Ήταν 7 Σεπτεμβρίου του 2008, όταν στον εναρκτήριο αγώνα της χρονιάς για τους Patriots η Offensive Line των Patriots ξέχασε να μπλοκάρει τον Safety των Chiefs, Pollard, ο οποίος έκανε ένα βίαιο Sack στον QB Tom Brady. Ο MVP της περασμένης χρονιάς, που κατάφερε το 16-0 την περασμένη περίοδο κι έφτασε μία ανάσα από το απόλυτο, βρισκόταν τραυματίας στο έδαφος και λίγο αργότερα, όλο το NFL θα μάθαινε ότι η σεζόν 2008 είχε τελειώσει γι’ αυτόν. Μαζί όμως με την σεζόν του Brady τελείωσε και μία εποχή στο NFL, η εποχή που ο QB ήταν ένας ακόμα παίκτης της ομάδας. Ο τραυματισμός ενός αστέρα του βεληνεκούς του Brady, ανάγκασε τη λίγκα να θεσπίσει κανόνες για την προστασία των QBs. Από την επόμενη κιόλας χρονιά, οι αμυντικοί δεν επιτρέπονταν να κάνουν tackle στους QBs από τη μέση και κάτω, καθώς επίσης δεν τους επιτρεπόταν να χτυπήσουν τον QB αφού αυτός πετάξει τη μπάλα. Έτσι γεννήθηκε το, για πολλούς ενοχλητικό, πέναλτι “roughing the passer”.
Με τον κανόνα αυτό οι επιδόσεις των QBs βελτιώθηκαν και ταυτόχρονα οι θέσεις του DE ή του OLB απέκτησαν μεγαλύτερη ζήτηση αφού ο ρόλος τους είναι κυρίως το pass rushing. Η πάσα έγινε απαραίτητη ακόμα και για τις ομάδες που ήταν αφοσιωμένες στο run. Η έκρηξη του passing game, το οποίο πλέον προστατευόταν και από τους κανόνες, έκανε παίκτες όπως ο Brees, ο Rodgers, ο Rivers, ο Ryan και ο Stafford να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστές. Την δόξα των ομάδων αυτών ζήλεψαν και οι υπόλοιπες που δεν ήταν ευχαριστημένες με τον QB που είχαν στο ρόστερ. Αυτό φυσικά οδήγησε σε μία σπατάλη υψηλών draft picks σε QBs, αφού μαζί με μερικούς ικανούς παίκτες, επιλέχθηκαν και αρκετοί κακοί. Αν κάποιος κοιτάξει το Draft των τελευταίων 5 χρόνων (2007-2012), θα εντυπωσιστεί με την ποσότητα των QBs που έχουν επιλεγεί ψηλά στο draft. Η σπατάλη αυτή των picks θα έκανε αρκετούς να υποθέσουν ότι πλέον οι περισσότερες ομάδες έχουν έναν QB εμπιστοσύνης στον οποίο επένδυσαν και τον οποίο εμπιστεύονται. Λάθος! Το NFL απέκτησε καινούρια μόδα και πολλές ομάδες φαίνονται πρόθυμες να την ακολουθήσουν και να θυσιάσουν τα ανοίγματα και τις θυσίες της περασμένης πενταετίας.
Οι QBs χωρίζονται ανάλογα με τον τρόπο παιχνιδιού τους σε τρεις κυρίως κατηγορίες: Pocket Passers, Outside the Pocket Passers και Running ή Mobile QBs. Οι διαφορές ανάμεσα στις τρεις κατηγορίες εμφανίζονται κυρίως όταν καταρρεύσει η προστασία τους.
Οι QBs που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (P.Manning, Brady, Brees, Flacco, A.Smith) λειτουργούν εντός pocket κι έχουν πλήρη επίγνωση του τι γίνεται μέσα σ’ αυτό. Όταν έρθει ο αμυντικός θα προσπαθήσουν να τον αποφύγουν και θα κοιτάξουν να ξεφορτωθούν την μπάλα πασάροντας σε έναν κοντινό παίκτη ή πετώντας την μπάλα μακριά. Ο δεύτερος τύπος QB (Rodgers, Roethlisberger, Romo, Stafford) όταν δεχθεί κίνηση θα προσπαθήσει να ξεφύγει τρέχοντας εκτός pocket και θα ψάξει να βρει κάποιον συμπαίκτη του να πασάρει. Ο τρίτος τύπος QB (Vick, Newton, Wilson, RG3) τρέχει την μπάλα, όταν όλοι του οι στόχοι είναι μαρκαρισμένοι. Οι περισσότεροι QBs στο NFL ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και οι λιγότεροι στην τρίτη.
Την περασμένη πενταετία όμως, αρκετοί από τους QBs που επιλέχθηκαν, άνηκαν στην 3η κατηγορία. Ως γνωστόν ο QB, έχει την ευθύνη σε μία επίθεση να επιλέγει τα plays, να πασάρει και σε συγκεκριμένες και σπάνιες περιπτώσεις, να γίνεται runner και να τρέχει ο ίδιος την μπάλα. Η ικανότητα μερικών παικτών να τρέχουν αποτελεσματικά, γέννησε την option επίθεση. Με την επίθεση να παρατάσσεται εμφανώς για running game, ο QB μετά το snap έχει την επιλογή (όπως προϊδεάζει και το όνομα) να δώσει την μπάλα στον RB ή να αναλάβει ο ίδιος να κουβαλήσει την μπάλα. Με αυτόν τον τρόπο οι LBs στην άμυνα δεν μπορούν να προβλέψουν ποιός από τους δύο θα είναι ο αποδέκτης του snap και έτσι είναι πιο εύκολο να αποπροσανατολιστούν. Παρά τα θεωρητικά πλεονεκτήματα αυτού του τρόπου παιχνιδιού, η “option” επίθεση αποτελούσε ταμπού για πολλούς προπονητές και «ειδικούς». Βασικό επιχείρημα των πολέμιων αυτής της φιλοσοφίας είναι ότι οι παίκτες στο NFL είναι πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί, από τους παίκτες του κολλεγίου.
Πατήστε εδώ
Το κολλεγιακό πρωτάθλημα άλλωστε ήταν εκεί όπου ξεκίνησε και η μόδα αυτή. Εκεί, οι καλοί και συνεπείς passers είναι σπάνιοι το ίδιο και οι καλές άμυνες. Έτσι αρκετοί καλοί αθλητές, γρήγοροι και ευκίνητοι ανέλαβαν να μάθουν την θέση του Quarterback, χωρίς να έχουν την καλύτερη δυνατή τεχνική στην πάσα. Ως συνέπεια, οι ομάδες του NFL είχαν μία τεράστια δεξαμενή ταλέντου, από την οποία ψάρεψαν picks στα πρόσφατα drafts. Παίκτες σαν τον Tebow, τον Newton, τον Kaepernick, τον RG3 και τον Wilson είχαν φτιάξει όνομα κυρίως με την ικανότητα τους να τρέχουν. Την φετινή χρονιά Heisman winner στο κολλεγιακό πρωτάθλημα αναδείχθηκε ο QB Johnny Manziel, ο οποίος δεν είναι τόσο «δεμένος» αλλά τα νούμερα που παρήγαγε φέτος στο Texas A&M ήταν από άλλο πλανήτη. Ο Manziel είναι Freshman, δηλαδή από τα τέσσερα χρόνια που μένουν συνήθως οι παίκτες στο κολλέγιο, βρίσκεται στο πρώτο. Μάλιστα ο 19 χρονος star ήταν εκείνος που ανάγκασε την Αλαμπάμα στην πρώτη και μοναδική φετινή της ήττα. Θυμίζω ότι η Αλαμπάμα, του coach Nick Saban έχει κερδίσει 3 από τα τελευταία 4 εθνικά πρωταθλήματα και κάθε χρόνο οι παίκτες της Crimson Tide, επιλέγονται στις υψηλές θέσεις του draft. Η νίκη αυτή εναντίον μίας αμυντικής υπερδύναμης, είναι σίγουρο πως θα του εξασφαλίσει θέση βασικού σε μία ομάδα NFL, αλλά δε θα είναι ο πρώτος.
Τις δύο τελευταίες χρονιές, πρωτοετείς QBs κατάφεραν να σπάσουν τα κοντέρ και να ανοίξουν διάπλατα τα μάτια των παραγόντων με τα νούμερα που συγκέντρωσαν. Πέρσι ήταν ο Cam Newton και φέτος ο RG3, ο Wilson και ο δευτεροετής Kaepernick. Ακόμα και QBs που δεν έχουν τα φυσικά χαρίσματα των προηγούμενων, έβαλαν στο παιχνίδι τους plays, τα οποία τους θέλουν να τρέχουν. Ο Ponder στη Μινεσότα, ο Locker στο Τεννεσί ή ο Dalton στο Σινσινάτι, όλοι έχουν ζηλέψει κατά καιρούς την δόξα του Newton. Το πρωτάθλημα εξελίσσεται, αλλά οι Pocket passers δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθούν. Οι ομάδες όμως στο NFL τείνουν να αντιγράφουν την συνταγή της επιτυχίας, έτσι αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι η σταδιακή αύξηση των ευκίνητων QBs στο πρωτάθλημα.
Το πρότυπο αυτό του QB που σήμερα εμφανίζεται να έχει επιτυχία, είναι όντως μία καινοτόμα ιδέα; Ευκίνητοι QBs υπήρχαν πάντα. Στη δεκαετία του 90 ήταν ο Steve Young στους 49ers και στη δεκαετία του 2000 ήταν ο Vick στους Falcons. Το πρόβλημα με τέτοιου είδους παίκτες είναι ότι αντικαθιστούν ένα ελάττωμά τους με το τρέξιμο, κανένας δεν είναι ολοκληρωμένος παίκτης. Οι ελλείψεις τους εμφανίζονται πολλές φορές, στην τακτική, στην τεχνική, στο σκανάρισμα του γηπέδου, ακόμα και στην υπομονή κατά την διάρκεια της πάσας. Στην θεωρία ο ευκίνητος QB πρέπει να είναι πρώτα passer και μετά runner. Αρκετοί όμως QBs χάνουν εύκολα την υπομονή τους και βιάζονται να τρέξουν ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται και κάπως έτσι γίνονται προβλέψιμοι και ρισκάρουν.
Γιατί ρισκάρουν; Γιατί όταν ο QB αρχίσει και τρέχει, οι κανόνες που προαναφέρθηκαν πιο πάνω, εξαφανίζονται. Πλέον ο QB είναι ευάλωτος στο πιο διεστραμμένο χτύπημα που μπορεί να σκεφτεί αμυντικός. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση μίας διοίκησης που ψάχνει επί δεκαετίες να βρει καλό QB έχοντας χαραμίσει χρόνο, χρήμα και draft picks. Θα τον βάζατε να κουβαλάει την μπάλα και να αποφεύγει τύπους 100 κιλά βαρύτερους; Κάποιοι από εσας ίσως τον βάζατε να τρέχει σε πολύ κρίσιμες περιπτώσεις που υπάρχει μεγάλη ανάγκη, πόσοι όμως θα φτιάχνατε ολόκληρο playbook που τον θέλει να τρέχει στο 30% των επιθέσεων; Αν ακόμα το σκέφτεστε κοιτάξτε τον φετινό τραυματισμό του RG3 και τους κατά καιρούς τραυματισμούς του Vick ή ακόμα το TD του Newton εναντίουν της Atlanta που προσγειώνεται με το κεφάλι στην Endzone για να σκοράρει ένα TD.
Πατήστε εδώ
Πολλοί ισχυρίζονται ότι το NFL, δεν θα γυρίσει πίσω, ότι πλέον εξελίχθηκε όπως προστάζουν τα γούστα των φιλάθλων. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι οι άμυνες και οι προπονητές δεν έχουν ακόμα εμπειρία από τέτοιου είδους επιθέσεις. Σε ένα-δύο χρόνια που οι άμυνες θα έχουν γεμίσει με παίκτες που θα έχουν παραστάσεις από το κολλέγιο απέναντι σε τέτοιες επιθέσεις, οι επιδόσεις των θαυματουργών QBs δε θα είναι οι ίδιες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Packers, απέναντι στους οποίους ο Kaepernick έτρεξε για 180 γιάρδες (!). Αν οι Packers είχαν DE ικανό να διαφυλάξει το “edge” ( την άκρη της OL), ο Kaepernick δε θα είχε ελεύθερη την εξωτερική να τρέχει ανενόχλητος.
Εν όψει του φετινού draft λοιπόν, αναμένονται με αγωνία οι αποφάσεις των διοικήσεων των ομάδων που ψάχνουν για QB. Θα επιλέξουν ψηλά στο draft κάποιον γρήγορο QB, τον οποίο θα προσπαθήσουν να διδάξουν τεχνική ή θα επιλέξουν να ενισχύσουν την άμυνά τους και τις υπόλοιπες σημαντικές θέσεις; Μία από τις κλισέ εκφράσεις του NFL, που αφορά αμυντικούς, λέει: «Ή τρέχεις γρήγορα, ή κινείσαι γρηγορότερα προς την λάθος κατεύθυνση». Το ίδιο ισχύει και με τους παράγοντες του NFL. Το να ακολουθείς το ρεύμα, δεν διασφαλίζει ότι το ρεύμα καταλήγει στην επιτυχία ή στην αποτυχία.
Ιδρυτικό μέλος του site και πηγή γκρίνιας σε κάθε στιγμή της ύπαρξης του. Εργάζεται πρωινές ώρες όταν του επιτρέπει το NFL. Ερασιτέχνης-αποτυχημένος ποδοσφαιριστής πιο αργός από το replay. Έμπλεξε με το football για οικογενειακούς λόγους και δεν είχε δικαίωμα να μη διαλέξει τους Patriots.
Με τον κανόνα αυτό οι επιδόσεις των QBs βελτιώθηκαν και ταυτόχρονα οι θέσεις του DE ή του OLB απέκτησαν μεγαλύτερη ζήτηση αφού ο ρόλος τους είναι κυρίως το pass rushing. Η πάσα έγινε απαραίτητη ακόμα και για τις ομάδες που ήταν αφοσιωμένες στο run. Η έκρηξη του passing game, το οποίο πλέον προστατευόταν και από τους κανόνες, έκανε παίκτες όπως ο Brees, ο Rodgers, ο Rivers, ο Ryan και ο Stafford να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστές. Την δόξα των ομάδων αυτών ζήλεψαν και οι υπόλοιπες που δεν ήταν ευχαριστημένες με τον QB που είχαν στο ρόστερ. Αυτό φυσικά οδήγησε σε μία σπατάλη υψηλών draft picks σε QBs, αφού μαζί με μερικούς ικανούς παίκτες, επιλέχθηκαν και αρκετοί κακοί. Αν κάποιος κοιτάξει το Draft των τελευταίων 5 χρόνων (2007-2012), θα εντυπωσιστεί με την ποσότητα των QBs που έχουν επιλεγεί ψηλά στο draft. Η σπατάλη αυτή των picks θα έκανε αρκετούς να υποθέσουν ότι πλέον οι περισσότερες ομάδες έχουν έναν QB εμπιστοσύνης στον οποίο επένδυσαν και τον οποίο εμπιστεύονται. Λάθος! Το NFL απέκτησε καινούρια μόδα και πολλές ομάδες φαίνονται πρόθυμες να την ακολουθήσουν και να θυσιάσουν τα ανοίγματα και τις θυσίες της περασμένης πενταετίας.
Οι QBs χωρίζονται ανάλογα με τον τρόπο παιχνιδιού τους σε τρεις κυρίως κατηγορίες: Pocket Passers, Outside the Pocket Passers και Running ή Mobile QBs. Οι διαφορές ανάμεσα στις τρεις κατηγορίες εμφανίζονται κυρίως όταν καταρρεύσει η προστασία τους.
Οι QBs που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (P.Manning, Brady, Brees, Flacco, A.Smith) λειτουργούν εντός pocket κι έχουν πλήρη επίγνωση του τι γίνεται μέσα σ’ αυτό. Όταν έρθει ο αμυντικός θα προσπαθήσουν να τον αποφύγουν και θα κοιτάξουν να ξεφορτωθούν την μπάλα πασάροντας σε έναν κοντινό παίκτη ή πετώντας την μπάλα μακριά. Ο δεύτερος τύπος QB (Rodgers, Roethlisberger, Romo, Stafford) όταν δεχθεί κίνηση θα προσπαθήσει να ξεφύγει τρέχοντας εκτός pocket και θα ψάξει να βρει κάποιον συμπαίκτη του να πασάρει. Ο τρίτος τύπος QB (Vick, Newton, Wilson, RG3) τρέχει την μπάλα, όταν όλοι του οι στόχοι είναι μαρκαρισμένοι. Οι περισσότεροι QBs στο NFL ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και οι λιγότεροι στην τρίτη.
Την περασμένη πενταετία όμως, αρκετοί από τους QBs που επιλέχθηκαν, άνηκαν στην 3η κατηγορία. Ως γνωστόν ο QB, έχει την ευθύνη σε μία επίθεση να επιλέγει τα plays, να πασάρει και σε συγκεκριμένες και σπάνιες περιπτώσεις, να γίνεται runner και να τρέχει ο ίδιος την μπάλα. Η ικανότητα μερικών παικτών να τρέχουν αποτελεσματικά, γέννησε την option επίθεση. Με την επίθεση να παρατάσσεται εμφανώς για running game, ο QB μετά το snap έχει την επιλογή (όπως προϊδεάζει και το όνομα) να δώσει την μπάλα στον RB ή να αναλάβει ο ίδιος να κουβαλήσει την μπάλα. Με αυτόν τον τρόπο οι LBs στην άμυνα δεν μπορούν να προβλέψουν ποιός από τους δύο θα είναι ο αποδέκτης του snap και έτσι είναι πιο εύκολο να αποπροσανατολιστούν. Παρά τα θεωρητικά πλεονεκτήματα αυτού του τρόπου παιχνιδιού, η “option” επίθεση αποτελούσε ταμπού για πολλούς προπονητές και «ειδικούς». Βασικό επιχείρημα των πολέμιων αυτής της φιλοσοφίας είναι ότι οι παίκτες στο NFL είναι πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί, από τους παίκτες του κολλεγίου.
Το πρότυπο αυτό του QB που σήμερα εμφανίζεται να έχει επιτυχία, είναι όντως μία καινοτόμα ιδέα; Ευκίνητοι QBs υπήρχαν πάντα. Στη δεκαετία του 90 ήταν ο Steve Young στους 49ers και στη δεκαετία του 2000 ήταν ο Vick στους Falcons. Το πρόβλημα με τέτοιου είδους παίκτες είναι ότι αντικαθιστούν ένα ελάττωμά τους με το τρέξιμο, κανένας δεν είναι ολοκληρωμένος παίκτης. Οι ελλείψεις τους εμφανίζονται πολλές φορές, στην τακτική, στην τεχνική, στο σκανάρισμα του γηπέδου, ακόμα και στην υπομονή κατά την διάρκεια της πάσας. Στην θεωρία ο ευκίνητος QB πρέπει να είναι πρώτα passer και μετά runner. Αρκετοί όμως QBs χάνουν εύκολα την υπομονή τους και βιάζονται να τρέξουν ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται και κάπως έτσι γίνονται προβλέψιμοι και ρισκάρουν.
Γιατί ρισκάρουν; Γιατί όταν ο QB αρχίσει και τρέχει, οι κανόνες που προαναφέρθηκαν πιο πάνω, εξαφανίζονται. Πλέον ο QB είναι ευάλωτος στο πιο διεστραμμένο χτύπημα που μπορεί να σκεφτεί αμυντικός. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση μίας διοίκησης που ψάχνει επί δεκαετίες να βρει καλό QB έχοντας χαραμίσει χρόνο, χρήμα και draft picks. Θα τον βάζατε να κουβαλάει την μπάλα και να αποφεύγει τύπους 100 κιλά βαρύτερους; Κάποιοι από εσας ίσως τον βάζατε να τρέχει σε πολύ κρίσιμες περιπτώσεις που υπάρχει μεγάλη ανάγκη, πόσοι όμως θα φτιάχνατε ολόκληρο playbook που τον θέλει να τρέχει στο 30% των επιθέσεων; Αν ακόμα το σκέφτεστε κοιτάξτε τον φετινό τραυματισμό του RG3 και τους κατά καιρούς τραυματισμούς του Vick ή ακόμα το TD του Newton εναντίουν της Atlanta που προσγειώνεται με το κεφάλι στην Endzone για να σκοράρει ένα TD.
Εν όψει του φετινού draft λοιπόν, αναμένονται με αγωνία οι αποφάσεις των διοικήσεων των ομάδων που ψάχνουν για QB. Θα επιλέξουν ψηλά στο draft κάποιον γρήγορο QB, τον οποίο θα προσπαθήσουν να διδάξουν τεχνική ή θα επιλέξουν να ενισχύσουν την άμυνά τους και τις υπόλοιπες σημαντικές θέσεις; Μία από τις κλισέ εκφράσεις του NFL, που αφορά αμυντικούς, λέει: «Ή τρέχεις γρήγορα, ή κινείσαι γρηγορότερα προς την λάθος κατεύθυνση». Το ίδιο ισχύει και με τους παράγοντες του NFL. Το να ακολουθείς το ρεύμα, δεν διασφαλίζει ότι το ρεύμα καταλήγει στην επιτυχία ή στην αποτυχία.
