Ο Jerry Rice ψηφίστηκε -από τους χρήστες του NFL.com- κορυφαίος παίκτης της ιστορίας. Ο Joe Montana ήταν τέταρτος στη λίστα και πρώτος ανάμεσα στους quartebacks. Οι δυο τους έπαιξαν μαζί στους San Francisco 49ers για οκτώ χρόνια δημιουργώντας το απόλυτο δίδυμο. Για να το καταλάβουν οι λιγότεροι μυημένοι, φανταστείτε να φορούσαν την ίδια φανέλα ο Michael Jordan και ο Magic Johnson, ή ο Maradona και ο Pele. Όχι, μάλλον το τελευταίο ξεχάστε το· ήταν τόσος ο εγωισμός και των δύο που θα αναιρούσε ο ένας τον άλλον. Τηρουμένων των αναλογιών, η μόνη σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι με τον μικρόκοσμο του ελληνικού μπάσκετ και τη συνύπαρξη του Γκάλη και του Γιαννάκη στον Άρη της δεκαετίας του ’80. Πριν από την έλευση του Rice στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, ο Montana ήταν ήδη θρύλος, με δύο δαχτυλίδια στη συλλογή του και τη φήμη ότι μπορούσε να γυρίσει οποιαδήποτε διαφορά κατά την τελευταία περίοδο. Αποκορύφωμα η μεγαλειώδης πάσα στον Dwight Clark το 1982, η οποία σηματοδότησε το τέλος της δυναστείας των Dallas Cowboys. Όμως, όταν το 1985 στο παζλ των 49ers προστέθηκε ο Jerry «The World» Rice, το παιχνίδι του γιγαντώθηκε. Μαζί κέρδισαν δύο συνεχόμενους τίτλους και όπως είναι φυσικό λατρεύονται σαν θεοί στο «Παρίσι της Δύσης». Και βεβαίως ποιος θα ξεχάσει το επικό touchdown στο SuperBowl XXIII; H ομάδα ήταν με την πλάτη στον τοίχο όταν έδωσε μια μαγική πάσα στον Rice και εκείνος νίκησε στο σπριντ δύο παίκτες των Bears για ένα σκοράρισμα 61 γιαρδών. Εδώ και είκοσι χρόνια το ερώτημα παραμένει ίδιο: θα ήταν αυτοί που είναι οι δύο αυτοί τεράστιοι παίκτες αν δεν είχαν ο ένας τον άλλο; Θα ήταν ο Montana τόσο μεγάλος μύθος αν δεν είχε βασικό στόχο τον Rice; Και αντίστοιχα, θα ήταν ο Rice ο κορυφαίος παίκτης σχεδόν σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες που αφορούν υποδοχές αν δεν είχε τις πάσες τού Montana; Η απάντηση είναι πολύ απλή: ναι! Ουδείς αμφισβητεί ότι ο ένας έκανε τον άλλο καλύτερο, αλλά το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν υπήρξε το κλειδί του άλλου για το Πάνθεον. Αμφότεροι ήταν αυτόφωτοι. Ας το δούμε και από μία άλλη οπτική. Ο Jerry Rice αγωνίστηκε 20 χρόνια στο πρωτάθλημα (1985-2004) και ο Joe Montana, 15 (1979-1994, με παύση το 1991). Δηλαδή συνυπήρξαν στο NFL επί δέκα χρόνια. Από αυτά, μόνο στα 8 έπαιξαν στην ίδια ομάδα. Ακόμη, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, μόνο σε τέσσερις σεζόν μέσα σε αυτήν την οκταετία ήταν ταυτόχρονα βασικοί για πάνω από 10 ματς. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα μόλις τέσσερα γεμάτα χρόνια τους, ως διδύμου, είναι το 20% της καριέρας τού Rice και το 25% της καριέρας τού Montana. Τέσσερα χρόνια είναι νομίζετε αρκετός καιρός για να κριθεί αν κάποιος αθλητής θα περάσει στην αιωνιότητα; Ρωτήστε γιʼ αυτό τον Ronaldinho, τον Penny Hardaway και τον Mookie Blaylock.

Τόσο ο Montana όσο και ο Rice έκαναν καλύτερους και άλλους παίκτες. Ο Dwight Clark και ο John Taylor κλήθηκαν σε τέσσερα Pro Bowls ως συμπαίκτες τού «Joe Cool», ενώ ο Rice έστειλε στο ετήσιο ραντεβού της Χαβάης τρεις ακόμα QΒs (Steve Young, Jeff Garcia, Rich Gannon) για εννέα συνολικά χρόνια.

Ο Rice χρωστά το μύθο του κυρίως στα στατιστικά, ενώ ο Montana στην σχεδόν ερωτική σχέση του με τη μαγεία των πλέι-οφ. Η αλήθεια είναι ότι ο «Monty» ανέβασε με το μαγικό του δεξί χέρι τα νούμερα του φίλου του, όμως πολλά από τα ρεκόρ του καλύτερου wide receiver στην ιστορία είναι τόσο μπροστά από τα στατιστικά του εκάστοτε δεύτερου, που αποδεικνύουν ότι ο Jerry θα τα κατάφερνε και με άλλον, υποδεέστερο QB να τον σημαδεύει. Άλλωστε οι πραγματικά μεγάλοι αριθμοί ήρθαν όταν τον τροφοδοτούσε ο Young. Και φυσικά, μπορεί ο Rice να ήταν πάντα εκεί που έπρεπε, αλλά η παρουσία του δεν έκανε καλύτερο το χέρι του Montana, ούτε τόσο επιβλητική και άνετη την παρουσία του στο pocket. Μιλάμε για τον άνθρωπο που θεωρείται ο μεγαλύτερος ηγέτης στην ιστορία του αθλήματος, παρότι τα στατιστικά του μόλις μετά βίας τον βάζουν στην πρώτη δεκάδα. Όμως όταν πραγματικά μετρούσε, στο SuperBowl, ήταν αλάνθαστος. Τέσσερις παρουσίες, τέσσερα δαχτυλίδια, με 68% ολοκληρωμένες πάσες, 1.142 γιάρδες, 11 touchdowns (συν δύο προσωπικά με rushing παιχνίδι) και πόσα interceptions; Κανένα, μηδέν, νάδα, πώς το λένε;

Ίσως η πραγματική «χρυσόσκονη» που τους έκανε τόσο μεγάλους να ήταν… στον πάγκο. Ίσως να ήταν ο σπουδαίος προπονητής Bill Walsh, που μετουσίωσε το άγουρο, ακατέργαστο ταλέντο τους σε χρυσάφι. Ίσως να ήταν εκείνος ο αλχημιστής που βρήκε τη Φιλοσοφική Λίθο για να μετατρέψει το μόλυβδο σε ατόφιο χρυσάφι. Ίσως αυτός να είναι το πραγματικό Νο 1.