Kansas City Chiefs

Πολύς κόσμος προσπαθεί να υποβιβάσει τους Chiefs αυτή τη χρονιά. Αιτία η απόδοση της ομάδας, η οποία δεν ήταν στα στάνταρ που ήταν τα δύο προηγούμενα χρόνια. Κι όμως, οι Chiefs κέρδισαν την πρώτη θέση της AFC με χαρακτηριστική ευκολία, γνωρίζοντας ουσιαστικά μόλις μια ήττα (η δεύτερη ήταν χωρίς τους βασικούς την τελευταία εβδομάδα).

Η αλήθεια είναι ότι ο Patrick Mahomes και η παρέα του έριξαν ρυθμούς φέτος, άφησαν τις άλλες ομάδες μέσα στα παιχνίδια, και μοίρασαν αμφιβολίες. Έπαιξαν όμως τόσο όσο να νικούν. Υπήρξαν δε και αρκετές περιπτώσεις που έδειξαν τις τεράστιες δυνατότητές τους. Κι αυτό είναι λίγο τρομακτικό για τις αντίπαλες άμυνες, το ότι δηλαδη η επίθεση του Kansas δεν έχει κενά. Ακόμη κι αν είχε, θα τα κάλυπτε το ταλέντο του Mahomes, αλλά δεν έχει. Γι’ αυτό και οι Chiefs είναι το φαβορί για το repeat.

Η άμυνα της ομάδας παίζει με την αβάντα της επίθεσης. Όταν ξέρεις ότι θα σε καλύψει η άλλη πλευρά, μπορείς να ρισκάρεις, μπορείς να αφήσεις και το λάθος να συμβεί. Και κάπως έτσι παίζει αυτή η άμυνα. Δεν ήταν ούτε πολύ καλή, ούτε πολύ κακή. Έχει καλές μονάδες σε όλες τις γραμμές, τόσες όσες να φαίνεται αξιοπρεπής. Στα θετικά της, το ότι «έκλεισε» αρκετά ματς στο τέλος τους, προστατεύοντας τις διαφορές που είχε πάρει η επίθεση, χωρίς να χρειαστεί να ζορίσουν τον Mahomes και την παρέα του να κάνουν τα μαγικά του.

Όποιος υποτιμήσει τους Chiefs θα κάνει τραγικό λάθος. Η ομάδα εκτός από ταλέντο, έχει πλέον και εμπειρία.

Buffalo Bills

Ήταν ακόμα αρχές της σεζόν του 2019 στη Minnesota όταν ο ταλαντούχος και ένας εκ των ηρώων του “Minneapolis Miracle”, wide receiver, Stefon Diggs, αποφάσισε να μην πάει στην προπόνηση της ομάδας εκδηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο την δυσαρέσκεια για τον ρόλο του στην επίθεση των Vikings που είχε αρχίσει να στηρίζεται περισσότερο στο running game. Μετά από ένα μεγάλο χρηματικό πρόστιμο και ένα trade που δεν πραγματοποιήθηκε εντός της σεζόν, ο Diggs τελείωσε την χρονιά με τη μικρότερη συγκομιδή σε targets και catches στην πενταετή θητεία του με την ομάδα της Minnesota, εξαιρώντας από τα στατιστικά την rookie σεζόν του. Το γυαλί είχε ραγίσει και όλα έδειχναν ότι ήταν πλέον θέμα χρόνου για να μάθουμε τον νέο προορισμό της καριέρας του. Έτσι κι έγινε. Τον περασμένο Μάρτιο, οι Vikings αποδέχτηκαν την πρόταση των Buffalo Bills που τους πρόσφεραν τέσσερα draft picks για να τον εντάξουν στην ομάδα τους! Ο Stefon Diggs, που δεν ήταν ικανοποιημένος από τον τρόπο που τον χρησιμοποιούσε η ομάδα του, θα γινόταν μέλος της 26ης passing επίθεσης της λίγκας και θα είχε για πασαδόρο τον quarterback με το χειρότερο ποσοστό επιτυχημένων πασών τα τελευταία δύο χρόνια. Από την άλλη πλευρά, οι Bills έδιναν έναν μικρό θησαυρό για έναν παίκτη που με την συμπεριφορά του είχε δείξει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Αυτοκαταστροφική κίνηση και για τους δύο ή το πρώτο μέρος ενός καλοσχεδιασμένου πλάνου;

Η κανονική περίοδος μόλις τελείωσε και υπάρχουν δύο όψεις που κάποιος μπορεί να αποτυπώσει τη σεζόν των Buffalo Bills. Σε πρώτο στάδιο είναι αυτό που μαρτυρούν τα γεγονότα και οι αριθμοί. Με ρεκόρ 13-3, κατόρθωσαν να κατακτήσουν την division τους ύστερα από 25 χρόνια. Σε τέτοιο αριθμό νικών είχαν να φτάσουν από το μακρινό 1991, την περίοδο που η ομάδα είχε στεφθεί τέσσερεις συνεχόμενες φορές πρωταθλήτρια της AFC. Οι 501 πόντοι που σκόραραν και οι 6343 συνολικές γιάρδες αποτελούν ρεκόρ για την ιστορία τους ενώ για πρώτη φορά τελείωσαν μία σεζόν όντας αήττητοι εντός της division τους.

Πέρα από τα ιστορικά ρεκόρ, αξίζει να αναφέρω ότι η φετινή τους μεταμόρφωση έκανε αρκετό κόσμο να ενθουσιάζεται στην ιδέα να παρακολουθήσει τα παιχνίδια τους σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό δεν το συνδέω με το πόσο ανταγωνιστικοί παρουσιαζόντουσαν κάθε σεζόν ούτε με την προσπάθεια που επιδείκνυαν στον αγωνιστικό χώρο. Δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα. Άλλωστε και στην πρόσφατη ιστορία τους είχαν κατορθώσει να μπουν στα playoffs. Απλά φέτος τους βλέπαμε να παίζουν και ωραίο επιθετικό ποδόσφαιρο, όχι το κουραστικό και άναρχο των προηγούμενων ετών.

Η δεύτερη όψη είναι ο τρόπος που έφτασαν στην επιτυχία. Εδώ φαίνεται το σωστό πλάνο και η καλή δουλειά του προπονητή. Ο Sean McDermott διανύει την τέταρτη του χρονιά στην ομάδα και έχει καταφέρει να την οδηγήσει τρεις φορές στα Playoffs. Γι’ αυτό που έκανε όμως φέτος, του αξίζει το βραβείο του καλύτερου προπονητή. Αποτελεί την απόδειξη όχι μόνο του πως να αλλάξεις την κουλτούρα μιας ομάδας αλλά πως να το κάνεις αναβαθμίζοντας το υπάρχον υλικό της. Με λίγα λόγια δεν άλλαξε μόνο την νοοτροπία αλλά δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να τους βελτιώσει και να τους κάνει καλύτερους παίκτες.

Όλα ξεκίνησαν από τον quarterback. Έχοντας πάρει γεύση από τα playoffs, όλη η προσοχή στράφηκε στον Josh Allen. Έναν παίκτη που έβγαζε εγωισμό στον αγωνιστικό χώρο, έδειχνε την θέληση του να κερδίσει με τον τρόπο που έπαιζε, αλλά οι πάσες δεν ήταν και το φόρτε του. Ένα συστατικό που το σύγχρονο ποδόσφαιρο το απαιτεί. Μετά το 56.1% completion στο κολλέγιο του Wyoming ακολούθησε το 55.8 % τα δύο πρώτα χρόνια στο NFL. Έπρεπε να ξεκινήσει να δουλεύει από τα βασικά και εκεί στηρίχτηκε όλο το πρόγραμμα της off-season του. Βελτίωσε όλους τους τομείς του passing game του. Από το footwork, τις τεχνικές και το throwing motion μέχρι και τα εγκεφαλικά χαρακτηριστικά που αναπτύσσει ένας quarterback. Αυτή η βελτίωση αποτυπώθηκε άμεσα στον αγωνιστικό χώρο. Στους πρώτους τέσσερεις αγώνες είχε 70.9% completion μ.ο., και 1323 passing γιάρδες με 12 TD πάσες και 1 ΙΝΤ. Ο Stefon Diggs απολάμβανε αυτό που τόσα χρόνια επιθυμούσε, τον ρόλο του αποκλειστικού νο.1 receiver και ο Cole Beasley, που στους Cowboys περίσσευε, είχε γίνει ένας από τους πιο clutch παίκτες του πρωταθλήματος. Το DNA του παιχνιδιού των Bills είχε αλλάξει ριζικά αλλά πάντα υπάρχει μια μικρή δυσπιστία μπροστά σε τέτοιες απότομες αλλαγές. Μπορούσαν να διατηρήσουν την επίθεση τους σε τέτοιο υψηλό επίπεδο; Τι θα γινόταν όταν θα είχαν να αντιμετωπίσουν πολύ καλές άμυνες; Οι εβδομάδες πέρασαν και οι απαντήσεις δόθηκαν. H ομάδα του Buffalo δεν έδωσε κανένα ουσιαστικό δικαίωμα αμφισβήτησης. Τέσσερεις από τις πέντε κορυφαίες άμυνες του πρωταθλήματος προσπάθησαν να τους σταματήσουν και δεν τα κατάφεραν. Ο Josh Allen έσπασε τα ρεκόρ των Bills για passing γιάρδες (4544), ολοκληρωμένες πάσες (396), TD πάσες (37) και rating (107.1). O Stefon Diggs πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και κατάφερε να φτάσει στην κορυφή των στατιστικών της λίγκας για τα περισσότερα targets (166) και τις περισσότερες receiving γιάρδες (1535). Εκείνο trade του Μαρτίου δεν είχε μόνο έναν νικητή τελικά, όπως σχεδόν όλοι μας αρχικά πιστεύαμε.

Μπορούν τώρα όλη αυτή την μαγεία να την μεταφέρουν στα Playoffs? Ο πρώτος λόγος που εκτιμώ ότι μπορούν να το κάνουν είναι η εμπειρία που έχουν αποκομίσει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι πρωτάρηδες και ο φετινός σχεδιασμός τους δεν ήταν βασισμένος στην απλή συμμετοχή τους στην post-season. Ο δεύτερος λόγος η αγωνιστική τους κατάσταση τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αν κάτι έχουμε μάθει για τις πραγματικά καλές ομάδες τα τελευταία χρόνια που μαρτυρά και την τύχη που έχουν στα playoffs, δεν είναι πόσο δυνατά ξεκινούν την σεζόν αλλά πόσο δυνατά την τελειώνουν. Τα ενδεχόμενα σημάδια της κούρασης και σε τι φόρμα βρίσκονται ακόμα και όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα και κάποιον θεωρητικά εύκολο αντίπαλο. Οι Bills, από την bye εβδομάδα τους και μετά παραμένουν αήττητοι, μετρούν έξι συνεχόμενες νίκες σκοράροντας κατά μέσο όρο 38.1 πόντους.
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να γράψω τι μπορεί να πάει στραβά γι’ αυτούς στα playoffs αλλά δύσκολα χωράνε απαισιόδοξα σενάρια μπροστά σε μια τόσο ξεχωριστή χρονιά για την ομάδα του Βuffalo. Η ιστορία αυτού του κειμένου ξεκινάει με ένα “Miracle” και η τελευταία ήττα των Bills ήρθε από μια “Hail Mary” πάσα. Η πρώτη, και ενθουσιώδης, αντίδραση εκείνου του play ήταν να πούμε πόσο γρήγορος ήταν ο Kyler Murray και πόσο ικανός receiver είναι ο DeAndre Hopkins. Μήπως όμως η μετέπειτα πορεία αυτών των δύο ομάδων μας αποκάλυψε ότι ο σκοπός εκείνου του play ήταν να μας δείξει τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να ανακοπεί η πορεία των Bills προς το Super Bowl? Πόσο συχνά γίνονται “θαύματα”;

Pittsburgh Steelers

Οι Steelers ξεκίνησαν τη σεζόν με το πόδι στο γκάζι, και μάλλον το στερέωσαν με βενζινόκολλα. Για 11 αγωνιστικές, η ομάδα του Πιτσμπουργκ στεκόταν μόνη της στην κορυφή ως η μόνη αήττητη ομάδα στο NFL. Kαι μετά, ο πύραυλος έσκασε απότομα. Τις τελευταίες πέντε εβδομάδες, οι Steelers κατέγραψαν μία νίκη και τέσσερις ήττες για να τελειώσει με ρεκόρ 12 – 4· η μοναδική ομάδα στην ιστορία που λήγει μία σεζόν με τόσο κακό σερί μετά από 11 νίκες.

Οι λόγοι εκτείνονται και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Οι απώλειες των στυλοβατών της άμυνας, Bud Dupree και Devin Bush, έριξαν πολύ τις νότες μίας άμυνας που δεσπόζουν επιβλητικές φιγούρες σε κάθε σημείο της. Πριν τον τραυματισμό του, ο Dupree κόντραρε τον T.J. Watt για το ποιος θα είχε τα περισσότερα sacks της ομάδας, αφού είχε καταγράψει 8, ενώ και 15 QB hits. Ο Watt, ωστόσο, θα έκανε μία εξαιρετική σεζόν, καταγράφοντας 15 sacks και 41 QB hits, καταλήγοντας πρώτος σε αυτές τις στατιστικές κατηγορίες, σφραγίζοντας, σχεδόν σίγουρα, το βραβείο του Καλύτερου Αμυντικού της Χρονιάς. Παρά την παρουσία του Watt, του S Minkah Fitzpatrick, του Cameron Heyward και του Stephon Tuitt, οι Steelers επέτρεψαν 124 παθητικούς πόντους από την Week 13 έως την Week 17, κι είχαν μόλις 4 turnovers. Σε σύγκριση με τις Week 8 – 12, υπάρχει μεγάλη διαφορά, καθώς οι παθητικοί πόντοι ήταν μόλις 70 και τα turnovers 14!

Μεγάλη μερίδα αυτής της εικόνας, ωστόσο, είναι αποτέλεσμα της επιθετικής πλευράς… ή, μάλλον, της μη επιθετικής. Αν κι οι Steelers ξεκίνησαν τα πέντε πρώτα ματς τους με πάνω από 100 rushing yards στο καθένα, από τότε σημείωσαν μόλις ένα ματς με εκατό γιάρδες rushing, κι αυτό ήταν με τους Jacksonville Jaguars. Μέσα σε έντεκα αγωνιστικές, οι Steelers κατέγραψαν μόλις 573 rushing γιάρδες, όχι απλά το χαμηλότερο νούμερο στη λίγκα, αλλά και το χαμηλότερο κάθε έτους πέραν του 1982, όπου η σεζόν είχε μόλις… εννιά αγωνιστικές! Κάποιος θα ρωτούσε αν αυτό συνέβαινε λόγω ενός πρωτοφανούς κι αξιόλογου passing game, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Ben Roethlisberger, φέτος, πνέει τα λοίσθια. Όχι, δεν είναι κακός στα νούμερα, αν κι οι αυξημένες passing attempts (608, τρίτες στη λίγκα) δίνουν ευκαιρία για παραπάνω αριθμούς. Το χέρι του Big Ben, όμως, δεν θυμίζει σε τίποτα το παλιό του κανόνι, καθώς είναι 29ος σε γιάρδες/προσπάθεια και 28ος σε intended air yards/attempt. Το χειρότερο είναι οι completed air yards/completion, που είναι μόλις 4.6, πάνω μόνο από τους δύο quarterbacks της ομάδας της Washington Football Team.

Για να επιβιώσει το Pittsburgh στα playoffs, θα πρέπει να επικαλεστεί περισσότερα πράγματα από την αμυντική της σταθερότητα. Δεν γνωρίζω τι πρόβλημα υπάρχει με τον RB James Conner, αλλά είναι η ώρα να το αφήσουν και να χρησιμοποιήσουν ό,τι όπλο διαθέτουν. Και μην αυταπατάστε, οι Steelers διαθέτουν playmakers στην επίθεση, τόσο ποιοτικούς, που μπορούν να μετατρέψουν τις κοντινές πάσες του Roethlisberger σε μεγάλα plays. Αν αυτό είναι το τελευταίο ταξίδι προς τη δόξα για τον Βig Ben, θα πρέπει να μην σταθεί εμπόδιο στην επιθετική κίνηση, αλλά να επεκτείνει τα drives όπως ξέρει καλύτερα ο ίδιος να κάνει.

Tennessee Titans

Γυρίζουμε το χρόνο πίσω στην άνοιξη του 2020. Οι Titans μετά από μια εξαιρετική χρονιά, όπου απέναντι σε όλες τις προβλέψεις έφτασαν στον τελικό της AFC, είχαν 2 πολύ σημαντικές αποφάσεις να πάρουν για το μέλλον. Να καταλήξουν στο εάν θα πληρώσουν τον Derrick Henry και τον Ryan Tannehill. Τελικά ανανέωσαν το συμβόλαιο του Ryan Tannehill, και έκαναν franchise tag τον Derrick Henry πριν ανανεώσουν και το δικό του συμβόλαιο το καλοκαίρι. Η σεζόν του 2020 θα ξεκινούσε για τους Titans με την ταμπέλα ενός από τα φαβορί για τον τελικό της AFC ωστόσο αρκετοί ήταν και αυτοί που θεωρούσαν την περυσινή πορεία τους one year wonder.

O Mike Vrabel στην τρίτη του χρονιά ως head coach των Titans θα συνεχίσει να οδηγεί την ομάδα σε επιτυχίες βελτιώνοντας το ρεκόρ τους από 9-7 το 2019 σε 11-5 τη φετινή σεζόν.

Ας ξεκινήσουμε από την επίθεση. Το πρώτο και σημαντικότερο όνομα είναι αυτό του Derrick Henry. Απέδειξε φέτος ότι μερικές φορές αξίζει να πληρώνεις για έναν elite RB. Έγινε ο μόλις 8ος παίκτης στην ιστορία που έσπασε το φράγμα των 2000 yards σε μια σεζόν και φυσικά ήταν ο rushing leader φέτος , καθώς και εκείνος με τα περισσότερα rushing TDs. Ωστόσο η επίθεση των Titans δεν είναι one man show. Πολλοί, κυρίως εξαιτίας της θητείας του στους Dolphins, δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον Ryan Tannehill. Ωστόσο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός έχοντας 33 passing touchdowns (7ος στη σχετική κατάταξη),7 rushing touchdowns (6ος στη σχετική κατάταξη) και μόλις 7 interceptions. Προσθέστε στους παραπάνω, 2 ικανότατους wide receivers στα πρόσωπα των A.J Brown (70 receptions 1075 yards) και Corey Davis (65 receptions 984 yards) καθώς και μια top 10 offensive line και το σύνολο αυτό δημιουργεί μια εκρηκτική επίθεση που στην καλή της ημέρα είναι ικανή να σκοράρει με κάθε τρόπο.

https://twitter.com/NFL/status/1345884506549456896?s=20

Δυστυχώς όμως όσο καλή είναι η επίθεση των Titans, τόσο κακή είναι η άμυνα τους. Πιο συγκεκριμένα η άμυνα τους είναι η χειρότερη από τις ομάδες που θα δούμε στην postseason. Έχουν το χειρότερο 3rd down percentage από όλες τις ομάδες, ενώ δεν ασκούν πίεση στον αντίπαλό quarterback έχοντας καταγράψει μόνο 19 sacks στη σεζόν.

Όπως έχει η κατάσταση η λύση είναι μια για τους Titans. Να σκοράρουν περισσότερους πόντους από τους αρκετούς που θα δεχθούν. Κλειδί είναι να μη μείνουν γρήγορα (πολύ) πίσω στο παιχνίδι και αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το running game σε μεγάλο βαθμό. Οι 2 τελευταίες ήττες τους (Green Bay, Cleveland) στη σεζόν ήρθαν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Ομάδα που στην καλή της ημέρα είναι ασταμάτητη, με καλό HC, αλλά φοβάμαι ότι εν τέλει θα προδωθεί από την άμυνα της.

Πρώτος αντίπαλος στην πορεία τους στην postseason θα είναι οι Ravens τους οποίους είχαν κερδίσει στην week 11 της regular season στην παράταση.

Green Bay Packers

Οι Green Bay Packers τελείωσαν την σεζόν με εκκωφαντικό τρόπο. Ο Aaron Rodgers είναι βέβαιος MVP, και ο Davante Adams βρίσκεται πολύ κοντά στο βραβείο του offensive player of the year. Παράλληλα, οι εμφανίσεις τους στο τέλος της χρονιάς ήταν εντυπωσιακές και έδειξαν ξεκάθαρα ότι είναι το μεγάλο φαβορί στην NFC.

Το αλλόκοτο draft μας έκανε όλους επιφυλακτικούς. Η μη στρατολόγηση ενός από τους πάρα πολύ καλούς wide receivers οδήγησε πολλούς στο συμπέρασμα ότι ο Aaron Rodgers διανύει τα λοίσθια έτη του στην πολιτεία του Wisconsin.

Η πραγματικότητα, όμως, ήταν διαφορετική. Το κενό στην ποσότητα κορυφαίων wide receivers, το αναπληρώνει η ποιότητα του Aaron Rodgers, που συνεπάγεται με αναβάθμιση του παιχνιδιού των συμπαικτών του. Έτσι, είδαμε παίκτες που προβλεπόταν να έχουν τον ρόλο του κομπάρσου, να διαπρέπουν και να θέτουν υποψηφιότητα για το Pro Bowl, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων των πάλαι ποτέ αφανή ΤΕ Robert Tonyan.

Από την άλλη πλευρά, η άμυνα δεν είναι τόσο ισχυρή. Με εξαίρεση κάποιους playmaker, όπως ο Zadarius Smith και ο Jaire Alexander, η συνολική εικόνα είναι μέτρια. Το μεγάλο πρόβλημα της αδυναμίας να ανακοπεί το running game του αντιπάλου δεν έχει διορθωθεί. Το πάθημα από τους San Francisco 49ers στο περσινό NFC Championship Game δεν έγινε μάθημα και η φυγή του Blake Martinez επιδείνωσε το πρόβλημα. Τέλος, η μέτρια σεζόν του Preston Smith και του Kenny Clark, σε συνδυασμό με την στασιμότητα της εξέλιξης του Rashan Gary δημιουργεί αρκετά θέματα στο σύνολο του Mike Petine.

Ας μην ξεχνάμε ένα μεγάλο πρόβλημα της τελευταίας στιγμής. Ο David Bakhtiari, ο κορυφαίος ΟΤ του NFL, δεν θα είναι παρών στην postseason. Μια απουσία που είναι τεράστια και σίγουρα θα στοιχήσει πολύ στον Matt LaFleur. Είναι δύσκολο να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις, αλλά πιστεύω πως η ομάδα με τους εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες έχει όλα τα φόντα να φέρει το ιερό δισκοπότηρο στην πολιτεία του τυριού.

New Orleans Saints

Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να αναγνωρίσουμε στους Saints, αυτό είναι η προσαρμοστικότητα τους. Πέρσι, έχασαν τον Drew Brees για πέντε αγωνιστικές, και κατάφεραν να μην χάσουν ούτε ένα ματς, δίνοντας τη μπάλα στον Teddy Bridgewater. Φέτος, οι απώλειές τους ήταν περισσότερες, με τους Brees και Michael Thomas να λείπουν από αρκετά ματς, είτε μαζί είτε χωριστά, αλλά το βάθος του ρόστερ κι η προετοιμασία του Sean Payton για όλους τους παίκτες, δεν τους εμπόδισε από το να κατακτήσουν το δεύτερο seed της περιφέρειας, με ρεκόρ 12 – 4. Μέχρι και πέρσι, αυτό θα τους είχε δώσει bye week, μαζί με πλεονέκτημα έδρας.

Η προσαρμοστικότητα, αλλά και το βάθος που αναφέραμε, έδωσαν την ευκαιρία στην επίθεση της Νέας Ορλεάνης να κάνει κάτι που σπάνια βλέπουμε σε ομάδες· να χρησιμοποιήσει τα κομμάτια, αναπληρωματικούς και μη, όλης της επίθεσης. Για να γεμίσουν το κενό του Thomas, οι Saints είχαν στο play sheet τους ονόματα όπως των Marquez Callaway, Juwan Johnson και Lil’Jordan Humphrey, undrafted free agents που, συνολικά, είχαν 24,8%, 16,91% και 6,13%, αντίστοιχα, συμμετοχή στα snaps των αγώνων που έπαιξαν. Προφανώς, κανείς δεν είχε τη συμμετοχή ή την απόδοση του Alvin Kamara, όπου αν και running back, άφησε για άλλη μία φορά το στίγμα του κι ως receiver, σημειώνοντας 1.688 μικτές γιάρδες και 21 touchdowns. Όλα αυτά ήταν σημαντικά κομμάτια για να βοηθήσουν έναν Drew Brees που, φέτος, βρίσκεται πολύ μακριά από τον καλύτερό του εαυτό. Με μόλις 24 touchdowns (δεύτερα λιγότερα στην καριέρα του στη Νέα Ορλεάνη) και 2.942 γιάρδες (τρίτες λιγότερες σε όλη του την καριέρα), σε συνδυασμό με τους άσχημους τραυματισμούς του, ήταν ίσως η μόνη χρονιά που είδαμε τους Saints να κουβαλάνε τον… σταυρό του Brees, αντί για το ανάποδο.

Η άμυνα παραμένει στα πολύ καλά της επίπεδα, όντας πέμπτη σε παθητικούς πόντους (337), τέταρτη σε γιάρδες (4.974), και τρίτη σε takeaways (28), κι όλα αυτά ενώ είναι η πιο πειθαρχημένη μονάδα στη λίγκα, έχοντας τα λιγότερα πέναλτι. Κι η άμυνα θα είναι αυτή που θα πρέπει να κάνει τη διαφορά, καθώς ήταν υπαίτια, σε μεγάλο σημείο, για τις πρόσφατες, σπαραξικάρδιες ήττες της ομάδας στα περασμένα playoffs. Είτε μιλάμε για το reception του Stefon Diggs, ή την ανικανότητα να σταματήσουν τους Rams, ή το μεγάλο, περσινό play των Adam Thielen, η άμυνα ήταν τροχοπέδη στα πιο κομβικά σημεία, κι αυτό θα πρέπει να ξεπεραστεί, αν θέλουν να ξεπεράσουν τις απειλές των Packers ή Seahawks.

Seattle Seahawks

Οι Seattle Seahawks είναι οι νικητές της NFC West για πρώτη φορά έπειτα από το 2016, καθώς με το εμφατικό 12-4 σε μια πολύ δύσκολη division (San Francisco 49ers περσινοί φιναλίστ SB, Los Angeles Rams προπέρσινοι φιναλίστ SB και Arizona Cardinals σαφέστατα βελτιωμένοι την φετινή χρονιά σε όλους τους τομείς). Για ακόμη μία χρονιά καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζονται μπροστά τους. Οι Seahawks κατέχουν το 3ο seed της NFC και αντιμετωπίζουν τους…Los Angeles Rams, με τους οποίους έχουν μία ήττα 16–23 και μια νίκη 20–9. Μπορεί η ομάδα του Pete Carroll να φτάσει έως και τον τελικό του Super Bowl; Ας αναλύσουμε λίγο την αγωνιστική τους απόδοση έως και σήμερα, λίγες μέρες πριν τους αγώνες Wild Card Playoff.

Ο Russell Wilson τελείωσε την σεζόν με 4.212 γιάρδες σε πάσες (9ος στην κατάταξη), 40 touchdown με πάσες (2ος στην κατάταξη), και στις πρώτες πέντε εβδομάδες ήταν το Νο1 φαβορί για τον τίτλο του MVP (19 touchdown και μόλις 3 interception). Οι DK Metcalf και Tyler Lockett ήταν το καλύτερο δίδυμο στην λίγκα. Οι Seahawks είχαν 5-0 ρεκόρ και Bye week την 6η εβδομάδα. Όλα έμοιαζαν ιδανικά, αλλά όλοι σχολίαζαν ότι οι συνεχείς ηρωισμοί του Wilson δεν θα έχουν πάντα ευτυχή κατάληξη για την ομάδα. Η άμυνα είχε τεράστια κενά, και οι 27.6 πόντοι παθητικό αποτύπωνε το μέγεθος του προβλήματος. Η νοοτροπία νικητή που έχει χτιστεί από τον Pete Carroll αλλά και τον τρομερό GM John Schneider, οδήγησε σε αλλαγές που αμέσως άλλαξαν την αγωνιστική επίδοση της άμυνας.

To trade στην αρχή της χρονιάς για το πρόσωπο του Jamal Adams αποδείχθηκε εξαιρετικό μιας και σημείωσε 9.5 sack αφήνωντας δεύτερο τον Jarran Reed με 6.5. Να σημειώσουμε ότι ο Adams αγωνίζεται στην θέση του Safety. Βέβαια αυτό δεν ήταν αρκετό, και η αστραπιαία κίνηση να αποκτήσουν τον Carlos Dunlap άλλαξε την αμυντική απόδοση της ομάδας. Μαζί με τους τρομερούς Bobby Wagner και K.J. Wright, οι Seahawks κατάφεραν τις τελευταίες εφτά αγωνιστικές να μειώσουν το παθητικό τους σε 15 πόντους. Μπορεί οι Seahawks να μην μας γεμίζουν το μάτι για πρωταθλητές, εξαιτίας της αστάθειας τους να προστατέψουν τον Russell Wilson και η έλλειψη του run παιχνιδιού, αλλά πιστεύω ότι το DNA υπάρχει και μπορούν να εκμεταλλευτούν το μομέντουμ που υπάρχει έπειτα από τις τέσσερις σερί νίκες.

Washington Football Team

Ο… μονόφθαλμος της NFC East ήταν τελικά η ομάδα που έμεινε χωρίς όνομα. Με μόλις εφτά νίκες, και με την τελευταία να στιγματίζεται από τις αλλοπροσαλλες αποφάσεις του Doug Peterson, πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν την Washington ως το φτωχά συγγενή των playoffs.

Με νέο κόουτς τον Ron Rivera (ο οποίος αντιμετώπισε και θέματα υγείας καταμεσής της σεζόν), η ομάδα φαινόταν να σπαταλάει τη χρονιά σε αναπροσαρμογή, και προετοιμασία για την επόμενη σεζόν. Αλλά η τραγική εμφάνιση όλων των υπόλοιπων ομάδων της συγκεκριμένης division, επέτρεψε στην ομάδα να παίξει και αυτό το Σαββατοκύριακο.

Κι αυτό, έστω κι αν χρειάστηκε να αλλάξει τρεις quarterbacks μέσα στη σεζόν. Ο Dwayne Haskins, όχι μόνο δεν έπεισε τον Rivera, αλλά ήταν τόσο κακός που στο τέλος έμεινε ελεύθερος. Ο Kyle Allen που τον αντικατέστησε, και που ήταν και ο εκλεκτός του Rivera, στάθηκε άτυχος, αφού τραυματίστηκε πριν συμπληρώσει δύο αγώνες. Έτσι ο κλήρος έπεσε στον παλαίμαχο, και επιστρέφοντα από σοβαρότατο τραυματισμό Alex Smith. Ο Smith δεν έβγαλε μάτια (6 TD, 8 INT), αλλά έδωσε την απαραίτητη ψυχραιμία, οργάνωσε το running game, και το εκμεταλλεύτηκε τόσο όσο να σπρώξει την ομάδα στα playoffs.

Αυτό όμως έγινε, γιατί η άμυνα της ομάδας ήταν εκρηκτική. Μπορεί στα πρώτα πέντε ματς να ζορίστηκε (και λογικό με νέο προπονητή και χωρίς preseason) αλλά στα τελευταία επτά ματς δε δέχτηκε πάνω από είκοσι πόντους. Κι αυτό ήταν αρκετό για να πετύχει τις πέντε από τις επτά νίκες που της χρειάστηκαν. Η άμυνα είναι καλή σε όλες τις γραμμές, αλλά ειδικά η defensive line είναι τρομακτική. Ο rookie Chase Young ήταν όντως ο καλύτερος παίκτης στο draft, και είναι ο κορυφαίος και στην άμυνα της Washington.

Η κραυγή του Young στον τελευταίο αγώνα «φέρτε μου τον Τομ» δείχνει ξεκάθαρα ότι η μάχη ανάμεσα στη νέα και στην παλιά γενιά του NFL θα είναι συναρπαστική!

Chase Young "I want Tom Brady"#WashingtonFootball pic.twitter.com/Q3eqgUuIHT
— Chris Bryant (@HogfarmerChris) January 4, 2021