα που τους οδήγησε στην χειρότερη τους αγωνιστική χρονιά από το 1974 της Super Bowl Era, όπου είχαν τελειώσει με record 2-12.

Όπως τόσο στωικά είπε και ο πρώην ντετέκτιβ Rusty Cohle στον πρώτο κύκλο της σειράς True Detective.

❝Time is a flat circle.❞

Πόσο εύστοχη ήταν η παρατήρησή του, ότι ο ο χρόνος είναι ένας μονοδιάστατος κύκλος; Το γεγονός ότι στις 8 Δεκεμβρίου πέταξε ένα αεροσκάφος, πάνω από το MetLife Stadium, με ένα πανό που έγραφε “Κύριε Mara, αρκετά – Σας Παρακαλούμε Να Φτιάξετε Αυτό το Χάλι”, ίσως να απαντάει ακράδαντα στο ερώτημα.

Ας κάνουμε μια αναδρομή από το 2012 – την σαιζόν μετά την τελευταία κατάκτηση SB των Giants – και έπειτα, να δούμε τι συνθήκες, επιλογές και λάθη οδήγησαν και πάλι εδώ: στον, για άλλη μια φορά, βαθύ ύπνο.

Το πρώτο ντόμινο έπεσε το 2015.

Ο HC Tom Coughlin ήξερε ότι η άμυνά του θα είχε προβλήματα εκείνη τη χρονιά, ακόμη και με τον Steve Spagnuolo να επιστρέφει στην ομάδα ως Defensive Coordinator, οπότε θα έπρεπε να καλύψει το κενό με την επίθεση. Μεγάλη αποτυχία και τεράστια απογοήτευση. Η μαγεία αυτών των χρόνων της κατάκτησης των Super Bowl είχε εξαφανιστεί.

Η τελευταία ομάδα του Coughlin στους Giants δημιουργήθηκε για να αποτύχει. Με δεύτερη συνεχόμενη φορά να τελειώνουν με record 6-10, το 2015 ήταν η τελευταία σεζόν της προπονητικής του καριέρας, παρόλο που πάλευε να αποκαταστήσει την περηφάνια των Giants με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη του τα προηγούμενα 4 χρόνια, καθώς ο GM Jerry Reese δεν έκανε τις απαραίτητες κινήσεις για να ενισχύσει την άμυνα.

Ο Coughlin αποχώρησε, αλλά ο Reese παρέμεινε. Ο Ben McAdoo, offensive coordinator του Coughlin για δύο χρόνια, προσλήφθηκε ως προπονητής. Η άμυνα δεν επρόκειτο πλέον να είναι το χάλι που ήταν τα προηγούμενα 2 χρόνια, και ο Reese αγόρασε μια άμυνα χάρη σε μια υπερβολή 200 εκατομμυρίων δολαρίων.

Olivier Vernon, Snacks Harrison, Janoris Jenkins, και Keenan Robinson ήταν κάποιες απο τις προσθήκες ελεύθερων παικτών, όπου ήταν σημαντικές αναβαθμίσεις και άλλαξαν την εμφάνιση μιας άμυνας, γεγονός που οδήγησε την ομάδα στην πρώτη χρονιά του McAdoo σε ρεκόρ 11-5, κατακτώντας μια θέση στα playoff.

Υπήρχαν σημάδια, την εβδομάδα του Wild Card αγώνα απέναντι στους Green Bay Packers, ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ελπιδοφόρα όσο μπορεί να φαινόταν. Όντως, όλα κατέρρευσαν στο Green Bay, αναφερόμενος στο περίφημο ταξίδι με πλοίο που διοργάνωσε ο WR Odell Beckham Jr. με αποτέλεσμα οι wide receivers να μην είναι προετοιμασμένοι για το κρύο της τούνδρας στον Green Bay. Ο παλιός καλός “Play-Off Eli” είχε το δώσει το παρόν (δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ Odell), αλλά ο Odell Beckham Jr. κατέληξε να κάνει τρύπα με γροθιά στον τοίχο από τα αποδυτήρια των επισκεπτών στο Lambeau Field. Μέσα σε όλο αυτό το χάος, κυκλοφορούσε η ιδέα ότι ο Eli Manning ήταν στα τελευταία της καριέρας του – λόγια που ειπώθηκαν από τον ίδιο τον Reese στη συνέντευξη τύπου μετά τη σεζόν.

Πολύ πριν ο John Mara εκδώσει την παιχνιδιάρικη προειδοποίηση του «From Bono to Bozo» στον Brian Daboll, σχετικά με το πώς τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν γρήγορα για τους προπονητές και τις ομάδες, ειδικά στο Big Apple, ο πρώτος που το δέχτηκε ήταν ο McAdoo.

Στην δεύτερη χρονιά με τον McAdoο, τα πράγματα έγιναν πιο περίεργα.

Η άμυνα που οδήγησε την ομάδα στα play-off την προηγούμενη χρονιά άρχισε να διασπάται γρήγορα. Οι Dominique Rodgers-Cromartie και Landon Collins είχαν τα προβλήματά τους με τον Eli Apple. Ο DRC ανεστάλη για μια εβδομάδα όταν έφυγε από τις εγκαταστάσεις κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ο Apple και ο “Jackrabbit” Jenkins δεν επέστρεψαν εγκαίρως από την bye week και, προσπαθώντας να προστατεύσει την ομάδα, ο McAdoo διέστρεψε την αλήθεια δημόσια σε αρκετές περιπτώσεις.

Μετά, φυσικά, ήρθε το τελικό χτύπημα με το να βάζει τον Eli Manning στον πάγκο και να χαλάει το ρεκόρ του των 210 συνεχόμενων αγώνων ως βασικός.

Μια εβδομάδα αργότερα, οι McAdoo και Reese απολύθηκαν, ο Manning επέστρεψε ως βασικός και οι Giants στράφηκαν προς ένα ακόμη νέο κεφάλαιο, όταν ο Dave Gettleman προσλήφθηκε ως GM πριν τελειώσει η σεζόν. Έπειτα, προσλήφθηκε ο Pat Shurmur ως προπονητής.

Υποτίθεται ότι ήταν μια κατευναστική επιρροή σε αντίθεση με τον McAdoo μέσα σε ένα αποδυτήριο που τελείωσε τη σεζόν του 2017 βυθισμένο στο χάος. «Ο ενήλικας στο δωμάτιο», είναι ο τρόπος που περιέγραψε ο Gettleman τον Shurmur, ο οποίος θεώρησε την ευκαιρία του με το Big Blue ως την εξιλέωσή του, μετά την αποτυχία του στο Cleveland. Υπολόγιζαν, επίσης, στην επιρροή που θα είχε ο Shurmur του επόμενου QB μετά από μία σεζόν με τον Manning πίσω ως βασικό.

Ο Shurmur και o ιδιοκτήτης John Mara, είχαν το βλέμμα τους στον Josh Allen. Άλλοι στο front office προτιμούσαν τον Sam Darnold. Αλλά τελικά, ο Gettleman έπεισε όλους τους εμπλεκόμενους ότι ο καλύτερος παίκτης στο draft ήταν ο running back του Penn State, Saquon Barkley. Η λογική του θεωρούσε ότι θα μπορούσαν, μαζί του, να πάρουν άλλον έναν χρόνο από τον Manning, με τον Barkley να αποτελεί το χρυσό εισιτήριό τους για μια επιθετική αναζωπύρωση.

A what if that doesn't get talked about enough is what if the Giants picked Josh Allen instead of Saquon Barkley with the #2 overall pick in 2018.

The state of the franchise would look a lot different today. #NFL pic.twitter.com/egrzkBPP77

— DJ Sixsmith (@DJ_Sixsmith) December 11, 2024

Οι Giants κοιτούσαν, επίσης, τον Justin Herbert από το 2018, αλλά όταν επέστρεψε στο Oregon την επόμενη χρονιά, άλλαξαν τα σχέδια τους. Ο Gettleman έστειλε τον Odell Beckham Jr. στο Cleveland στην δεύτερη σεζόν του Shurmur, εξοργίζοντας μια γενιά θαυμαστών των οποίων οι μοναδικές θετικές αναμνήσεις τους με τους Giants ήταν συνδεδεμένες με τα επιτεύγματα του Νο.13. Ο Barkley έγινε το πρόσωπο του franchise και, με την προϋπόθεση ότι έπρεπε να κάνουν draft έναν quarterback, ό,τι κι αν γινόταν, ο Gettleman «ερωτεύτηκε» τον Daniel Jones στο Senior Bowl και τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους. Ο Shurmur πίστευε επίσης στον Jones, και φαινόταν έτοιμος να τον καθοδηγήσει καθώς προχωρούσαν μαζί.

Αφού όμως τελείωσαν την χρονιά με 4-12, οι Giants απέλυσαν τον Shurmur, κρατώντας τον Gettleman, προετοιμάζοντας τους εαυτούς τους για περισσότερο πόνο και απογοήτευση. Ο Gettleman αποξένωσε πολλούς με την προσέγγισή του στο χτίσιμο της ομάδας. Οι scouters που κάθονταν στο δωμάτιο μαζί του, πίστευαν ότι ο GM θα έκανε αυτό που ήθελε να κάνει, ανεξάρτητα από τη συμβουλή τους.

Ο Joe Judge προσλήφθηκε για να είναι ο “CEO Head Coach” – τύπου John Harbaugh στους Baltimore Ravens – δηλαδή κάποιος που θα μπορούσε να εμβαθύνει κάθε πτυχή του παιχνιδιού (επίθεση, άμυνα και special teams), ενώ αναθέτει ευθύνες στο τεχνικό επιτελείο του αποτελεσματικά. Σαν ιδέα θεωρητικά θα μπορούσε να λειτουργήσει, αλλά όλα όσα ακολούθησαν προσέφεραν απρόβλεπτες και σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστούν προκλήσεις, ειδικά για έναν rookie προπονητή σε οποιοδήποτε επίπεδο, με την χρονιά του Covid-19. Αλλά αυτές οι προκλήσεις κάλυπταν την αλήθεια όσο αφορά τον νέο προπονητή.

Το θέμα με τον Judge ήταν το εξής: πέρα του ότι δεν υποστήριζε αυτα που έλεγε με τα αποτελέσματα της δουλειάς του,  η εργασιακή (και προσωπική) σχέση του με τον Gettleman ήταν εντελώς δυσλειτουργική, ειδικά τη δεύτερη σεζόν. Ήταν σαν να λειτουργούσαν για δύο διαφορετικές ομάδες και στο τέλος, ο Judge άφησε την απογοήτευσή του με τον Gettleman να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο προπονούσε την ομάδα.

Πίστευε ότι αποκαλύπτοντας τα λάθη που έκανε ο Gettleman, η ιδιοκτησία θα έπερνε το μέρος του. Αντιθέτως, αυτό που έκανε ο Judge ήταν να σαμποτάρει τις δικές του πιθανότητές να παραμείνει στην ομάδα.  Νόμιζε ότι πάλευε για τη δουλειά του αλλά οι αποφάσεις του μέσα στο γήπεδο ήταν στα μάτια όλων παράνοια και απλά παράξενες. Οι Giants είχαν έναν GM χωρίς να λαμβάνει υπόψη τίποτα άλλο εκτός από τις δικές του απόψεις, και έναν προπονητή που είχε τόση πεποίθηση για το πώς έκανε τη δουλειά του, που έφτασε σε σημείο να κάνει call το αηδιαστικό victory formation από την δική του end zone για να αποδείξει κάτι σχετικά με αυτόν τον GM, και τους QBs οπού τον ανάγκασε να παίξει.

Και όταν ο Judge έγινε πρωταγωνιστής και περίγελος σε όλο το πρωτάθλημα, κατέστησε αδύνατο να παραμείνει στη θέση, και ειδικά όταν έπρεπε να προσλάβουν έναν νέο GM επίσης μετά τη “συνταξιοδότηση” του Gettleman. Να σημειώσουμε επίσης, ότι η επιλογή του Daniel Jones για QB, δεν βοήθησε καθόλου κανέναν απο τους 2 προαναφερθέντες προπονητές, και ενώ είχε δείξει κάποιο skill set, αποδείχτηκε τελικά ότι ο επιλογή του από τον «ερωτοχτυπημένο» Gettleman, χαράμισαν 6 χρόνια απο την ιστορία των Giants.

Οι Giants έχουν ρεκόρ 50-92-1 από την αποχώρηση του Coughlin μετά τη σεζόν του 2015. Προσέλαβαν και απέλυσαν τρεις προπονητές μετά από αυτόν: McAdoo, Shurmur και Judge (με προσωρινό τον Spagnuolo για τέσσερα παιχνίδια μετά την απόλυση του McAdoo το 2017). Έχουν βάλει τους εαυτούς τους σε πολύ βαθύ ύπνο και αυτό ξεκίνησε πολύ πριν φτάσουν εδώ οι Daboll και Schoen. Κληρονόμησαν μια από τις πιο απαιτητικές δουλειές στο NFL εκείνη την εποχή. Το να πεις το αντίθετο είναι απλά ανειλικρινές.

Ναι, οι Schoen και Daboll έχουν κάνει λάθη. Ήρθαν όμως εδώ ως ντουέτο GM και προπονητή για πρώτη φορά στην καριέρα τους, και ήταν από τους ποιο περιζήτητους εκείνη την off season, με πολλούς μνηστήρες. Ο Daboll, την πρώτη του χρονιά, έβγαλε ό,τι λάδι μπόρεσε απο το στεγνούς καρπούς του roster που έπεσε στα χέρια του, καταφέρνοντας να πάει την ομάδα στα play-off για πρώτη φορά μετά την σαιζόν του 2016, κερδίζοντας δικαιώς το βραβείο του Coach of the Year.
Έχουν δεσμευτεί να χτίσουν ένα θεμέλιο και στη συνέχεια να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν επιτυχία, και υπάρχουν αρκετοί λόγοι να πιστεύουμε ότι εξακολουθούν ό,τι μπορούν να τα καταφέρουν.

Έχουν πολύ δουλειά ακόμα.

Η απομάκρυνση του Barkley ήταν η σωστή κίνηση, διότι ενώ είναι υπερταλαντούχος, δεν είναι έξυπνη και βιώσιμη λύση να είναι ο running back ο βασικός πυρήνας της επίθεσης. Με την αποδέσμευση του Daniel Jones – και του ακριβού συμβολαίου που αναγκαστικά του δώσαν λόγω των συνθηκών εκείνης της σαιζον – με ένα σχετικά υγιές cap space από του χρόνου, μετά από το χάλι που άφησε πίσω του ο Gettleman, έχουν την ευκαιρία να διαλέξουν τον δικό τους field general στο απερχόμενο NFL Draft. Ο στόχος είναι να ενισχύσουν το ρόστερ με περισσότερο ταλέντο, να βάλουν μπρος το δικό τους όραμα και πλάνο και να αποκαταστήσουν την περιφάνεια των New York Football Giants οι οποίοι, όπως και το 1978, κοιμούνται.

Μένει να δούμε πλέον, αν οι sleepy Giants παραμείνουν στον λήθαργό τους, ή αν θα κάνει ο χρόνος τον επίπεδο κύκλο του, και οι Schoen, Daboll και ο νέος τους QB, τους ξυπνήσουν, και τους οδηγήσουν σε καινούργιες κατακτήσεις.