#1 Sean McVay – Los Angeles Rams (11-5)
Πρώτη χρονιά για τον McVay ο οποίος κατάφερε να κέρδισει και το βραβείο του καλύτερου προπονητή της χρονιάς. Όμως δεν ξεκίνησαν όλα ιδανικά για τον νεότερο προπονητή στην ιστορία του NFL. Στην ουσία παρέλαβε καμμένη γη (ήθελε να το χρησιμοποιήσω πολύ αυτό το κλισέ!) και αυτό φάνηκε με την αλλαγή σχεδόν ολόκληρου του προπονητικού team και την αλλαγή σχεδόν της μισής ομάδας. Άλλαξε μέχρι και το σχήμα της άμυνας από 4-3 σε 3-4 με την βοήθεια του guru Wade Phillips. Επίσης από την αρχή αντιμετώπισε προβλήματα με τα συμβόλαια των Aaron Donald και Trumaine Johnson. Το πρόβλημα με τον Donald ήταν τόσο μεγάλο που έφτασε να χάσει και τον πρώτο αγώνα, και όλα αυτά για μια διαφωνία στο νέο του συμβόλαιο. Επίσης θα έπρεπε να διορθώσει το μεγαλύτερο πρόβλημα, την χειρότερη επίθεση στη λίγκα. Και να τα κάνει όλα αυτά σε ένα μισο άδειο και κρύο γήπεδο. Το αποτέλεσμα; Division winner για πρώτη φορά μετά το 2003 και εμφάνιση στα playoffs ξανά μετά το 2004. Επίσης μια από τις καλύτερες επιθέσεις στο πρωτάθλημα και πολλές διακρίσεις σε παίκτες και επιλογές. To γεγονός ότι στην ουσία στην πρώτη του χρονιά είχε ελάχιστα picks για να ξεκινήσει δεν έκαναν την δουλειά του ευκολότερη. Εύκολα νούμερο ένα.
#2 Sean McDermott – Buffalo Bills (9-7)
Ένας ακόμη rookie Head Coach, o λόγος για τον 43χρονο McDermott. Στην πρώτη του ευκαρία αναλαμβάνει τους Bills και τα προβλήματα ξεκινάν από τους πρώτους μήνες. Μόλις δυο μέρες μετά το ντραφτ, απολύθηκε ο General Manager Doug Whaley. Κατά την διάρκεια της offseason η ομάδα έχασε συνολικά πάνω από 30 παίκτες. Μέσα σε αυτή τη λίστα συμπεριλαμβάνονται οι 3 βασικοί CBs, o βασικός safety και οι 4 (!) βασικοί WRs συν τους Percy Harvin και Anquan Boldin. Σε συνδυασμό με κάποιους ακόμη βασικούς παίκτες στην άμυνα αλλά και second string παίκτες και στις τρεις ομάδες, ο McDermott ανέλαβε στην ουσία μισή ομάδα. Επιπλέον η AFC East αποδείχθηκε πιο σκληρή απ’ ότι θα περίμενε κανείς, με τους Jets και τους Doplhins να κάνουν ανέλπιστες νίκες, βάση των προβλημάτων τους. Εν τέλη και πάρα τα όποια προβλήματα, ο McDermott κατάφερε και έβαλε τους Bills στα playoffs για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια, κάτι που είναι και το μεγαλύτερο σερί χωρίς εμφάνιση στην postseason. Περιμένω με ανυπομονησία να δω την επόμενη χρονιά των Bills με όλα τα draft picks που έχουν συγκεντρώσει.
#3 Mike Zimmer – Minnesota Vikings (13-3)
Ξεκινάει η τέταρτη χρονιά του Zimmer στον πάγκο τον Vikings και ήδη ο Bridgewater είναι τραυματίας από πρόπερσι, ωστόσο το κενό του, καλύφθηκε από τον Bradoford. Επίσης κάλυψαν και την απουσία RB από πέρυσι με την επιλογή του Dalvin Cook στο 2ο γύρο και με την υπογραφή του Latavious Murray από τους Raiders. Ξεκινάει δυνατά ο Bradford αλλά και ο Cook, ωστόσο πάρα πολύ γρήγορα, στην 2η και 4η αγωνιστική αντίστοιχα, τραυματίστηκαν για το υπόλοιπο της χρονιάς. Επιπλέον οι Bishop Sankey, Datone Jones (παίκτες που αποκτήθηκαν για αυτήν την χρονιά) και ο Sharrif Floyd, δεν αγωνίστηκαν καθόλου, καθώς ήταν τραυματίες. Ε, βάλε και τον βασικό RT Mike Remmers που έχασε 5 αγώνες και εύκολα καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν και τόσο έυκολο το έργο του. Κατάφερε όμως με τον Keenum και λοιπούς παίκτες που ίσως για άλλες ομάδες να ήταν Β’ διαλογής πριν την σεζόν, να κάνει όχι απλά ένα αξιόμαχο σύνολο, αλλά μια από τις καλύτερες επιθέσεις αλλά και μια ακόμη καλύτερη άμυνα στην λίγκα. Πλασάρετε χαμηλότερα στη λίστα, καθώς τα πράγματα του πήγαν καλύτερα όσον αφορά τον μεγαλύτερο του αντίπαλο τους Green Bay Packers, που έχασαν νωρίς τον μοναδικό Aaron Rodgers.
#4 Doug Marrone – Jacksonville Jaguars (10-6)
Ο Marrone απλά μεταμόρφωσε μία από της χειρότερες ομάδες της λίγκας σε contender μέσα σε μια χρονιά. Πριν αναλάβει την προηγούμενη χρονιά, οι Jaguars ήταν στο 2-12 πριν καταφέρει και εξασφαλίσει άλλη μια νίκη και καταλήξουν στο 3-13. Έπιασαν δουλειά λοιπόν στο Jacksonville και κατάφεραν σε μια offseason να δημιουργήσουν την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος και μια απίστευτα ανταγωνιστική επίθεση. Ειδικά το να κάνεις μια ανταγωνιστική επίθεση με τον Blake Bortles στο τιμόνι, είναι κάτι τεράστιο ειλικρινά και ίσως και μόνο για αυτό να αξίζει μια θέση σε οποιαδήποτε λίστα με τους τοπ προπονητές. Από έναν περίγελο, ουσιαστικά, οι Jaguars, γίναν μια ομάδα 10-6 που έκανε και 2 νίκες στα playoff. Τελευταία φορά που είχαν παίξει στην postseason ήταν το 2007, ενώ για division winners, πρέπει να πάμε πίσω στο 1999. Συγχαρητήρια Doug!
#5 Doug Pederson – Philadelphia Eagles (13-3)
Δυο πράγματακια πριν ξεκινήσω. Πρώτον μου φαίνεται αστεία η επανάληψη των ονομάτων στους προπονητές (και όχι μόνο!) της λίστας. Δεύτερον, ο Pederson είναι χαμηλά, όχι γιατί δεν έκανε καλή χρονιά. Αλλά γιατί είχε καλύτερο υλικό και καλύτερες συνθήκες να δουλέψει, ενώ ήταν και για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν στην ομάδα. Ωστόσο δεν μπορείς κάποιος να παραβλέψει τι κατάφερε και ειδικά με τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην πορεία. Κατά την διάρκεια έχασαν τους : Sidney Jones, CB για όλη την σεζόν, Caleb Sturgis, K week 1, Darren Sproles, RB week 3, Chris Maragos, S week 6, Jordan Hicks, OLB week 7, Jason Peters, LT week 7, Carson Wentz, QB week 13 και τέλος τον CB Ronald Darby για 5 αγώνες. Σχεδόν όλοι αυτοί οι παίκτες ήταν βασικοί για τους Eagles. Kι όμως κατάφερε όχι μόνο να κάνει ένα από τα καλύτερα ρεκόρ με 13-3 από 7-9, αλλά να φέρει στην Φιλαδέλφεια το πρώτο Super Bowl της. Σίγουρα η κατάρρευση των υπόλοιπων ομάδων της NFC East έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ποιότητα και το αποτέλεσμα που έβγαλαν οι Αετοί στο γήπεδο. Προσωπικά θεωρώ πως ο Pederson έκανε χρονιά, για να βγει Coach of the Year. Ωστόσο το βραβείο αφορά την regular season και η αλήθεια είναι ότι αυτή την σεζόν υπήρξαν προπονητές που δεν πήγαν απλά τις ομάδες τους ένα σκαλί πάνω, αλλά στην ουσία τις μεταμόρφωσαν.
