To 2020 ήταν μία χρονιά που ξεκίνησε με τον πιο περίεργο τρόπο. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, τα ματς της κανονικής σεζόν ξεκίνησαν χωρίς να έχουν προηγηθεί ομαδικές προπονήσεις, φιλικά ματς στην pre season, ή ακόμα κι αξιολογήσεις των rookie παικτών. Quarterbacks σε νέες ομάδες έριξαν τις πρώτες τους πάσες σε receivers στον πρώτο αγώνα της σεζόν. Επιθέσεις κι άμυνες έπρεπε να στηθούν χωρίς να έχει υπάρξει η προαπαιτούμενη επικοινωνία, το “δέσιμο” των συμπαικτών, ή η γνωριμία με τα schemes των προπονητών. Με τα καλά και τα πολλά στραβά, το NFL υιοθέτησε την πεποίθηση του “ας πάμε κι όπου μας βγάλει”. Κι υπήρχαν αρκετά γεγονότα, από τον πρώτο μήνα, που θα μπορούσαν να βγάλουν εκτός την τροχιά των 17 εβδομάδων αγωνιστικών υποχρεώσεων, και να αναγκάσουν τη λίγκα να βάλει μία έξτρα εβδομάδα πολύ πριν από όσο το ήθελε.

Κοιτώντας πίσω, η σεζόν είχε σίγουρα πολλά ευτράπελα. Ο αγώνας των Tennessee Titans μετακινήθηκε από την εβδομάδα όπου πολλοί από το προσωπικό τους κόλλησαν Covid – 19, αναγκάζοντας και τους Pittsburgh Steelers να πάρουν την bye τους πολύ νωρίτερα από όσο περίμεναν. Οι Steelers βρέθηκαν, επίσης, στη μέση μίας ακόμη μεγαλύτερης εξάπλωσης του ιού, όταν το ματς της 12ης αγωνιστικής τους με τους Baltimore Ravens μεταοπίστηκε από Πέμπτη βράδυ στην… ερχόμενη Τετάρτη. Oι Denver Broncos, η ομάδα που ίσως έχει επιλέξει τον μεγαλύτερο αριθμό quarterbacks σε Draft από τότε που αποσύρθηκε ο μελλοντικός Hall of Famer, Peyton Manning, βρέθηκε να αγωνίζεται χωρίς ούτε έναν QB στον αγώνα με τους Saints, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε έναν receiver που δεν είχε πασάρει εδώ και 2 χρόνια! Και στο τέλος, οι Philadelphia Eagles αρνήθηκαν να αγωνιστούν, αφήνοντας τον αγώνα στα χέρια των divisional αντιπάλων, Washington Football Team, στερώντας έτσι την ευκαιρία από τους New York Giants να προσδωκούν, ανέλπιστα, συμμετοχή στα playoffs. Για την NFC East θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλίο· εν τέλει, αρκεστήκαμε σε ένα άρθρο.

Παρόλα τα εμπόδια, ωστόσο, η σεζόν αυτή είδε μία έκρηξη στην επίθεση, που όμοιά της δεν έχουμε δει. Συνολικά, όλες οι ομάδες φέτος σκόραραν 12.962 πόντους, το μεγαλύτερο νούμερο που έχουμε δει, και με 700 πόντους παραπάνω από την αμέσως επόμενη σεζόν. Είχαμε 3 quarterbacks που πάσαραν 40 ή περισσότερα touchdowns· η μοναδική φορά που συνέβη αυτό ήταν το 2011, κι ο ένας από αυτούς (Tom Brady) είναι ο γηραιότερος quarterback που το έχει καταφέρει. Στο πρόσωπο του Derrick Henry, είδαμε την όγδοη σεζόν όπου ένας running back έσπασε το φράγμα των 2.000 γιαρδών, ο πρώτος μετά τον Adrian Peterson, που το πραγαμτοποίησε το 2012.

Μέσω της πλατφόρμας του Discord, που λειτουργεί από τον φετινό Ιούλιο, ζητήσαμε από τους Έλληνες φιλάθλους να ψηφίσουν για τα φετινά βραβεία που θα πάνε στους καλύτερους παίκτες, προπονητές και στιγμές. Οι επιλογές παίρνουν υπόψιν όλη τη regular season, χωρίς να γνωρίζουμε τι θα γίνει στα playoffs. Μπορείτε κι εσείς να μπείτε στο Discord μας, ειδικά τώρα, που ξεκινάνε τα playoffs! Χωρίς πολλά πολλά, ορίστε οι φετινοί νικητές, όπως τους επέλεξαν οι Έλληνες οπαδοί!

To πρώτο βραβείο που ψηφίστηκε ήταν, παραδόξως, από εκείνα όπου δεν υπήρχε πολύς δισταγμός στην επιλογή. Κάτι που, για τον συγκεκριμένο παίκτη, δεν εκπλήζει κανέναν. Στο τέλος της σεζόν, ο Aaron Rodgers είχε τα εξής στατιστικά:

• 51 touchdowns (48 passing)
• 4.299 passing γιάρδες
• 5 interceptions
• 11.6 γιάρδες/completion
• 268,7 γιάρδες/αγώνα
• 8,89 adjusted net γιάρδες/προσπάθεια

Όλα τα παραπάνω τον έχουν φέρει, όπως αναφέρθηκε, συμπληρώνουν ένα passer rating του 121,5 κι ένα QBR (σύστημα μέτρησης του ESPN) του 84,4. Kαι τα δύο νούμερα, μαζί με αυτά που τόνισα, είναι στην κορυφή της λίγκας. Ο Rodgers δεν παίζει απλά καλό football, παίζει, ίσως, το καλύτερό του football φέτος. Αυτά δεν είναι στατιστικά που πλησιάζουν τη σεζόν του 2016, αλλά ούτε και του 2014, αλλά την πρώτη του MVP σεζόν, το 2011. Το σημαντικότερο, ωστόσο, είναι ότι το κάνει με το ίδιο υλικό που είχε πάντα. Δεν ήρθε ούτε κάποιος ξεχωριστός running back ούτε receiver να τον βοηθήσει.

Η προστασία, τα offensive schemes και το ίδιο προσωπικό έδωσαν ευκαιρία στον Rodgers να γίνει πιο αποτελεσματικός φέτος. Η εξαιρετική επιθετική απόδοση είναι απόρροια της ανόδου στις δικές του αντιδράσεις. Οι Packers πήγαν πέρσι στο NFC Championship χάρη σε μία σεζόν – σταθμό του Aaron Jones και μία μεστή χρονιά του Rodgers, αλλά κανείς δεν τους υπολόγιζε ως αξιόλογη δύναμη. Φέτος, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι Packers, με λίγη τύχη, πήραν το πρώτο seed, το πλεονέκτημα έδρας, και μία first round bye. Αυτό είναι χάρη στην προσωπική ανάπτυξη του quarterback τους, που στα 37 του δείχνει σε όλους ότι δεν υπήρχε ανάγκη για καμία… “Αγάπη” στον πάγκο.

.@ShannonSharpe on Aaron Rodgers’ 2020 season:

"It's an unbelievable season. Aaron Rodgers threw more TD passes than his team punted the football. Game, set, match, Rodgers, it's over. His season was a 10 and he's going to win the MVP." pic.twitter.com/gDjZO59Vdq
— UNDISPUTED (@undisputed) January 4, 2021

Πολλοί θα έδιναν το φετινό βραβείο του ΜVP στον Derrick Henry, κι ίσως να μην παραξενευόταν η κοινή γνώμη. Αν δείτε τα αποτελέσματα του MVP, δόθηκαν ψήφοι υπέρ του. Δικαίως ή όχι, ο Henry θα αρκεστεί στο βραβείο του καλύτερου επιθετικού, αλλά αυτό του δίνεται με αξιόλογα.

Ο Henry ήταν μόλις ο όγδοος running back που έσπασε το φράγμα των 2.000 rushing yards, συμπληρώνοντας 2.027 γιάρδες φέτος, μακράν τους περισσότερους της λίγκας. Αλλά δεν το έκανε σε μία ομάδα που δεν είχε επιλογές στο passing game, αλλά ούτε και σε εποχή που οι running backs έπαιρναν το μεγαλύτερο κομμάτι της επιθετικής πίτας, κι αυτό κάνει τη σεζόν του Henry ακόμα πιο ξεχωριστή. Το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι είναι η δεύτερη σερί σεζόν που καταγράφει τα περισσότερα rushing yards στη λίγκα! Φέτος, είχε τρία ματς όπου έτρεξε για περισσότερες από 200 γιάρδες κι είχε ο τουλάχιστον δύο rushing touchdowns, ο μοναδικός παίκτης που το έχει καταφέρει στην ιστορία. Αν πάρουμε μόνος τις γιάρδες, είναι ο πρώτος που το καταγράφει μετά τον Jay Ajayi του 2016, ο οποίος συμπτωματικά έπαιζε επίσης με τον Ryan Tannehill στη θέση του quarterback!

Οι 126,7 γιάρδες/αγώνα είναι ένατες στην all time λίστα, πίσω από οχτώ running backs που ήταν μελλοντικοί Hall of Famers. Αν ο Henry συνεχίσει έτσι, σε λίγα χρόνια θα γράφουμε για την ένταξή του μετά από, ελπίζουμε, αρκετές σεζόν όπου θα έχει αγωνιστεί.

Η μάχη για τον νικητή ήταν από τους πιο στενές που είχαμε στα φετινά βραβεία, αλλά ο Aaron Donald αποδεικνύει ότι παραμένει ένα τέρας της φύσης. Αν κερδίσει το βραβείο κι από την Associated Press των δημοσιογράφων, θα είναι το τρίτο που λαμβάνει, μπαίνοντας στο πολύ κλειστό γκρουπ των αμυντικών, μαζί με τους J.J. Watt και τον σπουδαίο Lawrence Taylor, που έχουν κερδίσει τον συγκεκριμένο έπαινο για τρίτη φορά. Το σημαντικότερο είναι ότι θα το πραγματοποιήσει από τη θέση του defensive tackle, μία θέση που χρόνια επισκιάζεται από τους linebackers.

O τρομερός αθλητής τελείωσε τη σεζόν με 13,5 sacks (μόλις ενάμιση sack πίσω από τον πρωτοπόρο T.J. Watt) και 43 quarterback pressures (hurries + knockdowns + sacks σε ένα ενιαίο σύνολο), αποτελώντας την κύρια πηγή της πολύ καλής αμυντικής λειτουργίας των Rams. Εξαιτίας της τρομακτικής απόδοσης του Donald, oι Rams δεν έκαναν τόσο πολύ blitzing (τακτική που στέλνεις περισσότερους αμυντικούς από την μπροστινή γραμμή πάνω στον quarterback, για να τον πιέσουν περσισσότερο), κι ήταν τρομερά αποτελεσματικοί. Χάρη και στον Donald, οι Rams φιγουράρουν στην κορυφή ως η άμυνα με τους λιγότερους παθητικούς πόντους (296) και γιάρδες (4.511).

Προσωπικά, περίμενα πως η μάχη εδώ θα ήταν πιο κλειστή, αλλά διαψεύστηκα. Ο επίσης νικητής των mid season awards για τη συγκεκριμένη κατηγορία παίρνει τον έπαινο του καλύτερου επιθετικού rookie με… κλειστά μάτια! Και πώς να μην το πάρει, άλλωστε, αφού άφησε πολλούς που είχαν αμφισβητήσει την ικανότητά του να παίξει στο επαγγελματικό επίπεδο με ανοιχτό το στόμα.

Ελέω του άσχημου τραυματισμού του Joe Burrow, και της μισής αγωνιστικής σεζόν του Tua Tagovailoa, o Herbert ήταν ο καλύτερος, φετινός rookie quarterback με συντριπτική διαφορά, κλείνοντας τη σεζόν με 4.336 passing γιάρδες, 31 touchdowns, 10 interceptions, 66,3% completion (ενώ ήταν τέταρτος ανάμεσα σε όλους τους quarterbacks σε passing attempts) και passer rating του 98,3. Το εκπληκτικό είναι ο νεαρός QB έκανε θαυμάσια σεζόν ακόμα κι αν τον βάλουμε απέναντι από τους βετεράνους quarterbacks της σεζόν. Για τα ίδια νούμερα, ο Herbert φέτος ήταν:

• 6ος σε passing γιάρδες
• 10ος σε passing touchdowns
• 15oς σε interceptions (τόσα είχε κι ο Josh Allen)
• 12ος σε passer rating

Οι προπονητικές ελλείψεις, σε συνδυασμό με τους πολλούς τραυματισμούς της ομάδας, δεν έδωσαν την ευκαιρία στους Los Angeles Chargers να κάνουν το παραπάνω βήμα, φέτος, αλλά ο Justin Herbert ήταν από τα φωτεινά σημεία της σεζόν τους. Αποφασισμένος, με πολύ καλή όραση και τσαγανό απέναντι στην πίεση, ο εικοσιδιάχρονος από το Oregon έφερε μια σταθερότητα στη θέση του quarterback που ίσως ούτε οι ίδιοι οι Chargers να μην περίμεναν. Ανυπομονούμε για τις μάχες που θα έχει με τους Tagovailoa και Burrow, οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια περιφέρεια.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί και στον Justin Jefferson, τον νεαρό receiver των Minnesota Vikings, που έσπασε τα ρεκόρ για rookie receiver της ομάδας, που είχε θέσει ο τρομερός Randy Moss.

Όπως και στα mid season awards, η επιλογή εδώ ήταν και παραμένει μονόδρομος. Το δεύτερο overall pick του φετινού draft απέδειξε ότι οι προδιαγραφές που του είχαν ορίσει οι αναλυτές κι οι προπονητές του ως ένα generational ταλέντο ήταν πέρα για πέρα αληθινές.

Σε μία ομάδα όπως η Washington, με την τρομερά αναιμική της επίθεση, αλλά ένα σύνολο αμυντικών που αποτελείται από first round επιλογές, ο Young άφησε το στίγμα του στη λίγκα κι ανέδειξε την front seven των Football Team ως μία από τις αρτιότερες και πιο απειλητικές. Ο νεαρός έκλεισε τη σεζόν με 7.5 sacks, 23 quarterback pressures, μόλις τρία missed tackles κι ένα fumble recovery touchdown. Στα 4 τελευταία ματς της ομάδας, που έκριναν την πρόκρισή τους στα playoffs, o Young ήταν καταλυτικός, με ένα sack σε τρία από τα τέσσερα ματς, ένα forced fumble και δύο recoveries.

To ότι η Ουάσινγκτον, μία ομάδα που οι περισσότεροι αναλυτές (μαζί με εμάς) είχαν προβλέψει πως θα τελείωνε με το χειρότερο ρεκόρ στη λίγκα, βρίσκεται στα playoffs είναι αποτέλεσμα της συνδρομής του νεαρού Young στην εξέλιξη της επίθεσης.

Πέρσι, αν και playoff συμμετέχοντες για τρίτη φορά στην τετραετή θητεία του Sean McDermott, οι Bills δεν είχαν συνεπάρει την κοινή γνώμη. Όντας 26οι στην passing επίθεση, με έναν quarterback όπως ο Josh Allen, που είχε το χειρότερο ποσοστό completion στα δύο χρόνια που αγωνιζόταν, ήταν λογικό για τους φιλάθλους να μην έδιναν πολλή σημασία στο Μπάφαλο ως διεκδικητή. Σίγουρα, τα αλλοπρόσαλλα καμώματα του Allen, με σκοπό να επεκτείνει τις φάσεις, δεν βοήθησαν στο να σχηματιστεί μία καλή γνώμη για την αξιοπιστία της επίθεσης.

Το 2020, οι Bills δεν θύμιζαν την περσινή τους ομάδα, ούτε την προπέρσινη, ούτε κάποια εντός της… εικοσαετίας. Κατόρθωσαν να κατακτήσουν την division τους ύστερα από 25 χρόνια, να μείνουν αήττητοι σε αγώνες ενάντια της division για πρώτη φορά, ενώ οι δεκατρείς νίκες είναι οι περισσότερες που έχουν κάνει από το μακρινό 1991, τότε που η ομάδα του Μπάφαλο είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της για τέσσερα σερί AFC Championship αγώνες. Οι 501 πόντοι που σκόραραν και οι 6343 συνολικές γιάρδες αποτελούν ρεκόρ για την ιστορία τους.

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της προπονητικής επιμέλειας του 46χρονου McDermott, ο οποίος, στο τέταρτο έτος του, τόλμησε να κάνει μία ανταλλαγή που άλλαξε το ρου της επίθεσης, και εμπιστεύτηκε τον ασταθή του quarterback στην προσπάθειά του να γίνει καλύτερος. Σαν αποτέλεσμα, έχει φτιάξει ένα σύνολο που θεωρείται το πιο πιθανό να κοντράρει τη φετινή παντοδυναμία των Kansas City Chiefs. Μόνο για αυτό, ο McDermott είναι άξιος νικητής του καλύτερου προπονητή.

O Alex Smith φέτος έχει: 1582 γιάρδες, 6 touchdowns, 8 interceptions, και 78,5 passer rating, όντας προτελευταίος σε completed air yards/attempt. Ωστόσο, οι Washington FT έχουν κάνει πέντε από τις εφτά νίκες τους με τον ίδιο στο τιμόνι. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ο Alex Smith είναι νικητής από την πρώτη στιγμή που φόρεσε το κράνος του, φέτος, και πέταξε την πρώτη του πάσα.

Ο Smith έχει να αγωνιστεί από την ενδέκατη εβδομάδα του 2018. Μάλιστα, δεν θα έπρεπε καν να αγωνίζεται. Οι γιατροί όχι μόνο του είχαν πει πως υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην περπατήσει ξανά, αλλά και να πεθάνει πάνω σε εγχείρηση. Έπειτα από τον φρικιαστικό τραυματισμό του το 2018, που του έσπασε παντελώς την περόνη και την κνήμη στο δεξί του πόδι, το ταξίδι του Smith προς την ανάρρωση θα ήταν ένα από τα δυσκολότερα και τα πιο επίπονα που έχουμε δει σε αθλητή.

17 εγχειρήσεις έκανε στο σύνολο ο 36χρονος quarterback. Δεκαεφτά εγχειρήσεις. Όχι για να φτιάξει τα κόκκαλα που είχαν σπάσει, η εγχείρηση αυτή πέτυχε από την πρώτη δοκιμή. Mέσα σε μία μέρα, όμως, ο Smith έδειχνε να χειροτερεύει. Το πόδι του είχε μολυνθεί, κι η σάρκα του νεκρωνόταν μέρα με τη μέρα. Οι γιατροί είπαν πως ίσως χρειαζόταν να του κόψουν το πόδι για να σταματήσει η επέκταση του βακτιρίου. Υπήρξαν και σενάρια που ανέφεραν ότι ίσως να μην επιβίωνε. Μετά από την ολοκληρωτική αφαίρεση της επιδερμίδας που είχε μολυνθεί, το πόδι του Smith έμοιαζε περισσότερο με βομβαρδισμένο άκρο παρά με πόδι.

Παρόλα αυτά, ο Smith αψήφησε την κοινή λογική, κι επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο, όταν ο Dwayne Haskins αποδείχτηκε ανεπαρκής, κι ο αναπληρωματικός Kyle Allen αποχώρησε με τραυματισμό. Η ψυχική του δύναμη  έδωσε, ίσως, την ώθηση στους υπόλοιπους αθλητές να παίξουν καλύτερα. Είναι γνωστό πως ο Smith είναι ένας τρομερά εμψυχωτικός παίκτης.

Προσωπικά, ας βαφτίσουν το Comeback Player βραβείο με το όνομά του. Ό,τι κι αν συμβεί στα playoffs, o Alex Smith είναι πανάξιος νικητής όχι μόνο στο NFL, αλλά και στη ζωή.

89 πόντοι. 878 συνολικές γιάρδες. 8 fumbles. 4 sacks. 4 εναλλαγές του πρωτοπόρου στο σκορ. Διακυβεύσεις για ένα εισιτήριο στα playoffs. Ο αγώνας των Baltimore Ravens εναντίον των Cleveland Browns, ένα divisional ντέρμπι στις 14 Δεκεμβρίου του 2020, τα είχε όλα.

Παρά την δυνατή εκκίνηση των Browns, με ένα rushing touchdown του εξαιρετικού Nick Chubb (103 γιάρδες, 2 touchdowns), oι Ravens πήραν γρήγορα το πάνω χέρι, δείχνοντας μία αγωνιστική αύρα που δεν διέθεταν στο πρώτο μισό της σεζόν. Με τέσσερα rushing touchdowns από δύο running backs (Edwards, Dobbins) και τον αναγεννημένο της quarterback (Lamar Jackson), oι Ravens χτύπαγαν ανελέητα τους Browns, διαμορφώνοντας το σκορ του 34 – 20 κοντά στην εκπνοή της τρίτης περιόδου. Λίγο μετά, ωστόσο, ο Jackson αναγκάστηκε να αποχωρήσει με κράμπες στα άκρα, και τη θέση του πήρε ο Trace McSorley. Εκεί, ήρθε το χάος.

Οι Browns εκμεταλλεύτηκαν τις αγωνιστικές αδυναμίες του McSorley, και την κούραση της άμυνας, κι αντεπιτέθηκαν γοργά. Μέσα στα εφτά πρώτα λεπτά της τελευταίας περιόδου, οι Browns βρέθηκαν στην endzone δύο φορές, μπαίνοντας μπροστά στο σκορ. Κοντά στα τελευταίο δύο λεπτά, με το σκορ να βρίσκεται στο 35 – 34 υπέρ των Browns, o McSorley τραυματίστηκε στο πόδι. Οι Ravens βρίσκονταν σε απόγνωση: δεν είχαν άλλον αναπληρωματικό πέρα από τον receiver Willie Snead, καθώς οι τρεις quarterbacks τους ήταν όλοι τραυματίες. Ξαφνικά, κάμερες της τηλεόρασης έδειξαν τον Lamar Jackson. Είχε επιστρέψει στον αγωνιστικό χώρο κι ήταν έτοιμος να ξαναμπεί, με τον ίδιο τον προπονητή του να μην το πιστεύει, θεωρώντας πως ο Jackson δεν θα έπαιζε ξανά εκείνο το βράδυ.

Ο Jackson έβαλε το κράνος και, μαζί με αυτό, τη στολή ενός ήρωα. Έσπρωξε τους Ravens σε ένα σπουδαίο touchdown, κι όταν οι Ravens άφησαν επίτηδες τους Browns να σκοράρουν για να έχουν χρόνο να απαντήσουν, καθώς η άμυνα είχε καταπονηθεί κι είχε χάσει και τους βασικούς cornerback ,ο Jackson δεν πτοήθηκε. Οδήγησε μαεστρικά την επίθεση σε σημείο που ο Justin Tucker “πυροβόλησε” το νικητήριο field goal, κι έπειτα από μία ύστατη προσπάθεια των Browns η οποία κατέληξε σε safety, oι Ravens στέκονταν νικητές, με σκορ 47 – 42, σε ένα ματς που, ουσιαστικά, έδωσε την τελευταία έξτρα ώθηση για τα playoffs.

Οι Cardinals είχαν παρουσιάσει μία τρομερή εξέλιξη στα δύο χρόνια που είχε έρθει ο νεαρός Kliff Kingsbury, αλλά ακόμα δεν είχαν αυτό που ονομάζουμε “σημείο καμπής”, ένα μεγάλο play που θα έμενε στο στόμα των φιλάθλων για να εξιστορούν στους φίλους τους. Παρά τα σπουδαία ματς που είχαν, η καλύτερή τους στιγμή ίσως να ήταν εκείνη ενάντια στους Buffalo Bills, στην εκπνοή του αγώνα της 15ης Νοεμβρίου.

Ήταν ένας αγώνας που είχε πολλές εναλλαγές στο σκορ, και παρά το καλό ξεκίνημα των Cardinals, οι Bills έδειχναν ως μία ομάδα που δεν πανικοβαλλόταν, και στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα του αγώνα, ο Josh Allen βρήκε τον Stefon Diggs για το νικητήριο, φαινομενικά touchdown της βραδιάς, φέρνοντας το σκορ στο 30 – 26. Ένα field goal δεν μπορούσε να σώσει τους Cardinals, κι είχαν μόλις 34 δευτερόλεπτα να πράξουν ένα θαύμα.

Οι Cardinals προσπάθησαν, αλλά οι Bills ήταν αποφασισμένοι, καλύπτοντας επιτυχώς όλες τις επιλογές του Kyler Murray για βαθιές πάσες. Παρόλο που είχε τρία σερί completions, μαζί με τη χρήση των timeout, ο Murray είχε καταφέρει να φτάσει στις 43 γιάρδες μακριά από την endzone, έχοντας μόλις 11 δευτερόλεπτα στη διάθεσή του. Με το τελευταίο snap, πολλοί πίστεψαν ότι το ματς είχε σφραγιστεί, όταν ένας αμυντικός των Bills ξέφυγε και πλησίασε αρκετά τον Murray.

O Murray, ωστόσο, διατήρησε την ψυχραιμία του κι έτρεξε προς τα αριστερά της γραμμής, ψάχνοντας κάποιον στόχο. Με μία προσευχή στα χείλη και στο χέρι του, πάσαρε όσο πιο καλά μπορούσε με τους αμυντικούς των Bills στο κατόπι. Ο στόχος του ήταν ο DeAndre Hopkins, ο νεοαποκτηθείς receiver, ο οποίος αν και τρομερά αποτελεσματικός, βρισκόταν ανάμεσα σε τρεις αμυντικούς. Οι πιθανότητες να πιάσει μία τέτοια πάσα ήταν κοντά στο 16%.

Προς τη δυσπιστία όλων των Buffalo Bills, o Hopkins έκανε το αδιανόητο. Πηδώντας όσο πιο ψηλά μπορούσε, κατάφερε να πιάσει την πάσα του Murray και να διατηρήσει την κατοχή, καθώς έπεφτε στο έδαφος. Touchdown, σφύριξαν οι διαιτητές. Σκορ 30 – 32. Το δίδυμο Murray – Hopkins είχε καταφέρει ένα θαύμα.

https://twitter.com/NFLUK/status/1344719977987895305?s=20