Οι επιλογές Η ομάδα του Marvin Lewis είχε 30 χρόνια περίπου να συμμετάσχει σε playoffs δύο διαδοχικές χρονιές. Το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι οι Bengals ήταν για αρκετό καιρό ο τρίτος πόλος της AFC North πρώτα κάτω από τους Steelers και τους Browns και πρόσφατα κάτω από τους Steelers και τους Ravens. Οι ευκαιρίες που είχε το Cincinnati να ξεχωρίσει ήταν ελάχιστες. Το παράδοξο είναι ότι τη μοίρα της ομάδας άλλαξε ένας νυν Raider, ο Carson Palmer και όχι κάποιο μέλος της διοίκησης ή του προπονητικού τιμ. Ο πρώην QB των Bengals, το καλοκαίρι του 2011, αρνήθηκε να ξαναφορέσει τη στολή των Bengals απειλώντας ότι αν δεν γίνει trade θα εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Οι Bengals αναγκάστηκαν να δώσουν τα κλειδιά της επίθεσης στον πρωτοετή QB Andy Dalton (pick 2^ου γύρου) και φυσικά βασίστηκαν στο pick 1^ου γύρου, WR AJ Green. Οι δύο rookies τα πήγαν περίφημα πέρυσι, ξάφνιασαν το NFL με τις εντυπωσιακές τους επιδόσεις και οδήγησαν την ομάδα στα playoffs. Το δέσιμο των δύο πρωτοετών όμως δεν ήταν το μόνο ευχάριστο. Οι Raiders αποφάσισαν να κάνουν trade για τον Palmer δίνοντας ένα 1^st και ένα 2^nd round picks στα draft του 2012 και του 2013 αντίστοιχα. Offseason Η προετοιμασία των Bengals για τη νέα σεζόν ξεκίνησε φυσικά με το draft όπου επέλεξαν στον πρώτο γύρο τους Kirkpatrick (CB) και Zeitler (G), στο δεύτερο γύρο τον Devon Still (DT) και στον τρίτο γύρο τον Mohamed Sanu(WR). Αν και ο Kirkpatrick δε βοήθησε λόγω του τραυματισμού του, οι υπόλοιπες επιλογές είχαν μεγάλη συμβολή με τους Zeitler και Sanu να ξεκινούν βασικοί και τον Still να έχει ρόλο στο rotation της Defensive Line που είναι το δυνατό χαρτί της άμυνας των Bengals. Στην ομάδα προστέθηκαν όμως και άλλοι σημαντικοί παίκτες όπως ο RB Benjarvus Green-Ellis, o οποίος δεν έχει κάνει fumble ποτέ στην καριέρα του και χαρακτηρίζεται όχι τόσο από την ταχύτητα του αλλά από το δυναμικό τρόπο παιχνιδιού του.  Με τις κινήσεις αυτές των δύο τελευταίων ετών, η επίθεση των Bengals έχει μόλις δύο παίκτες μεγαλύτερους από 25 χρονών, τον Green-Ellis που είναι 27 και τον LT Whitworth που είναι 31. Στην άμυνα οι προσθήκες περιορίστηκαν στο να δώσουν το απαιτούμενο βάθος και όχι στο να αντικαταστήσουν κάποιο βασικό παίκτη. Προσδοκίες Ο απόλυτος στόχος των Bengals πριν ξεκινήσει η χρονιά δεν ήταν φυσικά να κερδίσουν την AFC North, αλλά να ξανασυμμετάσχουν στα playoffs όπου την περασμένη χρονιά έχασαν άδοξα στο Houston. Με τον Ray Lewis κάθε χρόνο και μεγαλύτερο και με τον Ed Reed τραυματία και free agent (το ερχόμενο καλοκαίρι), οι Ravens των επόμενων ετών θα βασίζονται κυρίως στην επίθεση των Flacco και Rice, η οποία ούτε και τώρα τρομάζει τους Bengals. Επίσης, προβλήματα υπάρχουν και με τους Steelers, οι οποίοι έχουν υπερβεί τα όρια του Salary Cap και θα χρειαστεί να αφήσουν ελεύθερους κάποιους από τους ακριβοπληρωμένους παίκτες τους. Τα σημάδια του χρόνου είναι πλέον εμφανή σε αστέρες όπως οι Roethlisberger, Harrison, Woodley και Polamalu οι οποίοι είχαν τραυματισμούς και έχασαν παιχνίδια για δεύτερη συνεχή χρονιά. Μακροπρόθεσμος στόχος των Bengals λοιπόν, ήταν να κάνουν όλους τους νεαρούς παίκτες ομάδα με συνοχή και ομοιογένεια, η οποία σε ορίζοντα δύο χρόνων να είναι η καλύτερη ομάδα της AFC North. Ένας ακόμη στόχος ήταν να νικήσουν μία καλύτερη ομάδα, ώστε τα νιάτα της ομάδας να αποκτήσουν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση. Την περασμένη χρονιά το ρεκόρ 9-7, περιελάμβανε 9 νίκες κόντρα σε ομάδες με χαμηλότερο ρεκόρ και 7 ήττες κόντρα σε ομάδες με υψηλότερο ρεκόρ. Όχι ότι οι Bengals δεν ήταν ανταγωνιστικοί στις ήττες τους, αλλά η απειρία των αστεριών της ήταν ολοφάνερη σε εκείνα τα κρίσιμα ματς. Κακό Ξεκίνημα Το ξεκίνημα της ομάδας ήταν το χειρότερο δυνατό με τον διασυρμό στη Βαλτιμόρη (13-44). Οι τρεις νίκες που ακολούθησαν απέναντι στους Browns, στους Redskins και στους Jaguars ήρθαν δύσκολα και οι αντίπαλοι αυτοί στις πρώτες αγωνιστικές θεωρούνταν «εύκολοι», με αποτέλεσμα να μην υπολογίζει κανείς τους  Bengals. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα αφού μετά την ήττα από το Miami, ακολούθησαν 4 συνοχόμενες ήττες που βούλιαξαν την ομάδα στο 3-5. Σε εκείνο το σημείο της σεζόν, όλοι μιλούσαν για τον Andy Dalton και τις κακές εμφανίσεις του. Ο δευτεροετής QΒ είχε σε 4 παιχνίδια 7 INTs (2-3-1-1) και κανένα TD, ενώ δέχθηκε 10 sacks (3-2-0-5). Βλέποντας την κακή κατάσταση του QB, όλοι πίστεψαν ότι το Cincinnati θα κάνει μία παραδοσιακά κακή χρονιά ύστερα από μία πετυχημένη και ότι τα δύο αστέρια της ομάδας έχουν υποστεί τη Sophomore Slump. Όταν οι δευτεροετείς παίκτες (sophomores) δεν έχουν κάτι καινούριο να παρουσιάσουν τη νέα σεζόν και οι άμυνες τους έχουν μάθει, προσγειώνονται απότομα στην πραγματικότητα του NFL. Σημείο Καμπής Ποιό θα ήταν το ιδανικό σενάριο για μία ομάδα που βρίσκεται στον πάτο της βαθμολογίας και στον πάτο της εκτίμησης του φίλαθλου κοινού για να ξανακερδίσει το σεβασμό; Φυσικά να νικήσει μία από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος. Κάτι τέτοιο δεν έγινε μετά την bye week των Bengals όταν έχασαν την 9^η εβδομάδα κόντρα στους Broncos, αλλά έγινε τη 10^η κόντρα στους πρωταθλητές Giants και μάλιστα με εμφατικό τρόπο. Ο Dalton δεν είχε πολλές γιάρδες αλλά είχε 4TDs και κανένα sack ενώ μοίρασε τις πάσες σε πολλούς receivers κάνοντας την επίθεση απρόβλεπτη. Φυσικά μπορεί τα νούμερα να αποθεώνουν την επίθεση αλλά όλη τη δουλειά την έκανε η άμυνα που ανάγκασε τους Giants να κάνουν 4 Turnovers (2 ΙΝΤs και 2 fumbles). Το σερί Μετά την νίκη επί των Giants, οι Bengals έδειχναν μεταμορφωμένοι. Πρώτα έκαναν ένα σερί 4-0 νικώντας Giants, Chiefs, Raiders και Chargers και στη συνέχεια έχασαν τεράστια ευκαιρία να νικήσουν μέσα στο Dallas. Το τελικό 20-19 για το Dallas μοιάζει απίστευτο για κάποιον που έχει δει το παιχνίδι, αφού οι Bengals χαράμισαν πάρα πολλές ευκαιρίες να τελειώσουν το ματς και ενώ το σκορ ήταν 10-19 6:30 αγωνιστικά λεπτά πριν το τέλος. Πολλοί δημοσιογράφοι δεν έδιναν ελπίδες στους Bengals αλλά εκείνοι τους εξέθεσαν. Με δύο εκτός έδρας νίκες σε Philadelphia και Pittsburgh έφτασαν το σερί τους στο 6-1 και εξασφάλισαν μαθηματικά το wild card εισιτήριο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Μία αγωνιστική πριν το τέλος της σεζόν, οι νεαροί Bengals έχουν ισοφαρίσει το περυσινό τους ρεκόρ και έχουν την ευκαιρία με νίκη κόντρα στους Ravens να το ξεπεράσουν. Συντελεστές AJ Green: Την πρώτη του χρονιά έπαιξε 15 παιχνίδια, κέρδισε 1,057 γιάρδες και σκόραρε 7 TDs. Τη φετινή χρονιά σε ίδιο αριθμό παιχνιδιών έχει 1,324 γιάρδες και 11 TDs με άλλο ένα παιχνίδι να απομένει. Σε μία χρονιά που οι άμυνες τον ήξεραν, είχαν μία ολόκληρη χρονιά να τον κατασκοπεύσουν, να βρούνε τα αδύνατά του σημεία βάζοντας του και τριπλ τιμ κάποιες φορές, εκείνος απλά βελτιώσε την απόδοσή του. Μάλιστα στο ματς που σφάγισε την πρόκριση των Bengals στα playoffs κόντρα στους Steelers, o Green ήταν αυτός που έκανε ένα απίστευτο catch σε κρίσιμο σημείο και έβαλε τους Bengals και ακτίνα Field Goal, για να κερδίσουν τελικά το παιχνίδι. Αποτελεί πλέον τον ηγέτη των νεαρών Bengals και η εξέλιξη του θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το αν οι Bengals θα γίνουν η Νο1 ομάδα στην AFC North. Gino Atkins: Το 2010 o Gino Atkins περίμενε 119 picks για να ακούσει το όνομα του. Επιλέχθηκε στον 4^ο γύρο στην 120^η θέση, αλλά είχε άμεση συμβολή στην ομάδα του. Μόλις τη δεύτερη χρονιά συμμετείχε στο Pro Bowl, ενώ την 3^η του χρονιά ηγείται της αμυντικής γραμμής και θεωρείται ένας από τους καλύτερους DT στο παιχνίδι (αν όχι ο καλύτερος). Στο 4-3 που παίζει η άμυνα των Bengals έχει δίπλα του τον έταιρο βασικό DT Peko. Στο δίδυμο αυτό ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, αφού ο μεν Peko παίζει πολύ καλά απέναντι στο run, ενώ ο Atkins εκτός από καλός στο run, αναλαμβάνει να πιέσει τον αντίπαλο QB από την εσωτερική (interior pass rushing). Ο  Atkins ήδη έχει 12,5 sacks τη σεζόν, απίστευτο νούμερο για Defensive Lineman. Με τον Peko να είναι 28 χρονών και τον Atkins 24, ο κορμός της DL αναμένεται να είναι το ίδιο αποδοτικός και τα επόμενα χρόνια. BenJarvus Green–Ellis: Δεν έχει κάνει ΠΟΤΕ fumble στην καριέρα του. Ο τρόπος που προστατεύει τη μπάλα και κερδίζει τις δύσκολες γιάρδες είναι μοναδικός. Τρέχει με τόσο χαμηλό κέντρο βάρους που ακόμα και 3 αντίπαλοι δεν είναι ικανοί να τον ρίξουν προς τα πίσω. Αν και είναι δυνατός δεν είναι πολύ γρήγορος, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται πολύ σε περιπτώσεις λίγων γιαρδών, αλλά να μην μπορεί να κάνει το big play, να έχει δηλαδή μεγάλο κέρδος σε μία φάση. Η καλύτερη του χρονιά ήταν το 2010 στους Patriots όταν είχε 1,008 γιάρδες. Με ένα παιχνίδι λιγότερο έχει ήδη 1,094 γιάρδες φέτος κάνοντας την πιο αποδοτική του χρονιά. Αυτό οφείλεται κυρίως και στην παρουσία του FB John Connor. Ο νεαρός FB έκανε όνομα στους Jets για τον δυναμικό τρόπο παιχνιδιού του. Ο ρόλος του FB είναι να μπλοκάρει έναν επιπλέον παίκτη. Το μπλοκάρισμα αυτό είναι που δίνει στον Green- Ellis τον απαιτούμενο χώρο να κερδίσει τις κρίσιμες έξτρα γιάρδες. Andy Dalton: Ο νεαρός QΒ θα έπρεπε ήδη να έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων, από ένα μόλις στατιστικό, έχει δεχθεί 44 sacks! Ούτε ο Cutler δεν έχει δεχθεί τόσα στους Bears όπου η προστασία του QΒ θυμίζει ανέκδοτο. Όπως και όλη η ομάδα, η Offensive Line είναι αρκετά νεαρή και δυστυχώς γι’ αυτήν οι άμυνες της AFC North είναι αρκετά έμπειρες. Από τους 15 αγώνες που έχει παίξει φέτος, μόνο σε 3 δεν έχει δεχθεί sack! Τα ελαφρυντικά του Dalton είναι ότι δεν έχει αρκετούς στόχους, με αποτέλεσμα να ρισκάρει σημαδεύοντας τον ασφυκτικά μαρκαρισμένο Green και ότι η OL αδυνατεί να τον προστατέψει. Παρόλα αυτά, ο Dalton έχει 3.591 passing γιάρδες, 26TDs και 16INTs ενώ μπορεί να χρησιμοποιεί και τα πόδια του για να ολοκληρώνει downs κοντινών αποστάσεων ή ακόμα και να σκοράρει (4 rushing TDs). Αναμφίβολα δεν είναι ένας από τους καλύτερους QBs του πρωταθλήματος, ούτε έχει το ταλέντο του Luck ή του RG3. Αυτό που έχει είναι η ωριμότητα να διαχειριστεί το παιχνίδι και ένα οργανωμένο σύνολο γύρω του που παίζει ομαδικά. Στατιστικά Άμυνα: Σίγουρα το δυνατό χαρτί των Bengals. Αν εξαιρέσει κανείς τους τρεις σωματοφύλακες Atkins, Dunlap και Mualuga, τα υπόλοιπα ονόματα στη άμυνα των Bengals δεν είναι τόσο γνωστά. Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, αξίζουν συγχαρητήρια στον Marvin Lewis που έχει δημιουργήσει ένα τόσο ομοιογενές σύνολο, το οποίο είναι σταθερό σε απόδοση κάθε χρόνο. Μέχρι την 16^η εβδομάδα, οι Bengals είναι 10^οι απέναντι στην πάσα και 8^οι απέναντι στο run, εμφανίζοντας αξιοθαύμαστη ισορροπία για ένα σύνολο που δεν είναι τόσο αναγνωρισμένο όσο άλλες άμυνες. Η δύναμη της άμυνας έγκειται στο ασφυκτικό πρεσάρισμα του αντίπαλου QB (pass rushing). Η πίεση εφαρμόζεται τόσο από την εξωτερική (DEs) όσο και από την εσωτερική (DTs), ένας συνδυασμός τον οποίο ελάχιστές OLs μπορούν να αντιμετωπίσουν στο πρωτάθλημα. Τα νούμερα αυτή τη φορά λένε την αλήθεια. Ενώ ο Μ.Ο. του πρωταθλήματος είναι 34,4 sacks οι Bengals έχουν 47! Επίθεση: Η επίθεση των Bengals δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση την μεθοδική επίθεση των Patriots, των Packers ή των Saints. Μπορεί να έχει έναν από τους καλύτερους WRs στο παιχνίδι (πίσω από τους C.Johnson και Fitzgerald) αλλά δεν υπάρχει πολυφωνία. Την περυσινή σεζόν 2^ος WR ήταν ο Jerome Simpson ο οποίος είχε προβλήματα με τον νόμο και δεν του ανανεώθηκε το συμβόλαιο, τη φετινή σεζόν ο Mohamed Sanu έδειξε ότι είναι μία αρκετά αξιόπιστη λύση, μέχρι που τραυματίστηκε. Πίσω από αυτούς τους δύο δεν υπάρχει κάτι άλλο για να προβληματίσει τις άμυνες και να τις αναγκάσει να αποσύρουν το διπλό μαρκάρισμα από τον Green. Μεγάλο πρόβλημα είναι η μη αξιοποίηση του τριτοετού ΤΕ Jermaine Gresham που επιλέχθηκε στον πρώτο γύρο του draft του 2010. Το δέσιμο των Dalton και Gresham είναι αυτό στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούν οι Bengals, αφού οι κοντινές πάσες είναι εκείνες που κρατούν τα drives ζωντανά και κάποιες φορές είναι πιο σημαντικές από τα big plays. Παρά τα προβλήματα στο πρώτο μισό της σεζόν οι Bengals παραμένουν μία μέτρια επίθεση αφού είναι 16^η επίθεση σε πάσα και 14^η σε run, από τις 32 ομάδες του πρωταθλήματος.