H καραντίνα μάς έχει επηρεάσει όλους, κι ειδικά όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό. Όλες οι αθλητικές διοργανώσεις, από το τένις εώς το ποδόσφαιρο, κι από το μπάσκετ μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ακυρώθηκαν ή μετατέθηκαν. Οι περισσότεροι μένουν στο σπίτι τους βλέποντας ταινίες, διαβάζοντας βιβλία, ή καταπιάνονται με τις δουλειές του σπιτιού.

Το NFL είχε ήδη μπει στην off – season, πράγμα που ήταν ευτυχές καθώς δεν μας στέρησε κάποιο μεγάλο ματς. Το Draft πλησιάζει (θα ανέβει και το πρώτο μας mock draft τις προσεχείς μέρες), αλλά μέχρι τότε, υπάρχει κι άλλος τρόπος να ικανοποιήσετε τη δίψα σας για το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, αλλά και να σκοτώσετε χρόνο δημιουργικά! Το κανάλι του NFL στο Youtube έχει ανεβάσει ολόκληρους αγώνες, 106 στο σύνολο, κι εγώ εδώ θα σας δώσω το προσωπικό μου τοπ 10 από αγώνες που:

1. Δεν είναι Super Bowl (είναι λίγο εύκολο να σας πρότεινα αυτούς τους αγώνες)
2. Είναι πριν το 2010. Ενώ υπάρχουν πολλά σπουδαία ματς, θεωρώ ότι πολλά τα έχετε προλάβει ή τα ξέρετε.
3. Θα προσπαθήσω να μην έχουν κάποιο spoil στον τίτλο του βίντεο. Ωραίο το ματς των Cowboys με τους Vikings του 1998, αλλά στον τίτλο γράφει «Randy Moss & Vikings torch the Cowboys». Άκυρο. Κάποια δυστυχώς δεν μπόρεσα να τα αποφύγω, αλλά δεν έχει σημασία, σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα.

Κάτω από κάθε ματς θα βάλω και το αντίστοιχο link του αγώνα για να μην ψάχνεστε. Προσοχή! Μην φάτε κανένα spoil. Εγώ θα τα κρατήσω όσο πιο spoil – free γίνεται.

San Diego Chargers v. Miami Dolphins // AFC Divisional (02/01/1982)

Ο αγώνας αυτός έχει μείνει στην ιστορία με το όνομα To Έπος στο Μαϊάμι κι ο τίτλος δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός. Οι γηπεδούχοι Miami Dolphins είχαν καταφέρει να φτάσουν στο 11 – 4 – 1 με μία επίθεση που δεν έβγαζε ακριβώς μάτια, αλλά είχε μια σθεναρή άμυνα να τη στηρίζει. Παραδόξως, την καρδιά των φιλάθλων την είχε κερδίσει ο αναπληρωματικός quarterback Don Strock, που ήταν ένας από τους καλύτερους back up της σεζόν (79/130, 901 γιάρδες, 6 TDs/8 INTs και συμμετέχων σε 15 εκ των 16 αγώνων). Μεγαλύτερο όπλο αποτελούσε η παρουσία του running back Tony Nathan, που ήταν πρώτος στη λίγκα με 5,3 γιάρδες/κατοχή, και 8 touchdowns. Η άμυνα ήταν η πέμπτη σε παθητικούς πόντους, κι είχε επιτρέψει μόλις 27 πόντους στα τελευταία 3 ματς τους.

Οι φιλοξενούμενοι San Diego Chargers ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετοι. Η άμυνά τους ήταν στον πάτο των στατιστικών, αλλά η επίθεση κένταγε σε κάθε τομέα. Με πρωταγωνιστές τους Pro Bowlers QB Dan Fouts και TE Kellen Winslow, είχαν κατακτήσει τον τρίτο τους σερί AFC West τίτλο με ρεκόρ 10 – 6, αλλά ήταν και πρώτοι στη λίγκα σε πόντους (478) και συνολικές γιάρδες (6.744).

Αυτές οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στο γεμάτο υγρασία στάδιο του Μαϊάμι, στους ασυνήθιστα υψηλούς για την εποχή 24 βαθμούς Κελσίου, κι έπαιξαν σε έναν αγώνα που τα είχε όλα: σασπένς, ηρωικές επεμβάσεις, τρελές φάσεις κι ατελείωτα momentum swings. Μην σας παρασύρει μία πρώτη περίοδος όπου όλα μοιάζουν τελειωμένα: το τι ακολούθησε μετά αξίζει με τα χίλια τις δύομιση ώρες που θα περάσετε με αυτό το ματς. Είναι κρίμα που δεν μπορώ να σας πω περισσότερα.

Minnesota Vikings v. New Orleans Saints // NFC Championship (24/01/2010)

5 χρόνια είναι σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, και για τους κατοίκους της Νέας Ορλεάνης, θα μπορούσε να ήταν και μία ολόκληρη ζωή πριν. Τόσα χρόνια είχαν περάσει μετά από τον καταστροφικό τυφώνα Κατρίνα, που είχε αφήσει τις ζωές πολλών, και ειδικά της ομάδας των Saints, χωρίς σπίτι κι ένα αβέβαιο μέλλον.

5 χρόνια μετά, οι Saints βρίσκονταν στο κατώφλι ενός επικείμενου Super Bowl για δεύτερη φορά, μετά από το 2006, έχοντας το πρώτο seed, την πρώτη επίθεση στη λίγκα (σε πόντους, με 510, αλλά και γιάρδες), κι έναν Drew Brees που έκανε τη συνήθη του εξαιρετική σεζόν (34 TDs, 11I NTs, 109,6 QBR). Τέσσερα χρόνια αφότου οι Chargers τον έδωσαν στους Αγίους, ο Brees συνέχιζε δυναμικά, προσπαθώντας να δώσει στη Νέα Ορλεάνη την πρώτη τους παρουσία στο Super Bowl, στην ανεμοδαρμένη ιστορία της, καταφέρνοντας να τους φέρει 13 νίκες εκείνο το έτος.

Απέναντί τους βρισκόταν το δεύτερο seed της NFC, με έναν quarterback που είχε αφεθεί από την ομάδα της οποίας ήταν το πρόσωπο του franchise για πάνω από μία δεκαετία. Ο Brett Favre είχε έρθει στους Μinnesota Vikings εκείνο το έτος, μετά από μία off season που ήταν γεμάτη στις φήμες και τις προβλέψεις περί της παραίτησής του. Ο ίδιος, όπως πάντα, αψήφησε τους πάντες, και συνέχισε την καριέρα του στους divisional εχθρούς των Green Bay Packers, που προκάλεσε το μένος πολλών πιστών του οπαδών. Στα 40 του, ο Favre έκανε κάτι που δεν είχε συμβεί ως τότε: έπαιξε το καλύτερό του football. Με 4.202 γιάρδες, 33 touchdowns, 7 interceptions και το εξαιρετικό 107,2 QBR, προτάθηκε για All Pro χωρίς πολλές αμφιβολίες. Στο 12 – 4 της ομάδας συνέβαλε κι ο εξαιρετικός Adrian Peterson, του οποίου τα 18 touchdowns ήταν πρώτα στη λίγκα.

Αυτές οι 2 ομάδες συναντήθηκαν στον τελικό της NFC, σε ένα ματς με πολλές αλλαγές, με σημαντικά λάθη, με αρκετό ξύλο (που μάλιστα συζητιέται ακόμα και σήμερα), απρόσμενους καταλύτες, και αποτελεί ίσως το πρώτο κεφάλαιο στις μεγάλες μάχες μεταξύ αυτών των δύο ομάδων τα τελευταία χρόνια. Όσοι δεν το έχετε δει, μη χάνετε ευκαιρία. Θα το θυμάστε για καιρό.

Houston Oilers v. Buffalo Bills // AFC Wild Card (03/01/1993)

Οι 11 νίκες στη διάρκεια της κανονικής σεζόν ήταν σχεδόν συνήθειο πλέον για την ομάδα των Buffalo Bills της Νέας Υόρκης, αφού με την χρήση της K- Gun Offence (επίθεση της οποίας τα plays βασίζονται στην ταχύτητα και τον αιφνιδιασμό, αποφεύγοντας τα huddles, απαιτώντας την πλήρη αρμονία των συμμετέχοντων), αποτελούσε τον τρόμο των αντίπαλων μονάδων εδώ και δύο έτη. Ο μαέστρος της, QB Jim Kelly, μαζί με τους running back Thurman Thomas, receivers Andre Reed και James Lofton, ήταν οι κύριοι ιθύνοντες μία επίθεσης που έφερε 6.114 επιθετικές γιάρδες, κι ηγούταν της λίγκας σε rushing γιάρδες, με 2.436. Η άμυνα δεν στερούνταν από τον δικό της σταρ, με τον Bruce Smith να σημειώνει το ένα sack μετά το άλλο (δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα παραμένει ο αμυντικός με τα περισσότερα sacks στην ιστορία).

Οι Houston Oilers (ομάδα που ίσως να μην ξέρετε, αλλά αποτελεί τον πρόδρομο των Tennessee Titans, όταν μετακόμισαν στο Nashville στα τέλη της δεκαετίας του ’90) έφεραν τα δικά τους δυναμό στη μάχη. Τελειώνοντας κι οι ίδιοι δεύτεροι στη δική τους division, οι Oilers επέλαβαν με τη δική τους επίθεση, η οποία ξεχώριζε στην πάσα. Σαν τους Bills, είχαν τη δική τους, σπέσιαλ, formation: η run and shoot offence είχε σαν σκοπό να αιφνιδιάζει κατά τη διάρκεια του play, με τους receivers να αλλάζουν routes και διατάξεις, ανάλογα την άμυνα που είχαν απέναντι. Αντιδιαμετρικά του Jim Kelly βρισκόταν ο Warren Moon, o μεγαλόσωμος και τρανός QB της εποχής (κι από τους πρώτους μαύρους quarterback που έδειξε σε πολλούς ότι μπορούσαν κι οι ίδιοι να ανταπεξέλθουν στη θέση), οι receivers Curtis Duncan & Ernest Givins, αλλά κι ο εξαιρετικός running back Lorenzo White. Η άμυνά τους, κάτω από τον απαιτητικό Bud Ryan, είχε δεχτεί μόλις 4.532 γιάρδες εκείνο το έτος, κατακτώντας την τρίτη θέση.

Αυτός δεν είναι ήταν απλός αγώνας μεταξύ δύο ομάδων που έτυχε να συναντηθούν στα playoffs. Ήταν ο δεύτερος γύρος μετά από ένα ματς που είχε αλλάξει ριζικά την εικόνα των Buffalo Bills, αλλά και το μέλλον τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν, ξανά, στο Super Bowl μετά από 2 ζοφερές ήττες. Αφότου συναντήθηκαν στον τελευταίο αγώνα της κανονικής σεζόν, οι Oilers δεν είχαν στοιχίσει στα Βουβάλια μόνο τον linebacker Cornelius Bennett, έναν από τους καλύτερους εκείνης της σεζόν, αλλά και τον βασικό τους quarterback, Jim Kelly, που υπέστη διάστρεμμα χιαστών στο γόνατο. Μην έχοντας επιλογές, τη θέση του πήρε ο Frank Reich⋅ ναι, ναι, ο τωρινός προπονητής των Colts, που τότε βρισκόταν ήδη 7 χρόνια στην ομάδα. Σε μία ευκαιρία για εκδίκηση, οι δύο ομάδες αναμετρήθηκαν στο παγωμένο Rich Stadium, σε ένα ματς που άφησε τον κόσμο με αναμνήσεις που κρατάνε ακόμα και σήμερα, κι έναν παίκτη που κατάφερε να δαμάσει τον κεραυνό και να τον κάνει να χτυπήσει δύο φορές, με το ίδιο θαύμα που είχε πράξει εννέα χρόνια πριν.

Green Bay Packers v. Arizona Cardinals // NFC Wild Card (10/01/2010)

Έπειτα από την σπαρακτική τους ήττα στα χέρια των Pittsburgh Steelers στο προηγούμενο Super Bowl, κανείς δε θα κατηγορούσε τον Kurt Warner αν αποσυρόταν. Έχοντας κλείσει τα 37 χρόνια, η συμμετοχή του στον τρίτο του τελικό ξεπερνούσε τις προσδοκίες ακόμα και των μεγαλύτερών του οπαδών. Ο Warner, όμως, ανήκε στην παλιά κοπή quarterbacks, και σαν τον Brett Favre, o ίδιος είχε αποφασίσει ότι ακόμα δεν είχε έρθει η ώρα του. Για ακόμα μία φορά, αψήφησε τους πάντες. Έπαιξε ως βασικός quarterback όλη τη σεζόν, σημειώνοντας 3.753 γιάρδες, 26 touchdowns κι ένα QBR του 93,2, χαρίζοντας στους Cardinals το ρεκόρ του 10 – 6. Πλησίον του, βρίσκονταν το επικίνδυνο ντουέτο των Larry Fitzgerald και του Anquan Boldin, δύο σκληροτράχηλων receivers τους οποίους η μπάλα έβρισκε ακόμα και σε κακές πάσες του Warner. Η άμυνα, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή, είχε τους δικούς της σταρ στον All Pro safety Adrian Wilson και Pro Bowler Antrel Rolle, με μία secondary που είχε προξενήσει αρκετά προβλήματα εκείνη τη σεζόν.

Οι Packers ήταν στην άλλη άκρη του πρίσματος, τόσο ηλικιακά όσο και στατιστικά. Ο νεαρός τους quarterback Aaron Rodgers θα συμμετείχε στο παρθενικό του playoff αγώνα, στο δεύτερο έτος του ως βασικός, έχοντας λάβει τα ηνία από τον βετεράνο Brett Favre. Το 2009 ήταν η πρώτη σεζόν στην οποία το μεγαλείο του νεαρού από την Καλιφόρνια άρχιζε να φαίνεται⋅ σημείωσε 4.434 γιάρδες για 30 touchdowns και 7 interceptions, σημειώνοντας το εκθαμβωτικό rating του 103,2. Μαζί με τους Greg Jennings, Jermichael Finley και τον 32χρονο Donald Driver, οι Packers έβλεπαν ότι η απώλεια του Favre ίσως να μην ήταν η χαριστική βολή που περίμεναν πολλοί. Αντίθετα με τους Cardinals, οι Packers είχαν μία άμυνα φωτιά, που ήταν στο τοπ 5 των στατιστικών, την οποία κοσμούσε το νεαρό κι ενθουσιώδες πρότυπο του Clay Matthews, κι η σιωπηλή αυτοπεποίθηση του βετεράνου All Pro Charles Woodson.

Όσοι είδατε το Chiefs v. Rams πριν δύο χρόνια και νομίζατε ότι ήταν ματσάρα, αυτός ο αγώνας θα σας κάνει να το ξανασκεφτείτε. Τα κοντέρ μέτρησαν κόκκινα, τα ρεκόρ καταρρίφθηκαν, και στην αναμέτρηση του παλιού και νέου, βγήκε ένας αγώνας που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Aaron Rodgers vs Kurt Warner. Μην το σκέφτεστε καν.

Philadelphia Eagles v. Dallas Cowboys // NFC Championship (11/01/1981)

H έχθρα αυτών των δύο ομάδων είναι τόσο συμπαγής, που θα μπορούσε να κόψει βράχο. Eagles και Cowboys συναντιόταν σε τουλάχιστον δύο αγώνες κάθε χρόνο, εκ της παρουσίας τους στην ίδια division, που ήταν πολύ εύκολο να στερεωθεί ένα μίσος που ηχεί ακόμα και σήμερα.

Σε εκείνες τις εποχές, τον πρώτο λόγο στην αντιπαλότητα είχαν οι Cowboys, ίσως και τα bragging rights. Σε 23 αγώνες από το 1967 εώς το 1979, η ομάδα του Ντάλας είχε νικήσει σε 21, πολλές φορές με σκορ που έδειχνε ότι οι Eagles δεν είχαν καν κατέβει να προσπαθήσουν. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, μετρούσαν επίσης 2 Super Bowl, 5 συμμετοχές στον μεγάλο τελικό και 13 συμμετοχές σε playoffs. Παρόλο που δεν είχαν πια τις υπηρεσίες του QB Roger Staubach (ο αναπληρωματικός του Danny White είχε 28 touchdowns και 25 interceptions εκείνο το έτος) η παρουσία του εικοσιεξάχρονου RB Tony Dorsett (1.185 γιάρδες, 11 touchdowns) αλλά και του νεαρού WR Tony Hill (1.055 γιάρδες, 8 touchdowns), επέτρεψαν στην επίθεση να στέκεται πρώτη στη λίγκα σε πόντους, με 454. Κάτω από τον αειθαλή προπονητή Tom Landry, η άμυνα παρέμενε απειλητική τόσο στη γραμμή των linebackers, όσο και στη secondary, έχοντας 4 διαφορετικούς Pro Bowlers.

Οι Philadelphia Eagles όχι μόνο δεν είχαν κερδίσει τα ματς ενάντια στους Cowboys, αλλά αυτή ήταν μόλις η τρίτη τους συμμετοχή σε playoffs μέσα σε 20 χρόνια, κι η πρώτη τους συμμετοχή σε NFC Championship από τη δημιουργία τους. Παρόλα αυτά, η ομάδα του νεαρού Dick Vermeil είχε καταφέρει να εξελιχθεί μόλις μέσα σε τέσσερα χρόνια από την έλευσή του, διαθέτοντας μία από τις πιο τρανείς αμυντικές μονάδες της εποχής, η οποία είχε επιτρέψει μόλις 14 πόντους/αγώνα. Το 1976, οι Eagles είχαν κερδίσει 4 ματς από τα 14. Το 1980, στέκονταν στο 12 – 4, καταφέρνοντας να πάρουν το προβάδισμα από το 12 – 4 των Cowboys λόγω περισσότερων πόντων (τα tie breakers ήταν διαφορετικά τότε). Οι QB Ron Jaworski και WR Harold Carmichael ήταν το βούτυρο και ψωμί της επίθεσης, ενώ στην άμυνα ο 28χρονος All Pro Charlie Johnson έγραφε την καλύτερη σεζόν στην οχταετή σταδιοδρομία του.

Πέρα από το μειονέκτημα έδρας, οι Cowboys είχαν να αντιμετωπίσουν και τις… δεισιδαιμονίες. Οι γηπεδούχοι Eagles επέλεξαν να φορέσουν τις λευκές τους φανέλες, αναγκάζοντας τους Cowboys να φορέσουν τις σπάνιες μπλε φανέλες τους, που πολλοί θεωρούσαν τρομερά γρουσούζικες, από τότε που έχασαν το Super Bowl V φορώντας τες. Από την άλλη, οι Eagles θα κοίταζαν την ομάδα που τους είχε ντροπιάσει πολλές φορές στο παρελθόν. Η επιμελημένη και σκληραγωγημένη άμυνα των Eagles υποδέχτηκε την high – flying επίθεση των Cowboys, στο κυνήγι για τη συμμετοχή στο Super Bowl, όπου τα stakes μεταξύ δύο ομάδων που αντιπαθιούνται βαθύτατα έμοιαζαν ζωής και θανάτου. Ποπ κορν… υποχρεωτικό.

Denver Broncos v. Kansas City Chiefs // Monday Night Football (17/10/1994)

Ίσως να μην έχει την αίγλη της έχθρας που υπάρχει εντός της NFC East, αλλά μην αμφιβάλλετε ότι η αντιπαλότητα σε αυτό το ματς έρεε άφθονα. Δεν ήταν μόνο το αρνητικό σερί των Kansas City Chiefs απέναντι στους Denver Broncos, αλλά κι οι αναμνήσεις του quarterback των Αλόγων που ήταν δύσκολο να σβήσουν.

Οι Chiefs στέκονταν στο 3 – 2, μόλις λίγους μήνες αφότου είχαν χάσει στο AFC Championship απέναντι στους San Diego Chargers. Παρά τις αμφιβολίες πολλών, ο QB Joe Montana είχε καταφέρει να αποδείξει ότι η σπίθα του έκαιγε ακόμα δυνατά, και στα 38 του χρόνια συνέχιζε με ό,τι διέθετε ακόμα, έχοντας 6 touchdowns κι ισάριθμα interceptions. Mαζί του, ο εξίσου βετεράνος Marcus Allen ήταν στο δεύτερο έτος στην ομάδα, μετά από μία χρονιά όπου ήταν πρώτος σε rushing touchdowns στη λίγκα, παρά τα 33 του έτη. Στην άμυνα, οι Derrick Thomas και Neil Smith συνέχιζαν την εξαιρετική τους πορεία, αποτελώντας τους στυλοβάτες μίας front seven της οποίας οι δυο τους σημείωσαν το… 66% των ολικών sacks το 1993! Παρόλα αυτά, οι Chiefs του προπονητή Marty Schottenheimer δεν είχαν καταφέρει να κερδίσουν σε κανένα ματς εντός του Ντένβερ στην εξαετή θητεία του προπονητή, ενώ είχαν φτάσει τρομερά κοντά τα προηγούμενα χρόνια (σε τέσσερα ματς δεν είχαν χάσει με διαφορά άνω των 6 πόντων).

Από την άλλη πλευρά, οι Broncos δεν είχαν ξεκινήσει τη σεζόν με τον καλύτερο τρόπο, καθώς είχαν μόλις μία νίκη σε πέντε αγωνιστικές, κι οι πιθανότητές τους για playoffs εξαφανίζονταν γοργά. Δεν τους έλειπε, ωστόσο, ούτε το ταλέντο ούτε η εμπειρία. Quarterback τους ήταν ο John Elway, που στα 34 του χρόνια είχε ήδη διαμορφώσει μία ξεχωριστή καριέρα στο Ντένβερ. Παρόλο που το 1993 αποτελούσε την καλύτερη στατιστική του σεζόν (4.030 γιάρδες, 25 touchdowns) κι είχε ήδη συλλέξει 5 Pro Bowls, δεν είχε καταφέρει να πάρει το πολυπόθητο Super Bowl κι ας είχε συμμετάσχει σε 3 τελικούς. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν απέναντι στην πρώην ομάδα του τωρινού Chief, Joe Montana⋅ ένα ματς που είχε τελειώσει με τον πλήρη εξευτελισμό των Broncos, που έχασαν με σκορ 55 – 10. Μαζί με τον Elway, την λαμπρή Hall of Fame καριέρα του έχτιζε κι ο ΤΕ Shannon Sharpe, αλλά κι ο σπουδαίος safety Steve Atwater.

Βετεράνοι επιθετικοί κι άμυνες με ταλέντο. Δύο gunslinging quarterbacks, οι οποίοι συχνά ανταγωνίζονταν στο ντιμπέιτ “ποιος είναι ο καλύτερος quarterback εκ των δύο”. Ο ένας στο λυκόφως μίας καριέρας στην οποία είχε κατακτήσει τρόπαια που κανείς δεν είχε έως τότε και πάσχιζε να δείξει ότι ήταν ακόμα μπορούσε να παίζει σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Ο άλλος κυνηγούσε να διώξει δαίμονες μίας καριέρας που μπορούσε κάλλιστα να λήξει σε αντιδιαμετρική απόσταση από τον αντίπαλό του.

Μπορείτε να προβλέψετε πώς πήγε αυτό το ματς; Καλύτερα όχι. Εδώ μιλάμε για ένα ματς με δύο αρχηγούς που έφτιαξαν όνομα σε νίκες της τελευταίας στιγμής και με drives… εκτός πραγματικότητας όταν η πλάτη τους ήταν στον τοίχο. Δεν με πιστεύετε; Ρωτήστε τότε τον ξακουστό εκφωνητή Al Michaels που θεωρεί αυτό τον αγώνα “το καλύτερο Monday Night Football ματς που έχω δει στη ζωή μου“.

Baltimore Ravens v. Pittsburgh Steelers // AFC Championship (18/01/2009)

Mιλήσαμε για έχθρες πριν οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει η συγκεκριμένη από τη λίστα. Βέβαια, δεν μπήκε μόνο για αυτόν το λόγο.

Οι Ravens του 2008 διένυαν μία νέα περίοδο στη σύντομη ύπαρξή τους. Με το νέο προπονητή John Harbaugh αλλά και τον rookie quarterback από το Delaware της NCAA II, Joe Flacco, η ομάδα της Βαλτιμόρης προσπάθησε ξανά να φέρει μία σταθερότητα στην επίθεση που θα διαρκούσε για καιρό. O Flacco δεν έκανε αυτό που λέμε “σεζόν – όνειρο” αλλά έκανε τα βασικά που ήθελε το προπονητικό team: απέφευγε τα fumbles, κι είχε μεγάλη έφεση στις βαθιές πάσες. Την επίθεση κουβαλούσε η εξέχουσα offensive line και μέσω αυτής ο All Pro RB Le’Roy McClain (1.025 μικτές γιάρδες, 11 touchdowns), αλλά κι ο βετεράνος WR Derrick Mason (1.037 γ., 5 TDs). Το βούτυρο και ψωμί της ομάδας, όμως, ήταν η άμυνά της. Με άτομα όπως οι Ray Lewis, Ed Reed, ο πενταετής Terrell Suggs και μία defensive line που μετρούσε 34 sacks και 725 tackles, η άμυνα ήταν τρίτη σε παθητικούς πόντους (244), δεύτερη σε γιάρδες (4.177), κερδίζοντας εύκολα το όνομα ως μίας σκληρής, hard hitting και ακούραστης μονάδας. Παρόλο που έφτασαν στο 11 – 5, η AFC ήταν τόσο ανταγωνιστική, που κέρδισαν το τελευταίο seed της περιφέρειας, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να παίξουν εκτός έδρας σε όλα τα ματς.

Οι Pittsburgh Steelers ήταν σχεδόν ίδια ομάδα με τους Ravens εκείνο το έτος. Μπορεί ο Ben Roethlisberger να μετρούσε ήδη τέσσερα χρόνια ως βασικός, αλλά τα στατιστικά του ήταν παρόμοια με αυτά του νεαρού Flacco. H επίθεση τους καθρέφτιζε εκείνη των Ravens, με τον Willie Parker (791 γ., 5 TDs) να ηγείται επί του εδάφους, και τον Hines Ward (1.043, 7 TDs) επί του αέρα. Η άμυνα, κι εδώ, τραβούσε όλα τα φώτα, όντας πρώτη στη λίγκα σχεδόν σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες (223 παθητικούς πόντους, 3.795 γιάρδες), και για κάθε Raven με αίγλη υπήρχε κι ένας αντίστοιχος Steeler: ο James Harrison στη θέση του linebacker, ο Τroy Polamalu στη θέση του safety, o James Farrior στην εσωτερική γραμμή. Μεταξύ της άμυνας υπήρχαν 2 All Prο, 3 Pro Bowl, 51 sacks και 742 tackles, και χάρη σε αυτούς, η ομάδα ήταν στο 12 – 4 και στο δεύτερο seed της περιφέρειας.

Το 2008, οι Ravens έχασαν και στα δύο ματς της κανονικής σεζόν. Στο πρώτο το σκορ ήρθε στην κόψη, ενώ στο δεύτερο, σε αγώνα που έκρινε και τον πρώτο της division, το σκορ έληξε 13 – 9, αν κι υπήρξε αμφιλεγόμενη φάση στο τέλος. Οι δυο τους συναντήθηκαν ξανά, στον ημιτελικό, με την παρουσία στο Super Bowl να διακυβεύεται. Δύο αντίπαλοι μεταξύ των οποίων δεν υπήρχε ίχνος αγάπης ή συμπόνοιας, εδώ είναι που ξεκινάει η εποχή μίας σειράς αγώνων με άφθονο ξύλο, με νεύρα, και φάσεις που αποφάσιζαν τα πάντα. Δέστε τις μπαντάνες σας. Ντινγκ ντινγκ!

Cleveland Browns v. New York Jets // AFC Divisional (03/01/1987)

Ματς με αυτές τις δύο ομάδες; Που να μπαίνει και σε οποιαδήποτε τοπ δεκάδα; Κι όμως, όχι μόνο το βάζω, αλλά σας το προτείνω εκατό τοις εκατό να το δείτε. Ειδικά αν είστε φιλάθλοι δύο ομάδων που έχουν να δουν τις αγάπες τους πολύ καιρό σε τέτοιο σημαντικό αγώνα, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο Μαραθώνιος Δίπλα στη Λίμνη.

Aπό τη μία, έχουμε τους New York Jets, μία ομάδα που δεν είδε στον ήλιο μοίρα το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, αλλά μπήκε ξανά στον κύκλο των playoffs τη δεκαετία του ’80, με τέσσερις συμμετοχές σε έξι σεζόν. Η μεγαλύτερή τους ευκαιρία για ένα Super Bowl είχε έρθει στην κομμένη – λόγω – απεργιών σεζόν του 1982, όπου έφτασαν μέχρι τον Conference γύρο, έχοντας για μεγαλύτερο όπλο τον τρομερό DE Mark Gastineau. Με την έλευση του 1986, η επίθεση είχε αναβαθμιστεί από την παρουσία του νεαρού All Pro WR Al Toon, αλλά και του δευτεροετή QB Ken O’Brien, κι οι Jets βρέθηκαν να παίζουν στα playoffs, μετά από ένα αξιοσέβαστο ρεκόρ του 10 – 6 (αν κι είχαν 5 ήττες στα τελευταία πέντε ματς).

Από την άλλη, οι Cleveland Browns είχαν κι αυτοί συμμετοχές στα playoffs, οι οποίες τελείωναν πάντα άδοξα, καθώς δεν είχαν κερδίσει ούτε ένα ματς από το 1969, δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια, θυμίζοντας λίγο την… τωρινή τους κατάσταση. Κάτω όμως από τον προπονητή Marty Schottenheimer, οι Browns μόλις στο δεύτερο έτος γνώρισαν μία τρομερή στροφή στην πορεία τους, με αποτέλεσμα να καταλήξουν πρώτοι στην division τους δύο σερί σεζόν, κάτι που δεν είχε συμβεί από το 1965. Το 1986 κατάφεραν να κερδίσουν 12 ματς, τα περισσότερα που είχαν κερδίσει ποτέ στην ιστορία του franchise, έχοντας μία ισορροπημένη ομάδα που είχε σταρ και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Με τον TE Ozzie Newsome, τον φοβερό RB Kevin Mack, και το γέννημα θρέμμα του Οχάιο, QB Bernie Kozar, οι Browns σκόραραν σχεδόν 25 πόντους ανά ματς κι ήταν ένατοι σε ολικές γιάρδες, ενώ η άμυνα των βετεράνων CB Hanford Dixon, LB Chip Banks και του LB Clay Matthews (του πατήρ) ήταν ακουστή για τα σκληρά της χτυπήματα. Και μέσα σε αυτούς τους παίκτες βρισκόταν κι ο πιο… βετεράνος από όλους, στο πρόσωπο του 38χρονου kicker Mark Moseley, τον οποίο οι Browns έφεραν πίσω από τη σύνταξη!

Μπορεί να μην σαν γεμίζει το μάτι, αλλά σας εγγυώμαι ότι μετά από ένα σημείο δε θα βαρεθείτε ούτε λεπτό. Οι στιγμές κοντά στο ημίχρονο ίσως ρίξουν λίγο τους τόνους σε εσάς που δεν είστε φαν των αμυντικών ματς, αλλά το τι επακολουθεί μετά σίγουρα αξίζει την υπομονή σας. Δίπλα στην παγωμένη λίμνη Ίρι του Κλίβελαντ πήρε μέρος μία περίοδος γεμάτη απρόσμενες φάσεις, ρεκόρ που έμειναν για τρεις δεκαετίες, με τρανταχτά χτυπήματα, κι ένα τέλος που σου κόβει την ανάσα. Και για μία εκ των δύο ομάδων, είναι ένα ματς που περιέχει αναμνήσεις που ηχούν ακόμα και σήμερα.

St. Louis Rams v. Carolina Panthers // NFC Divisional (10/01/2004)

2003. Εννιά χρόνια είχαν περάσει από την τελευταία φορά που οι Carolina Panthers είχαν συμμετάσχει στα playoffs, όταν έφτασαν μέχρι και τον Conference γύρο το 1996, μόλιε στο δεύτερο έτος της ύπαρξής τους. Από τότε, είχαν διανύσει έξι σεζόν στις οποίες είχαν 34 νίκες σε 96 ματς, με μόλις μία χρονιά να φτάνουν το .500. Από το 1995 έως το 2001, οι Panthers ήταν μέλος της NFC West, μίας division που είχε τους Atlanta Falcons (που πήγαν στο Super Bowl το 1998), τους San Francisco 49ers (έξι playoffs συμμετοχές σε οχτώ χρόνια από το 1995), και τους Saint Louis Rams (πρωταθλητές και φιναλίστ δύο φορές σε τρία χρόνια). Η διοίκηση, μετά από μία καταστροφική σεζόν το 2001, που τους είδε να… σταυρώνουν μόλις μία νίκη, προσέλαβε τον νεαρό προπονητή John Fox, ελπίζοντας να αλλάξει την πορεία μιας ομάδας που φαινόταν να έχει προορισμό το πουθενά. Μόλις στο δεύτερο έτος του, ο Fox έδειξε τα διαπιστευτήριά του, με τους Panthers να καταφέρνουν ένα ανέλπιστο 11 – 5 στην κανονική σεζόν, κατακτώντας το τρίτο seed της περιφέρειας. Tι ξεχωριστό διέθετε αυτή η ομάδα από τις προηγούμενες; Η απάντηση είναι μία: τσαγανό. Το ¹/₄ της σεζόν τους κρίθηκε στην παράταση. Η επίθεσή τους απαρτιζόταν από βετεράνους όπως τον RB Stephen Davis (1.603 γ., 8 TDs) που είχε αφεθεί από τους Washington Redskins μετά από μία πολύ καλή τετραετία, κι από τον WR Steve Smith (1.152 γ., 7 TDs), ο οποίος δεν δίσταζε να προκαλέσει και να μειώσει τους αντιπάλους του, εμψυχώνοντας τη δική του ομάδα. Η άμυνα των DT Kris Jenkins, DE Mickey Rucker και του νεαρού, τότε, DE Julius Peppers είχε 24 sacks. Κι ο 28χρονος παριάς QB Jake Delhomme, ήταν ένας παίκτης που τον επέλεξε η Νέα Ορλεάνη, έφυγε από τη λίγκα για 2 χρόνια, επέστρεψε ξανά στους Saints, και βρέθηκε να παίζει για πρώτο έτος ως βασικός στην ομάδα της Καρολάινα.

2003. 2 χρόνια είχαν περάσει από την απρόσμενη ήττα από τον άσημο Tom Brady και τους New England Patriots, κι από τότε, το Καλύτερο Σόου Πάνω Στο Χορτάρι φαινόταν ότι είχε χάσει την αίγλη του και την δύναμή του, κάνοντας ένα ρεκόρ του 7 – 9 το 2002, μην συμμετέχοντας στα playoffs. To 2003, o Kurt Warner είχε τραυματιστεί, αλλά ο QB Mark Bulger κατάφερε να χειριστεί την επίθεση του Mike Martz, χάρη στο ότι ο πυρήνας της τότε πρωταθλήτριας επίθεσης είχε μείνει ακέραιος. Ο All Pro WR Torry Holt έκανε την καλύτερη του σεζόν (1696 γ., 12 TDs) στα Κριάρια, ενώ ο RB Marshall Faulk, αν και δεν είχε τα παλιά του νούμερα, παρέμενε το ίδιο απειλητικός (1.108 γ., 11 TDs), ενώ η έμπειρη παρουσία του WR Isaac Bruce (998 γ., 5 TDs) ήταν πάντα καλοδεχούμενη για έναν νεαρό όπως ο Bulger. Με μία άμυνα που μετρούσε 20 sacks και 307 interception yards μεταξύ των All Pro DE Leonard Little, των βετεράνων S Aeneas Williams και DE Grant Wistrom αλλά και του νεαρού CB Travis Fisher, η ομάδα των Rams κατάφερε να ανακτήσει την παλιά της δόξα και να κάνει το 12 – 4 εκείνη τη σεζόν, κατακτώντας το δεύτερο seed και μία first round bye week.

Η μία ομάδα ήλπιζε να αλλάξει σελίδα στην ιστορία της και να καταφέρει να πάει μακρύτερα από εκείνη την μακρινή σεζόν του 1996. Η άλλη πάσχιζε να διατηρήσει τις ελπίδες της για τη γέννηση μίας δυναστείας που έμοιαζε να της ξεφεύγει. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο Edward Jones Dome, σε ένα ματς γεμάτο αγωνία, σπουδαίες φάσεις, κι ένα τέλος που θα έθαβε τα όνειρα για επιτυχίες της μίας ομάδας μέχρι και το δεύτερο μισό του 2010. Για ποια από τις δύο; Σιγά μην σας πω. Τα Ντορίτος σας και φύγαμε.

Κι επειδή το YouTube είναι βλαμμένο, πατήστε εδώ για να δείτε το ματς.

Miami Dolphins v. New York Jets // Monday Night Football (23/10/2000)

Πιστέψτε με που σας λέω, αξίζει να δείτε ματς με αυτές τις ομάδες.

Aπό τη μία, έχουμε τους New York Jets, που μόλις πρόσφατα όχι μόνο είχαν αλλάξει διοίκηση, αλλά είδαν και τον Bill Belichick να παραιτείται στην πρώτη του press conference με την ομάδα, αφήνοντάς τους σύξυλους. Ο Bill Parcells, που δέχτηκε τη δουλειά και τους πήγε στο αξιοπρεπές ρεκόρ του 12 – 4 το 1998, και στον Conference γύρο, αποσύρεται από την προπονητική κι αναλαμβάνει καθήκοντα εκτός γηπέδου στην ομάδα. Κάτω από μία ακόμα ανισόρροπη χρονιά του QB Vinny Testaverde, oι Jets θα ξεκινήσουν με το πόδι στο γκάζι, κερδίζοντας 5 από τα έξι ματς, στις πλάτες των RB Curtis Martin και του εξαιρετικού LB Mo Lewis. Στο 5 – 1 θα συναντούσαν τους divisional εχθρούς τους Miami Dolphins, που επίσης κόντραραν για την κορυφή της AFC East, με τους οποίους είχαν απλήρωτους λογαριασμούς. Το 1994, ο Dan Marino είχε παγώσει το γήπεδο με το fake spike που είχε κάνει λίγο πριν λήξει ο αγώνας, καταφέροντας να γυρίσει το ματς ενώ ήταν 18 πόντους πίσω.

Οι Miami Dolphins διένυαν κι αυτή μία νέα περίοδο στην μακρά ιστορία τους. Ο Dan Marino αποσύρθηκε μετά από την εξευτελιστική ήττα της ομάδας στα playoffs του 1999, κι ο QB Jay Fiedler, που παραδόξως ήρθε από την ομάδα που έστειλε τον Marino στη… σύνταξη, πήρε τα ηνία του βασικού. Η επίθεση των Δελφινιών υπέστη μία κατακόρυφη πτώση στο passing game, πέφτοντας τουλάχιστον 10 θέσεις στις στατιστικές κατηγορίες, αλλά η άμυνα ήταν αυτή που κέρδιζε τις εντυπώσεις, η οποία είχε στη μονάδα της δύο επικείμενους All Pro στα πρόσωπα των DE Jason Taylor (14.5 sacks) και CB Sam Madison, αλλά και τους Pro Bowlers S Brock Marion (5 INTs), LB Zach Thomas και DE Trace Armstrong, ο οποίος όχι μόνο θα είχε 7 forced fumbles, αλλά και 16.5 sacks.

Αυτές οι δύο ομάδες συναντήθηκαν για να κατακτήσουν τα σκήπτρα της AFC East, έναν καιρό που οι Patriots ακόμα δεν είχαν βρει την ταυτότητά τους, αλλά ούτε κι είχαν εδραιώσει τη δυναστεία τους. Έναν καιρό που η AFC East ήταν ακόμα υπόθεση πολλών ομάδων. Εδώ θα δείτε ένα ματς που θα θυμάστε όσο κι οι οπαδοί των ομάδων που πήραν μέρος. Θα σας κάνω ένα μικρό spoiler, από την πρόταση που είπε στον αέρα ο ηθοποιός Arnold Schwarzenegger:

Ο [παίκτης] αυτός θα τα καταφέρει. Όπως κάθε φορά, η [ομάδα Α] θα τα καταφέρει, θα το δείτε… Πιστεύω ότι η [ομάδα Β] πρέπει να τερματιστεί.

Το είδε, το έπαιξε; Σας εύχομαι καλή προβολή, και να προσέχετε!