KURT WARNER: ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΑΔΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ

Όλοι έχουμε διαβάσει μια παρόμοια ιστορία: ο εκάστοτε παίκτης επιλέγεται χαμηλά στο draft από μια ομάδα που δεν περιμένει και πολλά από αυτόν, αποδεικνύεται χρυσή επιλογή διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις όσων τον αγνόησαν – οι οποίοι σε αυτό το σημείο τραβούν τα μαλλιά τους – και εν συνεχεία χτίζει μια απρόσμενα επιτυχημένη καριέρα – ή ακόμα και ιστορική, βλ. Tom Brady. Η συγκεκριμένη ιστορία δεν ανήκει στις παραπάνω. Η ιστορία του Kurt Warner έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που βρέθηκε τόσο μακριά απ’ το όνειρό του, που είναι σχεδόν απίθανο το πόσο επίμονα αρνήθηκε να παραιτηθεί και ακόμα πιο απίθανο το πόσο ηχηρά κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες ακόμα και του ίδιου του εαυτού.

Πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του ‘90, έπειτα από τρεις σεζόν στον πάγκο με την κολεγιακή ομάδα των Panthers του University of Northern Iowa, ο Warner πήρε την ευκαιρία ως βασικός Quarterback στην τελευταία του χρονιά εκεί και κατάφερε να αναδειχθεί Offensive Player of the Year στην κατηγορία. Στο draft του 1994 όμως, η διάκριση αυτή δεν στάθηκε αρκετή για να του χαρίσει την εμπιστοσύνη κάποιας ομάδας και έτσι ο Warner κατέληξε ως undrafted στους Green Bay Packers οι οποίοι τον κάλεσαν να δοκιμαστεί στο training camp τους εκείνο το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι πως βρισκόταν εκεί απλά για να καλύψει μια θέση και αναπόφευκτα αφέθηκε ελεύθερος λίγο αργότερα.

Ο Warner, στα 21 του και όσο ήταν ακόμα στο κολέγιο, είχε ήδη γνωρίσει τη μέλλουσα γυναίκα του, Brenda Meoni, σε μια βραδιά χορού που διοργάνωνε ένα τοπικό μπαρ. Το ίδιο βράδυ που συναντήθηκαν για πρώτη φορά και για να αποφύγει μια ακόμα απογοήτευση η Brenda αποκάλυψε στον Warner πως ήταν ήδη χωρισμένη και μητέρα δύο παιδιών. Του είπε ακόμη ότι θα το κατανοούσε απόλυτα αν εκείνος δεν ενδιαφερόταν να την ξαναδεί. Και έτσι θα έπραττε το 99% των ανδρών. Το επόμενο πρωί όμως, ο Warner βρισκόταν έξω απ’ το σπίτι της και της χτυπούσε την πόρτα. Αυτά όμως ήταν πλέον στο παρελθόν. Τη συγκεκριμένη στιγμή το παραμύθι είχε πάρει μια δυσάρεστη τροπή. Χωρίς δουλειά στο NFL, o Warner βρέθηκε να δουλεύει τα βράδια γεμίζοντας τα ράφια ενός παντοπωλείου κοντά στην πόλη όπου γεννήθηκε. Aν μοιάζει κάπως μακριά από μια θέση βασικού στο NFL, όντως είναι. Χωρίς να σκέφτεται σε καμία περίπτωση να τα παρατήσει ο Warner πίστευε ακόμα στο όνειρό του αλλά ήταν πιθανότατα ο μόνος.

Καθώς ο χρόνος κυλούσε και η κλήση απ’ το NFL δεν ερχόταν, ο Warner άρχισε να συνειδητοποιεί πως έπρεπε να δοκιμάσει να ξεκινήσει από κάπου αλλού, να κάνει το πρώτο βήμα για να προξενήσει το ενδιαφέρον των ομάδων του NFL. Τον επόμενο χρόνο, χωρίς να γνωρίζει πολλές λεπτομέρειες πέρα από την ύπαρξη του αθλήματος, αποφάσισε να στραφεί στο Arena Football League, μια μικρογραφία του πραγματικού football το οποίο όμως παρακολουθούνταν συστηματικά από τους scouts των ομάδων του NFL. Τα επόμενα δύο χρόνια, με την τοπική ομάδα των Iowa Barnstormers, κατάφερε να φτάσει δύο φορές στον τελικό της διοργάνωσης, το λεγόμενο Arena Bowl, κερδίζοντας παράλληλα διάφορες ατομικές διακρίσεις.

Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις στο Arena Football League κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή των St. Louis Rams οι οποίοι το 1998, αφού πρώτα τον έστειλαν να προετοιμαστεί στο τότε ακόμη υπαρκτό πρωτάθλημα του NFL Europe με τους Amsterdam Admirals, του έδωσαν τελικά την ευκαιρία που περίμενε και τη δυνατότητα να αγωνιστεί για πρώτη φορά στο NFL.  Ο Warner ήταν πλέον 27 χρονών και η καριέρα του μόλις ξεκινούσε. Στον περιορισμένο χρόνο που βρέθηκε στο γήπεδο τη χρονιά εκείνη ως rookie, ολοκλήρωσε μόλις 4 από τις 11 πάσες που επιχείρησε και στο τέλος της σεζόν αφέθηκε και πάλι ελεύθερος. Καμία όμως από τις υπόλοιπες 31 ομάδες του πρωταθλήματος δεν του έδωσε θέση στο ρόστερ της. Ενώ όλα φαίνονταν να είχαν τελειώσει, ο Dick Vermeil, head coach των Rams την περίοδο 1997-99 και θετικός προς τον Warner, αφού εκτίμησε εκ νέου τα προσόντα και τις δυνατότητές του, αποφάσισε να τον καλέσει πίσω στην ομάδα και να του επιτρέψει να παλέψει για τη θέση του αναπληρωματικού quarterback.

Για να φτάσει όμως εκεί, ο Warner θα έπρεπε να καταφέρει να εντυπωσιάσει τον offensive coordinator των Rams τη χρονιά εκείνη, Mike Martz ο οποίος είχε αποφασίσει πως ήθελε να φέρει τον Warner στα όριά του και γι’ αυτόν τον λόγο του τα «έχωνε» με κάθε ευκαιρία. Αντιμετωπίζοντάς τον με αυτόν τον τρόπο, ο Martz είχε σκοπό να διαπιστώσει αν ο Warner ήταν έτοιμος για το NFL. Ένα συμβάν στην preseason των Rams τον έπεισε. Σε μια άσκηση κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ο center μπροστά απ’ τον Warner απέτυχε να του δώσει σωστά την μπάλα, την έχασε και η αμυντική διάταξη ανέκτησε την κατοχή. Ο Warner δεν είχε καν ακουμπήσει την μπάλα και ο Martz το ήξερε. Κι όμως, άρχισε να ουρλιάζει στον Warner για ό,τι έγινε σαν να μην είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Εκείνος δεν αντέδρασε. Χωρίς να προσπαθήσει να «δώσει» τον συμπαίκτη του για να γλυτώσει την οργή του προπονητή του έκατσε και τα άκουσε. Ο Martz τότε ήξερε πως ο Warner διέθετε πλέον την απαραίτητη ωριμότητα για να τα καταφέρει και λίγο αργότερα του έδωσε τελικά τη θέση του πρώτου αναπληρωματικού.

Τη χρονιά εκείνη, οι Rams είχαν ολοκληρώσει το χτίσιμο μιας πολύ δυνατής  ομάδας τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά και μετά την απόκτηση του έμπειρου Quarterback Trent Green είχαν θέσει ψηλά τον πήχη. Ήθελαν να παίξουν καλό ποδόσφαιρο και να κερδίσουν. Όμως, εκεί που όλα προμήνυαν μια πολύ καλή σεζόν συνέβη αυτό που κάθε ομάδα αποφεύγει να σκέφτεται σαν ενδεχόμενο. Όλα τους τα σχέδια φάνηκαν να καταστρέφονται όταν ο Green τραυματίστηκε στο γόνατο σε έναν αγώνα προετοιμασίας. Οι Rams δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, θεωρούσαν ότι θα ακολουθούσε μια χαμένη χρονιά. Η ώρα όμως για τον QB από την Iowa είχε έρθει και αυτό που στην πραγματικότητα θα ακολουθούσε δεν θα μπορούσε να το είχε προβλέψει κανείς.

Τι συνέβη; Ο Warner εκτοξεύτηκε: παρότι είχε έρθει απ’ το πουθενά κατάφερε να πραγματοποιήσει μία από τις καλύτερες σεζόν στην ιστορία του αθλήματος καταγράφοντας 4,353 γιάρδες με ποσοστό ολοκλήρωσης 65.1% και 41 πάσες touchdown. Μόνο ο θρυλικός Dan Marino είχε ολοκληρώσει περισσότερες. Στο πρώτο του παιχνίδι κατάφερε να ξεπεράσει τις 300 γιάρδες και να πασάρει τρία touchdowns κερδίζοντας τον τίτλο του παίκτη της εβδομάδας. Τα είχε πλέον καταφέρει. Έστω και για λίγο, έστω και για μία μόνο εβδομάδα, το όνειρό του είχε γίνει πραγματικότητα, ήταν ο καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος! Δίχως να ελαττώσει ρυθμό, ολοκλήρωσε και πάλι από τρία touchdowns σε κάθε ένα από τα επόμενα δύο παιχνίδια και ακόμη και σήμερα παραμένει ό μόνος που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο στα τρία πρώτα του παιχνίδια ως βασικός.

Την επόμενη εβδομάδα, η επίθεση των Rams διέλυσε τους έως τότε κυρίαρχους San Francisco 49ers με τον Warner να πασάρει πέντε touchdowns, ένα σε κάθε μία από τις τρείς πρώτες κατοχές μπάλας για την ομάδα του και να τους οδηγεί στο τελικό 42-20. Αυτό που συνέβαινε ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Κάθε εβδομάδα ο Warner και η παρέα του, η οποία συμπεριλάμβανε τον σπουδαίο running back Marshall Faulk, έδινε και μια νέα συγκλονιστική παράσταση. Οι Rams κατάφεραν τελικά να τερματίσουν με το καλύτερο ρεκόρ στη division, την οποία οι San Francisco 49ers είχαν κερδίσει 12 φορές τα προηγούμενα 13 χρόνια και ξεπέρασαν τους 500 συνολικά πόντους στη σεζόν. Οι επιθετικές τους επιδόσεις τους χάρισαν το προσωνύμιο “The Greatest Show on Turf” ενώ σε προσωπικό επίπεδο, ο Warner αναδείχθηκε MVP της κανονικής σεζόν.

Στον πρώτο αγώνα των playoffs, ο Warner συνέχισε την εκπληκτική του αποκάλυψη ολοκληρώνοντας 5 πάσες touchdown στη νίκη των Rams επί των Minnesota Vikings με 49-37, κάνοντας όσους τον παρακολουθούσαν να πιστεύουν πως ό,τι έκανε ήταν γι’ αυτόν υπερβολικά απλό. Η συνέχεια όμως δεν θα ήταν το ίδιο εύκολη. Στον επόμενο αγώνα για τον τίτλο του πρωταθλητή της NFC απέναντι στους Tampa Bay Buccaneers οι άμυνες των δύο ομάδων είχαν επικρατήσει και η επίθεση των Rams δεν δούλευε όπως είχε συνηθίσει. Με λιγότερα από 5 λεπτά να απομένουν, οι Rams βρίσκονταν πίσω στο σκορ με 6-5. Ο Warner δεχόταν τώρα περισσότερη πίεση από ποτέ όμως χωρίς να χάσει την αυτοκυριαρχία του, σημάδεψε και βρήκε με μια βαθιά πάσα ακριβείας πάνω στη γραμμή της endzone τον wide receiver Ricky Proehl ο οποίος δεν είχε καταγράψει ούτε μία πάσα touchdown στην διάρκεια της κανονικής σεζόν. Με αυτό το σκοράρισμα, οι Rams θα κέρδιζαν τελικά το παιχνίδι με τελικό σκορ 11-6. Το πιο εντυπωσιακό σε αυτή τη νίκη ήταν πως ο Warner ήταν τόσο ψύχραιμος και συγκεντρωμένος που έδινε την εντύπωση ότι είχε ξαναβρεθεί στην ίδια θέση πολλές φορές.

Πλέον, οι Rams βρίσκονταν μια τελευταία παράσταση μακριά από τον απόλυτο θρίαμβο και αυτή η παράσταση δεν ήταν άλλη από το Super Bowl XXXIV. Στη μεγαλύτερη σκηνή στο NFL και την πιο σπουδαία στιγμή της καριέρας του, ο Warner θα καλούνταν να αποδείξει ένα ακόμα κομμάτι του παιχνιδιού του, ίσως το πιο σημαντικό, την ανθεκτικότητά του. Το passing game των Rams λειτουργούσε κανονικά αν και όχι στην εντέλεια αλλά την ίδια στιγμή ο Warner δεχόταν το ένα σκληρό χτύπημα μετά το άλλο. Λίγο πριν απ’ το ημίχρονο, ένα από αυτά τα χτυπήματα ήταν τόσο ισχυρό που κατάφερε να ραγίσει δύο από τα πλευρά του. Στην ανάπαυλα, φανερά καταβεβλημένος, ο Warner ξάπλωσε σε ένα τραπέζι και το μόνο που ζήτησε ήταν να τον ειδοποιήσουν όταν το παιχνίδι θα ξεκινούσε και πάλι. Παρότι ο πόνος ήταν υπερβολικά έντονος, στο μυαλό του δεν υπήρχε αμφιβολία, θα συνέχιζε το παιχνίδι κανονικά.

Απρόσμενα, στο δεύτερο ημίχρονο οι Rams άρχισαν να φθείρονται και από το 16-0 το παιχνίδι ήταν τώρα ισόπαλο 16-16 με δύο λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη. Η μπάλα ήταν στα χέρια των Rams και ο Vermeil ζήτησε απ’ τον quarterback του να του χαρίσει τη νίκη. Θεωρούσε πως το σενάριο ήταν ιδανικό και πως τώρα ήταν η ώρα των Rams. Σε μία φάση στο drive που ακολούθησε, με τον θηριώδη defensive end των Titans, Jevon Kearse να έρχεται κατά πάνω του, ο Warner επιχείρησε να ολοκληρώσει μια βαθιά πάσα στον wide receiver Isaac Bruce καθώς δεχόταν για μία ακόμη φορά το χτύπημα του Kearse. Όπως θα έκανε πολλές φορές ακόμα στη συνέχεια της καριέρας του, ο Warner δεν προσπάθησε να αποφύγει τον αντίπαλό του. Ήξερε πως είχε τη δυνατότητα να βρει τον συμπαίκτη του και προτίμησε να δεχτεί το χτύπημα για να το καταφέρει. Και το έκανε. Η μπάλα βρήκε τον Bruce ακριβώς εκεί που την περίμενε και εκείνος στη συνέχεια την οδήγησε ως την endzone ολοκληρώνοντας ένα play 73 γιαρδών και δίνοντας το προβάδισμα στην ομάδα του.

Πλέον, με ελάχιστο χρόνο να απομένει, η άμυνα των Rams καλούνταν να κρατήσει αυτό το προβάδισμα παρότι οι Titans είχαν φτάσει στη redzone και απειλούσαν να ισοφαρίσουν εκ νέου. Εκεί που φαινόταν ότι θα τα κατάφερναν, στην τελευταία φάση του παιχνιδιού, ο linebacker Mike Jones σταμάτησε τον wide receiver Kevin Dyson μόλις μια γιάρδα μακριά από την endzone σε ένα play που έμεινε στην ιστορία με το όνομα “One Yard Short”. Το παιχνίδι είχε τελειώσει. Οι Rams ήταν οι νικητές του Super Bowl και ο Warner βρισκόταν στην κορυφή. Ο QB που χρειάστηκε να παίξει στο AFL και στο NFL Europe για να πάρει την ευκαιρία του ήταν πλέον ο καλύτερος παίκτης του NFL. Ο QB για τον οποίο κανείς δεν βρήκε μια θέση πριν την έναρξη της σεζόν ήταν τώρα ο Regular Season MVP και ο Super Bowl MVP.

Σε κάνει να νιώθεις τόσο άσχημα για κάθε φορά που τα παράτησες…

About The Author: pandawg