Το NFL έχει χτιστεί για να είναι ανταγωνιστικό. Σε σχέση με παλαιότερες δεκαετίας όταν και κυριαρχούσαν οι ίδιες και οι ίδιες ομάδες, στο σύγχρονο football οι ομάδες εκπλήξεις έχουν γίνει ετήσιο φαινόμενο. Η φετινή παρουσία δε θα είναι η πρώτη φορά για Broncos και Seahawks, μιας και οι δύο ομάδες έχουν ξανασυμμετάσχει σε τελικό. Η τελευταία συμμετοχή ήταν εκείνη του Seattle τη σεζόν 2005, ενώ οι Broncos έπαιξαν τελευταία φορά το 1998, όταν QB της ομάδας ήταν ο νυν πρόεδρος John Elway. Από τους 106 παίκτες στα ρόστερ των δύο ομάδων μόνο ο Peyton Manning έχει κατακτήσει στο Super Bowl, ενώ μόλις 3 ακόμα έχουν συμμετάσχει σε αυτό όντας όλοι παίκτες του Denver (W.Welker, D.R. Cromartie, J.Tamme). Εύκολα παρατηρεί κανείς ότι στο σύγχρονο football αρκετοί είναι οι παίκτες που γεύονται έστω και για μία φορά τη συμμετοχή στο Super Bowl. Καλοί, κακοί, μέτριοι, έχουν έστω και μία συμμετοχή.

Έχοντας λοιπόν κυρίως τους κακούς και μέτριους παίκτες υπ’ όψιν, σε κάθε Super Bowl ο νους πάει αυτόματα στους θρύλους του αθλήματος που έκαναν τα πάντα και δεν έφτασαν ούτε καν κοντά για να πιουν νερό. Στο δικό μου το μυαλό (που στρογγυλοποιεί τα πάντα) έχουν μείνει 10:

10. LaDainian Tomlinson – RB

Με θητεία στους Chargers και στους Jets, ο ήρωας όλων των παικτών fantasy και ένας από τους πληρέστερους RBs στο NFL, ήταν η πιο οριακή μου επιλογή για τη λίστα. Παρά τις πολύ καλές χρονιές των Chargers το 2006 μέχρι το 2010, δεν μπόρεσε να κάνει το παραπάνω βήμα χάνοντας 3 φορές από στο divisional game και μία φορά τον τελικό της AFC. Παίζοντας με τους Jets κατάφερε μεν να πάρει εκδίκηση κερδίζοντας τους Patriots που ήταν υπεύθυνοι για 2 από τους αποκλεισμούς του, αλλά έχασε κόντρα στους Steelers τον τελικό της AFC. Ο Tomlison είχε αναδειχθεί MVP του πρωταθλήματος το 2008 και διατηρεί μέχρι σήμερα το ρεκόρ για Rushing TDs σε μία σεζόν με τα 28 που πέτυχε το 2006.

9. O.J.Simpson – RB

Ο Ο.J. είναι γνωστός για την περίφημη δίκη του, που δίχασε τις Η.Π.Α. αλλά υπήρξε κάποτε και ένας σπουδαίος RB. Το κακό παιδί του NFL είχε θητεία σε Buffalo και 49ers. Υπήρξε νικητής του ύψιστου κολεγιακού βραβείου Heisman το ’68, επιλέχθηκε Ν^ο1 pick 1^ου γύρου στο draft του ’69, είχε 6 συμμετοχές σε Pro Bowl, 3 σεζόν κορυφαίος rusher της λίγκας, 1 φορά (1973) NFL MVP και offensive player of the year. Κορυφαία του επίδοση ήταν το ’73 με 2.003 γιάρδες rushing. Από το 1985 και μετά ανήκει στο Hall of Fame του NFL. Παρά την δεδομένη αξία του, η συμμετοχή του σε ομάδες με χαμηλή δυναμικότητα, όχι μόνο δεν του πρόσφερε τη δυνατότητα συμμετοχής σε Super Bowl αλλά είναι μόλις μία συμμετοχή σε αγώνα playoff το 1974!

8. Tony Gonzalez-TE

Ο Gonzalez ήτα ο άνθρωπος που άλλαξε για πάντα τη θέση του TE. Παίζοντας παράλληλα football και μπάσκετ στο κολέγιο, έγινε draft από τους Chies το ’97 όπου και έπαιξε μέχρι το 2008. Από τη σεζόν 2009 και μετά έπαιξε στους Falcons, από τους οποίους αποχώρησε τη φετινή σεζόν. Στην καριέρα του έχει συνολικά 1.325 υποδοχές, 15.127 γιάρδες και 111 TDs! Κατέχει επίσης το ρεκόρ για συμμετοχές σε Pro Bowls με 14 παρουσίες. Έπαιξε συνολικά 6 φορές στην postseason, 3 με τους Chiefs και 3 με τους Falcons. Σ΄αυτές τις 6 παρουσίες είχε 7 συμμετοχές και μία μόλις νίκη το 2012 κόντρα στους Seahawks για την οποία συνέβαλε τα μέγιστα. Η ήττα από τους 49ers στον τελικό της NFC εκείνης της χρονιάς τον βάζει στην παρούσα λίστα. Αποτελεί ένα σίγουρο στοίχημα για εισαγωγή στο Hall of Fame.

7. Cris Carter – WR

Το κακό παιδί της Philadelphia (’87-’89), αναγεννήθηκε στη Μινεσότα (’90-’01). Ο ταλαντούχος Carter άφησε τα προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά πίσω του και έγινε ο Hall of Famer που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Ο Carter θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους WRs στο παιχνίδι στα χρόνια του. Αθλητικός, γρήγορος και κυρίως με δύο από τα καλύτερα χέρια που είχε προικίσει ο Θεός έναν WR. Η παρουσία του στους Vikings δε τους έδινε πολλές ελπίδες για συμμετοχή σε ένα Super Bowl, μέχρι την έλευση του QB Randal Cunningham από τους Eagles. Την ίδια χρονιά οι Vikings είχαν αποκτήσει έναν rookie WR που έκανε αίσθηση στο NFL με το όνομα Randy Moss. Παρά το γεγονός ότι έπαιζαν στη δύσκολη NFC Central όπου κυριαρχούσε ο Favre και οι Packers του, οι Vikings τελείωσαν με ρεκόρ 15-1 και θεωρούνταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του Super Bowl. Οι Falcons όμως ήταν εκείνοι που νίκησαν στον τελικό της NFC στη Μινεσότα, στερώντας από τον Carter τη μοναδική του ευκαιρία να παίξει σε ένα Super Bowl. H καριέρα του τελείωσε το 2002 στο Μαϊάμι. Συνολικά είχε 8 Pro Bowls, 1.101 υποδοχές, 13,899 γιάρδες και 130 TDs. Από το 2013 ανήκει στο κλειστό club του Hall of Fame.

6. Merlin Olsen – DT

Κατά πολλούς ο καλύτερος DT όλων των εποχών. Ο συγχωρεμένος από το 2010, Olsen ήταν ένας σπάνιος αθλητής. Ο συνδυασμός του μεγέθους, της δύναμης, της ταχύτητας και της τεχνικής του ήταν ασύγκριτος για τα δεδομένα της εποχής. Έπαιξε όλη του την καριέρα στους Rams (’64-’72), οι οποίοι δεν είχαν μετακομίσει ακόμα στο Saint Louis, αλλά φιλοξενούνταν τότε στο Los Angeles. Ο Olsen μπαίνει στη λίστα παρά το γεγονός ότι ο στόχος συμμετοχής σε ένα Super Bowl ήταν εφικτός από το ’67 και μετά. Παρά την θρυλική 4άδα της D-line των Rams, η ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να φανεί ανταγωνιστική τόσο πριν όσο και μετά το 1ο Super Bowl. O Olsen υπήρξε rookie of the year το ’62, ενώ είναι κάτοχος του ρεκόρ συμμετοχής σε Pro Bowl, μαζί με τον Tony Gonzalez (βλ. Νο8), με 14 παρουσίες. Τα 94 sacks που κατέγραψε στην καριέρα του ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που οδήγησαν στην εισαγωγή του στο Hall of Fame to ’82. Επί εποχής Olsen, οι Rams συμμετείχαν 6 φορές σε playoffs. Στις 3 πρώτες είχαν 3 ήττες, ενώ στις 3 επόμενες είχαν ισάριθμες προκρίσεις στον τελικό της περιφέρειας, όπου αποκλείστηκαν ένα βήμα πριν από το Super Bowl.

5. Marty Schottenheimer – Head Coach

Ο coach Schottenheimer αποτελεί μία πολύ γνώριμη φιγούρα στους φιλάθλους του NFL. Ειδικευόταν στην οικοδόμηση ομάδων, αλλά είχε τεράστιο πρόβλημα να φτάσει με αυτές μέχρι το τέλος. Έχει συνδέσει το όνομα του με τους Browns (’84-’88) και τα δύο καταστροφικά παιχνίδια εναντίον των Broncos στα playoffs που καθορίστηκαν από δύο ιστορικά plays το “the Drive” και το “the fumble”. Επόμενος του σταθμός ήταν οι Chiefs (’89-’98) με τους οποίους είχε 7 εμφανίσεις σε playoffs και μία απογοητευτική ήττα από τους Bills στον τελικό της AFC το ’93. Μετά τους Chiefs ασχολήθηκε για 2 χρόνια με τον τηλεοπτικό σχολιασμό, αλλά επειδή δε μπορούσε να παραμείνει πολύ μακριά από τους πάγκους επέστρεψε στον πάγκο των Redskins το 2001. Στη Washington έκατσε μόλις ένα χρόνο, και τον επόμενο χρόνο ανέλαβε τους Chargers το 2002. Αργά αλλά σταθερά έχτισε άλλη μία πρωταγωνίστρια ομάδα, αλλά δεν κατάφερε ούτε με αυτούς να φτάσει στον μεγάλο αγώνα. Αποκορύφωμα της καριέρας του στους Chargers ήταν η σεζόν 2006. Έχοντας κατακτήσει το No1 Seed στην κανονική περίοδο, με ρεκόρ 14-2 και με τον Tomlinson να έχει κάνει μία απίστευτη χρονιά, οι Chargers έχασαν από τους Patriots στον πρώτο τους αγώνα στα playoffs. Η ήττα αυτή ήρθε με τον ίδιο απογοητευτικό τρόπο που είχαν τελειώσει και οι υπόλοιπες ευκαιρίες του Schottenheimer. O S Marlon McCree στο προτελευταίο drive του αγώνα έκανε ένα INT στον Brady αλλά δεν έπεσε αμέσως κάτω για να τελειώσει το play. Στην προσπάθεια του να κερδίσει περισσότερες γιάρδες, οι Patriots των ανάγκασαν σε fumble και η κατοχή ξαναπέρασε στους φιλοξενούμενους. Ο McCree έχασε την κατοχή, οι Patriots πήραν το προβάδισμα μερικά plays αργότερα, οι Chargers δεν κατάφεραν να γυρίσουν το σκορ με μόλις 1:01 να απομένει και ο Schottenheimer έχασε την τελευταία του ελπίδα για πρόκριση στο Super Bowl. Οι εσωτερικές τριβές με το προσωπικό του οδήγησαν στην απόλυση του, λίγες μέρες μετά το παιχνίδι.

4. Dick Butkus – LB

Ο Butkus έπαιξε όλη του την καριέρα σε μία ομάδα με την οποία συνέδεσε το όνομα του, τους Bears (1965-1973). Το όνομα του αποτελούσε για πολλές δεκαετίας μέτρο σύγκρισης των LBs στο πρωτάθλημα. Γνωστός για την ανθεκτικότητα του, το δυναμικό του παιχνίδι, τις ηγετικές του ικανότητες και τα τρομακτικά του χτυπήματα, ο Butkus έγινε η σημαία των Bears στις δεκαετίες των 60s και 70s. Στην καριέρα του είχε 22 INTs και 27 Forced Fumbles και 1,020 μοχθηρά tackles. Η περίοδος που έπαιξε στους Bears ήταν μία από τις χειρότερες στην ιστορία του συλλόγου. Το ρεκόρ της ομάδας στη θητεία του στο Σικάγο ήταν 48-74. Άλλωστε οι Bears συμμετείχαν στην NFC Central κατηγορία όπου την περίοδο εκείνη μεσουρανούσαν οι “μισητοί” Packers του Vince Lombardi. Παρά την αφοσίωση του Butkus στην ομάδα του, δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του έκανε μήνυση στην ομάδα επειδή τον χρησιμοποιούσαν την ώρα που είχε πρόβλημα στα γόνατα του, κάτι που τον ανάγκασε να αποσυρθεί. Οι σχέσεις του με την ομάδα ψυχράθηκαν και δεν έτυχε ποτέ της αναγνώρισης που του άξιζε.

Ο Dickerson ήταν ένας από τους πιο επιβλητικούς RBs που πάτησαν ποτέ στο γρασίδι ενός γηπέδου Football. Η είσοδος του στο πρωτάθλημα ως συνολικά 2ο pick του draft του 1983, συνοδεύτηκε με δύο εκπληκτικές χρονιές. Στην πρώτη έτρεξε για 1,808 γιάρδες (ρεκόρ γιαρδών σε μία σεζόν για rookie) και στη δεύτερη έτρεξε για τις γνωστές 2.105 γιάρδες που του δίνουν εδώ και 30 χρόνια το ρεκόρ rushing γιαρδών σε μία χρονιά. Στους Rams έμεινε ως το ’87 όταν μετά από 3 μόνο συμμετοχές, οι Colts έκαναν ένα τεράστιο trade για να το αποκτήσουν. Μέχρι τότε είχε ήδη 3 χρονιές με πάνω από 1.800 γιάρδες το χρόνο. Στους Colts από την πρώτη του κιόλας χρονιά οδήγησε στα playoffs μετά από 10 χρόνια ξηρασία για το σύλλογο. Η παραγωγικότητα του είχε πέσει αλλά όχι και η ποιότητα του. Προβλήματα τραυματισμών αλλά και στις διαπραγματεύσεις για το συμβόλαιο του οδήγησαν στην αποχώρηση του από την ομάδα το ’91. Ακολούθησαν οι τελευταίες του δύο χρονιές στους Raiders(’92) και στους Falcons(’93). Στην καριέρα του είχε 13.259 rushing γιάρδες, 90 TDs, 4 τίτλους κορυφαίου rusher της χρονιάς σε γιάρδες, έναν τίτλο MVP του πρωταθλήματος, 6 Pro Bowls και φυσικά την εισαγωγή στο Hall of Fame το 1999. Στα πρώτα του 5 χρόνια, μέχρι δηλαδή και την πρώτη του χρονιά στους Colts, συμμετείχε ισάριθμες φορές στα playoffs. Είχε δύο νίκες σε επτά παιχνίδια. Η μεγαλύτερη ευκαιρία του για συμμετοχή στο μεγάλο παιχνίδι ήρθε τη σεζόν 1985, όταν έπαιξε στον τελικό της NFC με αντίπαλους τους Bears. Δυστυχώς για τον ίδιο και την ομάδα του, οι Bears του ’85 θεωρούνται μία από τις ιστορικότερες ομάδες στο NFL και μέτρο σύγκρισης για οποιαδήποτε μετέπειτα καλή άμυνα. Το 0-24 άφησε τον Dickerson εκτός Super Bowl και τον έβαλε στην λίστα αυτή. 

Ο David Jones ήταν ένας από τους πιο εμβληματικούς αμυντικούς παίκτες στην ιστορία. Ερχόμενος από τον καταπιεσμένο φυλετικά Αμερικάνικο νότο, έβγαζε στο παιχνίδι του όλο το μίσος που συγκέντρωνε όλα αυτά τα χρόνια. Άλλαξε το όνομα του στο Deacon, έκανε συνέχεια δηλώσεις μίσους εναντίον των αντίπαλων QB, ανακάλυψε το “head slap” το οποίο εφάρμοζε στους αντίπαλους O-linemen και φυσικά λάνσαρε τον όρο sack. Στα 190 παιχνίδια που έπαιξε είχε ..173,5 sacks! Μάλιστα ο ίδιος υποστηρίζει ότι θα ήταν περισσότερα αν η στατιστική κατηγορία υπήρχε στα πρώτα χρόνια του στη λίγκα και φυσικά αν μετρούνταν με τους όρους που μετρούνται σήμερα. Η θητεία του στους Rams (’61-’71) τον έκανε ένα από τα 4 θρυλικά μέλη της D-line των Rams. Φυσικά υπήρχε συμπαίκτης και πολύ καλός φίλος με τον Merlin Olsen (No 6). Το ’72 έγινε trade στους Chargers στους οποίους προσαρμόστηκε άμεσα και έπαιξε για δύο σεζόν. Την τελευταία του σεζόν ξόδεψε στους Redskins (’74) όντας ακόμα αρκετά παραγωγικός και σε πολύ καλή φυσική κατάσταση. Το 1980 εντάχθηκε στο Hall of Fame. Oι δύο συμμετοχές του στα playoffs τελείωσαν με ισάριθμες ήττες.

Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, ο Barry Sanders θεωρείται ο κορυφαίος RB στην ιστορία του αθλήματος από την πλειοψηφία των φιλάθλων του NFL. Σε μία θέση όπου έχουν αγωνιστεί οι Jim Brown, Walter Peyton και Emmit Smith ο Sanders των μηδέν Super Bowl κερδίζει την ψήφο του κοινού. Ο χαμηλών τόνων Sanders έπαιξε μόλις 10 χρόνια στους Lions (’89-’98). H παρουσία του, μεταμόρφωσε όλο το franchise, κάνοντας τους αυτόματα διεκδικητές του τίτλου. H συνέπεια, η ανθεκτικότητα και ο επαγγελματισμός του, τον έκαναν αγαπητό σε φιλάθλους, MME και αντιπάλους. Στην προσωπική του συλλογή θα βρει κανείς 1 Heisman award (1988), 4 τίτλους Rusher of the year, 10 συμμετοχές σε Pro Bowl, ένα χρυσό σακάκι από την εισαγωγή του στο Hall of Fame το 2004 και 1 τίτλο MVP του NFL για το 1997. Στην καριέρα του είχε 15.259 rushing γιάρδες και 99 rushing TDs. Σε καμία από τις χρονιές του στην ομάδα δεν έπεσε κάτω από τις 1100 rushing γιάρδες. Ήταν το πρώτο φαβορί για να κερδίσει τον τίτλο του πιο παραγωγικού RB όλων των εποχών αλλά η πρόωρη αποχώρηση του δεν του επέτρεψε να το πραγματοποιήσει. Στην καριέρα του έχασε μόλις 7 παιχνίδια λόγω τραυματισμούς, με τα 5 τη σεζόν ’93 όπου είχε μόλις… 1.115 γιάρδες. Αυτό που έλειπε από την καριέρα του ήταν ένα δαχτυλίδι. Μεγάλο μερίδιο σ’ αυτό φέρει η διοίκηση των Lions που απέτυχε να του δώσει την απαραίτητη βοήθεια. Είχε 5 συμμετοχές σε playoffs τις σεζόν ’91, ’93, ’94, ’95, ’97. Από τις 5 αυτές συμμετοχές μόνο στην πρώτη του σεζόν κατάφερε να σημειώσει τη μοναδική του νίκη με 6-38 κόντρα στους Cowboys με τον Sanders να τελειώνει ουσιαστικά το ματς με ένα εντυπωσιακό run. Στον τελικό της NFC της ίδιας χρονιάς κόντρα στους μετέπειτα πρωταθλητές Redskins, οι Lions έχασαν με κατεβασμένα χέρια. Η ίδια απογοήτευση επαναλήφθηκε στις επόμενες 4 συμμετοχές, όπου οι Lions αποκλείστηκαν από τον πρώτο τους αγώνα. Οι Lions τα περίμεναν όλα από τον Sanders. Όταν εκείνος είδε παίκτες κλειδιά να αποχωρούν από την ομάδα, ξαφνικά και απότομα σταμάτησε το football σοκάροντας τους πάντες. Ο Sanders αποσύρθηκε στο απόγειο του, αρνούμενος να παίζει σε μία ομάδα που δεν είχε τις ίδιες φιλοδοξίες με τον ίδιο.

Αναπληρωματικοί

Ως αναπληρωματικούς σ΄αυτή τη λίστα θα χρησιμοποιήσω παίκτες που είναι ακόμα εν ενεργεία. Οι δύο παίκτες λοιπόν που θα μπούνε αυτόματα στη λίστα αν τελικά τελειώσουν την καριέρα τους χωρίς συμμετοχή στο Super Bowl είναι oi Adrian Peterson των Vikings και Calvin Johnson των Lions. Εύχομαι σε όλους τους φιλάθλους των Vikings και των Lions να μη συμβεί κάτι τέτοιο.

Αυτή λοιπόν ήταν η δική μου λίστα. Ποιος άλλος παίκτης θα χώραγε στη δική σας; Γι’ αυτό έχουμε τα comments…