Αρκετοί τον θεωρούν έναν ανερχόμενο quarterback. Θεωρούν το ένα δαχτυλίδι που φορά σήμερα θα έχει παρέα σύντομα κι άλλα “κοσμήματα” στα άλλα δάχτυλα. Τον βλέπουν ως τον διάδοχο των μεγάλων QBs της προηγούμενης δεκαπενταετίας. Τι είναι όμως σήμερα ο Russell Wilson; Μόλις φέτος έκλεισε ένα κεφάλαιο του NFL – το κεφάλαιο Peyton Manning. Ένα κεφάλαιο που αφορά μια ολόκληρη εποχή για το american football, όταν η θέση του quarterback ανέβηκε επίπεδο, θεσπίστηκαν πολλοί κανόνες για να προστατεύσουν το passing game και το άθλημα έγινε πιο γρήγορο. Σωστά ή λανθασμένα, ένα τεράστιο μέρος της κουβέντας πίσω από το άθλημα αφιερώνεται στη σημαντικότατη αυτή θέση. Πλέον η αξία ενός QB συμβαδίζει με την δυναμικότητα της ομάδας του. O Wilson δεν ανήκει στο πάνω ράφι των QBs του NFL. Εκεί δηλαδή που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει τους Tom Brady, Aaron Rodgers, Ben Roethlisberger και Drew Brees. Ούτε όμως και στο ράφι της ασυνέπειας, μαζί με τους άλλους QBs που μας κακόμαθαν για κάποιο διάστημα για να πέσουν στην μετριότητα αργότερα. Παίκτες δηλαδή όπως ο Matt Ryan, o Joe Flacco, o Eli Manning, o Philip Rivers, o Carson Palmer και ο Tony Romo. Αν θα μπορούσα να κατατάξω κάπου τον Wilson, το ράφι αυτό θα ήταν με τις επόμενες ελπίδες του NFL όπως οι Andrew Luck, Blake Bortles, και Derek Carr. Παρά το πρωτάθλημα που έχει ο Wilson, το οποίο αποτελεί προβάδισμα έναντι του συναγωνισμού του, η κατάταξη αυτή γίνεται αποκλειστικά με προσωπικά αγωνιστικά κριτήρια. Όλοι οι QBs στην ίδια κατηγορία δεν αποτελούν ολοκληρωμένους παίκτες ακόμα. Αποτελούν εύπλαστα ταλέντα, των οποίων η αγωνιστική ταυτότητα ακόμα διαμορφώνεται. Παρά την ταχύτατη αναγνώριση, το παιχνίδι του Wilson θέλει ακόμα αρκετή βελτίωση για να φτάσει το ταβάνι του. Αυτό που πρέπει να θεωρεί ο Wilson ως ταβάνι είναι ο Drew Brees (1,83m, 95kg), του οποίου αποτελεί μία πιο αθλητική έκδοση (1,80m, 98 kg). Αν, λοιπόν, βάλετε κάποια στιγμή δίπλα δίπλα τους δύο παίκτες και δεν μοιάζουν με τίποτα, αυτό ακριβώς είναι και το θέμα. Οι μόνες ομοιότητες των δύο παικτών είναι η σωματοδομή τους και η ευχέρεια τους στη μακρινή πάσα. Αγωνιστικά χαρακτηριστικά όπως η υπομονή στο pocket, η ακρίβεια, το διάβασμα της αντίπαλης άμυνας και το timing της πάσας είναι σημεία όπου οι δύο παίκτες δεν μπορούν να συγκριθούν. Αυτά είναι τα στοιχεία στα οποία ο Wilson υπολείπεται του Brees. Υπάρχουν φυσικά και στοιχεία όπου ο Brees υπολείπεται του Wilson. Συνεπώς, ακόμα και αν το ταβάνι του Russell Wilson είναι υψηλό, η βελτίωση του Wilson αυτά τα 5 πρώτα του χρόνια στο NFL επικεντρώθηκε στην παρουσία του εκτός pocket. Με την απόσυρση του running back Marshawn Lynch και την αποδυνάμωση της offensive line, το running game των Seahawks δεν αποτελεί απειλή και η option επίθεση δεν μπορεί πλέον να είναι το ίδιο αποτελεσματική. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι προτεραιότητα της αντίπαλης άμυνας είναι ο Wilson, του οποίου τα αδύναμα σημεία είναι γνωστά. Όπως και οι υπόλοιποι κοντοί QBs που έχουν αγωνιστεί στο NFL, έτσι και ο Wilson, αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα, δεν μπορεί να δει πάνω από την O-line του. Υπάρχει δυσκολία στο να παρατηρήσει όλο το γήπεδο μπροστά του και όλους τους αμυντικούς. Επιβεβαίωση αποτελεί το γεγονός ότι τα καλύτερα τους passing plays έχουν προέλθει με πάσες “on the run” και σε περιπτώσεις όπου έχει βγει από το pocket. Αυτά είναι και τα plays με τα οποία έφτιαξε όνομα. Αυτός είναι εν τέλη και ο τρόπος παιχνιδιού του. Είναι άλλο να έχει κανείς κάποια plays στο ρεπερτόριο του και άλλο να τα εκτελεί τόσα καλά όπως εκτελεί ο Russell Wilson τα παραπάνω. Αυτό όμως που τον κάνει ευάλωτο είναι ότι πέρα από τις “σπεσιαλιτέ” του είναι κακός, ούτε καν μέτριος. σε ότι αφορά την παρουσία του στο pocket: την διαχείριση του χώρου, την αποφυγή του sack, την ασφάλεια στις κοντινές πάσες σε έναν τόσο κλειστό χώρο. Αυτά τα στοιχεία στα οποία ο Brees έχει αριστεύσει. Πλέον οι αντίπαλες ομάδες του Wilson δεν έχουν παρά να τον μείνουν πειθαρχημένες και να τον εγκλωβίσουν στο pocket. Δεν χρειάζεται να τον κάνουν sack, απλά να τον αφήσουν να πασάρει. Αργά ή γρήγορα θα έρθει το λάθος. Τα crossing routes, τα check-downs, οι απλές κοντινές πάσες στους TEs, όλα μοιάζουν δύσκολα για τον Wilson, ο οποίος μπορεί με μεγαλύτερη ευχέρεια να πασάρει μία 4οάρα μπαλιά. Ο Wilson δε χρειάζεται να απαρνηθεί τα αγαπημένα του plays ή να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού, αρκεί να είναι ελάχιστα απειλητικός στο παιχνίδι του μέσα από το pocket και οι άμυνες που θα αντιμετωπίζει θα είναι πιο “honest” και όχι μονόπατα στημένες για να τον κλείσουν σε ένα pocket-φυλακή. O Wilson είναι για το NFL, ότι και ο Αντετοκούμπο για το NBA. Ο Greek Freak διαθέτει ένα σπάνιο και μερικές φορές ασταμάτητο παιχνίδι στο post, χάρη στην ενέργεια και τα αθλητικά του προσόντα. Αυτό όμως που καθυστερεί την εξέλιξη του, είναι τα χαμηλά του ποσοστά στο σουτ. Πλέον οι αντίπαλοι τον μαρκάρουν ένα μέτρο πιο πίσω προκαλώντας τον να πάρει το σουτ, ενώ αυτόματα βρίσκονται οι ίδιοι σε καλύτερη θέση να μαρκάρουν το inside παιχνίδι του. Αν λοιπόν ο Αντετοκούμπο πρέπει να τιμωρεί τέτοιου είδους άμυνες με το σουτ, έτσι κι ο Russell Wilson πρέπει να τιμωρεί τις άμυνες που τον περιορίζουν στο pocket με εύστοχες κοντινές και εύκολες πάσες. Ο Giannis δουλεύει εδώ και χρόνια τα ποσοστά του στα σουτ. Έχουν οι Seahawks την υπομονή και την διάθεση να βελτιώσουν τον QB τους για να επόμενα 4 χρόνια, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ήττες και αποκλεισμούς;