Οι Broncos είναι οι πρωταθλητές της AFC, πανάξια! Από το καλοκαίρι του 2012 όταν απέκτησαν τον Peyton Manning, έγιναν αυτόματα φαβορί για το Super Bowl. Το πάντρεμα ενός Hall of Fame QB με την άμυνα που έδωσε playoff νίκη στον… Tim Tebow, ήταν στα χαρτιά ένας εκρηκτικός συνδυασμός. 2 χρόνια και έναν Welker αργότερα αποδεικνύεται πλέον και στην πράξη. Η πορεία προς το Super Bowl είχε ουσιαστικά για την ομάδα του Colorado ένα και μοναδικό αντίπαλο φέτος, τους Patriots.
Η ομάδα του Bill Belichick από το 2001 είναι το αφεντικό στην AFC, έχοντας 3 κατακτήσεις (2001,2003, 2004) και 2 αποτυχημένες συμμετοχές σε Super Bowl, 8 τελικούς AFC, 11 κατακτήσεις τις AFC East και 12 σεζόν με 10 νίκες και πάνω. Στη φετινή σεζόν όμως οι Patriots έπαιζαν ως αουτσάιντερ. Τα προβλήματα άρχισαν με την αποχώρηση του Welker και την αντικατάσταση του από τον Amendola. Συνεχίστηκαν με τις απανωτές εγχειρήσεις του Gronkowski το καλοκαίρι που του κόστισαν τα 6 πρώτα παιχνίδια της σεζόν, κορυφώθηκαν με τη σύλληψη-αποδέσμευση του Hernandez και ολοκληρώθηκαν εντός τις σεζόν με τους υπερβολικά σημαντικούς τραυματισμούς. Το 12-4 ρεκόρ της ομάδας τον Ιανουάριο, δε θα μπορούσε ούτε ο πιο αισιόδοξος να το προβλέψει στις πρώτες αγωνιστικές με τον τρόπο που αγωνίζονταν οι Pats. Κι όμως! Η ομάδα των Brady και Belichick ταξίδεψε στο Denver για να παίξει άλλον ένα τελικό AFC, χωρίς τους Wilfork, Mayo, A.Wilson, Kelly, Gronkowski, Vollmer και Thompkins, ενώ είχε ως 3ο WR τον Austin Collie που είχε δύο χρόνια απουσίας από τους αγωνιστικούς χώρους και καμία ομάδα δεν τον εμπιστευόταν. Η εικόνα του τελικού 26-16 δεν αδικεί τους φιλότιμους Patriots, ίσα ίσα που αν οι Broncos ήθελαν, μπορούσαν να είχαν ανεβάσει το σκορ σε μεγαλύτερα επίπεδα. Παρά τον εύκολο αποκλεισμό τους, οι Patriots πρέπει να θεωρούν δεδομένη την συμμετοχή τους και στα επόμενα playoffs αλλά και την μεταγραφική τους ενίσχυση.
Την ώρα λοιπόν που κάποιες ομάδες θα σκότωναν για έναν αγώνα τον Ιανουάριο, οι “κακομαθημένοι” Patriots θεωρούν δεδομένη την επιτυχία. Μάλιστα φτάνουν στο σημείο να χαρακτηρίσουν αποτυχημένες ακόμα και τις σεζόν που έφτασαν στο Super Bowl. Πως μπορούν άλλωστε να μην είναι κακομαθημένοι μετά τις επιτυχίες ακόμα και στις προβληματικές σεζόν 2006, 2008 και 2013; Η υπεροψία δεν βγαίνει προς τα έξω από την ίδια την ομάδα, αλλά οι φίλαθλοι της Νέας Αγγλίας δεν την κρύβουν. Όπως τόσες και τόσες ομάδες με εμβληματικούς QBs στο παρελθόν, έτσι και οι Patriots περιμένουν την κάθετη πτώση στην ποιότητα της ομάδας με την αποχώρηση του Brady. Πρόσφατα ο 36χρονος QB ανανέωσε μέχρι και τη σεζόν 2017, όταν δηλαδή θα φτάσει 40. Το “παράθυρο” λοιπόν της ομάδας για επιτυχίες είναι μόλις 4 χρόνια. Λίγα αν αναλογιστεί κανείς ότι πάνε ήδη 10 χρόνια από την τελευταία κατάκτηση Super Bowl. Φταίνε άραγε οι οπαδοί της ομάδας όταν ζητούν τίτλους; Με περίπου 80% ποσοστό νικών την τελευταία δεκαετία, με εντός έδρας αποκλεισμούς από κατώτερες ομάδες όπως οι Jets (2010) και οι Ravens (2009) και φυσικά με τον απογοητευτικό τρόπο που χάθηκαν τα δύο Super Bowl κόντρα στους Giants, η άποψη της πλειοψηφία είναι ότι έχουν αποτύχει 9 σεζόν μετά την τελευταία κατάκτηση.
Που οφείλεται όμως η αποτυχία; Είναι ξεκάθαρο ότι μετά την απογοητευτική ήττα κόντρα στους Colts το 2006 με 35-34 και την αήττητη 2007 σεζόν, οι Patriots έχουν αλλάξει φιλοσοφία και έγιναν από αμυντική επιθετική ομάδα. Παρά την κυριαρχία τους στη regular season και στη στατιστική, το 4o δαχτυλίδι δεν ήρθε ποτέ. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Belichick αναγκάστηκε να ξοδέψει πολλά (μα πάρα πολλά) picks για να χτίσει μία μοντέρνα αποτελεσματική άμυνα, η οποία θα βοηθούσε την ομάδα στα playoffs. Η μακρόχρονη αποτυχία έχει φυσικά προέλθει από την αναποτελεσματικότητα και την παθητικότητα της άμυνας, αλλά το αμυντικό project του Belichick έδειξε φέτος διαφορετικό πρόσωπο, κυρίως πριν τους σοβαρούς τραυματισμούς. Ο στόχος όμως δεν επιτευχθεί ούτε και φέτος λόγω των ατυχιών στην, παραγωγικότατη τα τελευταία χρόνια, μονάδα της επίθεσης. Την ώρα λοιπόν που οι περισσότεροι παρηγορούν τους φετινούς Patriots εκφράζοντας τους το θαυμασμό για την υπερπροσπάθεια να φτάσουν εκεί που έφτασαν με τέτοιο υλικό, το μεγαλύτερο μερίδιο της αποτυχίας δε φτάνει ποτέ στον πραγματικό του αποδέκτη και αυτός δεν είναι άλλος από τη διοίκηση του συλλόγου.
Στο foxborough περηφανεύονται για τη διαχείριση του έμψυχου υλικού τους. Συχνά παραδείγματα είναι οι free agents που μεταμορφώνονται μόλις αποκτηθούν, τα χρήσιμα draft picks, την έγκαιρη ανταλλαγή παικτών για picks μόλις οι τελευταίοι φτάσουν στο pick της απόδοσης τους και την ποιότητα του scouting που αναδεικνύει άγνωστους undrafted rookies. Στην πραγματικότητα τα επιχειρήματα αυτά έχουν ισχύ μέχρι το 2008. Από τη σεζόν 2008 και έκτοτε (χρονιά ανταλλαγής του Cassel και Seymour) οι Patriots ήταν η ομάδα με τα περισσότερα picks από όλες τις ομάδες. Για να διορθώσουν την άμυνα τους επέλεξαν να πολλαπλασιάσουν αυτά τα picks κάνοντας trade down σε αμέτρητες περιπτώσεις στο draft. Επιπλέον οι επιτυχίες έκαναν την ομάδα μαγνήτη στη free agency. Στο ρόστερ λοιπόν των Patriots κυριαρχούσε η ποσότητα μέτριων παικτών που αποτελούσαν εγγύηση για την ανταγωνιστικότητα της ομάδας αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδιναν στην ομάδα την απαιτούμενη ποιότητα. Πολλοί παίκτες απέτυχαν παταγωδώς να προσαρμοστούν και ανάγκασαν την ομάδα να τους κόψει, αφού πρώτα είχαν σπαταληθεί αρκετά picks για την απόκτηση τους. Παίκτες όπως ο Laurence Maroney, o Brandon Meriweather, o Ben Watson, o Ras-I-Dowling, o Jermaine Cunningham,o Darius Butler, o Terrence Wheatley, o Chad Jackson και σύντομα ο Tavon Wilson κόστισαν 1ου και 2ου γύρου picks! Επιπλέον οι “ανακαλύψεις” του Scouting όσο αφορά τους undrafted rookies και τους free agents έχουν μειωθεί σε σχέση με το παρελθόν με τις πιο θετικές περιπτώσεις να είναι αυτές του Danny Woodhead, BenJarvus Green-Ellis, Rob Nincovich, Mark Anderson και Brandon Bolden. Με άλλα λόγια οι Patriots βρήκαν μερικούς βασικούς παίκτες, στα πρόσωπα παικτών τους οποίους οι άλλες ομάδες δεν πίστεψαν, αλλά απέτυχαν να βρουν παίκτες κλειδιά στο draft που θα ανέβαζαν επίπεδο την ομάδα. Επιπλέον το γεμάτο ρόστερ της ομάδας έδωσε στον General Manager Bill Belichick, τη δυνατότητα να “τζογάρει” κάποια από τα pick του σε παίκτες που είχαν εξωγηπεδικά προβλήματα είτε τραυματισμών είτε συμπεριφοράς. Κάποια πέτυχαν (Blount, Gronk), κάποια απέτυχαν (Ochocinco, Haynsworth, Dowling), κάποια εκκρεμούν (Dennard, Talib) και κάποια απέδωσαν πολλά μέχρι πληγώσουν την ομάδα (Hernandez). Παρά τα προβλήματα λοιπόν στην ενίσχυση του ρόστερ, οι Patriots έμειναν ανταγωνιστικοί επειδή όσα λάθη και να κάνει ο General Manager Bill Belichick, άλλο τόσο αποτελεσματικός είναι ο Head Coach Bill Belichick.
Η στρατηγική του σχεδιασμού της ομάδας δεν είναι όμως αποκλειστική ευθύνη του Belichick. Μετά τις αρχικές επιτυχίες των αποφάσεων του, ο ιδιοκτήτης Robert Kraft τις έχει υιοθετήσει απόλυτα. Το δόγμα Belichick λέει ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, ότι οι ομάδες πρέπει να σχεδιάζονται μακροπρόθεσμα και ότι δε χωράνε συναισθήματα στις επιλογές του ρόστερ. Στο βωμό της μακροχρόνιας υγείας της ομάδας έχουν θυσιαστεί πολλοί παίκτες που πρόσφεραν στην ομάδα, όπως ο Seymour, o Randy Moss και προσφάτως ο Welker, κινήσεις που σόκαραν το NFL. Την ώρα λοιπόν που άλλες ομάδες συλλέγουν έμπειρους βετεράνους για να χτυπήσουν το Super Bowl οι Patriots επιλέγουν να ξοδέψουν το χώρο στο salary cap τους σε πολλούς παίκτες από τους οποίους θα επιλέξουν 1-2 και να χρειαστεί να πληρώσουν τους υπόλοιπους και να γεμίσουν με dead money. Άλλο ένα παράδειγμα της επιλογής της ποσότητας πάνω από την ποιότητα. Κάποιοι σκεπτικιστές ίσως αναρωτηθούν πώς γίνεται μία ομάδα με τόσες επιτυχίες να κάνει τόσα λάθη στη διαχείριση του ρόστερ και να μένει ανεπηρέαστη. Η απάντηση βρίσκεται στη σταθερότητα του προπονητή και του QB. Το δίδυμο Brady και Belichick, έχουν κάνει εκπληκτικές αγωνιστικές υπερβάσεις τα τελευταία χρόνια για να καλύψουν τις αδυναμίες του σχεδιασμού.
Στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν 2013 ήταν ένα deja vu για τους Patriots. Όπως το 2006, έτσι και το 2013 η ομάδα δεν είχε επιθετικά όπλα και δεν μπορούσε να υπερβεί το εμπόδιο του Payton Manning εκτός έδρας. Τότε η διοίκηση αναγνώρισε την ανάγκη και έφερε στην ομάδα πακέτο τον Randy Moss, Wes Welker και Donta Stallworth, ενώ απέκτησε και τον Laurence Maroney στο draft. Το 2013 οι Patriots θα έχουν σίγουρα τους δύο φετινούς rookies WRs Dobson και Thompkins και επιπλέον τον Amendola. Στην άμυνα, αν επιστρέψουν υγιείς οι Mayo και Wilfork δεν υπάρχουν τόσο σημαντικά κενά, ίσα ίσα που αρκετοί από τους rookies βρήκαν την ευκαιρία να ανεβάσουν τις μετοχές τους (Jamie Collins, Logan Ryan, Chris Jones). Οι 3 σημαντικότεροι παίκτες που μένουν free agents είναι οι Blount, Talib και Edelman για τους Patriots και λογικά εκτός από τους δύο τελευταίους που είναι “σίγουροι” θα ανανεώσει και ο πρώτος. Αυτό σημαίνει ότι η βασική ανάγκη της ομάδας είναι στη θέση του TE. Με 4 σχεδόν σίγουρους WRs, μίνιμουμ 2 ΤΕs και 4 τουλάχιστον RBs (φέτος ήταν 5), η επίθεση των Pats έχει χώρο για 1-2 μόνο καλούς παίκτες. Εδώ λοιπόν γενάτε το ερώτημα: Θα προχωρήσουν οι Pats σε κάποιο μεγάλο trade ή κάποιο trade up για να βρουν έναν αστέρα που θα τους βοηθήσει να ανέβουν επίπεδο ή θα επενδύσουν πάλι μακροπρόθεσμα περιμένοντας το τζακποτ την ώρα που τη καριέρα του Brady σβήνει;
Την απάντηση φυσικά την ξέρει μόνο ο Belichick, ενώ πολλά θα εξαρτηθούν και από τις ευκαιρίες του Draft και της Offseason. Επιπλέον η ομάδα διατρέχει το ρίσκο να καθυστερήσει την ενίσχυση περιμένοντας να αξιολογήσει την κατάσταση στην οποία θα επιστρέψουν οι τραυματίες. Οι περιπτώσεις των ομάδων που είχαν ένα σύντομο διάστημα επιτυχιών και μετά κατέρρευσαν γίνονται όλο και περισσότερες τα τελευταία χρόνια. Οι Steelers, οι 49ers και οι Saints έχουν προβλήματα με το Salary cap, οι Giants και οι Packers έχουν πέσει θύματα τραυματισμών και δύσκολου προγράμματος, ενώ ομάδες σαν τους Ravens έχασαν πολλούς free agents εξαιτίας της ανεβασμένης μετοχής τους. Οι Patriots οφείλουν λοιπόν να ενισχυθούν φέτος, να προγραμματίσουν και μία φορά βραχυπρόθεσμα, να αποκτήσουν τους παίκτες που μπορούν να κάνουν ΤΩΡΑ τη διαφορά και να ελπίσουν σε λιγότερους τραυματισμούς του χρόνου. Αν δεν το κάνουν τότε σε λίγα χρόνια, οι φίλαθλοι της ομάδας θα κοιτούν μία χαμένη δεκαετία στην οποία κυριάρχησαν αλλά στερήθηκαν τα δαχτυλίδια εξαιτίας μαζικών συντηρητικών και αποτυχημένων κινήσεων. Με τους Steelers να περιμένουν 26 χρόνια να ξαναπανηγυρίσουν μετά τον Bradshaw, τους Cowboys 19 μετά τον Aikman, τους 49ers 20 μετά τον Young, μπορεί οι Patriots να περιμένουν περισσότερα. Άλλωστε το κέντρο της Νέας Αγγλίας, η Βοστόνη είναι η έδρα των Red Sox και είναι συνηθισμένη σε κατάρες και σε υπομονή.
