Για όσους δεν το γνωρίζουν, το όνομα Madden είναι το επώνυμο του Hall of Famer προπονητή, και μετέπειτα επί σειρά ετών σχολιαστή, των Oakland Raiders της δεκαετίας του ’70, John Madden. Η ΕΑ είχε ζητήσει την εμπειρία του, αλλά και τη στήριξή του, το 1984 ώστε να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι που να εμβάθυνε τόσο στην προπονητική όσο και στην αγωνιστική δράση ενός αγώνα. Η ανάπτυξη του πρώτου τίτλου διήρκησε 4 χρόνια, και το παρθενικό παιχνίδι κυκλοφόρησε στα ράφια της Αμερικής την 1^η Ιουνίου του 1988. Προφανώς, η ΕΑ τότε δεν αποτελούσε ακόμα το όνομα που ξέρουμε σήμερα, και δεν είχε διεκδικήσει κανένα δικαίωμα να συμπεριλάβει τις πραγματικές ομάδες στο παιχνίδι. Παρόλα αυτά, ήταν η πρώτη προσπάθεια για την μεταβίβαση του αθλήματος στις κονσόλες, κι αν τα 4 δισεκατομμύρια που έχουν βγει από τις 130 εκατομμύρια πωλήσεις αντιτύπων έχουν να πουν κάτι, η σειρά ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένη.

Προς τιμήν του Madden (ο οποίος ακόμα λαμβάνει επιταγή της τάξης των 3 εκατομμυρίων κάθε χρόνο), ήταν παρόν σε κάθε εξώφυλλο του παιχνιδιού από το 1988 έως το 1997, με διάφορους παίκτες να υπάρχουν στο background. Το 1998, η ΕΑ θα αποφασίσει να συμπεριλάβει παίκτες, έχοντας πια γίνει γνωστή και με τα δικαιώματα των περισσότερων ομάδων να ανήκουν στην επωνυμία της. Κι εδώ είναι που ξεκινάνε τα… περίεργα.

Αν κι ο Madden συνέχισε να φιγουράρει στα εξώφυλλα των αμερικανικών εκδόσεων, στις κυκλοφορίες του υπόλοιπου κόσμου η ΕΑ θα έβγαζε το Madden 99 με τον πρώτο της παίκτη στα εξώφυλλα, ο οποίος ήταν ο Garrison Hearst. O Hearst ήταν running back των San Francisco 49ers, ο οποίος το 1998 είχε κάνει την καλύτερή του σεζόν στο NFL, καταγράφοντας 2.105 μεικτές γιάρδες και 9 touchdowns, με τις 5,1 γιάρδες/προσπάθεια να ηγούνται της λίγκας, στατιστικά που του χάρισαν και το πρώτο του Pro Bowl. Oι 49ers θα κατάφερναν να προκριθούν ως το τρίτο seed της NFC, και στα playoffs εκείνου του έτους αντιμετώπισαν τους Atlanta Falcons, στον Divisional γύρο. Στην πρώτη του κατοχή στον αγώνα, ο Hearst υπέστη ένα φρικιαστικό τραυματισμό που του έσπασε τον αστράγαλο στο αριστερό πόδι, και θα τον ανάγκαζε να χάσει δύο ολόκληρες σεζόν, αφού κάποιοι τένοντές του έπαθαν και νέκρωση. Αν κι έκανε μία εξίσου αξιόλογη σεζόν με την επιστροφή του το 2001, ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει τα ίδια επίπεδα με το 1998.

Η συγκεκριμένη έκδοση θα ήταν κι η τελευταία στην οποία θα εμφανιζόταν ο John Madden σε εξώφυλλο. Αν κι ήταν στο προσκήνιο της φωτογραφίας, πίσω του φαίνεται καθαρά ο Barry Sanders, ο θρυλικός running back των Detroit Lions, που τους είχε βοηθήσει να γίνουν επιτυχημένοι τη δεκαετία του ’90. Αν και το Ντιτρόιτ είχε καταφέρει να κερδίσει μόλις πέντε αγώνες το 1998, ο Sanders είχε σημειώσει 1.780 μεικτές γιάρδες και 4 touchdown, κι είχε προταθεί για το τελευταίο του Pro Bowl. Λίγο μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, ο Sanders θα δήλωνε την αιφνίδια αποχώρησή του από το άθλημα, και δε θα ξαναέπαιζε για καμία ομάδα. Δεδομένου της παραίτησής του, η ΕΑ κυκλοφόρησε κι εναλλακτικό εξώφυλλο με τον Dorsey Levens των Green Bay Packers. Μετά από δύο συνεχόμενες συμμετοχές σε playoffs, οι Packers απέτυχαν να προκριθούν το 1999, κι ο Levens τραυμάτισε το γόνατό του.

Το 1999, ο Eddie George ήταν μέλος της αφρόκρεμας των running backs. Είχε 1.762  μεικτές γιάρδες, 13 touchdowns, κι ήταν μέλος των Tennessee Titans που έπαιξαν στο Super Bowl. Αν και το 2000 δεν έπεσε στα στατιστικά, έκανε τα περισσότερα fumbles που είχε κάνει ως τότε στην καριέρα του, και στα playoffs, το τελευταίο του fumble κόστισε στους Titans τη νίκη, αφού επιστράφηκε για touchdown. Για να κλείσει ο κύκλος, το 2001 τραυμάτισε σοβαρά το δάχτυλο του ποδιού του, δεν σημείωσε πάνω από 3,4 γιάρδες ανά αγώνα, και 4 έτη μετά, στα 31 του, θα αποσυρόταν.

Ο Daunte Culpepper ήταν μεγάλη αίσθηση στη Μινεσότα το 2000, όπου σημείωσε 33 touchdowns (1^ος στη λίγκα), 3.937 γιάρδες και σημείωσε ρεκόρ 11 – 5 με τους Vikings, φτάνοντάς τους στον Divisional γύρο. Τη σεζόν της κυκλοφορίας του Madden, τα στατιστικά του θα έπεφταν κατακόρυφα, αφού θα σημείωνε μόλις 2.612 γιάρδες, 14 touchdowns και 13 interceptions, ενώ ένας τραυματισμός στο γόνατο θα τον ανάγκαζε να χάσει τα τελευταία πέντε ματς της σεζόν. Οι Vikings θα έπεφταν κι αυτοί στο 5 – 11, με την απουσία του.

Από το 1998 έως το 2001, ο Marshall Faulk δεν είχε καταφέρει να πέσει κάτω από τις 2.100 μεικτές γιάρδες με τους Saint Louis Rams. Τα έτη 1998 – 1999 ήταν πρώτος σε μεικτές γιάρδες, τα έτη 2000 – 2001 ήταν πρώτος σε μεικτά touchdowns, ενώ επί τρία συναπτά έτη θα ηγούταν της λίγκας σε γιάρδες ανά προσπάθεια. Την χρονιά της κυκλοφορίας, ο Faulk θα τραυματιζόταν στο πόδι χάνοντας 2 ματς, αλλά κατά τη διάρκεια της σεζόν θα ήταν αρκετά περιορισμένος, σημειώνοντας 1.490 γιάρδες, το χαμηλότερο ποσοστό του από το 1996, και μετά από τρία χρόνια θα αποχωρούσε από το σπορ, χωρίς να καταφέρει ξανά να πιάσει πάνω από 1.500 γιάρδες.

Ο Μichael Vick άλλαξε το προσκήνιο όλου του NFL με την έλευσή του στους Atlanta Falcons. To 2004 οδήγησε την ομάδα του στα playoffs, σημειώνοντας ναι μεν μόλις 2.313 passing γιάρδες και 14 touchdown, αλλά είχε το απίστευτο αριθμό των 902 rushing yards, με τις 7,5 γιάρδες/προσπάθεια να είναι στην κορυφή της λίγκας. Παρόμοια ήταν κι η σεζόν του το 2005, αλλά το 2003, λιγότερο από μία εβδομάδα από την κυκλοφορία του παιχνιδιού, ο Vick έσπασε τη δεξιά του περόνη σε ένα ματς της pre – season, κι έχασε τα πρώτα 11 ματς των Falcons, οι οποίοι κατάφεραν ένα ισχνό 2 – 10 χωρίς την παρουσία του. Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, ο Vick θα βρισκόταν στη φυλακή, με κατηγορίες για παράνομες κυνομαχίες.

Πρώτος αμυντικός που κοσμούσε το εξώφυλλο του Madden, και μάλλον ήταν και το τυχερό του. Ο Ray Lewis ίσως ήταν ο πρώτος που απέφυγε άμεσα την επίδραση του Madden, καθώς το 2004 είχε 146 tackles, και προτάθηκε για ένα ακόμα All Pro στην εξαιρετική του καριέρα. Το 2005, ωστόσο, θα πάθαινε ρήξη στον ιγνυακό τένοντα, χάνοντας πάνω από έντεκα αγώνες, κι οι Baltimore Ravens θα έφταναν στο ρεκόρ του 6 – 10, χάνοντας τα playoffs για δεύτερη σερί χρονιά.

Τη σεζόν του 2004, ο Donovan McNabb είχε την καλύτερη χρονιά του στην καριέρα του με τους Philadelphia Eagles, αφού σημείωσε 31 touchdowns (σε καμία άλλη χρονιά δε θα πετούσε πάνω από 25), μόλις 8 interceptions, και θα οδηγούσε τους Eagles στο δεύτερο Super Bowl της καριέρας του με ρεκόρ 14 – 2. Το 2005, με την κυκλοφορία του παιχνιδιού, ο McNabb κρεβατώθηκε από κήλη, η οποία του στέρησε 7 αγώνες, κι οι Αετοί στο τέλος θα πετύχαιναν μόλις 6 νίκες. Δυστυχώς, ο McNabb δε θα είχε ξανά ευκαιρία να αγωνιστεί σε Super Bowl, αν και το 2008 έφτασε πολύ κοντά, χάνοντας στον τελικό της περιφέρειας της NFC.

Τη σεζόν του τεσσαρακοστού Super Bowl, o Shaun Alexander κηρύχτηκε MVP και τα νούμερά του δικαιολογούν καθαρά την επιλογή του· ήταν πρώτος σε rushing attempts (370), rushing γιάρδες (1.880), touchdowns (28), και γιάρδες/αγώνα (117,5). Σαν τον McNabb, έφτασε στο Super Bowl χωρίς να το κατακτήσει, αλλά η πτώση του ήταν πολύ πιο απότομη. Το έτος της κυκλοφορίας του παιχνιδιού υπέστη ρήξη σε οστό του ποδιού, χάνοντας έξι ματς, και κατέγραψε μόλις 896 γιάρδες, το χαμηλότερο αριθμό από τη rookie χρονιά του, που ήταν το 2000. Δύο χρόνια μετά, ενώ θα είχε παίξει μόλις τέσσερα ματς στη Ουάσινγκτον, θα αποσυρόταν οριστικά.

O Vince Young, μαζί με τον Matt Leinart, ήταν από τα πιο καυτά prospects του κολλεγίου στο draft του 2006, μετά από τον μεγάλο και συναρπαστικό τελικό του Rose Bowl, όπου οι ομάδες τους έπαιζαν αντίπαλες. Ο Young κατέληξε τελικά στους Tennessee Titans, βοηθώντας ένα franchise που είχε μόλις 9 νίκες σε δύο σεζόν να φτάσει στο αξιοπρεπές 8 – 8. Το εντυπωσιακό είναι ότι είχε 4 comebacks στην τελευταία περίοδο εκείνη τη σεζόν, καθώς και 5 game winning drives, αριθμοί που τον τοποθετούσαν στην κορυφή.

Με το cover του Madden (συμπτωματικά, είναι αυτό που σας είπαμε πως δεν ήθελαν να φωτογραφηθεί ο LaDainian Tomlinson) ακολούθησε ένα σερί τραυματισμών που εν τέλει έριξε τον νεαρό Young στη θέση του αναπληρωματικού. Το 2007, στην έκτη αγωνιστική, θα τραυμάτιζε τον δεξί του τετρακέφαλο, και θα έχανε το πρώτο ματς της καριέρας του. Θα ακολουθούσε ένας επιπλέον τραυματισμός στο τελευταίο ματς της σεζόν, το οποίο θα έκλεινε μία χρονιά με στατιστική νωθρότητα, καθώς ο Young σημείωσε μόλις 9 touchdowns και 17 interceptions. Το 2008 θα έπαιζε μόλις έναν αγώνα, αλλά το 2009 θα επέστρεφε στη θέση του βασικού, κάνοντας μία Pro Bowl σεζόν. Οι συχνοί τραυματισμοί του, ωστόσο, τον μείωσαν στα μάτια του προπονητή Jeff Fisher, αν κι ο ίδιος ποτέ δεν είχε την ικανότητα να εξελίξει νέους quarterbacks. Η rookie του σεζόν, το 2006, αποδείχτηκε πως ήταν η καλύτερή του.

O σπουδαίος quarterback ανακοίνωσε τον Μάρτη του 2008 πως θα αποσυρόταν οριστικά από την ενεργό δράση, μετά από δεκαέξι χρόνια υπηρεσίας στους Green Bay Packers. Προς τιμήν του, η ΕΑ αποφάσισε να συμπεριλάβει τον Favre στο εξώφυλλο εκείνης της σεζόν… αλλά ο Favre έκανε μία αναπάντεχη επιστροφή λίγο πριν την έναρξη της σεζόν, και θα υπέγραφε με τους New York Jets. Όλη τη σεζόν θα έπαιζε με τραυματισμό στο δεξί του δικέφαλο μυ, και παρόλο που βοήθησε τους Jets να φτάσουν στο 9 – 7, η σεζόν του ήταν τουλάχιστον μέτρια: είχε 22 touchdowns κι ισάριθμα interceptions (1^ος στη λίγκα), σημειώνοντας το χειρότερό του quarterback rating μετά το 2000. Η επόμενη σεζόν στους Vikings σίγουρα έσβησε αυτή την καταραμένη χρονιά, αν και το τέλος της στα playoffs σίγουρα τον πόνεσε πολύ περισσότερο από τη μία σεζόν κάτω από τους Jets.

Αυτό θα ήταν το πρώτο και μοναδικό έως τώρα εξώφυλλο που συμπεριλάμβανε δύο μελλοντικούς Hall of Fame παίκτες, ως τιμή για το φανταστικό Super Bowl 43 εκείνου του έτους, στο οποίο οι Steelers επικράτησαν των Cardinals. Εδώ έχουμε ακόμα ένα παράδειγμα της κατάρας που δεν έπιασε… τουλάχιστον όχι εντελώς. Ο Larry Fitzgerald την απέφυγε πλήρως, πραγματοποιώντας μία ακόμα εξαιρετική πορεία, με 1.092 receiving γιάρδες και 13 touchdowns (1^ος στη λίγκα, αλλά και τα περισσότερα που έπιασε ποτέ σε σεζόν), και συμμετέχοντας στα playoffs.

Από την άλλη, ο Troy Polamalu την «έφαγε» κατάμουτρα. Υπέστη διάστρεμμα του έσω χιαστού στο αριστερό του γόνατο την πρώτη αγωνιστική, και θα τραυμάτιζε και τον οπίσθιο χιαστό του ίδιου γονάτου την ένατη αγωνιστική, χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν. Αγωνίστηκε μόλις σε 5 αγώνες, σημειώνοντας τα λιγότερα tackles της καριέρας του (20), και χάνοντας για πρώτη φορά το Pro Bowl από τότε που ξεκίνησε ως βασικός το 2004. Ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του Super Bowl, οι Steelers θα έκαναν ένα μέτριο 9 – 7, χάνοντας τα playoffs. Το καλό για αυτούς ήταν ότι επέστρεψαν στον τελικό την επόμενη χρονιά, όπου κι έχασαν από τους Packers.

Άρτι αφιχθείς από την σπουδαία κατάκτηση του Super Bowl, την πρώτη κατάκτηση του τρόπαιου από τη Νέα Ορλεάνη, ο quarterback Drew Brees ψηφίστηκε για να φιγουράρει στο εξώφυλλο του παιχνιδιού. Το 2010, εκλέχθηκε ξανά για το Pro Bowl, αφού οδήγησε τους Saints σε ένα αξιοπρεπές ρεκόρ του 11 – 5, κι ήταν ο πιο ακριβής quarterback της χρονιάς, με ποσοστό completion του 68,1%. Ωστόσο, σημείωσε 22 interceptions, τα περισσότερα της καριέρας αλλά και από όλους τους πρώην quarterbacks των Saints, κι η σεζόν του θα τελείωνε με δυσειδές τρόπο (η αρχή, άραγε, των σπαρακτικών ηττών για τους Saints;), αφού θα έχαναν στα playoffs από τους Seattle Seahawks, τη μοναδική ομάδα στην ιστορία του NFL που προκρίθηκε ενώ είχε ρεκόρ κάτω του .500, στο 7 – 9.

Σας βγάζω το καπέλο σε όσους τον θυμάστε. Ο running back των Cleveland Browns τράβηξε όλα τα βλέμματα των φιλάθλων και των αναλυτών, όταν το 2010 έκανε μία εξαιρετική σεζόν, σημειώνοντας 1.654 μεικτές γιάρδες και 13 touchdowns, απίστευτοι αριθμοί αν σκεφτείτε ότι στα 2 προηγούμενα έτη του είχε μόλις 595 γιάρδες και 7 touchdowns. Ήταν τέτοια η έκπληξη, που η ΕΑ τον προτίμησε από τους Matt Ryan, Ray Rice αλλά και τον πρόσφατο MVP του Super Bowl, Aaron Rodgers. Να σημειώσουμε ότι οι Browns παρέμειναν Browns, καταφέρνοντας μόλις 5 νίκες, αλλά δύο από αυτές ήταν ενάντια στους Saints και τους Patriots.

Με την κυκλοφορία του Madden, o Hillis όχι μόνο θα είχε διαφωνίες με τους Browns για το συμβόλαιό του, αλλά θα υπέφερε από στρεπτόκοκκο και τραυματισμό του ιγνυακού τένοντα, που θα τον καθιστούσε ανίκανο να συμμετέχει σε 7 αγωνιστικές. Η απόδοσή του, συνεπώς, έπεσε κατακόρυφα, και τα κοντέρ στο τέλος της σεζόν έγραφαν μόλις 717 γιάρδες και 3 touchdowns. Με το πέρας του 2011 θα έφευγε από το Κλίβελαντ, παίζοντας σαν αναπληρωματικός στο Κάνσας και στη Νέα Υόρκη, και θα αποσυρόταν από το άθλημα στην ηλικία των 28 ετών, το 2014. Το διάστημα μεταξύ του 2011 και 2014 θα σημείωνε 1.633 μεικτές γιάρδες και 6 touchdowns, μην καταφέρνοντας ποτέ να ξεπεράσει την ιστορική του χρονιά του 2010.

Εδώ έχουμε και την πρώτη καθαρή υπεκφυγή της κατάρας, από τον wide receiver των Detroit Lions, που όχι μόνο δεν έκανε κακή σεζόν, αλλά έσπασε και ρεκόρ που είχε θέσει ο θρυλικός Jerry Rice. Σημειώσε 1.964 γιάρδες, σπάζοντας το ρεκόρ του Jerry Rice που είχε θέσει 1.848 γιάρδες το 1995 (ο Julio Jones πλησίασε το 2016, αλλά έφτασε μέχρι τις 1.871), είχε 122,8 γιάρδες/ματς, ξεπερνώντας κατά 7 γιάρδες τον μέσο όρο του Rice στο 115,5, και έπιασε 122 κατοχές, κι όλα αυτά σε μία πολύ κακή χρονιά των Lions. Αποσύρθηκε απότομα, όπως κι ο Barry Sanders, το 2014, αλλά δεν μπορώ να το προσμετρήσω σε κακοτυχία. Μπράβο, Calvin.

Παρόμοια με τον Ray Lewis, η κατάρα του Adrian Peterson άργησε να έρθει. Το 2012, ο Peterson εκλέχτηκε σε All Pro και Pro Bowl, έπειτα από μία ιστορική σεζόν όπου σημείωσε 2.314 μεικτές γιάρδες, 13 touchdowns, έχοντας 131,1 γιάρδες ανά αγώνα, στατιστικά που μόνο οι Hall of Famers Eric Dickerson και O.J. Simpson είχαν σημειώσει. Την σεζόν που κυκλοφόρησε το παιχνίδι, ο Peterson δεν επανέλαβε αυτά τα νούμερα, αλλά δύσκολα θα βάφτιζα μία σεζόν με 1.437 γιάρδες και 11 touchdown ως αποτυχημένες. Η επόμενη σεζόν, όμως, του 2014, βρήκε τον All Pro running back μπλεγμένο σε καταγγελίες για βιαιοπραγία ενάντια στο γιο του, κι οι διαθεσιμότητες του επέτρεψαν να παίξει μόλις σε ένα ματς εκείνη τη σεζόν.

Στα χνάρια του Calvin Johnson, οι 2 αυτοί παίκτες στα δύο χρόνια της κυκλοφορίας δεν έχασαν τίποτα από τη συνηθισμένη τους απόδοση, ούτε είχαν κάποιο άσχημο τραυματισμό. Ο Richard Sherman υπεβλήθη σε εγχείριση την επόμενη σεζόν μετά την κυκλοφορία, κι ο Odell Beckham αμφισβητήθηκε λόγω του χαρακτήρα του και τους τσακωμούς που είχε με τον Josh Norman, αλλά τα στατιστικά τους παρέμειναν αψεγάδιαστα. Ο Sherman σημείωσε 4 interceptions και 52 tackles, κερδίζοντας Pro Bowl κι All Pro το 2014, ενώ ο Beckham θα είχε 1.453 μεικτές γιάρδες και 13 touchdowns, με σχεδόν εκατό γιάρδες ανά αγώνα, και προτάθηκε κι ο ίδιος για Pro Bowl.

Όλοι θα ξέρετε τα κατορθώματα του Rob Gronkowski, του σπουδαίου tight end των Patriots, και σίγουρα δε θα μπορούσε το Madden να τον αφήσει στην απέξω, με τον ίδιο να αποτελεί τον πρώτο tight end που θα εμφανιζόταν σε εξώφυλλο των παιχνιδιών. Το 2015, ο Gronkowski θα πραγματοποιούσε άλλη μία παραδειγματική σεζόν για tight ends, με 1.176 γιάρδες και 11 touchdowns, και προτάθηκε για Pro Bowl όπως κι All Pro, όντας η τρίτη φορά που θα έπαιρνε και τις δύο διακρίσεις μαζί. Το έτος της κυκλοφορίας, ωστόσο, θα τον έβρισκε με πολλαπλούς τραυματισμούς, αφού τραυματισμοί σε ιγνυακό τένοντα, μία κάκωση στον πνεύμονα καθώς και μία αναγκαία εγχείριση για να θεραπεύσει κήλη στο μεσοσπόνδυλο θα του κόστιζαν όχι μόνο τη μισή σεζόν, αλλά κι όλα τα playoffs. Προφανώς, τα νούμερά του έπεσαν σε ανάλογο βαθμό, αφού σημείωσε μόλις 540 γιάρδες και 3 touchdowns, ολοκληρώνοντας τη χειρότερη σε αριθμούς σεζόν του.

«Δεν πιστεύω στις κατάρες, οπότε είμαι έτοιμος να δεχτώ την πρόκληση κατά μέτωπο, όπως κάνω πάντα,» είχε δηλώσει ο Tom Brady μόλις ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στο εξώφυλλο του Madden 18. Επηρεάζεται από κατάρες η… «κατσίκα»; Μάλλον όχι, καθώς ο Brady έκανε μία ακόμη MVP σεζόν, όντας πρώτος στη λίγκα σε passing attempts (581), passing γιάρδες (4.577) και γιάρδες/αγώνα (286,1), σκοράροντας 32 touchdowns και μόλις 8 interceptions. Έχασε το Super Bowl ενάντια στους Philadelphia Eagles, αλλά κι εκεί έσπασε το προσωπικό του ρεκόρ, αφού πάσαρε για 505 γιάρδες.

Επίσης, ήταν η πρώτη φορά που σε δύο σερί εξώφυλλα είχαν προτιμηθεί παίκτες από την ίδια ομάδα.

Από στατιστικής απόψεως, η σεζόν του 2018 για τον Antonio Brown δεν ήταν κακή, αφού σημείωσε 1.297 γιάρδες και 15 touchdowns για τους Pittsburgh Steelers. Το δράμα στο οποίο μπήκε στο τέλος της χρονιάς αλλά και την επερχόμενη off season, ωστόσο, δύσκολα έχει προηγούμενο. Ας τα πάρουμε ένα – ένα, γιατί είμαι σίγουρη πως δεν τα ακούσατε αρκετά μέσα στο 2019.

• Απείχε από τις προπονήσεις των Pittsburgh Steelers στον τελευταίο αγώνα της σεζόν του 2018, κι ως αποτέλεσμα τοποθετήθηκε στον πάγκο. Θεωρώντας ότι του είχαν δείξει ασέβεια ως franchise, αρνήθηκε να παραμείνει στο ρόστερ κι απαίτησε την ανταλλαγή του.
• Στην εκκίνηση της off season, οι Steelers θα έψαχναν ενεργά να βρουν υποψήφιο για να πουλήσουν σε τιμή που θα τους συνέφερε. Μη ξεχνάμε ότι αποτελούσε τον πρώτο τους receiver στο depth chart, κι έναν από τους δεινότερους receivers στη λίγκα για αρκετά χρόνια. Οι Buffalo Bills θα έρχονταν πολύ κοντά στο να δώσουν τα απαιτούμενα των Steelers, αλλά δεδομένου ίσως της αμφίβολης ποιότητάς τους ως ομάδα με προοπτικές, ο Brown επενέβη μέσω του ατζέντη του, κι ακύρωσε τη συμφωνία.
• Τον Απρίλη ανακοινώθηκε πως οι Oakland Raiders θα προσέθεταν τον τριαντάχρονο receiver στο ρόστερ τους, με τους Steelers να συμφωνούν για πολύ λιγότερα από αυτά που ήλπιζαν να πάρουν για τον ίδιο, καθώς προτίμησαν να τελειώσουν με το ζήτημα όσο το δυνατόν γρηγορότερα, έχοντας ζήσει μία παρόμοια κατάσταση με τον Le’Veon Bell ένα έτος πριν. Ο Brown θα έρθει στο Oakland, αλλά μία μέρα μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, φωτογραφίες του ποδιού του βγήκαν στο φως από τον ίδιο: είχε υποστεί κρυοπάγημα από απροσεξία κατά τη διάρκεια θεραπείας.
• Το πράγμα έφτασε στα άκρα όταν υπήρξαν αναφορές πως ο Brown είχε έρθει σε συμπλοκή με τον general manager των Raiders, Mike Mayock, καθότι είχε αρνηθεί να είναι παρόν σε προπονήσεις, κι ο Mayock αποφάσισε πως είχε δει αρκετά. Αντάλλαξε τον Brown στους New England Patriots για ένα χαμηλό pick, κι ο Brown θα κατέληγε στην τρίτη του ομάδα σε λιγότερο από μισό χρόνο.

Στους Patriots θα έπαιζε έναν μόλις αγώνα, πριν να εμφανίσει πάλι τα άσχημα σημεία του χαρακτήρα του. Σε συνδυασμό με καταγγελίες που δημοσιεύτηκαν που κατηγορούσαν τον ίδιο για σεξουαλική παρενόχληση σε δύο διαφορετικές γυναίκες, ο Brown βρέθηκε εκτός ομάδας, αλλά κι εκτός λίγκας.

Και φτάνουμε στο πιο πρόσφατο «θύμα» της κατάρας, αν κι εδώ δεν μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε καταστροφική επίπτωση λόγω… εξώφυλλου. Ο Patrick Mahomes, περσινός MVP της λίγκας και σχεδόν φιναλίστ της AFC, έχει ήδη σημειώσει 2.180 passing γιάρδες και 15 touchdowns σε εφτά αγώνες, τοποθετώντας τους Kansas City Chiefs στην κορυφή της AFC West. Παρόλα αυτά, το σερί της καλής του υγείας σταμάτησε στον αγώνα με τους Denver Broncos, όταν ένα χτύπημα από πολλούς αμυντικούς στο πόδι του κατέληξε σε εξάρθρωση της επιγονατίδας του. Για καλή του τύχη, δεν υπήρξε ζημιά σε τένοντες, οπότε το προσδοκώμενο της επιστροφής του εκτιμήθηκε σε λιγότερο από έναν μήνα. Έως τότε, οι Chiefs έχουν ήδη χάσει τρεις αγώνες, αλλά η κατάσταση της AFC West, όπως και της υπόλοιπης AFC, είναι τέτοια που οι Chiefs ακόμα κατέχουν το τέταρτο seed.

Kι αυτή ήταν η «αιματοβαμμένη» ιστορία της κατάρας των εξώφυλλων των Madden. Κατά πόσο ισχύουν, βασίζεται στο πόσο την πιστεύει κανείς, όπως με όλες τις προκαταλήψεις. Σαφώς, μία πτώση μετά από εξαιρετικές σεζόν είναι αναμενόμενη, αν σκεφτούμε πόσο αλλάζουν οι ομάδες, οι καταστάσεις, ακόμα και το ίδιο το σπορ μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν όμως έχεις 14 στα 20 παραδείγματα να έχουν υποστεί μία δυσάρεστη τροπή στη σταδιοδρομία τους, τέτοιες αντιλήψεις αρχίζουν και σε βάζουν σε σκέψεις. Εμείς ευχόμαστε καλή τύχη στους αγαπημένους σας παίκτες… και μακριά από το Madden.