Δίπλα στην επίθεση των Falcons από εδώ και πέρα θα πρέπει να προστίθεται ένα θαυμαστικό. Η Επίθεση! αυτή λοιπόν είναι η πιο εντυπωσιακή που έχει δει το NFL τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και από την εκπληκτική περασμένη σεζόν του Cam Newton. Το εντυπωσιακό με τους φετινούς Falcons είναι ο άκρως επιθετικός τρόπος που αντιμετωπίζουν κάθε παιχνίδι και κάθε snap, ανεξαρτήτως διαφοράς και θέσης στο γήπεδο. Είναι ο πλουραλισμός, το ταλέντο, το πλήθος των επιλογών και φυσικά το αποτέλεσμα.
Σε αριθμούς οι Falcons είναι φυσικά η κορυφαία επίθεση, χωρίς να έχει να παρουσιάσει κάποιο επίτευγμα στο running game. Όλα σχεδόν τα plays περνούν από τα χέρια του Matt Ryan και ακόμα και οι δύο running backs έχουν κάνει περισσότερη ζημία ως receivers παρά ως runners.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους Falcons τόσο εντυπωσιακούς όταν έχουν την κατοχή; Που οφείλεται η απότομη βελτίωση τους φέτος;
Είναι η τύχη;
Δύσκολα μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος μία ομάδα τυχερή όταν χάνουν με 2 πόντους στο Seattle, όταν χάνουν εντός έδρας στην παράταση από τους Chargers και όταν όταν χάνουν πάλι εντός έδρας με ένα πόντο από τους Chiefs. Οι τραυματισμοί για την ομάδα μπορεί να μη χτύπησαν κάποιον παίκτη γνωστό για τις επιδόσεις του στο fantasy, αλλά στέρησαν στην ομάδα σημαντικές μονάδες. Η σημαντικότερη εξ αυτών ήταν φυσικά ένας από τους καλύτερους CBs στη λίγκα, ο Desmont Trufant. Έλειψαν επίσης οι DE Desmont Shelby και TE Jacob Tamme, ενώ καλό είναι να υπενθυμίζεται και η απουσία του RB Tevin Coleman στα μέσα της σεζόν όταν η ομάδα έκανε (και γι’ αυτό) αγωνιστική κοιλιά. Οι Falcons λοιπόν είχαν το δικό τους μερίδιο τόσο στους τραυματισμούς όσο και στις άτυχες εμφανίσεις.
Είναι το πρόγραμμα;
Κατά πολλούς η NFC South δεν είναι μία δύσκολη κατηγορία. Οι θέσεις στις οποίες τερμάτισαν οι υπόλοιπες ομάδες, δεν είναι κολακευτικές. Αυτό όμως δύσκολα μπορεί να μειώσει το 5-1 που είχαν οι Falcons κόντρα στους άμεσους αντιπάλους τους. Μετά την ήττα-έκπληξη στην πρεμιέρα από τους Bucs, οι Falcons σκούπισαν με εμφατικό τρόπο την καλύτερη φετινή επίθεση σε γιάρδες και την καλύτερη περσινή επίθεση. Η αναφορά ασφαλώς για τον Drew Brees και τους Saints και τους Panthers του Cam Newton αντίστοιχα. Ακόμα και οι Buccaneers που έχουν πολλά χρόνια να εμφανιστούν ικανοί για κάτι άνω του μετρίου, φέτος παραλίγο να μπουν στα playoffs. Αν λοιπόν οι ομάδες αυτές δεν γεμίζουν το μάτι, οι Falcons αντιμετώπισαν τις την καλύτερη κατηγορία της AFC, την AFC West. Μάλιστα μ’ αυτές τις ομάδες είχαν δύο πολύ εμφατικές νίκες στο Oakland και στο Denver, ενώ οριακά έχασαν από τους Chiefs. Τέλος το πρόγραμμα στους στην NFC συμπληρώνουν οι ομάδες της NFC West και οι Packers με τους Eagles. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι η ομάδα της Atlanta έπαιξε αρκετά δύσκολα παιχνίδια σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα.
Είναι η Offensive Line;
Η απόκτηση του Alex Mack ήταν πολλά υποσχόμενη και αποδείχθηκε ότι οι προσδοκίες για την απόκτηση ενός από τους καλύτερους Centers στο NFL, επαληθεύτηκαν. Η Offensive Line όμως δεν ήταν από τις καλύτερες στο NFL. Οι Falcons είχαν την διόλου κολακευτική 11η θέση στα sacks στο NFL. Ενώ ήταν 6οι στα QB Hits. Σημαντική ήταν η βελτίωση στο run βέβαια. Από την 19η θέση το 2015, οι Falcons ανέβηκαν στην 5η. Αυτό βέβαια δεν ήταν αποκλειστικό αποτέλεσμα της O-line, μιας και ένα μεγάλο μέρος των runs λάμβαναν χώρα στην εξωτερική.
Είναι το σύστημα;
Αυτό είναι όντως μία μεγάλη συζήτηση. Σίγουρα το σύστημα έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία και αποτυχία μίας ομάδας, αλλά είναι η αιτία με το μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία;
Ο Kyle Shanahan είναι αυτός που παίρνει όλα τα εύσημα καθώς ο ερχομός του συνέπεσε και με την απογείωση της Επίθεσης! (είπαμε με θαυμαστικό). Ο Shanahan είναι παιδί του μπαμπά του, Μike. Ο τελευταίος έχει δύο δαχτυλίδια με τους Broncos του Elway και κάμποσα χρονάκια στην πλάτη του. Τελευταία του δουλειά, οι Redskins στην οποία είχε Offensive Coordinator τον γιο του. Οι Shanahan λοιπόν “κατάγονται”, όπως και το μισό NFL, από τη σχολή του Bill Walsh. Παίζουν δηλαδή τη West Coast Offense, ή τουλάχιστον μία από τις παραλλαγές της.
Η παραλλαγή του Kyle Shanahan είναι διαφορετική από το δόγμα του πατέρα του, Mike, και του Gary Kubiak, ο οποίος διατέλεσε Offensive Coordinator του μπαμπά και όταν ανέλαβε τους Houston Texans έδωσε στον γιο την πρώτη του δουλειά ως Coordinator.
Ο όρος “West Coast” δύσκολα έχει εφαρμογή στο σημερινό football, κυρίως επειδή εκείνοι που την εφαρμόζουν την έχουν φυσικά προσαρμόσει-αλλοιώσει στα σύγχρονα δεδομένα, όσο και εκείνοι που λένε ότι παίζουν κάτι άλλο, έχουν αφομοιώσει στοιχεία της.
Αυτό που ξεχώριζε τη West Coast Offense όταν πρωτοεφαρμόστηκε (30+ χρόνια πριν) ήταν ότι διέφερε από τον παραδοσιακό τρόπο παιχνιδιού. Η εποχή όπου οι πιο πετυχημένες ομάδες είχαν έναν RB- Οδοστρωτήρα, όταν οι Heisman Winners ήταν στην πλειοψηφία τους RBs, όταν οι LBs είχαν τα κιλά των σημερινών DTs, τότε ο Bill Walsh τάραξε τα νερά της λίγκας με μία απλούστατη σκέψη: Αν τόσο καιρό ήταν αναγκαίο ένα καλό running παιχνίδι για να ανοίξει μία άμυνα και να πετύχει η πάσα, γιατί να μην χρησιμοποιηθεί η πάσα για να ανοίξει η άμυνα και να πετύχει το running game; Αυτό σήμαινε περισσότερες αρμοδιότητες στον QB. Σήμαινε μικρότερες και ασφαλέστερες πάσες και άρα μικρότερα ή πιο οριζόντια (παράλληλα στη line of scrimmage) routes. Ξαφνικά ο αριθμός των WRs και των TEs στο γήπεδο αυξήθηκε. Η βαθιά πάσα που αποτελούσε ρουτίνα προηγουμένως, πλέον ήταν η έκπληξη και μπορούσε να σκοτώσει τις άμυνες που ανέβαιναν να δώσουν βοήθειες. Οι “χοντροί” LBs ξαφνικά έπρεπε να τρέχουν από άκρη σε άκρη για να μαρκάρουν είτε τους ΤΕs, είτε τους WRs που περνούσαν από δίπλα τους. Μάλιστα όπως περιέγραφε ο ίδιος ο Walsh, μετά το 3 ή το 5 step drop του Montana, υπήρχε ένας ελεύθερος receiver για κάθε βήμα που έκανε προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια τα routes των receivers ήταν με τέτοια ακρίβεια συγχρονισμένα που οι receivers έφταναν στη ζητούμενη θέση προοδευτικά.
Αν κοιτάξει κανείς το NFL πλέον θα δει επιρροές του συστήματος αυτού κυρίως στη φιλοσοφία των επιθέσεων. Όλοι οι προπονητές πλέον (ίσως εκτός του Jeff Fischer) επέλεγαν την πάσα ως κύρια έκφραση των επιθέσεων. Λίγες ομάδες παίζουν με περισσότερους από 5 O-lineman ή με κάποιον FB. Κάθε QB οφείλει να ξέρει τα progressions του σε κάθε snap, ακόμα και να έχει μόνο έναν WR στο μυαλό του. Η πλειονότητα των TEs πλέον είναι receivers και λιγότερο blockers. Λίγες είναι οι ομάδες που παίζουν με power rushers (βλ Peterson ή Lynch), η πλειονότητα των RBs οφείλει να μένει και στα 3 downs στο γήπεδο. Ίσως όμως το σημαντικότερο κατάλοιπο της West Coast είναι η ορολογία. Σε ένα άθλημα που το playbook ζυγίζει περισσότερο απ’ ότι σηκώνει στους δικέφαλους ένας QB, το να μιλάνε οι παίκτες και οι προπονητές την ίδια απλή “γλώσσα” είναι το ίδιο σημαντικό με το ίδιο το play. Ενώ λοιπόν κάποτε θεωρούταν το πιο επιθετικό σύστημα, πλέον, μετά την Spread Offense, θεωρείται κοινότοπη.
Είναι το υλικό!
Έτσι λοιπόν θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσει κάποιος “προοδευτικό” ή μεταμοντέρνο τον τρόπο που επιτίθεται η ομάδα της Atlanta. Πολλοί προπονητές προσπάθησαν να μιμηθούν την επιτυχία του Walsh και των 49ers, αλλά απέτυχαν. Απέτυχαν ίσως επειδή δεν ήταν οι πρώτοι, επειδή οι άμυνες είχαν προσαρμοστεί στην μετάβαση του NFL από το run στην πάσα. Ο βασικός λόγος που απέτυχαν όμως ήταν το υλικό. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στο 39ο έτος του Tom Brady και τις τόσες του επιτυχίες κάποιοι θεωρούν τον Joe Montana τον καλύτερο QB όλων των εποχών (και όχι άδικα). Ούτε μπορεί κάποιος να αναφερθεί στους κορυφαίους WRs χωρίς το όνομα του Jerry Rice. Οι 49ers πέτυχαν τόσο επειδή ήταν καινοτόμοι, όσο και επειδή είχαν τους παίκτες που έπρεπε. Παίκτες που θα κολάκευαν το σύστημα και δεν θα κολακεύονταν οι ίδιο από αυτό.
Κατά ένα παρόμοιο τρόπο μπόρεσε και ο Kyle Shanahan να πετύχει στους Falcons. Εκτός από το δικό του ερχομό στην επίθεση, υπήρχαν και άλλα τρία ονόματα που διανύουν φέτος την πρώτη τους χρονιά στην Atlanta. Ο πρώτος είναι φυσικά ο pro bowl Center Alex Mack. Ένας από τους πιο προβεβλημένους παίκτες των καταραμένων Cleveland Browns. Έχοντας κερδίσει προσωπικούς τίτλους, αποφάσισε να παίξει σε μία ομάδα για να νικήσει. Το κενό στο εσωτερικό της O-line δε θα μπορούσε να καλυφθεί καλύτερα. Η παρουσία του και εκείνη του G Andy Levitre άλλαξε τον τρόπο που τρέχουν οι Falcons και παίζει ο Matt Ryan. Η ασφάλεια να κάνει step up στο pocket του εκτόξευσε την αυτοπεποίθηση. Δεύτερος παίκτης από το Cleveland είναι φυσικά ο Taylor Gabriel. Ένας πολύ γρήγορος WR με γνώση των συστημάτων του Shanahan, ο οποίος δεν άργησε να προσαρμοστεί στα θέλω του Matt Ryan. Τέλος όσο μεγάλο update ήταν ο Gabriel σε σχέση με τον Harry Douglas που παίζει εδώ και 2 χρόνια στο Tennessee, άλλο τόσο είναι και ο μαχητικός Mohamed Sanu σε σχέση με τον Roddy White. Ο Sanu μπορεί να μην είναι γρήγορος, μπορεί να μην έχει τα καλύτερα χέρια αλλά αποτελεί το καλύτερο συμπλήρωμα στον Julio Jones και ένα τεράστιο σώμα που σπάνια βρίσκει αντίπαλο στα κυβικά του.
Οι προσθήκες που έκανε λοιπόν η Ατλάντα το καλοκαίρι στην Επίθεση! έτυχε να πιάσουν όλες. Το σπάνιο αυτό γεγονός και η οικειότητα τους με τo playbook του Shanahan τους έδωσαν τη δυνατότητα της άμεσης προσαρμογής και επέτρεψαν στον Shanahan να έχει τόσο πετυχημένο playcalling. Το ότι ανέβασαν τους Falcons κάμποσα αγωνιστικά επίπεδα, δεν ήταν από μόνο του ικανό για να φτάσουν οι Falcons στην κορυφή. Αναγκαία ήταν και η παρουσία ικανότατων μονάδων που ήδη υπήρχαν στο ρόστερ.
Η απόδειξη για τη βελτίωση βρίσκεται παντού:
- Το running game ανέβηκε από την 19η στην 5η θέση του NFL πετυχαίνοντας 20 TDs.
- Ο Tevin Coleman ανέβασε την απόδοση του στα στάνταρ του Devonta Freeman, ο οποίος κάνει μία σεζόν ακόμα καλύτερη και από την περσινή.
- Ο Julio Jones είναι πλέον πιο άνετος με το προκαλεί αντιπερισπασμό. Υπάρχουν παιχνίδια που οι Falcons άργησαν πολύ να τον τροφοδοτήσουν ή διάλεξαν το matchup κάποιου άλλου παίκτη για να κερδίσουν το παιχνίδι. Όσο έρχονται νίκες και παιχνίδια σαν τον τελικό της NFC, στα οποία του δίνετε η ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος, τότε έχει κάθε λόγο να μένει ικανοποιημένος. Φέτος είχε 2 λιγότερα TDs και 462 λιγότερες γιάρδες στη regular season απ’ ότι πέρσι που ήταν το πρώτο και μόνο βιολί. Μπορεί φέτος να απουσίασε για δύο παιχνίδια, αλλά κατάφερε να μείνει υγιής και φρέσκος στο κρισιμότερο σημείο.
- Ο Matt Ryan δεν είναι ο μόνος QB, ο οποίος επηρεάζεται από την πίεση. Το πρόβλημα του είναι ότι οι αποφάσεις του είναι λίγο πιο κακές σε αυτές τις περιπτώσεις σε σχέση με το μέσο όρο των άλλων QBs. Ευτυχώς για τους Falcons, η ποιότητα του Ryan απέχει επίσης από το μέσο όρο. Η πίεση στον Ryan δεν έχει να κάνει μόνο με το pass rush, αλλά και με την ανυπαρξία στόχων ή επιλογών στην επίθεση, οι οποίες τον οδηγούσαν στο να εκβιάζει προσπάθειες. Παρά το γεγονός ότι το 2016 έχει δεχθεί 7 περισσότερα sacks από το 2015, ο Rayn έχει καταγράψει, 17 περισσότερα TDs, 353 περισσότερες γιάρδες, 9 λιγότερα INTs, 3 λιγότερα χαμένα fumbles και 1,8 γιάρδες αύξηση στο μέσο κέρδος των πασών του.
- Με πέντε παίκτες να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως εκφραστές των επιθέσεων, υπάρχει και ένα γκρουπ παικτών που εκμεταλλεύεται την προσήλωση της άμυνας αλλού. Παίκτες όπως ο FB DiMarco, oι TEs Levine Toilolo και Austin Hooper και ο WR Aldrick Robinson, κάνουν τις καλύτερες σεζόν της καριέρας τους.
Όσο εντυπωσιακοί όμως και να ήταν οι φετινοί Falcons στην επίθεση υπάρχει ένα ερωτηματικό στην σεζόν τους. Οι 5 τους ήττες ήρθαν στα 4 παιχνίδια φυσιολογικά επειδή οι αντίπαλοι σκόραραν απλά περισσότερους πόντους. Στα 15 από τα 16 φετινά παιχνίδια οι Falcons σκόραραν 24 και πάνω πόντους. Η εξαίρεση στον κανόνα είναι το παιχνίδι απέναντι στους Eagles όπου σκόραραν μόλις 15. Οι Eagles δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως η καλύτερη άμυνα στο πρόγραμμα των Falcons. Η ομάδα του Dan Quinn αντιμετώπισε, εκτός έδρας μάλιστα το Denver και το Seattle. Το τι είδους ομάδα είναι οι Eagles μπορεί να φωτίσει και το δρόμο των Patriots στο πως να περιορίσουν αυτήν την επίθεση.
H δύναμη των Eagles είναι στην front 7. Ιδιαίτερα στο εσωτερικό της γραμμής με τον Fletcher Cox σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τους Curry, Braman και Logan να συμπληρώνουν, το unit αυτό αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα στην αντίπαλη O-line. Οι Falcons σε εκείνο το παιχνίδι κατάφεραν να κερδίσουν μόλις 48 γιάρδες στο run, να κάνουν φορές sack των Ryan και να τον πιέσουν με συνέπεια στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς.
Αν λοιπόν επιχειρήσει κάποιος να σταματήσει την Επίθεση! των Falcons τότε δεν έχει παρά:- Να διαθέτει 2 μεγαλόσωμους CBs απέναντι στους X και Y receivers, και έναν γρήγορο στο slot.
- Να διαθέτει καλούς tacklers. Ημίμετρα τιμωρούνται.
- Να πιέσει τον QB κυρίως από το κέντρο για να μην του επιτρέψει να κάνει step up. Βγαίνοντας από το pocket, ο Ryan δεν είναι απλά πιο ευάλωτος, αλλά πλέον έχει χάσει το timing με τους receivers του.
- Να διαθέσει έναν αθλητικό και γρήγορο LB στο μαρκάρισμα των RBs κάθε ώρα και κάθε στιγμή.
- Να παίξει καλή redzone defense.
- Να μην κάνει blitz. Ή τουλάχιστον να μην αφήσει τον Ryan να διαγνώσει το blitz.
