Kansas City Chiefs

Οι Chiefs, με μπροστάρη τον εκπληκτικό Patrick Mahomes, έχουν πραγματοποιήσει σπουδαίο ξεκίνημα, και η επίθεση δεν εχει σταματήσει να ισοπεδώνει τις αντίπαλες άμυνες. Οι 35.3 πόντοι μέσο όρο δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, και οι 4 ήττες που έχουν σημειωθεί είναι με 40, 51, 28 και 31 πόντους αντίστοιχα, όλες με το πολύ ένα touchdown διαφορά στο σκορ. Να σημειώσουμε, επίσης, ότι όλες οι ήττες ήταν απέναντι σε playoff ομάδες. Ο Andy Reid έχει καταφέρει να αξιοποιήσει το πλούσιο ταλέντο του Mahomes, και παρά την μέτρια offensive line, να μετατρέπει σε touchdown σχεδόν κάθε Play των Chiefs! Οι Tyreek Hill και Travis Kelce είναι οι δύο κορυφαίοι receiver της ομάδας, με τους Spencer Ware και τον νεαρό Damien Williams να καλύπτουν το κενό του Kareem Hunt.

Όσον αφορά την άμυνα, αυτή απογοητεύει. Οι Chiefs αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο 3-4, το οποίο είναι το σύστημα που προτιμά ο Reid, και το 4-3, το οποίο έρχεται έπειτα από πολλές αναγκαστικές αλλαγές. Έχουμε δει διάταξη με δύο lineman, και τέσσερις linebacker σε διάταξη nickel. Η φωτεινή εξαίρεση και ο βασικός άξονας της άμυνας είναι ο Chris Jones. Μόνος του προσπαθεί να φτάσει στον αντίπαλο QB, και οι υπόλοιποι δείχνουν ότι δεν εχουν τις ανάσες και την δύναμη για να το καταφέρουν. Ο Justin Houston δεν είναι ο ίδιος έπειτα από τον τραυματισμό του, αλλά μόνο οι εμπειρία του αρκεί ώστε οι Chiefs να βασιστούν επάνω του. Αλλά δεν είναι αρκετό. H secondary αποτελείται από αθλητές οι οποίοι δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, και οι Chiefs ελπίζουν στο κρυφό χαρτί που λέγεται Eric Berry. Ο Steven Nelson είναι αυτός που “φορτώνεται” τους αντίπαλους, βασικούς receivers, με τον Kendall Fuller να προσπαθεί να βοηθήσει. Οπότε, και στα playoffs, όλα θα βρίσκονται στα χέρια της επίθεσης, ελπίζοντας να σπάσουν ένα αρνητικό σερί που τους έχει “one and done” την τελευταία διετία.

New England Patriots

Λίγο έλειψαν οι Patriots να μην ανήκουν σε αυτή την κατηγορία μετά από αρκετά χρόνια. Ωστόσο, πάλι τα κατάφεραν, και θα απολαύσουν τα προνόμια της δεύτερης θέσης στην περιφέρεια. Αυτή η δεύτερη θέση ίσως ξεγελά το μάτι του μέσου θεατή. Η ομάδα του Bill Belichick άρχισε να δείχνει τις ρωγμές της, είτε από τραυματισμούς είτε από ηλικία, κι αν η AFC East ήταν πιο σοβαρή φέτος, θα μπορούσαν να τους είχαν κοντράρει για την πρώτη θέση. Είναι λογικό που κυνήγησαν με νύχια και με δόντια το πλεονέκτημα έδρας⋅ κι οι πέντε ήττες του ήταν σε ματς μακριά από το Gillette Stadium. Εντούτοις, μεσουράνησαν στην ανατολή, καθώς η τριάδα των Tom Brady, Julian Edelman και Rob Gronkowski θα είναι πάντα αρκετή για το οτιδήποτε. Η επίθεση ίσως να ήταν και πιο ισορροπημένη και να είχε πάρει τα χαμένα ματς, αν δεν είχε ισοπεδωθεί τόσο το running game. O Sony Michel σκόραρε 6 touchdowns, αλλά αυτά ήταν σε 13 παιχνίδια, ενώ ο δεύτερος στην ιεραρχία James White είχε 12, παίζοντας σε 16 παιχνίδια, κι ακόμα δεν έχει το στοιχείο του βασικού, κι είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσε να προσφέρει μεγάλη βοήθεια στα ματς αν είχε ξεκαθαριστεί η θέση.

Από την άλλη πλευρά του γηπέδου, η άμυνα δε θυμίζει καθόλου εκείνες που πλαισίωναν τους Patriots σε περιόδους πρωταθλητισμού, αλλά είναι κάτι σαν μίξη μεταξύ καλής και κακής. Είναι 30η στα sacks, με τον Trey Flowers να είναι ο μόνος που έχει πάνω από πέντε sacks, αλλά τέταρτη στα interceptions, χάρη σε μία ικανοποιητική απόδοση των αναπληρωματικών Duron Harmon, Jonathan Jones και J.C. Jackson. Είναι μόλις έβδομη σε παθητικούς πόντους, με 19 σχεδόν πόντους μέσο όρο, αλλά 16η σε third down conversions, παρόλο που έχει επιτρέψει τα δεύτερα λιγότερα rushing touchdowns. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχει μία ασυνέχεια στην όλη πλευρά. Σαφώς, αυτό είναι δυνατό να συμβεί με αλλαγή defensive coordinator, και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είναι σε πολύ χειρότερη θέση, οπότε συγχαίρω το έργο του νεαρού Brian Flores. Εν τέλει, θεωρώ πως η έδρα του φημισμένου Foxboro θα είναι αυτή που θα κρίνει το νικητή, και μόνο όσοι είναι αγέρωχοι στην ιστορία των Patriots θα μπορέσουν να τους ξεπεράσουν φέτος.

Houston Texans

Ενώ η χρονιά ξεκίνησε άσχημα για την ομάδα του Houston, καθώς στέκοταν στο 0 – 3 με το πέρας του Σεπτέμβρη, η συνέχεια ήταν βγαλμένη από όνειρο. Τα πάντα ήταν υπολογισμένα για τους Texans και κάθε εβδομάδα παρακολουθούσαμε την άμυνα και την επίθεση να βάζουν δύσκολα στους αντιπάλους τους. Εννιά σερί νίκες μετά (η πρώτη ομάδα που το καταφέρνει με τέτοιο ξεκίνημα) κανείς δε μπορούσε να αμφισβητήσει ότι αυτοί οι Texans ήταν προορισμένοι για κάτι ανώτερο. Το απoτέλεσμα; Η κορυφή της AFC South με ρεκόρ 11–5.

Οι Texans επιτέλους μπορούν να δηλώσουν ότι η επιθετική τους γραμμή είναι σχεδιασμένη να φτάσει μέχρι και το Super Bowl. Με τον Deshaun Watson υγιή, και τον DeAndre Hopkins να έχει… κόλλα στα χέρια (115 receptions, κανένα drop), οι Texans δεν έχουν να φοβούνται τίποτα, παρά μόνο το ίδιο τους το ρόστερ. Πίσω από τον Hopkins, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος άξιος receiver, αφού οι Will Fuller κι ο αποκτηθής μεσούς της σεζόν Demaryius Thomas δυστυχώς τοποθετήθηκαν στην IR με σοβαρούς τραυματισμούς. Εάν είχαν έναν πιο σταθερό running back, τότε θα μιλούσαμε για το απόλυτο φαβορί στην AFC. Οι Lamar Miller και Alfred Blue μπορούν να κάνει θαύματα, αλλά αρκετές φορές τους έχουμε δει να μην “υπάρχουν” στον αγωνιστικό χώρο. Το δίδυμο Watson – Hopkins όμως ήταν σίγουρα αρκετό για να κάνει την επίθεση 11η σε ενεργητικούς πόντους, έστω και με τις δυσκολίες της.

Ο Bill O’Brien έχει δουλέψει πολύ σκληρά για το χτίσιμο της συγκεκριμένης ομάδας, και η είσοδος στα playoff ήταν απλά η επιβεβαίωση ότι οι Texans διθέτουν ένα μείγμα νέων αθλητών, και ορισμένους από τους καλύτερους βετεράνους, με αρχηγό τον υπερπολύτιμο J.J. Watt. Το ρίσκο με την απόκτηση του Tyrann Mathieu, αποδείχθηκε πολύ σωστό, και η secondary των Texans μπορεί πλέον να καλύπτει όποια κενά αφήνει η front seven της άμυνας. Αυτό κάνει τους Texans ισχυρούς απέναντι σε ικανότατους QB, και τα ονόματα που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν για την κατάκτηση του τίτλου στην AFC δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Ο Bill O’Brien έχει μεταφέρει την νοοτροπία νικητή στο ρόστερ της ομάδας, και το μόνο που απομένει είναι τρία ακόμη καλά παιχνίδια τα οποία θα οδηγήσουν την ομάδα στην Ατλάντα στις αρχές του Φλεβάρη, με την πιθανότητα να πάρουν εκδίκηση από δύο ομάδες που τους νίκησαν στο νήμα την φετινή χρονιά.

Baltimore Ravens

Οι φετινοί Ravens παίξανε ενάντια στη φιλοσοφία του σύγχρονου football, και στις 2 πλευρές του γηπέδου. Τόλμησαν να δώσουν τα κλειδιά στη βοήθεια της αμυντικής υπεροχής, αλλά και να δοκιμάσουν την τύχη τους επί του εδάφους κι όχι στον αέρα, που συνηθίζουν οι περισσότεροι. Η κατάσταση, βέβαια, δε ξεκίνησε έτσι, καθώς ένας επιτυχημένος Σεπτέμβρης έδωσε τη θέση του στον Οκτώβρη, που είδε τα Κοράκια να σημειώνουν 3 ήττες και μία νίκη, και να πέφτουν εκτός των playoffs. Ο Joe Flacco τραυματίστηκε, όπως κι ο βασικός running back Alex Lewis, κι οι αμφιβολίες είχαν ήδη ξεκινήσει πριν τη bye week, ακόμα κι αν η άμυνα παρέμεινε ως πρώτη στην AFC με τους λιγότερους παθητικούς πόντους.

Εφτά εβδομάδες μετά, οι Ravens στέκονται στην κορυφή της AFC North και μέσα στα playoffs. Ο βασικός quarterback είναι πλέον ο rookie Lamar Jackson, κι ο βασικός running back είναι ο Gus Edwards, κι η αλλαγή της φιλοσοφίας φαίνεται στα νούμερα. Προ της αλλαγής, οι Ravens είχαν σύνολο 834 rushing γιάρδες (92,6 μέσο όρο σε κάθε αγώνα), ενώ στις υπόλοιπες εφτά το σύνολο σχεδόν διπλασιάστηκε σε 1.607 (μέσο όρο 229,5 γιάρδες!), έργα της τρομερής αθλητικότητας του Jackson αλλά και της σθεναρής offensive line, παρόλη τη δύσκολη εκκίνηση που είχε λόγω τραυματισμών. Από την άλλη πλευρά, η άμυνα είναι σε πολύ καλή φόρμα, αφού βρίσκεται δεύτερη, μόλις πίσω από τους Chicago Bears, στους παθητικούς πόντους (17,9 μέσο όρο), δέκατη σε sacks, πέμπτη σε third down conversion ποσοστό και πρώτη σε incompletions. Ο αειθαλής Terrell Suggs ηγείται μιας τρομερής front seven, που έχει ονόματα όπως οι Za’darius Smith, Matt Judon και Patrick “Peanut” Onwuasor, που δεν είναι τόσο γνωστά, αλλά έχουν συνολικά 24 sacks, και 41 tackles for loss.

Η σχεδόν αρχαΐζουσα μορφή τέτοιας ομάδας ήταν σίγουρα αρκετή για να ξαφνιάσει το NFL, αλλά τα ερωτήματα της αντοχής της είναι πολλά, ειδικά στην περίπτωση που το rushing στοιχείο θα πρέπει να αντιμετωπίσει πιο σθεναρές άμυνες από εκείνες των Buccaneers και των Browns. Κάποια στιγμή, ο Jackson θα κληθεί να πετάξει τη μπάλα, και σε συνδυασμό με μία secondary που πέρα του Marlon Humphrey δεν έχει κάτι αξιόπιστο, οι Ravens έχουν πολλά αμφίβολα κομμάτια στο παζλ τους. Η μεγάλη μκαι σημαντική διαφορά τους με πέρσι, όμως, είναι ότι αυτή η άμυνα δεν παίζει πια χαριτωμένα. Θα κυνηγήσει τον αντίπαλο quarterback μέχρι το τέλος του αγώνα.

New Orleans Saints

Οι Saints συνεχίζουν στο ίδιο περυσινό μοτίβο, με μια εκπληκτική επίθεση που βασίζεται αρκετά στο backfield της. Οι Alvin Kamara και Mark Ingram έχουν 860 και 582 γιάρδες αντίστοιχα, ένα στοιχείο που παίρνει αρκετό βάρος από την πλάτη του 39χρονου Drew Brees. Ωστόσο και ο ίδιος κάνει μια πολύ καλή χρονιά με 3666 γιάρδες και 31 TD με μόλις 5 ΙΝΤ. Πολύ καλή δουλειά και άπο την OL του, που προστατεύει τον QB της αποτελεσματικά. Στα έξτρα ο Michael Thomas των 1267 γιαρδών, ο dual threat Kamara, περυσινός Rookie of the Year που συμπληρώνει 627 γιάρδες από τον αέρα και ο εκπληκτικός Taysom Hill, όλων τον περιστάσεων! Ξεχωριστή μνεία στην τοπ 5 άμυνα τους. Μια άμυνα που αποτελείται από κυρίως νέους παίκτες που όσο αγωνίζονται μαζί, εξελίσσονται. Στηρίζουν τον Brees και την επίθεση ιδανικά και μπορούν να γίνονται μόνο καλύτεροι με τον καιρό.

Ωστόσο δεν στεκόμαστε στην εκπληκτική χρονιά τους και το άμεσο rebuild τους. Στεκόμαστε στο legacy του εκπληκτικού Drew Brees. Και ο λόγος είναι απλός. Αν την πρώτη χρονιά πήραν το Super Bowl για την πόλη της Νέας Ορλεάνης, μετά τις τεράστιες καταστροφές του τυφώνα Κατρίνα, πλέον πρέπει να το πάρουν για αυτόν τον «κοντούλη» από το Τέξας. Ο ηγέτης των Saints κατέχει 7 passing records στην λίγκα, ξεπερνώντας παίκτες όπως οι Brady, Favre, Manning και Marino. Πλέον πρέπει όλη η ομάδα και όλη η πόλη γενικότερα, να παίζουν γι αυτόν. Χρειάζεται ένα δεύτερο δαχτυλίδι για να εδραιώσει την τεράστια καριέρα του. Όχι πως το έχει ανάγκη, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το πάρει. Οι Saints είναι σίγουρα, το αδιαμφισβήτητο φαβορί για την NFC και πολύ πιθανόν και για το Super Bowl. Και θα το αξίζει o Brees, όσο κανείς άλλος, αυτό το 2ο δαχτυλίδι.

Los Angeles Rams

Οι Rams κατάφεραν μέσα σε 2 χρόνια, από την, ίσως, χειρότερη ομάδα της NFC να κάνουν στροφή 180 μοιρών. 2η χρονιά που κερδίζουν την κατηγορία τους και ειδικά φέτος από πολύ νωρίς! Κέρδισαν ως τώρα όλα τα ματς της NFC West και έχουν την 3η καλύτερη επίθεση στο σκοράρισμα στην λίγκα. Φέτος, τους χαρακτηρίζει ένας απίστευτος πλουραλισμός στην επίθεση, με τον Todd Gurley να συνεχίζει να είναι το πρώτο βιολί, βεβαίως, και βλέπει ακόμη μια χρονιά με 2000+ συνολικές γιάρδες να είναι κοντά. Στον αέρα από την άλλη, για πρώτη φορά, μετά τους Τorry Holt και Isaac Bruce το μακρινό 2006, οι Rams εχούν 2 WR με 1000+ γιάρδες, ενώ ο Jared Goff έγινε μόλις ο 4ος QB στην ιστορία των Rams με 4000+ γιάρδες.

Ενώ όμως οι επίθεση πετάει φωτιές, η άμυνα, και ειδικά το backfield δείχνει να μην έχει ξεπεράσει τα προβλήματα που έχει σχεδόν από την αρχή της σεζόν. Εκτός από τον εκπληκτικό Aaron Donald, η άμυνα παραπαίει και ο Wade Phillips δείχνει ανήμπορος να αντιδράσει αυτήν την στιγμή. Κόντρα σε dual threat ομάδες φαίνονται να μην έχουν τρόπους να τις αντιμετωπίσουν και σε αντίθεση με τις προηγούμενες χρονιές, φέτος η άμυνα δεν δείχνει ικανή να βοηθήσει την επίθεση. Στην ουσία βασίζονται στην εκρηκτική τους επίθεση, να προσπαθήσει να πετύχει περισσότερους πόντους από τον αντίπαλο. Δίκαια είναι στα φαβορί ωστόσο, γιατί το υλικό και τα αποτελέσματα υπάρχουν. Ακόμη και αν χάσαν 2 σερί παιχνίδια δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, καθώς έχουμε ξαναδεί τον Sean McVay να μην δίνει τόση σημασία σε παιχνίδια μικρότερης σημασίας. Σίγουρα, λοιπόν, ένα από τα φαβορί, ωστόσο ανά στιγμές δείχνουν ότι έχουν ακόμη κάποια προβλήματα, συγκριτικά με τους αντιπάλους τους.

Chicago Bears

Στο Chicago ανέκαθεν υποτιμούσαν την ομάδα baseball του Milwaukee, τους Brewers. Αντίστοιχα, στο Milwaukee πάντοτε απαξίωναν τους Bears. Φέτος, ήρθαν τα πάνω-κάτω σε όλους τους τομείς. Ποιος θα το περίμενε ότι η ομάδα από το Chicago θα έκανε τέτοιο φοβερό comeback;

Μετά το εφιαλτικό ξεκίνημα και την ήττα στο Green Bay, οι αρκούδες παίζουν εκπληκτικά και ας έχασαν για κάποια παιχνίδια τον Mitchell Trubisky. Οι δύο συνεχόμενες ήττες από Patriots και Dolphins δεν τους έβγαλαν από τον ρυθμό τους και ακολούθησε ένα φοβερό σερί 9 νικών και μόλις μίας ήττας. Αυτό, όμως που με εντυπωσιάζει είναι η αμυντική τους λειτουργία. Σίγουρα περιμέναμε ότι ο Khalil Mack, θα βοηθήσει, αλλά οι Bears έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο. Μιλάμε για την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος, που ισοπέδωσε ίσως την καλύτερη επίθεση (Rams) και όχι μόνο. Όταν έχεις 4 INT απέναντι στον Goff και τον κρατάς στο 45% και στις 4 yards/play τότε καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για ομάδα οδοστρωτήρα. Ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβουμε την δυναμική τους… Δεν είναι τυχαίο που κατέληξαν πρώτοι στο πρωτάθλημα, με τους λιγότερους παθητικούς πόντους, με συνολικά πενήντα sacks και 27 interceptions, και με τα λιγότερα παθητικά first downs!

Στην επίθεση, τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Η ομάδα βρίσκει περιοδικά ρυθμό, αλλά σε κάποια παιχνίδια γίνονται τραγικά λάθη, κυρίως λόγω απειρίας. Βέβαια, όλοι πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στο coach Matt Nagy για την εφευρετικότητα του, που είναι τόσο παραγωγική για την ομάδα που τα big guys σκοράραν σε back-to-back παιχνίδια. Όσο νέοι κι αν είναι οι Tarik Cohen και Jordan Howard, δεν παύουν να αποτελούν ένα από τα καλά duos στη θέση τους, όσον αφορά την NFC, έστω κι αν η απόδοσή τους ήταν κατώτερη της αναμενόμενης. Εκατέρωθεν του Trubisky βρίσκονται οι 2 έμπιστοι στόχοι του, στα πρόσωπα των Anthony Miller και Trey Burton, ενός νεαρού αλλά φιλόδοξου receiver κι ενός… πρώην πρωταθλητή Super Bowl. Οι άμυνες είναι αυτές που κερδίζουν στα playoffs, σύμφωνα με την παράδοση, κι οι Bears έχουν μπόλικη από αυτή για να κατευνάσουν τα αεριωθούμενα της NFC. Το μόνο που μένει να δούμε είναι πόσο θα της κοστίσει η απειρία της.

Dallas Cowboys

Το ξεκίνημα τους σημαδεύτηκε από ατυχίες. Οι τραυματισμοί αλλά και ένα αυτοάνοσο νόσημα αποδυνάμωσαν την επιθετική τους γραμμή. Ο Dak Prescott, ήταν τουλάχιστον μέτριος και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα είχαν τύχη απέναντι σε Eagles και Redskins, κι η θέση του Jason Garrett κινδύνευε. Με το πέρασμα της χρονιάς, τα πράγματα άλλαξαν γιατί πολύ παίκτες ανέβασαν την απόδοση τους. Ακολουθώντας τη συνταγή που τους ώθησε στα playoffs το 2016, έδωσαν τη μπάλα στον Ezekiel Elliot, καθώς με την δύναμη του μπορεί διαλύει τις αντίπαλες άμυνες, και το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Έσπασε τις 2.000 συνολικές γιάρδες και σκόραρε 9 touchdowns, βοηθώντας το Dallas να ξεπεράσει μία αποδυναμωμένη ΝFC East και να σταθεί στην κορυφή.

Επίσης, το αμφιλεγόμενο trade με τον Amari Cooper, βοήθησε πάρα πολύ τους Cowboys, διότι αναπτύχθηκε πολύ καλή χημεία μεταξύ αυτού και του Prescott, ανοίγωντας τους ορίζοντες του νεαρού quarterback πέρα από τον Cole Beasley. Mέσα σε μόλις 9 αγώνες, ο παραγκωνισμένος receiver είχε 736 γιάρδες και 6 συνολικά touchdowns, μόλις δεύτερος στην ιεραρχία. Μπορεί να μην έχουν τον πλουραρισμό των Saints ή των Rams, αλλά σίγουρα βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από την αρχή της σεζόν.

Τέλος, η αμυντική λειτουργία τους είναι όλο και καλύτερη με τον Leighton Vander Esch να δείχνει ότι αργά ή γρήγορα θα γίνει pro –Bowler και πολύ καλές ομάδες όπως οι Saints να περιορίζονται σε πολύ χαμηλή παραγωγικότητα εναντίον τους. Η μπροστινή γραμμή αποτελεί μεγάλη τροχοπέδη για τα running plays των αντιπάλων, καθώς έχουν βρίσκονται στην τοπ πεντάδα των λιγότερο παθητικών rushing γιαρδών, και στην τοπ δεκάδα των παθητικών first downs, ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν τον Saquon Barkley δις, τον Alvin Kamara αλλά και τον Christian McCaffrey. Αξίζει να σημειωθεί η Pro Bowl χρονιά του Demarcus Lawrence (10.5 sacks), του αδιαμφισβήτητου αρχηγού της γραμμής, αλλά και το επιτυχημένο ρίσκο των Cowboys πάνω στον Jaylon Smith, ο οποίος έχει δείξει πολύ καλά σημάδια μετά τον τραυματισμό του. Πιστεύω ότι στα play off μπορούν να φτάσουν ακόμη και μέχρι το τέλος, εάν ο Prescott έχει rating άνω του 90,0. αλλά παραμένω σκεπτικός λόγω της σχετικά μέτριας NFC East.