Με λιγότερο από ένα μισό λεπτό να απομένει στο ρολόι, τα δευτερόλεπτα να κυλούν και το εις βάρος τους σκορ να είναι 28-24, οι Seattle Seahawks αποφάσισαν να επιχειρήσουν πάσα για να σκοράρουν το touchdown που θα τους έδινε το προβάδισμα, αλλά και τη νίκη.
To αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε. H πάσα κατέληξε στα χέρια του rookie cornerback των New England Patriots, Malcolm Butler και οι όποιες ελπίδες των Seahawks για back-to-back κατακτήσεις του τροπαίου Lombardi σκορπίστηκαν στον αέρα του Univeristy of Phoenix Stadium της Αριζόνα.
Και όπως συνηθίζεται στον αθλητισμό, τις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες ακολουθεί η γκρίνια και η αμφισβήτηση.
“Πώς γίνεται να έχεις τον καλύτερο running back στο NFL και να μη του δίνεις τη μπάλα;”
“Αν δεν εμπιστεύεσαι τον Marshawn Lynch να πάρει μια γιάρδα στο πιο κρίσιμο σημείο, τότε τι τον έχεις στην ομάδα;”
“O Lynch ήταν ασταμάτητος όλη τη χρονιά, αλλά ο (Pete) Carroll αποφάσισε να τον κρατήσει εκτός παιχνιδιού τη στιγμή που τον χρειαζόμασταν περισσότερο.”
Ήταν όμως λάθος η απόφαση του Carroll να επιλέξει πάσα;
Για να απαντήσουμε σωστά, πρέπει να θυμηθούμε τις ακριβείς συνθήκες πριν το κρίσιμο αυτό play.
Οι Seahawks πήραν τη μπάλα με 2:02 να απομένουν στο παιχνίδι και απέχοντας 80 γιάρδες από την end zone των Patriots. Είχαν και τα τρία timeouts διαθέσιμα. Κατάφεραν να κερδίσουν 75 γιάρδες, κυρίως χάρη στα δύο παρακάτω plays.
Με ένα λεπτό και έξι δευτερόλεπτα στο ρολόι, ένα run του Lynch απέδωσε τέσσερις γιάρδες και το Seattle απείχε πλέον μια γιάρδα από τη δόξα. Έχοντας χρησιμοποιήσει τα δύο timeouts, ο Carroll προτίμησε να κρατήσει το τρίτο για μετά.
Γιατί;
Γιατί όταν ο χρόνος τρέχει, η επίθεση αποκτά το πλεονέκτημα. Μπορεί οι Seahawks να βιάζονταν, αλλά ένα timeout θα έδινε τη δυνατότητα στην άμυνα των Pats να δει ποιοι παίκτες μπαίνουν, ποιοι βγαίνουν, να “διαβάσει” το στήσιμο της επίθεσης των Seahawks και να προετοιμαστεί καλύτερα.
Επίσης, ο Carroll μάλλον περίμενε τον Bill Belichick να πάρει αυτός timeout, γιατί θα ήθελε να κρατήσει χρόνο για τη δική του επίθεση σε περίπτωση που το Seattle επανακτούσε το προβάδισμα.
Ο Belichik ρίσκαρε και δεν πήρε timeout, προφανώς γιατί πίστευε ότι η άμυνα του είναι πιο έτοιμη να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση από ότι ήταν η επίθεση του Seattle. Μεγάλο ρίσκο (και λάθος, κατά τη γνώμη μου), αλλά τον δικαίωσε το αποτέλεσμα.
Με το χρόνο, λοιπόν, να κυλά, ο Carroll αποφάσισε να παίξει πάσα. Γιατί το έκανε
Για τον απλούστατο λόγο ότι αν δεν του έβγαινε, ο χρόνος θα σταμάταγε με το που η πάσα θα οριζόταν μη ολοκληρωμένη (incomplete). Αν οι Seahawks έτρεχαν τη μπάλα και δεν σκόραραν, θα έπρεπε
- να πάρουν timeout για να σταματήσει ο χρόνος και
- θα ήταν αναγκασμένοι να παίξουν πάσα για να μπορέσουν να έχουν διαθέσιμο και το τέταρτο down
Επίσης, ο Lynch τη φετινή χρονιά είχε πέντε απόπειρες για touchdown από απόσταση μιας γιάρδας. Σκόραρε μόλις μία. Αυτό δε συνεπάγεται ότι δε θα το κατάφερνε απέναντι στους Patriots, αλλά είναι ένας καλός λόγος να προτιμήσει ένας προπονητής πάσα από run.
Ακόμα κι αν ο χρόνος και τα στατιστικά δεν ήταν υπέρ της απόφασης του Carroll να πασάρει η ομάδα του, υπάρχει κι άλλο ένα βάσιμο επιχείρημα για την επιλογή πάσας.
Σκεφτείτε το μόνοι σας. Έστω ότι είστε ο defensive coordinator των Patriots και οι Seahawks είναι στη μια γιάρδα από το νικητήριο touchdown. Τι λέτε στους παίκτες σας; Προσοχή στους reiceivers ή στον Μarshawn Lynch και τον Russell Wilson;
Συμπέρασμα: Η απόφαση του Carroll δε μπορεί να θεωρηθεί λάθος. Κι ακόμα κι αν έχασαν οι Seahawks, το play ήταν πολύ σωστό.
Το touchdown ήταν δεδομένο αν ο Malcolm Butler δεν ρίσκαρε. Γιατί αν προσέξετε καλά το video, ο νεαρός cornerback πάει να καλύψει ένα slant route πριν καν ο Wilson δείξει την πρόθεση του για πάσα προς τον Ricardo Lockette.
Ο Butler ρίσκαρε, γιατί προσπάθησε να μαντέψει το play των Seahawks. Του βγήκε και έγινε ο ήρωας της νίκης των Patriots. Αυτό δεν αλλοιώνει την ορθότητα του play calling των ‘Hawks.
Εξάλλου, αυτό που είδε ο Wilson δεν ήταν λάθος. Φάσεις σαν την εικονιζόμενη, καταλήγουν σε touchdown πιο συχνά απ’ ότι όχι. Αν είχε προσέξει περισσότερο, ίσως έκανε καλύτερη πάσα, σε σημείο που δεν έφτανε ο Butler. Η φωτογραφία για του λόγου το αληθές: