Baltimore Ravens

Οι Ravens φέτος σόκαραν τους πάντες και βρίσκονται άξια στην θέση του φαβορί, όχι μόνο για το AFC Championship αλλά και για το Lombardi Trophy. Η Βαλτιμόρη ξεκίνησε φέτος με μια πολλά υποσχόμενη preseason, μετά από μια περίοδο πολλών αναταραχών και αποχωρήσεων. Η εισαγωγή του Lamar Jackson ως βασικού quarterback, οι προσθήκες νέου αίματος, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση, και φυσικά το εξ ολοκλήρου νέο χτίσιμο της επίθεσης, με έμφαση στην Jackson, ήταν τα γεγονότα που οδήγησαν την ομάδα στη θέση που βρίσκεται σήμερα.

Ας μιλήσουμε λίγο όμως για την άμυνα. Με την αποχώρηση των βαριών ονομάτων τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν πίστευε πως η άμυνα θα μπορούσε να φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα. Με την προσθήκη ονομάτων όπως Earl Thomas και Marcus Peters αλλά και τους σταθερά εκπληκτικούς Jimmy Smith και Matthew Judon, απέδειξαν πως παρά το μέτριο ξεκίνημα, είναι μια δύναμη που πρέπει να υπολογίσουν όλοι οι αντίπαλοι.

Όσο για την επίθεση, τα πολλά λόγια είναι περιττά. Νούμερο ένα επίθεση στο NFL. Οι Ravens έφεραν την επανάσταση στα επιθετικά συστήματα και προκάλεσαν πονοκέφαλο στις αντίπαλες ομάδες. Lamar Jackson, ένα όνομα που θα συζητάμε για πολύ καιρό (καθώς όπως όλα δείχνουν θα είναι και ο φετινός MVP της λίγκας). Έδειξε τις ικανότητες στα πόδια του απο νωρίς, όμως πολλοί έμειναν να αμφισβητούν την ικανότητητα του να ρίχνει πάσες. Απέδειξε τους πάντες λάθος και σάρωσε το πρωτάθλημα μαζί με τους εξαιρετικούς Mark Ingram, Marquise Brown και Mark Andrews.

Η ομάδα αυτή μόλις ξεκίνησε και με έναν John Harbaugh στο τιμόνι, πιο ορεξάτο από ποτέ, σίγουρα έχει να μας δείξει πολλά ακόμη.

Kansas City Chiefs

Under the radar ήταν η χρονιά φέτος για τους Chiefs. Ο ένας λόγος ήταν ότι τους επισκίασαν οι Ravens, και ο άλλος ήταν οι τέσσερεις ήττες καταμεσίς της σεζόν, που τους έφεραν πίσω στη βαθμολογία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Συνήλθαν όμως και τέλειωσαν τη χρονιά με έξι σερί νίκες, που τους απέδωσαν το first round bye.

Οι φίλοι των Chiefs πάγωσαν ένα βράδυ Πέμπτης, όταν ο Patrick Mahomes αποχώρησε τραυματισμένος από το ματς με τους Broncos, κι όλα έδειχναν ότι θα χάσει μεγάλο μέρος της σεζόν. Ο Πατ όμως έχασε μόνο δύο ματς, κι όταν επανήλθε σε πλήρη φόρμα, ξαναήρθαν και οι νίκες. Η επίθεση της ομάδας μπορεί να μην έπιασε τα περυσινά επίπεδα, αλλά παραμένει εκρηκτική. Το running game παρέμεινε σε επιθυμητά επίπεδα, παρά τους αρκετούς τραυματισμούς στη θέση, και οι ταχύτατοι wide receivers εξέθεσαν πολλές άμυνες down the field. Και στη μέση ο Travis Kelce, να γεμίζει τον ενδιάμεσο χώρο, και να σπάει πάλι το φράγμα των 1000 γιαρδών. Η ομάδα έδειξε να το διασκεδάζει κι όλας, και μάλιστα ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών!

Η άμυνα δεν ξεκίνησε καλά, αλλά με τον καιρό άρχισε να δένει, και συνέβαλε κι αυτή πολύ στο σερί του τελευταίου μήνα. Χωρίς να υπάρχει ο μεγάλος σούπερσταρ, το σύνολο δείχνει πολύ δυνατό. Ο Frank Clark με τον Chris Jones είχαν 17 sacks αναμεταξύ τους από τα 45 συνολικά, και ο Tyrann Mathieu είχε 4 από τα συνολικά 16 interceptions της ομάδας. Τα στατιστικά δε βγάζουν μάτι, αλλά τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Η άμυνα περιόρισε δύο από τους τρεις τελευταίους αντιπάλους της σε μόλις τρεις πόντους έκαστη. Στο σερί 6-0 που έκλεισε τη σεζόν, η άμυνα του Kansas δέχτηκε μόλις 11.5 πόντους μέσο όρο. Παντρεύοντας αυτήν την αποτελεσματική άμυνα, με την εκρηκτική επίθεση, οι Chiefs είναι ικανοί για το καλύτερο.

New England Patriots

Οι Patriots δεν συμμετείχαν καθόλου στη Wild Card εντός της περασμένης δεκαετίας, κι ότι το έκαναν φέτος λέει πολύ περισσότερα για την εικόνα τους από ό,τι μπορώ να σας πω εγώ. Είχαν μία μεγάλη, και θεωρητικά εύκολη, ευκαιρία να καταλήξουν με το δεύτερο seed και μία πολυπόθητη bye week. Αντ’αυτού, έπεσαν εντός έδρας ενάντια στους Miami Dolphins, τους ίδιους Dolphins που είχαν αφανίσει στην αρχή της σεζόν με 43 – 0.

Πριν τη bye week της δέκατης αγωνιστικής, οι Patriots έμοιαζαν αήττητοι, έστω και με την ήττα από τους Baltimore Ravens, η επίθεση στηριζόταν από μία τόσο άτρωτη άμυνα, κάτω από τις οδηγίες του Bill Belichick, που ήδη υπήρχαν ερωτήσεις για το αν βλέπαμε το καλύτερο αμυντικό σύνολο του 21^ου αιώνα – κι όχι μόνο. Οι 2.244 παθητικές γιάρδες που είχαν έως τότε είναι οι τρίτες λιγότερες από το 1970, μόλις δύο γιάρδες πίσω από τους πρωτοπόρους 49ers του 1971 (!), ήταν πρώτοι σε turnovers το 2019 με 27, ενώ αν εξαιρέσουμε το ματς με τη Βαλτιμόρη, οι 61 παθητικοί πόντοι σε 8 ματς ήταν δεύτεροι καλύτεροι από τους Atlanta Falcons του 1977. που είχαν 56! Δεν είναι τυχαίο⋅ έξι παίκτες τους κατέληξαν με 4 sacks και πάνω, με τους Dont’a Hightower (5,5), Adam Butler (6,0), Kyle Van Noy (6,5) και Jamie Collins (7,0) να αποτελούν τον κύριο βραχίονα της front seven. H secondary υπήρξε εξαιρετική για μεγάλο χρονικό διάστημα, βασιζόμενη στις τρομερές αποδόσεις των Devin McCourty (5 interceptions) και J.C. Jackson (5), αλλά και την, εύλογα, αντάξια του Defensive Player of the Year σεζόν του Stephon Gilmore, ο οποίος όχι μόνο είχε 6 interceptions, αλλά τις επέστρεψε για 126 γιάρδες, 2 touchdowns κι ο ίδιος είχε 44 τάκλιν. Mε αυτή την απόδοση, η επίθεση ακολουθούσε κατά πόδας, έστω κι αν δεν είχε τα όπλα ή την υπεροχή του παρελθόντος.

Μετά τη bye week, τα ψεγάδια άρχισαν να φαίνονται. Η επίθεση, στηριζόμενη μονάχα στον 42χρονο Tom Brady, τα λαβωμένα άκρα του Julian Edelman και την επιμονή του Sony Michel, όχι μόνο χτύπησαν σε τοίχο, αλλά έπεσαν με τα συντρίμμια. Ίσα ίσα ξεπέρασαν τους αποδυναμωμένους Philadelphia Eagles, απέτυχαν να εντυπωσιάσουν σε ένα επίπονο, εντός έδρας ματς με τους Dallas Cowboys υπό καταρρακτώδη βροχή, ενώ οι απανωτές ήττες από Chiefs και Texans άρχισαν να αγχώνουν μέχρι και τους πιο αισιόδοξους. Οι πολλαπλοί τραυματισμοί στην επίθεση, η απώλεια μίας παρουσίας όπως εκείνη του Rob Gronkowski, η ηλικία του Tom Brady και το καρουζέλ που υπήρξε στη θέση του kicker μετά τον τραυματισμό του Stephen Gostkowski έβαλαν έξτρα βάρος στην άμυνα, που κατάφερε να τους πάρει ένα ρεκόρ του 12 – 4, χωρίς όμως με την υπεροχή των πρώτων 9 εβδομάδων. Η τελευταία ήττα στο Μαϊάμι ίσως ήταν προίμιο για κάτι. Δε θα πω τέλος, γιατί ποτέ δε ξεγράφεις μία ομάδα σαν τους Patriots. Αλλά θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα ανταπεξέλθουν στην πρώτη τους πορεία από το δρόμο της Wild Card μετά από το 2009.

Houston Texans

Αν πάρεις μεμονωμένα την επίθεση των Texans, τους λες κι έτοιμους για conference γύρο. Ο Deshaun Watson φέτος έβγαζε κυριολεκτικά λαγούς από καπέλα. Έχει επιβιώσει κλωτσιά στο μάτι, σκληρά τάκλιν δίπλα στην endzone, τρεχαλητά γύρω από την άμυνα και παρόλα αυτά, πολλές ανέλπιστες φάσεις κατέληξαν σε touchdown. Η παρουσία των Will Fuller και DeAndre Hopkins, οι οποίοι μεταξύ τους μετράνε 1.853 μεικτές γιάρδες και 10 touchdowns, είναι ικανή να τραβήξει την προσοχή κάθε secondary, ενώ η αναγέννηση των Carlos Hyde (1.070 rushing γιάρδες, 6 touchdowns), της διπλής απειλής Duke Johnson (820 μεικτές γιάρδες, 5 touchdowns) αλλά και του αγέραστου tight end Darren Fells (341 γιάρδες κι 7 touchdowns) ολοκληρώνει μία επίθεση που αν είχε και σθεναρή offensive line, θα έτρεμε η υπόλοιπη AFC.

Κι εκεί που σταματάνε τα καλά. Παρά την επικείμενη επιστροφή του J.J. Watt, δύσκολα κάποιος με τους δικούς του τραυματισμούς να μπορέσει να καλύψει όλες τις τρύπες που έχει η ομάδα. Ο Whitney Mercilus όχι απλά γέμισε ικανοποιητικά την απώλεια του Watt, αλλά θα ήθελα να δω τι θα έκανε με έναν υγιή συμπαίκτη τέτοιας τάξης δίπλα του. Με 7,5 sacks, και 2 interceptions για 88 γιάρδες ως linebacker, απορώ που δεν είναι στη περισσότερες συζητήσεις για αμυντικά βραβεία. Παρόλα αυτά, η ομάδα απλά δεν είναι στο επίπεδο του Κάνσας, που ναι μεν κέρδισαν σε ένα ζόρικο ματς αλλά με αρκετούς τραυματίες στους Chiefs, αλλά ούτε και της Βαλτιμόρης, που είναι η μοναδική ομάδα που τους ταπείνωσε φέτος, κρατώντας τους μόλις σε ένα touchdown. Δεν είναι κακή ομάδα, αλλά οι απώλειες που έχει στη secondary και στους defensive ends απαιτεί το χέρι ενός Θεού για να ελπίσουν σε κάτι περισσότερο ακόμα κι από τη Wild Card, ειδικά με έναν Bill O’Brien που έχει αποτύχει τρεις φορές μέσα πέντε χρόνια να πάει πέρα από τον divisional γύρο.

San Francisco 49ers

Οι San Francisco 49ers κατάφεραν την φετινή χρονιά να αποδείξουν ότι όλες οι αλλαγές που έκαναν τα δύο τελευταία χρόνια, λειτούργησαν υπέρ της ομάδας. Η έκπληξη βέβαια είναι ότι έχουν το Νο1 seed της NFC, που τους δίνει το απόλυτο πλεονέκτημα της έδρας. Αυτο δεν το περίμενε κανείς μας. Ας ξεκινήσουμε με την επίθεση. Ο Kyle Shanahan έχει καταφέρει να αξιοποιήσει το ταλέντο του Jimmy Garoppolo και οι 3.978 γιάρδες και τα 27 TD που πέτυχε την regular season, αποτελεί μια εξαιρετική επίδοση. Αγαπημένοι του στόχοι; Φυσικά ο George Kittle (1.053) και Deebo Samuel (802), αλλά και ο Emmanuel Sanders (502), αθλητής που προστέθηκε μεσούσης της χρονιάς. Ο Kittle είναι ένας από τους καλύτερους TE της λίγκας, και ορισμένα play του οδήγησαν τους 49ers σε πολύ σημαντικές νίκες, με αποκορύφωμα αυτό απέναντι στους Saints. Σημαντική βοήθεια στην επίθεση προήλθε και από το rushing παιχνίδι με τους Raheem Mostert (772), Matt Breida (623), Tevin Coleman (544) και ο Deebo Samuel (159) να ξεχωρίζουν. Ο rookie Deebo Samuel αποδέιχθηκε λίρα εκατό για την ομάδα του Shanahan.

Καλή η επίθεση, αλλά ακόμη καλύτερη η αμυντική λειτουργία των 49ers το 2019. Το pass rush είχε την τιμητική του, και οι ‭Arik Armstead με 10 sacks, ο Nick Bosa με 9, ο DeForest Buckner με 7.5 και ο Dee Ford με 6.5, εμπόδισαν τους αντίπαλους QB στην ανάπτυξη των επιθετικών τους πλάνων. Ο Fred Warner βοήθησε επίσης, σημειώνοντας 118 tackle. Ο Nick Bosa είναι ακόμη ένας rookie ο οποίος έλαμψε την φετινή χρονιά, και είναι υποψήφιος για DROY. Στην secondary ο Richard Sherman απέδειξε ότι παραμένει ένας από τους καλύτερους CB, και η οξυδέρκεια του βοήθησε την άμυνα να παίξει πιο “έξυπνα”. Οι 19.375 πόντοι μέσο όρο παθητικό που είχαν οι 49ers αποτέλεσε την 3η καλύτερη επίδοση της NFC. Στα playoff αναμένεται να βοηθήσει και ο Kwon Alexander, οποίος φάνηκε ότι έχει επανέλθει από τον τραυματισμό του. Εάν προσθέσουμε και τον Jaquiski Tartt (safety), οι 49ers διαθέτουν μια από τις καλύτερες άμυνες κι η άμυνα είναι αυτή που κερδίζει πρωταθλήματα.

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η ομάδα του San Francisco έδειξε χαρακτήρα νικητή σε όλα τα παιχνίδια φέτος, και ειδικά στα κρίσιμα τελευταία ενδοdivision. Οι ήττες που είχαν ήταν οριακές, και αυτό τους κάνει μεγάλο φαβορί και στα playoff. Αναλυτικά, έχουμε:

• με τους Seattle Seahawks έχασαν με 24–27 (παράταση)
• στους Baltimore Ravens έχασαν με 17–20
• με τους Atlanta Falcons έχασαν 22–29

Πώς θα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι το Super Bowl; Εάν ο Jimmy Garoppolo καταφέρει και αγωνιστεί με QBR της τάξης του 97,7, το rushing παιχνίδι είναι το ίδιο πολύπλευρο, και η άμυνα κάνει τα μαγικά της τότε οι 49ers είναι το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Green Bay Packers

Οι φετινοί Packers αποτελούν μια πολύ απρόβλεπτη ομάδα. Μολονότι, παρακολούθησα όλα τους τα παιχνίδια είναι δύσκολο να κάνω μία ασφαλή πρόβλεψη για την πορεία τους στην postseason. Υπήρχαν Κυριακές που έμοιαζαν με Super Bowl calibre team και άλλες που έμοιαζαν one and done.

Η ομάδα αυτή μοιάζει απίστευτα με τους φετινούς New England Patriots. Ένας future first ballot Hall of Fame quarterback στο πρόσωπο του Aaron Rodgers μακριά από τα στάνταρ του, αναξιόπιστοι έως αναιμικοί receiver (με εξαίρεση τον Davante Adams), Offensive line με αρκετές τρύπες και μία άμυνα που τσακίζει κόκκαλα.

Ο Aaron Rodgers πρέπει να μας θυμίσει τον παλιό του εαυτό και οι receiver του να ανεβάσουν κατακόρυφα την απόδοση τους, περιορίζοντας τα amateur drops. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ κακή την απόδοση του Rodgers, απλά ο ίδιος έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και η φετινή χρονιά μας φαίνεται υποτονική. Το running game αποτελεί την ευχάριστη έκπληξη με τον Aaron Jones να μοιράζεται τον rushing TD title me τον τρομερό Derrick Henry των Tennessee Titans. Όσον αφορά την άμυνα όλα δουλεύουν ρολόι. Η φυγή κάποιων δυσλειτουργικών παικτών όπως ο Clay Matthews και ο ερχομός άλλων πολύ ικανότερων όπως ο Za’darius Smith και Preston Smith, έχουν μετατρέψει την άμυνα του Green Bay σε μία από τις καλύτερες του πρωταθλήματος. Η ιστορία δείχνει ότι όταν ο Rodgers έχει άμυνα, τότε η ομάδα του προελαύνει στα play off.

To first round bye αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα για κάθε ομάδα και στον divisional round, όπως όλα δείχνουν, οι Packers θα αντιμετωπίσουν τους Saints εντός έδρας. Το Lambeau Field αποτελεί μεγάλο όπλο και θα ισορροπήσει την υπεροπλία των New Orleans Saints.

New Orleans Saints

Δεν με ενδιαφέρει τι λέτε. H NFC και το Superbowl πρέπει να πάνε στην Νέα Ορλεάνη ακόμη και αν ο Ιβάν Σαββίδης πρέπει να κάτέβει με τα όπλα στον αγωνιστικό χώρο! Ο πυρήνας της δύναμης της ομάδας των Αγίων ξεκινά από το τρομερό δίδυμο HC-QB, που ίσως να είναι το καλύτερο του πρωταθλήματος. O προπονητής Sean Payton έχει καταφέρει να μετατρέψει ένα δυσλειτουρικό οργανισμό σε μια από τις υπερδυνάμεις του NFL (περίοδοι Payton με +10 νίκες: 8, όλοι οι υπόλοιποι: 5). Ετσι και φέτος δημιούργησε ένα τρομακτικό σύνολο που δεν φοβάται ακόμη και αν χάνει με τραυματισμό τον θρύλο QB του. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους καθώς σκοράρουν με 28,6 πόντους/παιχνίδι (3οι) και δέχονται 21,3 πόντους/παιχνίδι (13οι) χρησιμοποιώντας ένα σχέδιο Air Coryell στην επίθεση και μια διάταξη 4-3 στην άμυνα.

Βάση της ομάδας, ο καλύτερος quarterback της γενιάς του: ο σημαδεμένος Drew Brees, που στα 40 του κηνυγάει σαν τρελός ένα ακόμη δαχτυλίδι. Ηγέτης, νικητής, κανονικό πολυβόλο και παρά τον τραυματισμό που είχε, δεν φαίνεται κάτι να τον σταματά (74,3% επιτυχία στις πάσες!). Ενα σωστό πολυβόλο όμως θέλει και την κατάλληλη σφαίρα και αυτή ακούει στο όνομα Michael Thomas. Με δυο απίστευτα χέρια και με μια τεράστια ακτίνα υποδοχής σημείωσε 1.725 γιάρδες και θέλω να πιστεύω ότι τα επιτεύγματα του θα συμπληρωθούν με τον τίτλο του MVP για φέτος. Oι Alvin Kamara και Jared Cook θα προσθέσουν την δική τους μαγιά τώρα που θα ανοίξει περισσότερο το playbook. Η άμυνα υπό την καθοδήγηση του defensive coordinator Dennis Allen, που κάνει σπουδαία πράγματα, από αχίλλειος πτέρνα έχει μετατραπεί σε εργαλείο. Μέσω του χτισίματος των αθλητών έχουν καταφέρει να δώσουν σταθερότητα και διάρκεια στο αμυντικό σύνολο. Ο Cameron Jordan φαίνεται να κάνει μια μαγική χρονιά (15,5 Sacks, 25 QB Hits) ενώ αποδίδουν οι επιλογές που έκαναν τα τελευταία χρόνια είτε με τον Marcus Davenport, είτε στο draft με την αεροπορία τους, είτε με την ελεύθερη αγορά και τους linebackers.

Philadelphia Eagles

Πως μπορεί κάποιος να ξεγράψει τους Eagles? Τους θυμάμαι στις αρχές ακόμα του πρωταθλήματος, με ρεκόρ 1-2 και μπροστά στο φάσμα να τελειώσει πρόωρα η σεζόν τους, να ταξιδεύουν στο Green Bay για να αντιμετωπίσουν τους μέχρι εκείνη τη στιγμή αήττητους Packers με την άμυνα που έδινε 11.6 πόντους μ.ό. στους αντιπάλους της. Το ματς ξεκίνησε με τους γηπεδούχους να προηγούνται με 10-0 και τον Aaron Rodgers να τελειώνει το παιχνίδι με 422 passing γιάρδες. To αποτέλεσμα ήταν όχι μόνο να κερδίσουν οι Eagles αλλά να σκοράρουν και 34 καθαρά επιθετικούς πόντους. Τους δεύτερους περισσότερους που δέχθηκαν όλη τη σεζόν οι Packers μετά τους 37 των 49ers, σε έναν αγώνα όμως που τον πρώτο λόγο είχε η άμυνα της ομάδας του San Francisco.

Η κανονική περίοδος τελείωσε με τους Eagles να πραγματοποιούν εννιά νίκες και να κατακτούν την NFC East. Με τόσους τραυματισμούς βασικών παικτών θα μπορούσαν εύκολα να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και να αποδεχθούν την μοίρα τους και κανένας δεν θα μπορούσε να τους πει τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, το πείσμα και ο εγωισμός βγήκαν για ακόμα μια φορά μπροστά και πιστεύω ότι ακόμα και δέκα ή έντεκα νίκες να χρειαζόντουσαν για να μπουν στα playoffs, θα τις έκαναν.

Πως γίνεται όμως τα τελευταία χρόνια, κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική, να καταφέρνουν να υπερβαίνουν όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζονται μπροστά τους; Οι κύριοι λόγοι δε νομίζω ότι μπορούν να αποτυπωθούν σε ονόματα, στατιστικές κατηγορίες και πόντους. Άλλωστε πως μπορούμε να αναλύσουμε τέτοια στοιχεία, ειδικά παικτών, με όλους αυτούς τους «άγνωστους» που έχουν βρεθεί φέτος στο ενεργό ρόστερ τους. Όλα ξεκινάνε από την νοοτροπία που απορρέει από τον προπονητή. Και σε ότι αφορά το playcalling, η ομάδα της Philadelphia έχει τον πιο αδίστακτο. Αυτό που έχω καταλάβει για τον Doug Pederson είναι ότι στο τέλος της ημέρας τα πρόσωπα δεν έχουν τόση σημασία όσο το να συνεχίζει να ακολουθεί το ίδιο πλάνο και να αγωνίζεται με θετικό τρόπο κυνηγώντας πάντα το πρώτο down και το σκοράρισμα. Μην περιμένετε καταστάσεις third and long και να παίζει συντηρητικά. Μην περιμένετε να καλέσει τέταρτο down και να το σκεφτεί δεύτερη φορά. Δεν υπάρχουν σκοπιμότητες. Έχει νοοτροπία νικητή. Όλα αυτά έρχονται και δένουν με την εξαιρετική επικοινωνία και συνεργασία που έχει με τον Carson Wentz. Έναν ταλαντούχο quarterback που οι ατυχίες των τραυματισμών τα δύο προηγούμενα χρόνια δεν του στέρησαν μόνο τη συμμετοχή του στα playoffs αλλά τον έφτασαν ακόμα και σε σημείο να αμφισβητείται η αξία του. Αυτό που κατάφεραν είναι να του δώσουν ένα παραπάνω κίνητρο και να βλέπουμε φέτος έναν πιο πεισμωμένο Wentz με πνεύμα μαχητή. Να παλεύει και να τρέχει μέχρι τέλους και να μην εγκαταλείπει κανένα play. Ήρθε η ώρα να ανταμειφθούν αυτές οι προσπάθειες με την παρουσία του στα φετινά playoffs.

Σε ότι αφορά την άμυνα, o Fletcher Cox και η υπόλοιπη defensive line παραμένει η καρδιά της ομάδας που παρασύρει και τους υπόλοιπους παίκτες. Βγάζουν εγωισμό στον τρόπο που αγωνίζονται και αν βρουν μπόσικο τον αντίπαλο, θα τον πονέσουν.

Η ομάδα της Philadelphia είναι μπαρουτοκαπνισμένη στην αντιμετώπιση δύσκολων συνθηκών και ζει για τα μεγάλα παιχνίδια. Μπορεί κάποιες άλλες ομάδες να ακούγονται ως πιο ελκυστικές επιλογές, να έχουν καλύτερους παίκτες και εντυπωσιακά στατιστικά. Οι Eagles όμως είναι η πιο συνεπής ομάδα σε αυτό που κάνει και αυτό είναι να επιβάλλει την θέληση της μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό το χαρακτηριστικό από μόνο του μπορεί να τους καθιστά ως τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο.